Noe

Arka Noego

Noe (hebr. נוח Noaḥ, arab. نوح Nūḥ, w tłumaczeniu na pol. znaczy: „odpoczynek; pocieszenie”) – według Księgi Rodzaju (Rdz 6,8 - 9,29) syn Lameka i dziesiąty potomek w linii od Adama przez Seta; patriarcha, człowiek prawy i sprawiedliwy. Patriarcha, prorok i prekursor judejskiej tradycji duchowej, a także chrześcijaństwa i islamu, zawarł "Tęczowe Przymierze" z Bogiem. Tęcza jako znak, symbol Przymierza (Inicjacji) jest wspaniałą wizją połączenia z Bogiem i rozpuszczenia się w Bogu, w Duchowej Substancji. Odkrywanie Chwały Boga jest odkrywaniem blasku tęczowego światła w głębi wnętrza

Historia Noego (Noah)

Pierwszym prorokiem, człowiekiem, z którym Bóg zawarł swoje przymierze tworząc religijny Zakon był patriarcha Noah (Noe), który urodził się w 1056 roku po stworzeniu Adama i żył aż do roku 2006, czyli przez okrągłe 950 lat. Pierwsze swoje dzieci prorok Noe spłodził w wieku ponad 500 lat. Potop w postaci zatopienia całej ziemi i zniszczenia coraz bardziej grzesznej ludzkości, w tym potomków Kaina, nastąpił w końcu roku 1656, a zakończył się na początku 1657 roku. Sem, pierworodny syn Noego i protoplasta rasy semitów, urodził się jakieś sto lat przed potopem, w roku 1558 i żył całe 500 lat.

W czasach przed potopem pojawił się zwyczaj wielożeństwa, gdyż setyci zwani Synami Bożymi poślubiali każdą kobietę, którą sobie upatrzyli, rozwijając w ten sposób rodzaj namiętnej pożądliwości. W tych czasach żyła też na ziemi rasa ludzi-olbrzymów zwana w Biblii terminem Nefilim, a na wschodzie słowem Dżinna. Ten rodzaj olbrzymów o demonicznym charakterze oraz żyjących w nieumiarkowanej pożądliwości setytów, z których ostani prawy zmarł przed potopem. Pozostał do ocalenia tylko Noah wraz ze swoją prawą i sprawiedliwą rodziną. Legenda o wielkim potopie istnieje we wszystkich praktycznie kulturch i religiach, jako żywe wspomnienie kary. Bóg nie akceptuje rujnowania przyrody ani stosowania przemocy. Gdy nastąpł potop Noe miał sześćset lat i trzech synów: Sema, Chama i Jafeta, a Sem był 100 letnim młodzieńcem.

Potop

Noe jako jedyny spośród ówczesnych zepsutych ludzi znalazł łaskę w oczach Boga Jahwe. Dlatego Bóg sprowadził powszechny potop, mający zgładzić ludzkość, ale oszczędzić Noego wraz z rodziną i zwierzętami. Kazał zatem Noemu zbudować Arkę, umieścić w niej rodzinę i po parze wszystkich niepływających zwierząt, aby przeczekać katastrofę. Gdy Arka została ukończona, Bóg zesłał na Ziemię wielki potop. Nieustanny deszcz podniósł poziom wody tak, że zakryła ona nawet najwyższe góry. Potop zakończył się po 40 dniach w pierwszym miesiącu 1657 roku po stworzeniu Adama, a cały przełom 1656/1657 był czasem zagłady z powodu wystąienia wód ze źródeł ziemi oraz nieustających deszczów. Gdy po wielu tygodniach wody opadły, Arka spoczęła w górach Ararat, a Noe zszedł na ląd i złożył Jahwe ofiary z bydła i ptactwa.

Tęcza - symbol przymierza Boga z Noem

Po zakończeniu potopu Noe zbudował ołtarz Bogu stwarzając ofiarną świątynię na wolnym powietrzu. Rozpoczął swe życie na oczyszczonej i odnowionej ziemi od złożenia ofiary z całopalnych zwierząt, który to kult jest podstawą późniejszej religii mojżeszowej. JHWH wobec Noego złożył obietnicę, przyżeczenie, że nigdy więcej nie będzie juz niszczył ludzkości z powodu jej grzechów w taki sposób w jaki uczynił z pomocą potopu. Mamy obietnicę, że zagdłada potopu nie dotknie już całości ludzkiego rodzaju. Bóg na znak przymierza rozciągnął na niebie łuk – tęczę. Przymierze Jahwe z Noem rozciąga się, zdaniem wyznawców judaizmu – w przeciwieństwie do przymierza z Abrahamem – na wszystkich ludzi i obejmuje:

