Dwa Podstawowe Poziomy Percepcji Prawdy

Ludzkie istoty często dużo mówią o prawdzie i często uważają pojęcia prawda, niestety nie mając zielonego pojęcia, czym prawda jest, a czym nie jest ani jak jest rozumiana przez Mistrzów Prawdy. Hebrajskie pojęcie Emet czy chrześcijańskie Elohi Emet, Prawda Boża, orientalne pojęcia Satya używane przez hinduistów, buddystów czy dżainów, to wszystko najlepiej opracowane i pojęte w historii ludzkości terminy oznaczające Prawdę. Polski termin pochodzi ze starożytnego języka indoeuropejskiego i oznacza Prawiedzę lub bardziej Prawidzenie, czyli bezpośrednie postrzeganie, widzenie czegoś odwiecznego i prawdziwego a w żadnym wypadku czegoś, czego można się nauczyć z podręcznika. Wyraża się to stwierdzeniem Mędrców, że prawda jest taka, jaka jest, co wiąże kwestie pojmowania Prawdy z doświadczeniem. Kultura starożytnych wyróżnia dwa podstawowe poziomy Prawdy. Pierwszy to Paramartha-Satya a drugi to Samwrti-Satya, odpowiednio Absolutna, Najwyższa Prawda i Względna, Chwilowa czy Zjawiskowa Prawda. Termin Satya oznacza to, co istnieje jako rzeczywiste, to, co jest bytem, istotą czy istnieniem rzeczy i zjawisk. Trzeba wiedzieć, że wszystko, co poznaje się za pomocą sześciu zmysłów, czyli włącznie z dziedziną nadmysłową należy do jednej z tych dwóch kategorii, Samwrti lub Paramartha Satya ,do prawd względnych i chwilowych, zmiennych lub do prawd stałych, wieczystych, niezmiennych. Bardzo często sposób widzenia rzeczy na każdym z tych poziomów jest bardzo odmienny, co dzieli ludzi prawdy na dwie kategorie, którym nie jest łatwo się wzajemnie zrozumieć.

Paramartha to, Najwyzsza Wiedza, Najwyższe Zrozumienie, jakie możliwe jest dla ludzkiej istoty w jej cielesnej formie. Samwrti to doświadczenie chwilowego stanu rzeczy rejestrowane przez ludzkie zmysły, którymi dusza obserwuje świat. Człowiek patrząc i słysząc dokonuje nawet podświadomie analiz, wartościowania, miesza fakty z odczuciami, przedstawia kolejność zdarzeń, na coś zwraca większą uwagę, a na coś innego mniejszą, zapomina. Wiadomo że, jeśli dwie osoby opiszą niezależnie od siebie to samo zdarzenie, to będzie można przeczytać dwa różne opisy, dwa częściowo lub całkowicie odmienne opisy tego samego zdarzenia. Opinie wielu ludzi o tym samym zdarzeniu czy o tej samej rzeczy różnią się zależnie od gustów, upodobań, przekonań, potrzeb czy stanu umysłu. Wszystko to jest własną prawdą człowieka na jakiś temat i dla badania Absolutnej Prawdy, Paramartha-Satya nie ma znaczenia. Im bardziej ktoś upiera się przy własnej ocenie opinii, poglądzie na jakiś temat, przy własnych spostrzeżeniach, tym bardziej oddala się od Prawdy Absolutnej. Spaczenie Paramartha-Satya to kurczowe trzymanie się własnych poglądów, opinii czy przemyśleń. Gautama Buddha powiadał wręcz, że myślenie własnego umysłu jest zabójcą Rzeczywistego, zabójcą Najwyższej Prawdy. Jeśli dziesięć osób opisuje jakąś rzecz czy zdarzenie, to każda z osobna wyraża jakąś prawdę subiektywna, własną, emocjonalnie zmysłową, a powiedzenie, że wszyscy razem próbują dotrzeć do istoty rzeczy i zjawiska, niejako uogólnienia, zasada działania uchwycona, wspólna, przynależy bardziej do dziedziny Najwyższej Prawdy! Prawda i Zasady Wszechświata, prawa i zasady funkcjonowania świata należą bardziej do dziedziny Absolutnej Prawdy, a subiektywne opisy poszczególnych zdarzeń do dziedziny prawdy zjawiskowej niższej, przez niektórych zwanej światem subiektywnych półprawd.

