Chrześcijaństwo

(Hridaya nr 56)

Chrześcijaństwo jest niczym innym tylko żydowską wersją tradycyjnej wedyjskiej jogi miłości i uwielbienia lepiej znaną jako Bhakti Joga. Aby się o tym przekonać, zbierzemy tutaj niektóre idee, nauki i praktyki wyrażane przez największych myślicieli i wielbicieli Jezusa Chrystusa z ostatnich 2 tysięcy prawie lat istnienia chrześcijaństwa.

Jedną z oznak tej prawdy jest odwoływanie się do jak najczystszego przekazu własnych Świętych Ksiąg, w tym przypadku do oryginalnej Ewangeli. Pierwotna nauka Ewangeli mówi, tak samo jak joga, o UCZNIOSTWIE, a wyznawcy Chrystusa są nazywani nie inaczej jak tylko UCZNIAMI. Obserwuje się takie tendencje w każdym wzniosłym porywie odnowienia tradycji chrześcijańskiej szkoły misterium zbawienia. Bhakti Joga bez odwoływania się do najświętszych ksiąg natychmiast przestałaby istnieć.

Chrzest, czyli obmycie całego ciała w wodzie jest symbolem duchowego odrodzenia człowieka, a nauka duchowa Ewangeli głoszonej przez Jezusa ważniejszą jest od ksiąg żydowskich Starego Testamentu. Wszyscy indyjscy bhaktowie, aż po dzień dzisiejszy stosują oczyszczającą od grzechów kąpiel całego ciała, poprzez zanurzenie w wodzie (ulubioną rzeką jest Ganges), tak jak też uczył tego Jan Chrzciciel, Jezus Chrystus oraz pierwsi Apostołowie (Aćarjowie).

Wszyscy bhaktowie spożywają Prasadam - poświęcony pokarm zawierający błogosławieństwo własnego Guru (Mistrza) - podobnie też czynili Apostołowie, spożywając pokarm wskazany przez Jezusa jako Jego pamiątkową wieczerzę. Prasadam spożywany jest jako wieczorny, poświęcony posiłek, Prasadam to właśnie takie wieczerzanie Bhakti Jogi. Prasadam to oryginał Eucharystii chrześcijańskiej.

Charakterystycznym znakiem wedyjskiego czy indyjskiego pochodzenia chrześcijaństwa jest też system spotykania się raz w tygodniu, zwany Dharmaćakrą. W wielu kościołach chrześcijańskich jest to wręcz rygorystycznym obowiązkiem. Tak zalecali właśnie starożytni kapłani wedyjscy (aryjscy) propagujący Bhakti Jogę.

Silna wiara w jedność całej wspólnoty pochodzącej od założyciela, nawet w obliczu podziałów czy schizm jest wielką nutą kluczową duchowego chrześcijaństwa pochodzącą niewątpliwie z Bhakti Jogi, która przeżywanie jedności w Guru (Chrystusie) czyni wręcz panaceum na wszelkie cierpienia świata. Silna wiara w jedność, ekumenia, poparta jest obowiązkiem misjonowania i głoszenia nauk o świętości i wyjątkowości własnego Guru czy założyciela tradycji (Awatara). Misjonarstwo jest oczywistą cechą własną Bhakti Jogi, a wspólnota taka zawsze jest Zgromadzeniem (Kościołem, Zborem) walczącym i głosicielskim.

Zgromadzenia Boże, jak można nazwać chrześcijan, głosiły i głoszą ideę duchowego uzdrowienia ciała i umysłu. W zasadzie nie istnieje chrześcijaństwo ewangeliczne, duchowe, bez daru duchowego uzdrawiania. Bhaktowie tradycyjnej jogi, jakkolwiek ich zapoznasz, niewątpliwie nawiążą do realnego i silnie charyzmatycznego uzdrowienia duchowego. Jest to bowiem jednym i tym samym: duchowo się rozwijać, oznacza usuwać uciążliwości (choroby), które przeszkadzają w naszym życiu.

Dharmaćakry (wspólnotowe spotkania) Bhakti Jogi napełniane są Duchem Świętym zsyłanym przez Boga bądź za pośrednictwem Zbawiciela (Kalkina, Wisznu) zawsze wraz z towarzyszącymi im realnymi doznaniami i zjawiskami, jak charyzmatyczne uzdrowienia czy zjawisko mówienia językami (glossalia) oraz prorokowania.

