Tekst źródłowy strony ŚIWA – Mistrz Jogi i Władca Przemian

[[Image:Shiva Mistrz Jogi.jpg|thumb|Śiwa Mistrz Jogi]] '''Śiwa''', Najświętsze Imię, w transkrypcji z Sanskrytu zapisywane też jako Shiva, co nie oddaje miękkiej wymowy pierwszej sylaby, a w języku staropolskim pisane też Siwa i czytane miękko, gdyż Pan [[Śiwa]] to Bóstwo, Osoba Boga, która była czczona w starożytności, w kulturze przedaryjskiej w całej Eurazji, zarówno w Europie jak i Azji, a także przynajmniej częściowo w Afryce czy na Oceanii, gdzie są wyraźne ślady Śiwaickiej tradycji duchowej i kultowej. Słowo Śiwa oznacza Łaskę, Przychylność, Przyjacielskość i Życzliwość, co akcentuje jako Imię Święte, Łaskawy, Miłościwy i Litościwy, Miłosierny wymiar Istoty, a także siły czy energii, osobowości, która skrywa się za tym starożytnym Boskim Imieniem. W hinduistycznym przekazie unifikacyjnym dla form kultowych Indii, Śiwa jest Trzecią Osobą Trimurti Trójcy Przenajświętszej, a co za tym idzie jest zarówno Duchem Świętym jak i Osobą Ducha Świętego, co rozwiązuje tak zwane tajemnicy Trójcy Świętej w Istotny sposób. Oczywiście Pan Śiwa jako forma kultowa, Boska Istota posiada więcej Imion, pod którymi jest czczona i przywoływana oraz adorowana, a do najpopularniejszych należy Mahādeva (Wielki Anioł, Anioł Pański), Buddha – Oświecony, Przebudzony, czy raczej Budziciel, a także Rudra – Natura, Przyroda, Duch Natury, czy Jahwah – Wielki, Ogromny, Przeogromny, Przestwór, a ostatnie dwa Imiona Śiwa znaleźć można wyraźnie w najstarszym Piśmie Świętym, jakie przyszło w Objawieniu, w Rygwedzie (Ŗgveda).


Wszyscy badacze i autorytety naukowe zgadzają się, co do faktu, że Imię Śiwa należy do najstarszej kultury duchowej Euroazji, do kultury przedaryjskiej, przez którą została zasymilowana w czasie po podboju północnych Indii przez Arjan (Arjów), którzy używali w tym znaczeniu Imienia Rudra związanego z Przyrodą, Naturą oraz Imienia Jahwah (hebr. Jahwe), które część uciekinierów semickich z okolic Kaszmiru zaniosła najpierw do Egiptu, a potem do Palestyny, do ziemi Kaanan, gdzie po dziś dzień jako odnoga tradycji śiwaickiej istnieje religia żydowska z Imieniem Jahuwa lub Jahweh pochodzącym od wedyjskiego Jahwah. Ślady kultury duchowej Śiwaitów, ślady kultu Śiwa, Wielkiego Pana można znaleźć zarówno na Wyspach Wielkanocnych jak i na indonezyjskiej świętej wyspie Bali, gdzie stoją ciągle używane świątynie liczące ponad 10 tysięcy lat! Ostatnie odkrycia, wykopaliska archeologiczne w Indii i Pakistanie także zdradzają wiele śladów kultu Osoby Boga, Pana Śiwa w Indii przed 10-12 tysiącami lat, a nie tylko w obrębie starej kultury Harappa i Mohendżodaro, Grodów zniszczonych ponad 5 tysięcy lat temu w Wielkiej Wojnie inicjującej początek Kāli Yugi, jaką stoczyli zwycięscy Pandawowie przeciw złym i zdegenerowanym siłom Kurwów (Kaurawów). Imię Śiwa i Lotosowa Postać Mistrza Joginów na glinianych naczyniach w Grodach z okresu kultury Harappa i Mohendżodaro w Pakistanie (dawniej Indie Zachodnie) pokazują, że w czasach życia Pana Kriszna i Ardżuna, wydarzeń opisanych przez Bhagawad Gitę – wykład religijnych podstaw duchowej Jogi, kult Pana Śiwa oraz Bogini Kālī był już bardzo powszechny i potężny, stanowią Istotę ówczesnej religijności. Ślady kultu Śiwa, w żeńskiej postaci głównie, jako Łaskawej Bogini mamy bogate na ziemiach Polski oraz kulturze Łużyckich Słowian, a oznaki Bezosobowej Kultury Lińgamu znajdują się w wielu miastach Polski, jak chociażby w Krakowie, gdzie aż do X wieku e.ch. było centrum kultu Śiwa, Sanktuarium Śiwa znane dzisiaj jako Wawel.


