Kalarypajat - Śiwaicka Sztuka Walki

Przyjrzyjmy się w tej duchowej lekcji temu aspektowi śiwaickiej tradycji duchowej, z której wywodzi się wszelka joga, a także takie jej aspekty jak przedstawiany właśnie Kâlârypâjat, co oznacza ni mniej ni więcej tylko duchową sztukę walki, prawdopodobnie, jeśli o jej wątek mistyczny chodzi, najbardziej źródłową w stosunku do sztuk przyniesionych przez mnicha Bodhidharmę do Chin i rozpowszechnionych później po całym dalekim wschodzie. Kâlârypâjat to głównie walka bronią i sztuka posługiwania się różnymi rodzajami białej broni, jakie znane były (i są) na Wschodzie. Jest to sztuka walki śiwackiej jogi. Termin jogiczny Kâlârypa (Kaalaaripa) lub Kâlâ to przymiot Dewi Durga, małżonki Pana Śiwy, która jest patronką sztuk wojennych i pogromczynią wszelkiego zła ucieleśnionego jako asuryczny demon Mahisza. Niewątpliwie, właściwość Mistrza Wojownika wiąże się z pojęciem Kâla, które oznacza Najwyższego Ducha jako Niszczyciela Świata, świata żądzy, splamień i skażeń, a także jako saturnicznego fatum dopełniającego przeznaczenia istot złych, demonicznych (Asurów). Kâla to także imię przymiot Jamaradźa, Króla Śmierci. Mistrzem (Paśu) jest ten, kto pokonał lęk przed śmiercią, ten komu śmierć jest obojętną. W ten sposób Dewi Durga jest patronką Świętego Rycerstwa, Mistrzów Wojowników. Ta, która została stworzona jako ucieleśnienie Najwyższej Mistrzyni sztuk wojennych, pokonała zagrażającego wszystkim demona (Asura) Mahiszę, co obrazuje fakt, iż Kaalaarpa (sztuka, umiejętność walki) służy pokonaniu zła, unicestwieniu ciemności i tylko w takim celu należy ćwiczyć się i doskonalić w Drodze Walki.

Dewi Durga, wyposażona w Trójząb (Triśula), Dysk (Ćakrę) oraz Łuk i strzały (Dhanu), dosiadłwszy Lwa (Simha) ruszyła do walki i pokonała Mahiszę, ucieleśnione zło. Ciało Dewi Durgi zostało uformowane z groźnej energii będącej mocą aniołów (dewów, bogów) zamieszkujących Niebiosa. Lew (Simha) dosiadany przez Śri Dewi symbolizuje władzę i panowanie nad gniewem, który trzymany we władzy boskiej świadomości staje się pokonującym wszelkie zło Gniewem Bożym. Dewi Durga (Bhairawi) demonstruje niezwykłą, boską znajomość sztuki wojowania. Demon został zabity z pomocą Triśuli, boskiego Trójzęba darowanego przez Pana Śiwę. Jesienią w Indii obchodzone jest święto ku czci patronki Niebiańskich Wojowników, zwane Durgapudźą. Samo imię Durga dosłownie oznacza osobę "nieprzystępną" lub "niedostępną" czy może raczej "nie pozwalającą się opętać siłom demonicznego zła asurów", które zagraża światu.

Przygotowawczą Ścieżkę Uczniowską dzieli się zwykle na trzy albo na pięć nadawanych stopni, które kulminują w generalnie czterostopniowej Ścieżce Mistrza Sztuki Walki, Ćaturpaśupata, którego stopniom trochę się przyjrzymy.

PAŚU SANG

W pierwszym stopniu mistrzostwa, Kâlârin opanowuje poruszanie po kwadracie do perfekcji. Wszystkie formy ruchu do przodu i do tyłu, a także w lewo i w prawo muszą być idealnie wyćwiczone. Stopień Sang wymaga opanowania płynności techniki w stopniu strumienia płynącej wody. Ruch jest ciągły i płynny, a także potężny jak fala bądź wartki strumień. Ruch jest też ciężki i porywający jak strumien wodospadu.

Oś ciała, Suszumńa musi przypominać stabilny i nieugięty słup. Korpus osadzony jest w biodrach po trzykroć: fizycznie, emocjonalnie i mentalnie. Czubek głowy połączony jest z niebem, jakby podwieszony na linie do nieboskłonu. Oś Suszumńa ćwiczymy w ucznioskiej postawie trójkątnej (Trikona). Trikona i pionowa oś centralna ukryte muszą być w postawie kwadratu. W postawie Trikona mamy generalnie trzy kierunki: w lewo, w prawo i w przód. Należy także opanować i ukryć w kwadracie postawę odwróconego trójkąta.

