Gwiazdy stałe

Gwiazdy stałe (łac. stellae fixae) - nazwa obejmująca wszystkie widoczne gwiazdy na niebie, jednak w astrologii bada się zwykle wpływ nie więcej niż około tysiąca gwiazd stałych. W tradycji astrologicznej używa się stu kilkudziesięciu, często 144 gwiazd stałych widocznych z półkuli północnej. Najważniejsze w horoskopie są cztery gwiazdy stałe zwane królewskimi: Aldebaran, Regulus, Antares, Fomalhaut, których położenie, moc i aspekty są jedną z podstaw analizowania każdego horoskopu.

Gwiazdy stałe to historyczna nazwa obiektów niebieskich, które dla ziemskiego obserwatora, nie wyposażonego w przyrządy astronomiczne, przez bardzo długi czas nie zmieniają swego położenia względem siebie, tworząc m.in. gwiazdozbiory (konstelacje) na sferze niebieskiej. Pojęcie to było używane w starożytności i średniowieczu w celu odróżnienia tych obiektów od innych ciał, jakie poruszają się po nieboskłonie: Słońca, Księżyca, pięciu jasnych planet, komet i jasnych meteorów czyli bolidów.

Każda z gwiazd stałych ma przypisane w astrologii i astromancji określone znaczenia, które mogą być korzystne lub nie w zależności od tego, w jakim domu i w kontakcie z jaką planetą czy światłem (Słońce, Księżyc) się znajdują. Tradycja stosowania gwiazd stałych w astrologii, podobnie jak punktów arabskich (właściwie chaldejskich), przyszła do Europy w Średniowieczu z krajów arabskich, które przejęły spuściznę astrologii perskiej i wedyjskiej.

Przykładowe gwiazdy stałe to np. Plejady, Syriusz, Aldebaran (Oko Byka), Regulus (Serce Lwa), Antares (Serce Skorpiona), Fomalhaut (Usta Wieloryba), Algol (Oko Gorgony), Betelgeza, Bellatrix, Wega, Mirach, Arktur czy Deneb Algedi. W przypadku gwiazd stałych najważniejsza jest koniunkcja i paralela. Najważniejsze gwiazdy stałe są położone jak najbliżej pasa zodiakalnego, jak najbliżej ekliptyki i jest ich 22 lub 28, w astrologii wedyjskiej tworzą tak zwane nakszatry (27 nakszatr), a w astrologii chaldejsko-perskiej i arabskiej tak zwane stacje księżycowe.