• zakaz mordowania ludzi
• zakaz kradzieży
• zakaz czczenia fałszywych bogów
• zakaz czynów niemoralnych seksualnie (kazirodztwo, zoofilia)
• zakaz spożywania części żyjącego zwierzęcia
• zakaz bluźnierstwa
• ustanowienie sprawiedliwych i praworządnych sądów sądzących przestępstwa

Bóg zawierając przymierze z Noem (Noah) i tworząc pierwszy specyficzny Zakon Duchowy będzie teraz posyłać do ludzkości proroków (Nab), którzy będą napominać i zachęcać ludzi do Drogi Bożej, a ludzkość pozbawiona bezpośredniej władzy Boga będzie musiała polegać na nauce danej przez Nab. Bóg obiecał, że przez wszystkie dni istnienia świata ziemi siew i żniwo, zimno i gorąco, lato i zima, dzień i noc nigdy nie ustaną.

Znakiem przymierza jest tęcza pojawiająca się na nieboskłonie, tęcza, która mówi, że Bóg ogląda właśnie wszystkie żyjące istoty na obszarze, na którym tęcza jest widoczna. Tęcza to znak, że Bóh właśnie na nas patrzy i błogosławi. Dlatego ludzie widząc tęczę, wpatrują się w nią. Kiedy zobaczymy tęczę na nieboskłonie, możemy zrobić sobie chwilę odpoczynku, aby rzyjąć boże błogosławieństwo i wspomnieć zasady przymierza Noego z Bogiem, przymierza dla odradzającej się ludzkości i wszelkiego życia na ziemi. Przymierze zostało ustaniowione po czas niezmierzony, czyli na całą wieczność i obowiązuje każdą żyjącą na ziemi duszę.

Upojenie alkoholowe Noego

Po potopie Noe żył jeszcze 350 lat. Sprawozdanie biblijne szczerze i uczciwie podaje: „A Noe zajął się rolnictwem i zasadził winnicę. I zaczął pić wino, i się upił, i wtedy odkrył się w swoim namiocie” (Rdz 9:20, 21). Nie oznacza to, że Noe był nałogowym pijakiem. Biblia wspomina o tym zdarzeniu, gdyż doprowadziło ono do sytuacji, której konsekwencje wywarły ogromny wpływ na historię świata. Przed potopem Noe nie miał nic wspólnego z niegodziwcami, którzy „pili”, zapewne znacznie przebierając miarę. Takie hulanki i pijatyki przytępiały wrażliwość ludzi i z pewnością przyczyniały się do tego, że zlekceważyli Boskie ostrzeżenie i nie zwrócili na nic uwagi, „aż przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich” (Mt 24:38, 39; Łk 17:27).

Gdy Noe spał w swym namiocie, Cham (a być może także jego syn Kanaan) w jakiś sposób okazał mu brak szacunku. Sprawozdanie donosi: „W końcu obudził się Noe po winie i się dowiedział, co mu uczynił jego najmłodszy syn”. Na ogół przyjmuje się, że określenie „najmłodszy syn” odnosi się tu do Chama. W Biblii jednak wyrażenie to niekiedy oznacza wnuka; a w tym wypadku wnukiem był Kanaan. Bez względu na to, co się wydarzyło, ojciec Kanaana, Cham, zaczął o tym opowiadać swoim braciom, zamiast przykryć Noego, tak jak oni to zrobili. Gdy Noe się o wszystkim dowiedział, przeklął Kanaana i pobłogosławił Boga Sema, Jehowę (Rdz 9:20-27).

Bunt Nimroda - Wieża Babel

Noe był pierwszym patriarchą po potopie (Rdz 10:1-32). Jednakże w jego czasach za sprawą Nimroda i jego stronników ponownie pojawiła się religia fałszywa. Ci zbuntowani ludzie próbowali wybudować „wieżę, której szczyt sięgałby niebios”, gdyż nie chcieli się rozproszyć „po całej powierzchni ziemi”. Było to całkowicie sprzeczne z poleceniem Boga, by napełnić ziemię, a także stanowiło wyraz buntu przeciwko Noemu jako prorokowi Bożemu. Noe jeszcze przed śmiercią doczekał się chwili, gdy Jehowa osądził budowniczych wieży Babel i rozproszył tych buntowników po obliczu całej ziemi. Noe i Sem nie brali udziału w budowie tej wieży i dlatego ich język nie został pomieszany. Dalej mówili pierwotnym językiem ludzi, który Bóg dał Adamowi (Rdz 9:1, 28, 29; 11:1-9).

Linki zewnętrzne

Dzieci Noah - Noe i Noahici

Portal nauk duchowych i społecznych tradycyjnych szkół i zakonów sufickich w Polsce

Portal z naukami duchowymi najstarszej indyjsko-perskiej szkoły sufickiej czisztijja z Ajmer w Polsce