Obojętność wobec wszelkich namiętności jest zasadniczą, kluczową cechą Paśu - Mistrza Sztuki Walki. Mistrz musi opanować dźwiękową wibrację Kling (tak jak w wymowie polskiego słowa "klinga", w którym pominięto by ostatni dźwięk "a"), która uwalnia psychikę i ciało spod władzy pragnień i namiętności które mącą czujność i uwagę umysłu. Dźwięk ten dobywa się z dołu brzucha, z dołu tułowia.

Kâlârin jest Arją (Szlachetnym) i Kszatriją (Rycerzem Mądrości), a zatem szlachetność i mądrość są niezbędnymi cechami aby stać się autentycznym Mistrzem Wojownikiem. Duchowym opiekunem i strażnikiem Kâlâri Margi (Ścieżki Walki) jest Indra Dewa, którego świadomość rodzi się ze skupienia na środku ciężkości fizycznego ciała do granic wszelkiej możliwości. Bindhu ziemi, ciała, kropla ciężkości i ciężaru winna zostać wypraktykowana do absolutnej perfekcji. Dopiero wtedy pojawia sie stopień naturalnego ucieleśnienia sztuki walki, Kalarisahadźa. Bindhu ziemi znajduje się u podstawy osi pionowej tułowia i głowy (Suszumńa), a punkt koncentracji Bindhu jest miejscem pomiędzy odbytnicą, a zewnętrznymi narządami płciowymi.

Mistrz w pierwszym stopniu jest mocno skoncentrowany w ciele, aż do jednoupunktowienia ciała i psychiki w dolnym punkcie tułowia, u nasady osi pionowej. Suszumńa musi być mocno osadzona w trójkątnej postawie. Paśu Sang jest mistrzem technik i form sztuki walki, mistrzem panującym nad własnym ciałem z pomocą skupienia siły woli. Ićcza - dobra wola, skupiona wola, to podstawowa postawa psychiczna pozwalająca osiągnąć stopień Mistrza. Wszystkie techniki i formy wykonuje się w oparciu o zasadę centryfugalnego uosiowienia ciała, tak jakbyśmy byli słupem, cyklonem lub wirujacą spiralą. Oś ciała przypomina stojącą pionowo sprężynę. Wîraśakti - moc dokonywania czynów heroicznych czy bohaterskich musi zostać ostatecznie przebudzona i wyzwolona, aż wojownik stanie się autentycznym herosem, bohaterem zwanym Wîraha.

PAŚU SZANG

Mistrz Kaalaari, w drugim stopniu, musi wyćwiczyć spokojną i niczym nie zakłócalną równowagę psychiczną i fizyczną. Odpoczywa składając pod pępkiem rękę prawą do lewej. Dłońmi przykrywa w ten sposób kość łonową. Przypomina w swym spoczynku stojącego słonia. Jest wielki i ciężki, tak ciężki, że nic nie może go poruszyć. Biały słoń oznacza uduchawiający proces fizycznego rozwoju i wzrostu siły. Kuńdźara (słoń) to siła i oczyszczenie fizycznego ciała. Równowaga, stabilność i ciężkość słonia przypomina moc kwadratu. Postawa słonia zwana jest postawą kwadratu. Postawa góry (Parwata) i giętkość trąby niczym węża (Bhudźangi) jest niezbędna.

Technika ręczna polega na wyćwiczeniu energii krótkiego spięcia przypominającego wyładowanie elektryczne w atmosferze. Jest to energia pioruna, zwana Wadźrą. Kiedy osiągamy krystaliczny spokój i zrównoważenie, moc piorunowa spontanicznie pojawia się w technikach pchnięć i pociągnięć. Wadźra musi działać w dwie strony: na zewnątrz (od siebie) i do wewnątrz (ku sobie). Jest to Wadźrą pociągnięcia i odepchnięcia, stąpania i podbijania.

Wadźra jest przepływem energii męskiej zasady, napięciem przypomina męską, gwałtowną ejakulację. Wyzwolenie energii Wadźry wymaga intensywnego i totalnego zaangażowania w krótkim jak błysk momencie czasu. Jest to energia chwili, tym potężniejsza, im krócej działająca. Piorun trafia w sam środek osi drzewa w które uderza. Natychmiast poraża i zabija całe drzewo. Piorun przesuwa się po drzewie z góry w dół, co przypomina cięcie mieczem (krypana) z góry w dół. Wadźrę ćwiczy się zewnętrzną, grzbietową częścią dłoni, przypominającą odwróconą pięść.

Paśu (Mistrz Kâlâri) musi wyćwiczyć technikę otwartej dłoni ze złączonymi czterema palcami i kciukiem przyciągniętym w stronę wnętrza dłoni. Dłoń jest otwarta, a opuszki palców skierowane ku górze. Zwie się to techniką pchającej dłoni (Wari/Abhaja). Podstawa dłoni jest miejscem wyzwalania księżycowej siły pchania. Technika taka ostatecznie pozwala działać z wyczuciem, a także usuwa i rozprasza wszelki lęk (strach i obawę). Obawy i lęki uniemożliwiają wyzwolenie mocy piorunowej. Mistrz musi być wolny od lęków i obaw tak jak diament od zanieczyszczeń, w sposób doskonały. Stabilność i stateczność technik i ćwiczeń wykonywanych stojąc na jednej nodze, a nawet na palcach jednej nogi, musi być doskonała.

