Serafiny
Serafiny ("ogniści", "płonący") - najwyższy rangą chór aniołów zdaniem większości żydowskich angelologów. Serafiny otaczają Tron Chwały, nieprzerwanie śpiewając Trisagion ("Święty, Święty, Święty"). Nazwa serafinów oznacza ich stały i wieczny pociąg do rzeczy boskich, (...) i tę moc potężną, z jaką oni podnoszą i przerabiają na swój obraz podległe im natury, ożywiając je i zapalając ogniem, który ich samych pożera. Serafiny są aniołami miłości, światłości i ognia.
Hebrajski rzeczownik שרף (saraf) zwykle łączony jest z czasownikiem להישרף (lehisaref) oznaczającym spalać się, płonąć. W ten sposób sugerowano, że serafini to istoty mające jakiś związek z ogniem (powstały z bezdymnego ognia). Serafowie (i pokrewni im cherubowie) nie pełnili funkcji posłańców Bożych (aniołów). Sama Biblia bowiem nigdzie nie mówi o serafach jako o istotach będących aniołami. To utożsamienie jest znacznie późniejsze (obecne np. w pismach Pseudo-Dionizego Areopagity) i wynika prawdopodobnie z chęci swoistego uporządkowania świata istot nadprzyrodzonych i oddania ich pod władzę jedynego Boga
Wzmianki o serafinach w Świętych Pismach
W Starym Testamencie serafiny są opisane przez proroka Izajasza (Iz 6,1-6)[1]: (…) ujrzałem Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł. I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały» (Iz 6, 1-2). W wizji Izajasza (Iz 6,1-6) każdy z serafinów "miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał".
Pan Zastępów zasiada na cherubach, serafiny stoją przed Nim, nieco ponad Nim, jak opisuje to prorok Izajasz (Iz.6.2). Serafiny spośród zastępów i rydwanów Pana biorą węgiel rozżarzony z ołtarza Ariela (Uriela) i na rozkaz Boga dotykają ust zmazując winę i gładząc wszelki grzech. Serafiny są tymi aniołami, które przynoszą nam odpuszczenie grzechów (winy), które dają nam zbawienie, wyzwolenie. Serafiny to duchy PRZEBACZENIA. Wyzwolenie jednak przychodzi na rozkaz samego Boga, Pana Aniołów. Można wtedy usłyszeć bezpośrednio Głos Boga Mówiącego (Iz.6.6-8). "Nakłońcie wasze ucho i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze: są to niezawodne łaski dla Dawida" (Iz.55.3).
Według słowiańskiej Księgi Henocha serafiny mają po cztery oblicza i sześć skrzydeł (Apokryf o sprawiedliwym Henochu; Siedem nebios i ziemia).
Według hebrajskiej Księgi Henocha istniej tylko czterech aniołów tego chóru, "odpowiadającym wiatrom wiejącym z czterech stron światła".
W Nowym Testamencie wprawdzie nie pojawia się określenie "serafiny", jednak w Apokalipsie św.Jana (4,8) mowa o aniołach, zwanych "Czterema Zwierzętami", które mają po "sześć skrzydeł (...) i nie mają spoczynku, mówiąc dniem i nocą: Święty, Święty, Święty".
Według różnych źródeł wodzem chóru serafinów jest Serafiel, Jehoel, Metatron lub Michał, a pierwotnie (tj. przed swoim upadkiem) Szatan. Według Miltona Raj utracony III,80 wodzem (lub jednym z wodzów) serafinów był Ariel (Uriel). Innym wymienionym w tym poemacie wysokim rangą serafinem jest Abdiel (V,972). Podczas wielkiej bitwy w niebie aniołowie chóru serafinów walczyli zarówno w zastępach Boga, jak i Szatana (VI, 719,1037).
Apokalipsa Mojżesza opowiada o "jednym z sześcioskrzydłych serafinów, który zaprowadziwszy Adama do jeziora, mył go w obecności Boga". Z księgi tej dowiadujemy się również, że "serafiny ryczą niczym lwy".
O serafinach mówi także najstarsza księga kabały żydowskiej, zwana Sefer Jecira (Księga Stworzenia).
Według Św. Tomasza z Akwinu serafiny stoją najbliżej Boga i "są jak gdyby jego przyjaciółmi"; nad innymi chórami aniołów "górują miłością".
Linki zewnętrzne
Portal nauk duchowych i społecznych tradycyjnych szkół i zakonów sufickich w Polsce