Każda Dharmaćakra to swoisty program duchowy i artystyczny wypełniony rozmodleniem i rozśpiewaniem. Śpiewanie pieśni chwały i uwielbienia Bogu, czasem w towarzystwie instrumentów muzycznych, czasem bez nich - jest praktyką Bhadźanów. Oto najpotężniejszy bodaj dowód rzeczowy wskazujący na pochodzenie chrześcijaństwa prosto z Indii. Niektóre ruchy i odłamy chrześcijaństwa używają instrumentów muzycznych, a niektóre wyłącznie własnego głosu w charakterze instrumentu. Zjawisko to istniało już tysiące lat temu w krainie Sindh, wśród różnych odłamów Bhakti Jogi.

Bhaktowie chcieliby zawsze przekazać swoją prostą prawdę duchową innym tak jak ją zrozumieli i nie bacząc wcale w swych usiłowaniach na to, że inni mogą już rozumieć. Często okazuje się, że są zażenowani, kiedy wychodzi na jaw, że ktoś już odtrzymał i przyjął te same słowa Bożej Nauki. Nie wiedzą wtedy o czym mają rozmawiać i dziwią się jak to się mogło stać. Jest zjawisko powszechne wśród wszystkich Bhaktów Bożych.

Charakterystycznym rysem chrześcijaństwa jest sprawowanie służby Bożej i kaznodziejskiej zarówno przez mężczyzn jak i przez kobiety, o ile osobiste życie jest prowadzone w ubóstwie i wyrzeczeniu oraz uświęceniu. Taki głosiciel to nie inaczej tylko Samnjasin wędrujący jako Sadhu, człowiek Boży (Syn Człowieczy). Wiele ruchów mieniących się chrześcijańskimi umiera duchowo, jeśli ograniczają prawa jednej z płci do misjonarskiej służby Bożej. A Bhakti Joga zawsze przypomina, iż każdy człowiek może zostać powołany do pełnienia służby Bożej według swych zdolności czy ściślej mówiąc darów duchowych, charyzmatycznie otrzymanych.

Bhaktowie Boga nazywają Ojcem Niebiańskim, czasem też ideę Boga wyrażają jako jedność Ojca i Matki. Fundamentalnie Bóg jest zawsze Jeden i ten sam. Bhaktowie jednej ze skrajnych opcji uważają Założyciela (Awatara) za wcielenie Boga i za istotę o szczególnej, wyjątkowej naturze. Taki Awatara jest Synem Bożym, zawsze istniejącym i zrodzonym z samego Boga Stwórcy. Pojęcie Ojca Niebieskiego i Syna Bożego jest obecne w każdej tradycji bhaktystycznej. Jest to cecha wspólna wielbicieli Boga. Niektórzy uważają, że wcielenie Boga (Syn) jest tak naprawdę samym Ojcem w ludzkim przebraniu (postaci). Boska energia czy aura zwana jest Duchem Świętym i czasem traktowana jest jako inteligentna energia czy duchowe światło, a czasem jako specjalna Boska Osoba w postaci energii. Duch Święty (Śaktiśiwa) bywa w swym rodzaju postacią przyjmującą piękne i powabne, żeńskie kształty. Jest wtedy Matką Bożą lub Anielicą Dziewicą. Tak jest też w Starym Testamencie, gdzie Ruach Kaddosz jest rodzaju żeńskiego, jest małżonką Jahweh. Bhaktowie jednak zawsze dążą z czasem do jednej prawdy, a więc i do jednego obrazu czy pojęcia Boga. Naprawdę więc Bhakti Marga jest zawsze religią monoteistyczna, drogą jedynobóstwa (choćby miało ono trzy lub więcej osób, postaci czy twarzy). Opisaliśmy sobie całe spektrum odłamów chrześcijaństwa w ich pojmowaniu Boskiej Osoby.

