Karmajoga

Karmajoga (sanskryt: "joga działania", "zjednoczenie czynów", "połączenie działań") - jedna ze najważniejszych i zarazem podstawowych metod praktyki indyjskiej jogi, polegająca na dążeniu do wyzwolenia poprzez bezinteresowne, podjęte w spokoju ducha, zunifikowane działanie. Pierwszy stopień praktyki jogi w starożytnym systemie królewskiej i świetlistej Uro-Jogi czyli Radża Jogi. Karmajoga jest podstawą praktyki rozwoju duchowego wedle nauczania Mahavatara Babaji z Herakhan. Opiera się głównie na zasadach wyłożonych przez Śri Gopala Krysznę w traktacie Bhagawadgita. Karmajoga jest często podstawową praktyką jogi nauczanej w obszarze Himalajów, Pamiru i Tybetu.

Słowo karman pochodzi od rdzenia "kri", a właściwie kr przez "r" samogłoskowe często zapisywane jako "ri", tego samego co pojęcie kriya, a oznacza działanie, aktywność. "Ma" w karma to "księżyc", "yama" jako bóstwo śmierci, "czas" oraz "trucizna". Razem mamy wytwarzanie tego co księżycowe czyli przynależne do świata śmierci Yamadeva, to, co wymaga czasu aby to spłacić, wyrównać, co nas w czasie czyli kołowrocie czasu wcieleń trzyma, a także to, co nas zatruwa przyćmiewając świadomość.

Karmajoga to podstawowa metoda praktyki Jogi Królów-Mędrców, Ryszich, wedle której człowiek musi poznać działające w przyrodzie i ludzkim życiu prawo przyczyn i skutków, prawo następst czynów, i wedle owej wiedzy kształtować swoje życie odpowiednimi działaniami. Mowa, emocje i myśli, wyobrażenia, pożądania, również zaliczane są do czynów, działań, zatem stan psychiki oraz mowa także tworzy tzw. karman czyli reakcję karmiczną, która po pewnym czasie spada na człowieka jako tzw. zdarzenie losu.

Wiedząc nawet pobieżnie, które czyny i działania spowodują jakie rezultaty w przyszłości, można z powodzeniem wziąść swój los w swoje ręce i kształtować w znacznym stopniu rzeczywistość. Trzeba jednak pamiętać, że dotykają człowieka skutki jego dawnych czynów z poprzednich wcieleń oraz skutki cudzych działań, które inni ludzie usilnie podejmą wobec nas. Karmajoga w znacznym stopniu eliminuje z ludzkiego życia przypadkowość i chaos, zaprowadza celowość, ład i porządek.

Karman dzieli się na jasny (śukla), ciemny czy mroczny (krishna) oraz jasno-ciemny (śukla-krishna). Istnieje także karman jogina czy oświeconego mędrca i jest to karman "ani ciemny ani jasny" - (na sukla na krishna). Na jasny i ciemny karman potocznie mówimy dobra albo zła karma. Pozostałe rodzaje karmana są delikatnie mówiąc rzadko omawiane w głębszym sensie. Osoby i istoty złe, mroczne, niegodziwe - mają z grubsza rzecz ujmując karman ciemny (krishna). Osoby i istoty dobre, światłe i życzliwe - mają karman jasny (śukla). Jednakże wielką przestrzeń pomiędzy tymi biegunowymi skrajnościami zajmuje karmiczna mieszanka znana jako karman jasno-ciemny czyli śukla-krishna karman.

Źródeł koncepcji karmana w tradycji filozofii indyjskiej można upatrywać w wedyjskiej koncepcji Ritah (Rta, Ryta), czyli kosmicznego prawa czy też siły determinującej bieg rzeczy, kosmiczny, rytualny, także społeczny porządek świata, którego najważniejszym stróżem jest wszechmocny, wszechwiedzący i groźny Waruna Dewa. Okres zasadniczego rozpowszechnienia doktryny karmana przypada na epokę powstawania Upaniszad, wtedy też krystalizuje się w formie opisowej koncepcja sansary.

Szczegółowe pouczenia, w tym nauki o karmie oraz metody praktyki otrzymuje się zwykle wraz z inicjacją w jogę od kompetentnego, autentycznego nauczyciela czy mistrza (guru) tradycji jogi, która od Karmajogi rozpoczyna nauczanie. W szczególności autentyczna wiedza na temat prawa karmicznego oraz metod praktyki nie jest dostępna od samouków pokroju Rosjanina Siergieja Nikołajewicza Łazariewa czy Serba Marjana Ogorevca, którzy nie mając o karmie pojęcia używają tego terminu dla wprowadzania ludzi w pobłądzenie i szerzenia własnych wymysłów, które mijają się z rzeczywistością. Wszystko w imię zysku z oszukiwania ludzi i szerzenia fałszywych doktryn opartych na zmyślaniu zamiast wiedzy duchowej.