Bhagawad Gita

Bhagawad Gita, (Sanskryt: भगवद्गीता, Bhagavad Gītā, Bhagavadgītā, dosłownie Pieśń Pana) - skomponowana prawdopodobnie przed 3102 rokiem p.n.e., lub nieco później stanowi niewielką część (ok. 700 strof) epickiego poematu - Mahabharaty, w części pt. Bhiszma-Parwa (rozdziały 23-40). Uważana za świętą księgę hinduizmu, szczególnie ważna dla wisznuizmu (a najbardziej dla odłamu wisznuickiego, krysznaizmu) oraz dla radża jogi. Bhagawad Gita przez większość Hindusów jest uważana za pismo święte, bardzo reprezentatywne dla ich religii i filozofii sankhja.

Utwór jest skomponowany w formie dialogu filozoficznego. Treścią "Bhagawadgity" jest rozmowa między królem Ardźuną a woźnicą jego rydwanu, księciem Jadawów, którym jest wcielenie Boga Kryszna. Całość podzielona jest na osiemnaście pieśni (lekcji), w których w relacji Mistrz-Uczeń Gopala Kryszna przedstawia swoją filozofię. Zwieńczeniem tego wykładu jest epifania Kryszny jako Boga Najwyższego (z tego fragmentu zostało zaczerpnięte powiedzenie: "jaśniejszy niż tysiąc słońc"! Najstarsze zachowane egzemplarze Bhagawad Gity datowane są na V do II w. p.e.ch.