Jezus nazywając Boga (Jehowę, Jahweh) swoim Ojcem, zdradził całkowicie, że jego idee o Bogu mają korzeń wedyjski, gdyż tylko aryjczycy tak ciepło, bezpośrednio i osobiście nazywają Boga. Aryjska Bhakti Joga zawsze odnosi się do Boga ciepło i serdecznie, jako do własnego Ojca. Zatem Baba = Abba to indyjskie i semickie zawołanie jedynego i najwyższego Boga, Stwórcę Wszechświata.

Przekazywanie mocy czy energii Ducha Świętego (Śaktipat) poprzez nałożenie rąk jest jednym z dowodów, iz chrześcijaństwo jest Bhakti Jogą, gdyż jest to tradycyjny sposób udzielania duchowego kontaktu pośród wszystkich Bhaktów. Przekaz taki jest błogosławieństwem, uzdrowieniem, a czasem też i wyświęceniem.

Objawienia świętych proroków lub aniołów Bożych także stanowią nieodłączny krajobraz grup bhaktystycznych. Pojawiające się cudowne znaki (stygmaty) wyjawiające związek z założycielem lub pierwszym mistrzem ruchu duchowego przysparzają wielu przeżyć uczestnikom i powodując wzrost siły wiary stają się duchowymi dowodami przynależności grupy do szerokiego ruchu Bhakti Jogi.

Każdy ruch Bhakti Jogi naucza, iż Święte Księgi są autentycznym i odwiecznym Słowem Bożym. W ten sposób mamy Odwieczną Ewangelię czyli Sanathana Dharmę całej aryjskiej tradycji duchowej wywodzącej się z Wedy. Jakaś aura szczególnej jedyności, wybrania czy elitarności towarzyszy zwykle praktykującym Bhaktom. Jest to właśnie oznaką, że Zbór (Sangha) wędruje Drogą Miłości jak można dosłownie przetłumaczyć na polski termin Bhakti Marga (Bhakti = Miłość, Marga = Droga). W istocie, każda grupa kultywojąca silniej jakąś część Bożej Nauki (Wedy, Ewangeli) stanowi jedyną w swoim rodzaju wspólnotę. Nie jest wypaczeniem odwiecznej Bhakti Margi, a raczej jej zawansowaną w specjalistyzne studia i nauki klasą duchową. Mordercy heretyków i sekciarzy byli w istocie niszczycielami chrześcijaństwa, szatanami w ludzkich ciałach. Bhaktowie zaś kultywowali Miłość, Bhakti i stawali się sami ludźmi miłującymi. Oprawcy kacerzy i odstępców wykazali, że nie rozumiejąc istoty Odwiecznej Religii (Sanathana Dharma) sami sprzęgli się i zaprzedali Diabłu, Ojcu Kłamca, zwanemu też Fałszerzem Przeznaczenia.

Częstym zjawiskiem związanym z wylewem Bhakti (Miłości Bożej) jest ekstatyczne tańczenie w świadomym uniesieniu, aż do osiągnięcia wizji niebios. Tak tańczył prorok Dawid czy Eliasz. Tak tańczyli pierwsi uczniowie Jezusa i zjawisko to ciągle odradza się w grupach wielbicieli. Pojawianie się grup taneczników oznacza, że Bóg jest właściwie uwielbiany. Zbieranie się w gromadę czy wspólnotę, wspólne wędrowanie od miasta do miasta, życie z jałmużny lub własnego rękodzieła, a nade wszystko wielbienie Boga tańcem i śpiewem to inaczej praktyka zwana Kirtana i doskonale znana wśród aryjskich wspólnot duchowych rodem z Indii. Nawet przedaryjska duchowość śiwaicka doskonale zna ten element Bhakti Margi.

Zjawiskiem znanym z praktyki Bhakti Jogi jest dziesięcina przekazywana w charakterze datku na potrzeby własnej wspólnoty czy zgromadzenia. Najstarsza tradycja Bhakti Jogi przekazuje dziesięcinę jako dar ofiarny dla własnego Guru czy Mistrza Duchowego. Poleca się takową praktykę jako jeden ze sposobów oczyszczenia więzów swojej materialnej egzystencji. W innej, całkowicie wspólnotowej wersji, nie ofiaruje się nabożnie dziesięciny, a zamiast tego ustanawia całkowitą wspólnotę wszelkich dóbr materialnych. Wyrzeczeńcy oczywiście uczestniczą w tym w niewielkim tylko stopniu.

