Ile wcieleń ma uczeń do świadomości Śri Guruh?

Ile wcieleń ma uczeń do świadomości Śri Guruh? (U-222)

(1) Wielu ludziom przychodzącym do duchowych Nauczycieli, Mistrzów i Przewodników (Guru) wydaje się, że oni są już tuż tuż na poziomie duchowym na jakim jest Guru (zakładając, że Guru jest prawdziwy, a nie jakiś BanGuru czyli fejk). Czasem nawet próbują się zachowywać, jakby byli na tym samym stopniu duchowego rozwoju albo dawno przerośli Mistrza (Śri Guruh), bywa, że chcą Śri Guruh pouczać jak i czego ma uczyć. Jeśli chodzi o autentycznych Mistrzów Przewodników Duchowych, cudownych Nauczycieli, prawo kosmiczne czy Moc Duchowa kieruje do Guru/h osoby, które muszą w praktyce całkiem długo jeszcze pracować nad sobą i swoim rozwojem, zanim przybliżą się do poziomu świadomości na jakim znajduje się Mistrz Duchowy (Śri Guruh). Licząc na wcielenie dobrych 40 lat praktyki albo i nawet 50 lat codziennej solidnej i intensywnej praktyki duchowej, to uczniowie Mistrzów są zwykle od czterech do siedmiu wcieleń do Mistrza (Guruh). To z jednej strony bardzo blisko, a z drugiej bardzo daleko, tyle, że dusze, które mają 30 czy 50 wcieleń pracy do stanu świadomości Mistrza Duchowego, zwykle nie są nawet w stanie myśleć o rozwoju duchowym - i tak pozostanie jeszcze przez wiele żywotów. Blisko jest bo to znaczy że uczniowie Guru są duszami już dość starymi, które dużo na Ziemi przeżyły doświadczeń i praktyk poprzez swoje żywoty, a daleko, bo to jednak ciągle ze 200-300 lat praktyki, tyle że w odcinkach kolejnych ludzkich wcieleń na Ziemi.

(2) Na Wschodzie dzieli się nawet uczniów na cztery jakości wedle tego jak mocno i intensywnie praktykują pod kierunkiem Śri Guruh, jak bardzo ich życie związane jest z duchową wspólnotą (Sanghą czy Tirthą) Guru do którego przynależą z racji praktykowania. Jakości te wymienia zwięźle traktat Jogasutra napisany przez wielkiego mędrca jogicznego jakim jest odwieczny mistrz Maharyszi Patańdźali.

1. Mrdu maatra - to słaby uczeń (upāsaka, śrawaka), który we wcieleniu przychodzi na naukę, praktykę i służbę duchową rzadko lub na krótki okres czasu (trzy lata do siedmiu lat), często zaczyna w ostatnim okresie życia czyli na starość, a z tego głównie zbiera wiedzę, informacje; uczestnik, słuchacz... Ich odległość jest zwykle większa niż szesnaście wcieleń czyli mają jeszcze więcej niż 16 żywotów do Śri Guruh…

2. Madhya maatra - to uczeń (sadhaka, pratyeka) średnio zaangażowany, zaczyna zwykle już w wieku dojrzałym, uczy się znacznie intensywniej, większy nacisk kładzie na praktykę (sadhanę), praktykuje dłużej przynajmniej 7 lat do 12-tu lat... Ich odległość od świadomości Guru to zwykle przedział od 16 do 8 wcieleń.

3. Adhi maatra (adhimAtra) - uczeń (sevaka, służebnik, śishya, ćelah) wysoce zaangażowany, który często zaczyna w młodym wieku, w młodości, uczy się i praktykuje bardzo dużo, angażuje się intensywnie w służbę duchową dla Guru, intensywnie praktykuje, zwykle przynajmniej 12 do 20 lat. Ich odległość od stopnia świadomości Guru (Mistrza) to zwykle od 7 do 4 wcieleń...

4. Api-viśesha maatra - Abhyasin/Samnyasin - to uczeń jeszcze bardziej zaangażowany, silniej osadzony w potężnym ćwiczeniu jogi i bezpragnieniowości (vairagyam). Bywa, że rozpoczyna praktykę i służbę jako dziecko czy nastolatek, a praktykuje i pracuje w służbie Guru przynajmniej 40 lat. Odległość takich wielkich praktyków i służebników, co całe życie podążają za Guru, to zwykle 3 wcielenia.