Pojmowanie tych dwóch poziomów percepcji Prawdy wymaga zwrócenia uwagi na ich charakterystyczne cechy, sposób ujmowania i wyrazu, przeciwstawność możliwości doświadczania. Starożytni do kategorii Prawdy Względnej zaliczali zarówno spostrzeganie tak zwanych faktów, czyli Pratjaksza (Naoczność), jak i własne refleksje przemyślenia i odczucia, czyli Anumāna (Zrozumienie). Agama przekaz duchowy z Mistrza na Ucznia zawsze był klasyfikowany bardziej do sfery Prawdy Absolutnej, bo składa się z idei, praw i zasad uniwersalnych, ponadczasowych. Prawdy wieczne, zawsze prawdziwe należą do dziedziny Ponad-zjawiskowej do Paramartha-Satya, a chwilowe opinie, oceny i osądy należą tak czy owak do Samwrti do zjawisk względnych. Jeśli dziś człowiek stwierdza, że jakaś osoba jest pełna złości, dlatego że gwałtownie wybucha zniecierpliwieniem i złością to ocena jej jako złej złośliwej czy wybuchowej, tak czy owak, przynależy do Samwrti-Satya, do Prawd względnych chwilowych, dyktowanych warunkami otoczenia i splotem okoliczności. Prawda Absolutna Ostateczna jest tym, co zostaje urzeczywistnione poprzez dogłębne rozumowanie i kontemplowanie Absolutu, Brahmana czy prawdziwej natury Dharmy (Ewangelii) bez dodawania słów czy imion. Prawda relatywna, względna jest poznaniem z pomocą słów, dźwięków i znaczeń, dzięki którym umysł skupia się nad nimi i może je poznawać jako idee. Parama oznacza to, co doskonałe, najlepsze i najwyższe, stąd Paramartha-Satya o jakimś człowieku jest tym, co poza słowami jest w nim najlepsze, najwyższe i doskonałe. Samwrti oznacza relatywność, względność, stąd Samwrti-Satya opisuje prawdy zmienne - to, co się w człowieku zmienia z chwili na chwilę, w krótszych lub dłuższych okresach czasu i nawet w chwili mówienia czy myślenia o tym nie jest już rzeczywistością, a należy do sfery nieistnienia. Samwrti opisuje wszelkie fałszywe, iluzoryczne, błędne i chwilowe stany istnienia, które ulegają lub mogą łatwo ulec rozproszeniu. Przywiązanie, lgnięcie do przedmiotów czy obiektów generalnie uniemożliwia widzenie Prawdy Absolutnej o przedmiocie ujmowania, a brak przywiązań generalnie eliminuje spostrzeżenia o obrazie Prawdy Względnej, zjawiskowej i złudnej.

