Ciemna Mgławica

Ciemne Mgławice – rodzaj mgławic, które na niebie wyglądają jak obszary pozbawione gwiazd, gdyż na drodze gwiazda - Ziemia znajduje się pochłaniająca światło mgławica ciemna. Mgławice ciemne są wielkimi chmurami gazu i pyłu o niskiej temperaturze, a zawierają większość masy środowiska międzygwiezdnego. Niektóre ciemne mgławice mają rozmiar około 150 lat świetlnych średnicy, gęstość od 100 do 300 molekuł w cm3, a temperaturę między 7 a 15 stopni Kelwina. Mgławica ciemna zawiera gaz i pył oraz gwiazdy. Chmura ciemnej mgławicy posiada również swoje wewnętrzne pole magnetyczne.

W mgławicach ciemnych następują procesy formowania się gwiazd w początkowym stadium. Nie istnieje w nich wiele gwiazd o dużej jasności, gdyż promieniowanie wysyłane przez gwiazdy rozgrzałoby oraz rozproszyłoby pył i gaz. Jasne gwiazdy znajdujące się blisko powierzchni ciemnej mgławicy rozświetliłyby pył i gaz. Dane o strukturze ciemnych mgławic uzyskuje się poprzez obserwację ich w zakresie mikrofal i promieniowania radiowego, które przenikają przez pył i chłodny gaz.

Ciemna mgławica to nic innego jak chmura zimnego gazu i pyłu, która nie emituje żadnego widzialnego światła. Gwiazdy, które zawierają takie mgławice, są ukryte, ponieważ nie emitują żadnego promieniowania. Jednak pył, z którego powstają te chmury ma średnicę zaledwie jednego mikrona. Gęstość tych chmur jest jak gęstość dymu papierosowego, zatem słusznie uważa się palących papierosy za rodzaj istot ciemnych, mrocznych. Te małe ziarna materiału łączą się, tworząc szereg cząsteczek, takich jak węgiel, krzemian lub warstwa lodu. 370 ciemnych mgławic zostało skatalogowanych w katalogu Barnarda. Duże skupisko ciemnych mgławic znajduje się pomiędzy gwiazdozbiorami Strzelca i Skorpiona, a wedle astrologii precesyjnej, aktualnie na XXI wiek, w pasie pomiędzy znakami Strzelca, a Koziorożca, w pasie o średnicy jednego znaku czyli około 30 stopni.

Forma takich ciemnych chmur gazowych jest bardzo nieregularna: nie mają one wyraźnie określonych granic zewnętrznych, a czasem przybierają zawiłe, serpentynowe kształty (czarne węże). Największe ciemne mgławice są widoczne gołym okiem i wyglądają jak mocno ciemne plamy na jaśniejszym tle Drogi Mlecznej, takie jak Mgławica Worek Węgla i Wielka Szczelina (Ciemna Rzeka, od Cefeusza i Łabędzia aż do Centaura na południowej półkuli, co w środku przy Ekliptyce daje właśnie Tron Arymana), a także Koński Łeb w gwiazdozbiorze Oriona. Te widoczne gołym okiem obiekty są czasami nazywane konstelacjami ciemnych chmur i przybierają różne nazwy kojarzone metafizyczne z siłami ciemności i mroku w kosmosie oraz jako ciemne miejsca na kole horoskopu w astrologii. W wewnętrznych zewnętrznych obszarach molekularnych ciemnych mgławic zachodzą ważne wydarzenia i procesy, takie jak powstawanie gwiazd i maserów w procesie zagęszczania mgławic molekularnych.

Jako obłoki molekularne ciemne mgławice są częścią kompleksów obłoków molekularnych. Ciemna mgławica na nocnym niebie pozoruje obraz konstelacji ciemnych chmur.

Ciemne strefy zasłaniające masy świetlne nocnego nieba większości Drogi Mlecznej w suchej atmosferze (lub przy długich czasach naświetlania) były rozpoznawane przez wiele starożytnych cywilizacji, w których często występuje okresowo lub regularnie suchy klimat. W Ameryce Południowej Inkowie nadali pewne wzorce ciemności i nazwy gwiazd podobne do normalnych gwiazdozbiorów, w tym szereg zwierząt, takich jak lamy, lisy, ropuchy i inne, o których uważa się, że piją z „wielkiej rzeki” (Mlecznej Drogi) i widoczne w sylwetce. Klasyczni Grecy czasami opisywali Wielką Szczelinę, Ciemną Rzekę, jako ścieżkę zniszczenia pozostawioną przez Faetona, który próbował poprowadzić rydwan Heliosa (boga Słońca) po niebie, zanim stracił kontrolę, siejąc spustoszenie i ostatecznie powalony został piorunem boga Zeusa (Jowisza).