Bardzo charakterystycznym znakiem ruchu Bhakti Jogi jest praktyczna czystość życia stosowna do zawartości świętych pism. Oznacza to wyrzeczenie środków narkotycznych takich jak opium, haszysz, alkohol czy papierosy, zakaz dotykania ekstrementów (moczu i kału), zaprzestanie spożywania krwi i produktów z krwią lub całkowite zaprzestanie spożywania ciał zwierząt. Odrzuca się zwykle generalnie przymus służby w strukturach militarnych służących wojnie. Czasem dozwala, jednak tylko na użytek bezwzględnie obronny lub religijny (ochrona ruchu lub życia). Jakże wiele wspólnot chrześcijańskich to czysta i wzniosła Bhakti Joga.

Cechą Bhakti jest też fakt, iż żadnego duchowego daru ani uzdrowienia, ani prorokowania, ani błogosławieństwa nie można w żaden sposób kupić czy nabyć. Misteryjne wtajemniczenia czyli Sakramenty dostępne są tylko dzięki osobistej postawie, zaangażowaniu i poświęceniu. Zasadą autentycznej Bhakti jest, iż dar błogosławieństwa nie może być sprzedawany, inaczej byłoby to świętokradztwem. Nie ma żadnej ceny za duchową inicjację, nie ma żadnych opłat za udzielenie jakiegokolwiek sakramentu. Przyjęcie do wspólnoty nie odbywa się ani dzięki wysokiemu wpisowemu, ani też w opłacie wejściowej. Jedyną ceną jest oddanie się sprawie i własne poświęcenie. Wymóg aktywnego zaangażowania się w działalnośc misjonarską czy głosicielską jest niczym innym jak wymogiem bycia członkiem zwyczajnym jakiejkolwiek innej organizacji. Aktywność jest jednak specyficzna, od wymogu uczestniczenia w życiu religijnym kongregacji, aż po nawracanie niewierzących lub wierzących inaczej czy też pracę dla wspólnoty.

Cechą Bhakti Margi jest też upraszczanie wielu bardziej skomplikowanych zagadnień mistycznych czy duchowych lub odrzucanie tego, co dla rozumu nie jest łatwe do przyjęcia czy raczej pojęcia. Bhakti staje się przez to ruchem masowym, uczuciowym i mało wyrafinowanym, jeśli chodzi o skomplikowane mistyczne prawdy wiary. Taka prostota czy wręcz upraszczanie i odrzucanie tego, co zbyt zawiłe lub niepojęte jest kluczem do identyfikacji mnóstwa grup autentycznie chrześcijańskich, grup bhaktystycznych o rodowodzie aryjskim.

Bhaktowie są wielkimi pneumatykami - czcicielami Ducha Świętego. Najbardziej pierwotną, aryjską kulturą duchową opartą na Bhakti jest tradycja śiwaicka. Pan Śiwa to Osoba Ducha Świętego, a Śakti to moc i energia duchowa samego Boga. Dusze Doskonałe w Duchu Świętym zwane są 'wybranymi' lub 'przybyszami'. Twierdzi się, iż przybywają z niebios. Zwie się ich Świętymi Bożymi. Mamy całą galerię chrześcijańskich 'wybranych' przez Boga żyjących nawet we współczesnych nam czasach. Nie sposób ich wymienić!

Idea Bożej Miłości i wzajemnego miłowania ludzkiego braterstwa jest naczelną zasadą duchową, prawem religii opartej na Bhakti Jodze. Starożytna doktryna Bhakti naucza: "Miłujcie się wzajemnie miłością czystą, nieobłudną; Bóg jest Miłością, a Miłość jest Bogiem; Miłuj sąsiada (bliźniego) swego jako i siebie samego".