Paśu Szang opiera swoją drogę walki (Kâlârimarga) o dynamiczne, szybkie i skuteczne poruszanie całym ciałem. Szang poziom zdaje się siedzieć nawet, gdy stoi na palcach jednej stopy, tak stabilną jest jego postawa wyrosła z mocy kwadratu. Paśu Szang ucieleśnia indoeuropejski (aryjski) archetyp Indry Wojownika, Świętego Rycerza. Sposób walki przypomina bojowego słonia, najcięższą machinę bojową pośród żywych istot. Siła witalna i bojowa słonia jest wprost niewyobrażalna.

PAŚU ŚANG

Kolejny stopień Mistrza Kâlâri musi opanować spokój i czystość białego, niemego łabędzia lub wędrownej białej gęsi. Cisza i powściągliwość tak w mowie jak i w myśli sprzyjają skupieniu i czujności. Mistrz musi już panować nad swoimi zmysłami i umieć je skutecznie powściągać. Jego dłonie muszą poruszać się z płynnością i miękkością strumienia płynącej wody. Powtórzenia technik, muszą być w każdej subtelności, tak identyczne, jak kolejne paciorki różańca. Sto powtórzeń musi być tak samo precyzyjnych i idealnych w swych szczegółach. Tak Mistrz musi wydoskonalić formę techniczną swoich ruchów.

Mistrz musi opanować perfekcyjnie zasady posługiwania się krótkim kijem, pałką o długości przedramienia włącznie z dłonią. Jest to broń zwana Dandą, laską. Kij ten służy także do pouczania i poprawiania ćwiczących adeptów. Danda zwana jest bronią Pana Brahmy, gdyż jest bardzo kreatywna i twórczo pomocna w dyscyplinie sztuki walki.

Wadźra Mudra w pozycji lotosowej przez jedną Muhurtę musi być całkowicie opanowana. Zarówno Wadźra Mudra połączonych dłoni, jak i Wadźra Mudra dolnych dłoni, a także Wadźra Mantra.

Paśu Śang w walce przypomina ptaka. Jest dostojny i spokojny jak łabędź lub biała gęś wędrowna. Działa jakby w miejscu, bez potrzeby poruszania się. Działa jak księżyc. Odbija skierowaną na niego energię. Zdaje się widzieć i reagować we wszystkich kierunkach jednocześnie.

PAŚU WANG

Energia Mistrza Czwartego Stopnia należy do zasady żeńskiej. Tutaj napędem jest siła żeńskiego archetypu, jakby bogini czy anielica. Zatem Paśu Wang jest niezwykle delikatny i subtelny w swych działaniach. Używa niezwykle delikatnych mocy. Jego postawa przypomina Okrąg niczym kwiat lotosu pływający po jeziorze. Nie sposób przewidzieć jego ruchów, sposobów ani kierunków działania.

Bronią Sang jest Triśula (Trójząb) oraz Miecz z szerokim ostrzem bardziej przypominający wielki, wydłużony Sierp. Mistrz w tym stopniu całkowicie opanował energię Apâńana (Przepływu Wody) oraz wzniósł się ponad lęki i troski o życie czy śmierć wobec których pozostaje obojętny.

Śri Lang Paśupata

Jest to honorowy tytuł Mistrza Sukcesora spośród Najwyższych Instruktorów Kâlârpâjat. Używa się także tytułu Hang lub Hong, także Han (Chan). Śri Lang Paśu jest Mistrzem noszącym złotą szatę i należy do rycerstwa złotej szaty. Szarfy (wstęgi czy pasy) Mistrzów wszystkich stopni obrębione są złotą nicią na znak panowania nad bronią, znak mistrzostwa Kâlârpa. Najwyższy Mistrz włada przynajmniej 10-cioma rodzajami broni spośród wymienionych, w tym jest Triśula (trójząb), Tańka (skrobak rzeźbiarski), Kripana (miecz), Wadźra (piorun, grom), Dahana (pochodnia, ogień), Nagendra (wąż), Ghanta (dzwon, dźwięk), Paśa (lasso, pętla), Pinaka i Śara (łuk i strzały), Paraśu (siekiera, topór), Ańkuśa (kłuidło, krótka spisa), Danda (laska, pałka), Ćakra (wirujący dysk), Gada (maczuga), Śakti (dzida, włócznia, harpun). Istnieje więcej nauk o praktyce duchowej sztuki walki wywodzącej się z jogi, o których powiemy sobie w przyszłych studiach nauk jogi.

Himalaya Swami