(3) Można powiedzieć, że każda wspólnota (sanghah) wokół Guru (Mistrza Duchowego) składa się z czterech kręgów ludzi, z których tę właściwą część, Serce Wspólnoty (sanghi, tirthy) tworzą dusze, które mają zaledwie trzy wcielenia do poziomu świadomości swego Mistrza, i to są sewakowie (służebnicy). To takie mistyczne czy magiczne prawo Triady, że aby stanąć na tym samym poziomie co Mistrz Nauczyciel, trzeba się jeszcze raz urodzić i całe kolejne życie przepraktykować dążąc do Mistrza, do Śri Guruh, a dopiero w jeszcze kolejnym życiu jest się na tym poziomie co Mistrz, jak wszystko dobrze pójdzie. Oczywiście, istnieje Osiem Poziomów Świadomości Śri Guru, Osiem Stopni Guruh. Nie dziwi wcale, że uczniowie, nawet ci najbliżsi, nie mogą osiągnąć tej wiedzy i tej mocy duchowej co Mistrz Duchowy, Śri Guruh. Ci najbliżsi uczniowie, oni nigdy od Guru nie odpadają. Z tych pozostałych kręgów, niektórzy nie tylko odpadają, ale czasem zakładają nawet "własne szkoły", tak bywają zaciemnieni nie rozumiejąc od kogo się faktycznie uczyli i jak daleko mają do Boskiego Mistrza. Dowiedzą się jednak tego od aniołów czy bóstw Sądu Pośmiertnego, co będzie zawsze przykrą niespodzianką pokazującą sumę błędów i pomyłek. Jak ktoś trochę pochodził pouczyć się do jakiegoś Mistrza i Przewodnika Duchowego, Hierofanta, Śri Guruh - niech sobie pamięta, szczególnie jak przestał się dalej uczyć i praktykować, że do poziomu Mistrza (Guru, Ryszi czy legendarnego Druida), to ma jeszcze bardzo wiele wcieleń, a czas ten nie ulega skróceniu.

(4) Na Wschodzie mawia się, że to nie ludzie wybierają sobie Ścieżkę, tylko Ścieżka wybiera ludzi i sprawdza czy są już zdolni nią Wędrować. Kto odpada, ten jest niezdolny, nie nadaje się do Ścieżki Duchowej, a to znaczy, że na pewno ma dużo więcej wcieleń do Mistrza niźli 16-cie, a raz po raz odpadając od kolejnego Mistrza, będzie mieć coraz więcej wcieleń do tyłu. Próby przychodzą, gdy człowiek zbliża się do Progu Ducha. Śramanera (śrāmaṇera, r.ż. śrāmaṇerika) to nowicjusz w tradycyjnych praktykach, pratyeka, w intensywnych odosobnieniach pogłębiający indywidualną ścieżkę praktykowania (sadhana i abhyasa), nowicjusz życia ascetyczno-mistycznego, zakonnego czy odosobnieniowego w jodze. Wielu pozostaje zwykłymi świeckimi praktykantami, jednak prawdziwie wyższym stopniem duchowej praktyki jest śramanerana, pogłębianie doświadczenia praktykowania na sposób odosobnieniowy, w pinda ćillach, na zasadach życia zakonnego czy pustelniczego, życie jako eremita czy eremitka przez jakiś czas, wśród przyrody, w górach czy nad jeziorem.

(5) Podstawą praktyki w odosobnieniu eremitów są inicjacyjne formy praktyki jogicznej, recytacja specjalnych schronień i ślubowań eremitów, konfirmowanie duchowych celów i dążeń, mahamantra ścieżki zwana także mulamantrą. Codzienne umacnianie potrójnego schronienia w Śri Guru/h, w Śri Dharmie oraz w Śri Sandze (Wspólnocie) lub w Śri Śiwa, Śri Guruh i Śri Margah, to jedna z typowych praktyk ascetyczno-mistycznego odosobnienia dla rozwoju duchowego. Długotrwałe lub krótsze ale częste kultywowanie stylu życia śramanera przyspiesza nieco przepracowanie karmana i pozwala na nieco szybszy postęp na duchowej ścieżce, głównie poprzez większą czasowo praktykę w danym wcieleniu. Trzy wcielenia po 40 lat praktykowania można zrobić przez dwa wcielenia po 60 lat praktykowania, a dodatkowo, może się udać szybciej rozpuścić karman wcielenia przez intensywniejszą praktykę czyli zrobić 40 lat w ciągu 30 lat, co razem daje tak zwaną przyspieszoną ścieżkę duchowego rozwoju, ścieżkę przebudzenia i oświecenia oraz wyzwolenia czy zbawienia.