Bóg w którego się wierzy i któremu osobiście się ufa jest Bogiem Najwyższym, Jedynym, Potężnym i Dobrym. Jest to Bóg, który jest samą Miłością. Oto i Bhakti wskazywana przez Jezusa nawet w Starym Testamencie. Rasa Semicka w swej istocie jest rasą wywodzącą się z Kaszmiru. Prawdopodobnie na wskutek nasilającego się najazdu Arjów na Indie, część kaszmirczyków uciekła do Egiptu, a później osiedliła się w dzisiejszym Izraelu. Charakterystyczny dla starego kaszmirskiego śiwaizmu jest kult soboty jako dnia świętego, który zachował się w całym rycie judeiskim i chrześcijańskim. W Tybecie dopiero chińczycy znieśli święcenie soboty i wprowadzili niedzielę jako dzień wolny od pracy. Śiwa i Jahwe to absolutnie tożsame postacie. Dzisiaj wszelkie podobieństwo do pierwotnej religii semickiej wykazują rozmaite, odradzające się rytuały ogniowe. Jahwe zawsze towarzyszy Ogień. Podobnie jego protoplaście opisanemu w Rygwedzie, najstarszym objawionym Pismie Świętym świata. Nawet czysto aryjska Weda, opisując Boga, używa imienia Jahvah, jak wygląda to w oryginalnej transliteracji, i stowarzysza Go z Agnim - z promiennym Ogniem Bożym. Pierwotne znaczenie terminu Agni to Chwała, Chwalebny. Zatem w Wedzie, tak jak i w Starym Testamencie, Jahvah (Jhvh) otoczony jest Chwałą w postaci Ognia. Taki jest opis według aryjskiej, najbliższej narodowi polskiemu, śiwaickiej tradycji duchowej. Mówimy, że śiwaicka, aryjska kultura duchowa jest Polakom najbliższa, gdyż jesteśmy cząstką całej Indoeuropejskiej rasy, włącznie z Celtami, Germanami, Grekami, Rzymianami i Hindusami.

Charakterystyczna nauka Bhaktów Pana powiada, iż Bóg jest wieczny, a Syn Boży, Jego ziemskie ucieleśnienie czy objawienie powstał stworzony z Nicości (Pustki, Tohu va Bohu). Syn Boży wypełniając swoją misję powraca do swego Ojca Niebiańskeigo i stapia się z Nim w Jedno. Nauki takie są jak najbardziej aryjskie i biblijne, a charakterystyczne chociażby dla wspólnot Aryan. Warto dodać, że owa nicość czy pustka jako materia z której tworzony jest Syn Boży jest duchowa materią czy substancją, określaną często jako Światło Niebios lub Energia Miłości.

Jedną z nauk Bhakti Jogi jest głoszone prawo do kierowania społeczeństwem w teokratycznym systemie Państwa Bożego, gdzie każda wspólnota wierzących jest samodzielna i rządzi się samodzielnie uchwalonymi czy zwyczajowymi prawami. Teokratyczne Państwo Boże o którym uczy Bhakti Joga wygląda tak samo jak nauki o Królestwie Pokoju i Sprawiedliwości w naukach wielbicieli Jezusa Chrystusa. Jest to Królestwo Wolności w Duchu Świętym. Władze świeckie i religijno-polityczne upatrują w tej największej wolnościowej idei największego zagrożenia dla swego istnienia. I słusznie, reżimy muszą w swej istocie obawiać się wolności, państwa wolnościowego i religii wolności, a taką jest Bhakti Joga.

Typową kwestią systemu Drogi Miłości jest przeskok z wymiaru skończonego do nieskończoności. W Jodze zwiemy to odpowiednio Saguna (Forma) i Nirguna (Bezkres). Jest to kwestia osobowego i wyobrażalnego Boga oraz z drugiej strony problem Jego nieskończoności i niepoznawalności. Zwykle pojawia się dwoistość w postaci zagadnienia natury ludzkiej i boskiej w osobie Proroka czy Syna Bożego oraz zagadnienie czy Bóg jest Osobą mającą twarz czy też jest Istotą Nieskończoną, a co za tym idzie bezforemną i niemożliwą do wyobrażenia. Uważa się w Bhakti Jodze, że najdoskonalszym rozwiązaniem tych kwestii jest ich łączenie w formie drogi środkowej. Skrajności pojawiają się i uważane są za prawdę jedynie częściową. Trzymanie się Saguna (Postaci) jest zwane niższym pojazdem, a trzymanie się Nirguna (Bezkresu) zwane jest wyższym pojazdem. Niższy i wyższy tyczą tutaj jedynie stopnia trudności rozumienia i wyobrażenia dla naszych skończonych skądinąd umysłów. Stary Testament trzyma się konsekwentnie pojazdu Nirguna Dhjany, czyli zabrania czynienia podobizn i obrazów oraz ich czci, a jedynym obrazem i znakiem obecności Boga jest Ogień (Agni) rozpalony na ołtarzu ofiarnym. Niższy pojazd zaś konsekwentnie uważa wszelkie posążki i obrazki świętych jedynie za symbole wyrażanej przez nie boskości i przestrzega przed braniem symbolu za faktycznego Boga czy Jego świętego. Wydaje się to może oczywiste, jednak brak zrozumienia wzajemnego w tej materii przysłania czasem i Miłość i zdrowy rozsądek, co można zobaczyć i stwierdzić jako znak rozpoznawczy wszystkich Bhaktów.

