Mistyka, Człowieczeństwo i Kultura

Mistyka, Człowieczeństwo i Kultura (U-42)

(1) Trzy pojęcia określane słowami mistyka, człowieczeństwo oraz kultura są bardzo mocno ze sobą powiązane. Człowieczeństwo znane także jako humanizm oraz kultura są bowiem dwiema nogami tego, co w głębszym wymiarze określane jest mianem duchowości, a u szczytu mistyką lub gnozą. Mistycyzm, a właściwie mistyka, ścieżka inicjowanego mysta, to wieloznaczny termin opisujący głębokie doświadczenie duchowe i religijne, polegające na bezpośredniej, czyli niezależnej od rytuałów, zwyczajów, nakazów i obrzędów, relacji człowieka z rzeczywistością pozamaterialną, pozazmysłową czy kosmiczną i transcendentną. Rzeczywistość mistyczna jest różnie rozumiana przez poszczególne systemy duchowe, religijno-filozoficzne czy hermetyczne. W chrześcijaństwie, judaizmie i islamie mistyka jest tożsama z doświadczaniem Boga, Absolutu, Najwyższego, oraz hierarchii anielskich. W buddyzmie i hinduizmie oraz taoizmie z pozazmysłową Jednią, rozumianą może panteistycznie lub ponadosobowo jako prawdziwa Rzeczywistość świata, jako duchowy Sat i Sakrum. U podstaw mistycyzmu, owej głębi mistycznej, leży praktyczne doświadczenie możliwości duchowego obcowania człowieka z bóstwem, z aniołami czy z Bogiem Najwyższym (El Eljon), możliwości swobodnego poznania owych „tajemnic” bytu w drodze „objawienia” czyli gnozy itd. Religijne doświadczenie mistyczne w porównaniu z typową ezoteryką czy okultyzmem, mniej mówi o specyficznym poznaniu pozazmysłowym, jak telepatia, jasnowidzenie, odbiór kosmicznej energii, biała magia itp., a bardziej o doznawaniu bóstwa i o jedności z bóstwem jako sakrum.

(2) Mistycyzm to poszukiwanie możliwie najbardziej bezpośredniego doświadczenia Boga, lub życie, którego celem jest zjednoczenie z Bogiem, z Brahmanem, Śiwa-Śakti, z Odwiecznym Niebiańskim Tao, z El, Elim czy Eloah (Allah). Praktyczna mistyka obejmuje zjawiska duchowe i religijne polegające na bezpośredniej łączności z Bogiem czy bóstwami, z aniołami Boga. W sensie bardziej ogólnym i podstawowym, mistycyzm, gnoza, to kierunek religijno-filozoficzny, czyniący możliwość łączności z Bogiem czy bóstwem przedmiotem pewnych rozważań i dociekań. W obu przypadkach istnienie transcendentnej, pozamaterialnej, czy wręcz pozazmysłowej rzeczywistości Absolutu, Brahmana, jest pewnikiem wiary o charakterze wyjściowego założenia, oczywiście dla mistycyzmu, gdyż sama mistyka jako taka opiera się na bezpośrednim doświadczeniu kulminując w objawieniu czyli w gnozie jako szczytowym przeżyciu duchowo-religijnym. Praktykując głęboką duchowość, mistykę czy gnozę, należy uważać na niedorozwoje umysłowe w postaci licznych psychologów, filozofów, psychiatrów oraz psychoterapeutów bazujących na czczym materializmie i ateizmie, którzy z założenia odrzucają doświadczenia duchowe i mistyczne oraz gnozę, a zatem nie są w stanie ani badać, ani tym bardziej rozumieć doświadczenia mistycznego, nawet jak rzekomo zajmują się tak zwaną psychologią transpersonalną. Ateistyczni, a w swej istocie bezbożni i demoniczni badacze i terapeuci mogą bardzo zaszkodzić ludziom wędrującym ścieżką duchowego rozwoju, ludziom praktykującym duchowość, mistykę czy ezoterykę. Tradycyjny okultystyczny i metafizyczny zakaz podejmowania tematyki duchowej i mistycznej z profanami, bezbożnikami czy mugolami oraz zakaz ujawniania doświadczeń mistycznych i wglądów gnostycznych osobom nieodpowiednim i do tego nieprzygotowanym, należy w takich wypadkach jak najbardziej surowo przestrzegać. Sfera ezoteryczna, mistyczna, duchowa, jest dla ezoteryków nie dla „naukowców”.