Ludzkie istoty są w potwornym błędzie przyjmując swoje własne poglądy, oceny i miary pojmowania innych osób i rzeczy za Prawdziwe, a już szczególnie własne dywagacje, przemyślenia, Anumāna nie należy traktować inaczej niż w kategoriach Samwrti-Satya, względnych i chwilowych prawd, a raczej półprawd, zwykle rojeń i czczych fantazji. Zanim osoba zbliża się do pojmowania, a raczej możliwości pojmowania Ostatecznej, Absolutnej Prawdy musi przejść długą drogę przenikania Czterech Eterycznych Przestrzeni czy Próżni, potocznie zwanych Czterema Eterami lub Czterema Pustkami, zwanych Aspektami Próżni, Kosmicznej Świadomości, Śūnyata. Tak zwana Śūnya, czy Śūnyata ma cztery stopnie czy sfery, poziomy, z których ogląda się rzeczy, osoby i zjawiska, a to Bhawa-Śūnyata, Ahawa-Śūnyata, Swabhawa-Śūnyata i Parabhawa-Śūnyata. W każdej ze sfery eterycznej, kosmicznej przestrzeni czy próżni ujmowanie Absolutnej Prawdy jest coraz doskonalsze, stąd Agama, Przekaz Prawdy ma Cztery Poziomy i są to w rzeczywistości stopnie czy rodzaje Paramartha-Satya. Bhawa-Śūnyata to kompletny spokój, bezstronność, nieprzywiązanie, zdolność wyróżniania z osobistych emocji i ocen. Jeśli nie ma tego podstawowego stanu świadomości w człowieku, nie można w ogóle mówić o Prawdach Ostatecznych a jedynie o bardzo spaczonych, subiektywnych, emocjonalnych ocenach i opiniach. Zdolność do wytworzenia próżni i wejścia w kosmiczną pustkę, braku więzi i relacji osobistych, emocjonalnych przywiązań, uwolnienie od koncepcji - to początek percepcji Ostatecznej Absolutnej Prawdy na najniższym jej poziomie, często charakterystycznym dla ponadczasowej poezji, muzyki czy sztuki.

Wiparjaja to wypaczenia, rojenia, błędy, pomylenia w opisie rzeczywistości zdarzeń i stanu istot. Wikalpa to fantazje, zabawne gry słów i myślenia znaczeń, złudne koncepcje i pozbawione rzeczywistości planowania. Obie kategorie doświadczenia uniemożliwiają dostrzeganie nie tylko Absolutnej Prawdy, ale nie pozwalają nawet na właściwą percepcję i ujmowanie Prawdy Względnej, Samwrti-Satya. Pomylone, źle zinterpretowane wglądy, wizje i śnienia o charakterze ponadzmysłowym, jasnowidczym należą do Wiparjaji i Wikalpy najgorszego rodzaju, stanowiąc rdzeń pomylonego ezoteryzmu hochsztaplerów, pseudowidzów i różnych fałszywych proroków, szczególnie osłów wieszczących rzekomy koniec świata, będący w najlepszym razie rozpadem jakiegoś kraju, lokalną wojną, trzęsieniem ziemi lub rozpadem rodziny, chorobliwie nadinterpretujących sny i wizje „niedowidzących”.

Sawitarkā Samāpattih to stan skupienia, zatopienia w kontemplacyjnym oglądzie, najbardziej podstawowy, jaki pozwala na uchwycenie jakiegoś okruchu ze sfery Prawdy o rzeczach i zjawiskach dostępnych postrzeganiu poprzez ogląd rzeczy (artha) i nazwę, imię, wibrację (śabdha). Nieprodukowanie fantazji ani pomylonych rojeń, czyli zachowywanie Czystej Świadomości w całym procesie poznawania obiektu jest absolutną koniecznością. Dwa ostateczne stopnie Samadhi, Skupienia Światła Jaźni oddają dwa poziomy percepcji Prawdy, poznawanie względnej Prawdy (Samwrti-Satya) należy do dziedziny Sabidźa-Samādhi, zaś poznawanie Absolutu możliwe jest jedynie z pomocą Nirbidźa-Samādhi, Skupienia Bez Zalążka w postaci dźwięku, idei czy obrazu lub symbolu rzeczy. Ludzie praktykujący na duchowej drodze muszą się bardzo wiele nauczyć o poznawaniu Prawdy na różnych stopniach Wglądu. Muszą nauczyć się unikania wielu możliwych błędów pod czujnym okiem doskonałego Mistrza, jakim jest Boski Guru.

Himalaya Swami