(6) Kultywowanie ahinsy (niezabijania, niekrzywdzenia) jest bardzo ważne, gdyż pozwala ludziom zaprzestać gromadzenia ciężkiego karmana krzywdzenia innych i uśmiercania. Ważniejsze jest jednak aby stosować się do zasad satya czyli prawdy, prawdomówności, co oznacza unikanie iluzji, niesprawdzonych plotek, pomawiania i oczerniania innych oraz błędnego pojmowania rzeczy i zjawisk, w tym unikania błędnego postrzegania spraw duchowych. Zasada asteya oznacza niekradzenie i nieprzywłaszczanie tego co cudze. Koroną pierwszych czterech wskazań moralnych dla duchowego celu zmniejszenia obciążeń karmicznych jest brahma-ćarya, boskie prowadzenie się, boskie postępowanie, duchowy styl funkcjonowania, życie wedle woli niebios.

(7) Brahmaćarya oznacza stosowanie się do reguł i zasad uznanych w świecie bóstw nieba, w niebiosach, pośród aniołów i anielic. Potocznie rozumiemy tu stan brahma-ćarya jako wstrzemięźliwość, zachowywanie umiaru we wszystkim, zarówno w zadowalaniu zmysłów, jedzeniu i piciu, jak i w życiu seksualnym. Umiar i wstrzemięźliwość zachowujemy w czynach, mowie i w myślach, zatem dotyczy to także umiaru w emocjach, pragnieniach i żądzach. Powściąganie zmysłów od rozwiązłości, pazerności czy chciwości, to częsty sposób objaśniania reguły brahmaćarya. Tradycyjne okresy odosobnienia rozpoczynają się od krótkich sesji trwających trzy dni, siedem dni, dziewięć dni, jedenaście dni, 21 dni, 33 dni, 42 lub 49 dni, trzy miesiące, 100 lub 108 dni, aż do dłuższych okresów jak sześć miesięcy, rok, trzy lata, siedem lat, 12 lat i dłuższych. Po okresie odosobnienia uczeń powraca do świeckiego życia jako upasaka (r.ż. upasika) chyba, że zostaje mnichem.

(8) Jeśli chodzi o ciemny czy zły karman w relacji z Guru, to najgłupszymi ofiarami losu czy swojej ignorancji, są osoby atakujące i zwalczające Świętych Bożych żyjących na ziemi: mistrzów duchowych, awadhutów (posłańców Bóstw Nieba), awatarów (inkarnacji Bóstw Nieba), i ich realnych apostołów, posłanników oraz wiernych służebników (sewaków). Oczywiście, sewakowie, to ci, którzy służbę duchową dla Śri Guruh i Sanghi oraz dla Aśramów Śri Guruh sprawują, a jest to służba przez Śri Guru zaakceptowana i uznana. Wrogowie Guru gotują sobie swoimi najdrobniejszymi awersjami i rozmaitymi oszczerstwami (myślą, mową i uczynkiem wyrażanymi) los gorszy niźli mordercy, złodzieje czy gwałciciele razem wzięci. Świętych Dusz (Żywych Wyższych Jaźni) nie jest na ziemi zbyt dużo, ale na czterdzieści tysięcy ludzi może się trafić jedna, a do tego kilka/naście osób (uczniów), które są jej służebnikami. Jest tak, ponieważ Brahman Bóg i niebo (mocą prawa odpłaty) najsurowiej karze tych, co kalają świętych (brudzą to co czyste) i tacy będą mieli najbardziej spaprany los, najciemniejszy i najbardziej uciążliwy karman do przepracowywania przez wieki.

(9) Zgodnie z jogicznym prawem karmana, do mistrzów duchowych, siddhów czyli świętych - nie wolno przypisywać jakiegokolwiek zła, gdyż ich karman jest z gatunku bardzo rzadkiego rodzaju „na kryszna na śukla” czyli „ani ciemny ani jasny”, a działania prawdziwych mistrzów duchowych nie podlegają kategoryzacji plusowo-minusowej czy dobro-złej. Mistrz Duchowy, cokolwiek czyni, wykonuje wolę Boga i Nieba, a Wola Boga z natury swej zawsze jest działaniem właściwym i najlepszym. Szczególnie nad takimi co jadem swych oszczerstw i awersji plują na świętych, mistrzów duchowych, siddhów, awadhutów, proroków, awatarów, nie należy się litować ani ich żałować, nie wolno też takim pomagać, bo automatycznie staniemy się współwinni ich złych czynów, złych słów i złych myśli czyli współwinni ich grzechów. Grzech przeciwko Duszy Świętej nie podlega odpuszczeniu (przebaczeniu), ani w tym życiu, ani w życiach przyszłych, a uczyli o tym zarówno Rama, Kryszna, Buddha, Jezus jak i Kabir. Oszczercy prawdziwego Mistrza Duchowego, oszczercy Śri Guru są najgłupszymi i najbardziej złymi, najbardziej zwyrodniałymi potworkami na tej planecie, są piśaćami, diabłami.

Udâna: Przekaz Mistrza Himalaya Nr 222