(3) Tajemnicze źródło wiedzy mistycznej sygnalizuje już grecki źródłosłów: μυστικός (mystikos). W języku angielskim do rodziny tego słowa należą np. mist (mgła) i misty (mglisty), co sugeruje tajemniczość, przyczyniając się do traktowania tej wiedzy jako nadzwyczajnej, intrygującej, a czasem traktowanej jako podejrzanej, gdyż wymagającej zbadania przez grono mistycznej i ezoterycznej starszyzny, wyższej duchowej rady, zbadania pod kątem zgodności z dawnymi wglądami i objawieniami, ciągłości przekazywanej nauki wewnętrznej, zasad moralnych etc. Istnienie rzeczywistości niedostępnej percepcyjnie dla zwykłych przyziemnych zmysłów implikuje fakt istnienia przekonań o jej istnieniu w co najmniej w większości religii, jednak warstwa mistyczna i ezoteryczna istnieje w każdej dużej i solidnej tradycji religijnej, w każdej kulturze ludzkiej, jako kabała w judaizmie, jako sufizm w islamie, jako joga i tantra w tradycjach wedyjskich, hinduskiej, dźinijskiej i buddyjskiej, jako qigong w taoizmie, i jako biała magia w kulturze mazdaizmu czy zaratusztrianizmu dawnego Iranu (Persji). Doświadczenia mistyczne wymagają zarówno pracy własnej z pomocą Piątego Żywiołu, Eteru, Świetlistości Nieba, jak i Łaski Boga czy bóstw i aniołów. Mistycy starają się różnymi środkami – werbalnie, ale także za pomocą obrazów, symboli i wszelkich środków ekspresji artystycznej – przekazać to, co w ich doświadczeniu mistycznym jest niewyrażalne oraz misteryjne. Człowiek, niezależnie jednak od stopnia rozwoju swojego Człowieczeństwa, może jedynie poddać się i przyjąć, w pełni zgodzić się na działanie Boże w sobie, poprzez modlitwę, kontemplację, medytację, uczucie, intuicję.

(4) W mistyce i gnozie oraz na wyższych stopniach człowieczeństwa posiadanie duszy czy jaźni odgrywa zasadniczą rolę, a kultywowanie duchowości w formie znanej jako rozwój duchowy, to oczyszczanie i ożywianie duszy, budzenie duszy, aż do pełni duchowego przebudzenia i oświecenia. kabalistyczna mistyka judaistyczna opisuje pięć stadiów rozwoju duszy, a sufizm jako mistyka islamu przedstawia nawet siedem stanów oczyszczenia i uświecenia duszy. Buddyzm zwykle wspomina trzy ważne stadia przebudzenia i oświecenia, trzy bramy czy stopnie ku pełni duchowego urzeczywistnienia prawdziwej jaźni. Łączność oraz coraz głębsza jedność żyjącej jaźni z duszą, a duszy z Bogiem, dźiwa z Atmanem, a Atmana z Brahmanem, to obraz mistycznego rozwoju w tradycjach wschodnich wywodzących się z nauk wedyjskich, tak zwanych religii dharmicznych, wedyjskiej, brahmańskiej, dźinijskiej, buddyjskiej, hinduistycznej, smartyjskiej czy sikhijskiej. Mistyczne doznanie zjednoczenia z Bogiem czy bóstwem w ziemskim życiu ma miejsce podczas procesu inicjacji i rozwoju duchowego opartego o ścieżkę inicjacji (błogosławieństw), i ciągnie się przez cały proces przebóstwienia czy angelizacji, jasnej przemiany czy przeistoczenia w istotę światła, w istotę przebudzoną duchowo, coraz bardziej oświeconą. Mistycy chrześcijańscy, tacy jak Jacob Boehme, mistycy suficcy, taoistyczni czy mistycy odwedyjskiej sanatana dharmy szukali tego unikalnego stanu jedności duszy (jaźni) z bóstwem czy aniołem na bardzo różne sposoby, poprzez intensywną modlitwę, ascezę, kontemplację i medytację, poprzez głębokie duchowe oddanie.

(5) Mistyka jest ponadzmysłowym i ponadracjonalnym doświadczeniem religijnym opartym na osobistej kontemplacji, modlitwy i medytacji oraz praktyk ascetycznych. Mistyka powoduje także rozwój moralny podnoszący na coraz wyższe poziomy człowieczeństwa, tak, że coraz więcej Człowieka jako Obrazu Bóstwa jest w ludzkiej istocie praktykującego mysta, inicjowanego. Nie ma duchowości, nie ma rozwoju duchowego, nie ma mistyki, gnozy ani ezoteryki, jeśli nie ma wzrostu człowieczeństwa, wzrostu objawiającego się podniesieniem ludzi ku coraz wyższym szczeblom przestrzegania Przykazań Bożych. Jeśli od wyznawców religii wymaga się minimalnego poziomu utrzymywania wskazań i zasad życia etycznego czy moralności, to od mistyka wymaga się dużo więcej, a to, co uchodzi jeszcze wśród zwykłych ludzi i jest tolerowane w społeczeństwach mugoli i profanów, często nie jest tolerowane ani akceptowane w społecznościach duchowych, ascetycznych i mistycznych, stając się zakazanym złem we wspólnotach ezoterycznych i hermetycznych. Wyższa moralność, a mniejsza rozwiązłość to znamiona kultury człowieka duchowego, mistyka, gnostuka czy ezoteryka. Duchowość i wyższa kultura moralna to znamiona prawdziwego mistycyzmu. Nie ma zatem przychodzenia na rozwój duchowy, duchowość czy mistykę, ezoterykę, gnozę i okultyzm dla szerzenia demoralizacji, rozwiązłości, dewiacji i zboczeń czy patologii psychodelicznego ćpania środków toksycznych powodujących zdeprawoanie i degradację mózgu czy dostosowywanie się do demonicznych zwyczajów mrocznych istot popadłych chociażby w pijaństwo czy spożywanie tego czego ludzie duchowi i mistycy wystrzegają się aby rozwijać czystość aury, czakr i umysłu.

Udâna: Przekaz Mistrza Himalaya Nr 42 - Pierwsze Wydanie: Toruń 1983 rok.