Najbardziej czyste i wstrzemięźliwe gałęzie Drzewa Życia zwanego Bhakti Jogą zalecają kultywowanie postów i modlitwę jako podstawę swojej ziemskiej egzystencji. Prawdziwa wstrzemięźliwość żyjących w Miłości Bożej do stworzeń polega też na niespożywaniu pokarmów mięsnych ani alkoholi. W rytuałach nigdy nie używa się wina ani żadnych innych narkotyków. Jedynie czysta woda, zarówno do chrztu, pokropienia jak i do Eucharystii. Prawdziwi Bhaktowie są zawsze Akwarianami, gdyż czysta i zdrowa woda jest podstawowym lekiem oraz podstawą liturgii. Można wspomnieć o obmywaniu lingamów czystą wodą przez czcicieli Pana Śiwy (Jehowy). Często mnisi i mniszki żyjące w celibacie są wzorem życia wyrzeczonego, chrystusowego. Jednakże, wszyscy ludzie, niezależnie od swego stanu czy pochodzenia są traktowani jako równoprawni i każdy może oczekiwać Bożej Łaski i charyzmatu.

Przykładem najprawdziwszych chrześcijan, Bhaktów Pana są ebionici czy nazirejczycy. Ślubowania Nazireatu (Wyrzeczenia, Wstrzemięźliwości) to najbardziej charakterystyczny rys Bhaktów wspomniany w Starym Testamencie. Jezus Chrystus wynajdował takie kwiatki w pismach Starego Testamentu aby wykazać zgodność głoszonego Misterium Objawionego z religią tradycyjną, gdyż według nauki wedyjskiej, Bhakti Joga jest Istotą każdej prawdziwej religii i każda się na Bhakti opiera. Zatem Joga Miłości musiała być chociaż śladowo zawarta na kartach Starego Testamentu.

Początkujący Bhaktowie zwykle golą się całkowicie i obcinają włosy na krótko. Kiedy zaś ukończą podstawową naukę u Guru i samodzielnie wędrując głoszą duchową Dobrą Nowinę, wtedy tak jak w ślubach nazirejskich, powstrzymują się od golenia i obcinania włosów (czasem golą się ale tylko raz na trzy lata).

Częstym znakiem wspólnoty Bhakti Jogi jest niechęć do legalizmu nie wynikłego ze Świętych Pism. Praktykuje się więc wolne związki partnerskie lub akceptuje ważność jedynie ślubów udzielonych przez własnego kapłana. Nieprzywiązanie do materii i cielesności objawia się czasem pewnym luźnym podejściem do związku i partnerstwa, jednak świętość rodziny jest generalnie w jakiś sposób akceptowana i promowana. Miłość jest podstawą intymnego związku pomiędzy kobietą i mężczyzną. Jeśli miłość się rodzi, to faktycznie rodzi się małżeństwo. Jeśli miłość wygasa, to związek małżeński przestaje de facto istnieć. Inne kwestie mają jedynie naturę legalistyczną i Bhaktowie nie zawsze je akceptują (a czasem wręcz nieznoszą, co rodzi się z samej istoty Miłości - z Bhakti). Podobne jest nastawienie Miłości do podatków na rzecz struktury antyreligijnej jaką jest nieteokratyczne państwo, przymusu pracy, służby wojskowej i wielu innych kwestii legalizmu. Miłość jest siłą Bożą, która niszczy uwarunkowania i struktury jej przeciwne. Wielu Bhaktów życie swe złożyło w ofierze za wolność, stając się czasem, niejako przy okazji rewolucjonistami lub męczennikami. Zawsze są to obrońcy wolności i ludzkiej godności. Najbardziej radykalni Bhaktowie wierzą, że dozwolone jest wszystko, co służy Bogu i opierając się jedynie na Odwiecznej Ewangelii (Sanathana Dharma) i prawdzie odzwierciedlonej przez Boga we własnej duszy zgodnie z natchnieniem i rozpoznaniem - działają!

Kiedy Apostoł Św. Tomasz, ten rzekomo słaby w wierze, powędrował za swym Mistrzem Jezusem do Indii i osiadł w okolicach Madrasu, nauczał jedynie dobrze znaną w Indii Bhakti Jogę. Jedynie imię konkretnego Guru, Mistrza Duchowego, którym był Jezus, wnosiło coś nowego. Semita w Indii nie jest zjawiskiem nowym ani nigdy takim nie był, wobec Kaszmiru pełnego ludności rasy pierwotnie semickiej.

Ewangelia i Dzieje Apostolskie to doskonałe Księgi ukazujące w zasadzie całokształt Bhakti Jogi. Typowe indyjskie traktaty to Guru Gita oraz Bhagawad Gita. Można przestudiować zasady i szczegóły Odwiecznej Ścieżki Miłości. Oczywiście jest dużo więcej objawionych Świętych Pism Bhakti Margi. Jednakże ich całkowite omówienie wymagałoby znacznie większego studium duchowego, co w pewnej mierze czyni Joga Chrześcijańska, omawiając zagadnienia Bhakti wobec Ewangelii. Chrześcijaństwo jest Bhakti Jogą, a Bhakti Marga jest Drogą Chrystusową. Oto i Joga Chrześcijańska, duchowa, zielonoświątkowa i gnostycka, w całej pełni różokrzyżowa. Bhaktijoga jest odwieczną Ścieżką Ucznia Prorockiego, Sufa z Księgi Salomona.

Lista największych świętych Bożych, reformatorów i odnowicieli Chrześcijaństwa:

• Św. Aleksander Campbell (1788-1866) - amerykanin irlandzkiego pochodzenia, pastor wspólnoty uczniów Jezusa; Św. Charles F. Partham - pastor amerykański, założyciel ruchu zielonoświątkowego; Św. Georges Roux (1903-1981) - charyzmatyczny uzdrowiciel, mistyk i założyciel Chrześcijańskiego Kościoła Powszechnego;
• Św. Charles Taze Russell (1852-1916) - wielki amerykański mistyk chrześcijański i badacz Pisma Świętego, dał podwaliny pod wspólnoty Badaczy Pisma i Świadków Jehowy;
• Św. Louis-Claude de Saint-Martin (1743-1803) - największy teolog francuski wszechczasów, mistyk i wizjoner, francuski 'Swedenborg';
• Św. Claude Henri de Saint-Simon (1760-1825) - mistyk i wizjoner,

reformator i założyciel Nowego Chrześcijaństwa;

• Św. Girolamo Savonarda (1452-1498) - prorok Boży, dominikanin,

zamordowany przez katolicką inkwizycję;

• Św. Emmanuel Swedenborg (1688-1772) - wielki szwedzki mistyk chrześcijanski;
• Św. Szymon Mag (I w e.ch.) - cudotwórca, odpowiednik apostoła Tomasza;
• Św. Tacjan (II w e.ch.) - najpobożniejszy z uczniów Jezusa,

mistrz chrześcijańskiej wstrzemięźliwości i wyrzeczenia;

• Św. Lew hrabia Tołstoj (XIX) - chrześcijański mistyk żyjący w czystości;
• Św. Walentyn (II w e.ch.) - biskup pierwotnego chrześcijaństwa mistycznego;
• Św. Piotr Waldo (XII w e.ch.) - założyciel wspólnoty waldensów;
• Św. Pierre-Eugene Vintras (1807-1875) - stygmatyk, wizjoner,

doznawszy objawienia archanioła Michała, potem Eliasza, założył Dzieło Miłosierdzia;

Hum!

Himalaya Swami