Hinduistyczna Trójca Przenajświętsza powstała w okresie prawdopodobnie poaryjskim, gdyż Aryowie, a właściwie Aryanie, Wizygoci także do nich należeli, choć zasymilowali doktryny chrześcijańskie, bardzo dbali o dogłębne pokazanie istnienia Jednego Boga, co bardzo akcentuje Kultura Śiwaitów! Najstarsze z istniejących Pism Świętych Objawionej Religii, Wedy wyjaśniają 33 Formy Kultowe, 33 Postaci Niebian, Bóstw, jednak pojmowane one zawsze były jako aspekty czy emanacje Jedynej, Najwyższej Istoty nazywanej właśnie powszechnie Imieniem Śiwa lub Brahman, a to ostatnie Imię, częściej używane w okresie poaryjskim bardzo ładnie przekłada się jako Wszechduch, Wszechżycie, Najwyższy Duch lub Boskość. Imię Śiwa używano jako zobrazowanie Osobowego Boga Najwyższego, a Imienia Brahman jako określenie Wszechobecnego Ducha Boga, który inicjuje i podtrzymuje wszelkie życie, a w szczególności powołuje do istnienia Osobowe Formy, stwarzając wszystkie Żywe Istoty, także Niebian, Aniołów i Archaniołów. Współcześnie Absolut określony jest jako Paramśiwa lub Parambrahman, zaś Imiona Śiwa oraz Brahman (Brahma) częściej używane są w odniesieniu do osobowych Postaci, Emanacji Boga, w szczególności do Jogina Śiwa, Lotosowej Postaci Boga – Mistrza i Przewodnika, Jedynego i Najwyższego dla wszystkich ludzi, aniołów (Deva) oraz dźinnów (demonów) w klasycznych tekstach Jogi w tej roli Przewodnika, Odwiecznego Przewodnika znanego jako Api Guru. Termin Guru odnoszony jest zresztą do Boga, do Pana Śiwa w osobowej postaci, a Święte Pisma wyraźnie powiadają, że Śiwa (Bóg Łaskawy) jest Guru (Przewodnikiem, Pasterzem Dusz), a Guru jest Śiwą (Bogiem Wcielonym, Inkarnowanym na Ziemi). Istnienie 108 Najświętszych Imion Boga jasno ukazuje, że kto w niewłaściwy sposób, bez czci szacunku wypowiada któreś z takich Imion ten lekceważy Boga, co jest przez religie przyjęte jako grzech świętokractwa czy obrazy Boskości, a ludzie tego świata niestety bardzo często znieważają Święte Imiona, takie jak Guru, choć samo to pojęcie niesie ze sobą Boskość i Świętość przypisaną Najwyższej Osobie, choć w jej osobowej manifestacji.


Śiwa niesie wibrację, energię, ideę, że Bóg, Boskość jest w istocie swej Dobrem, Łaską, Przychylnością i Życzliwością, ideą że Bóg jest Sprzymierzeńcem, istotą Przychylną wszelkiemu stworzeniu. Mahā Dewa dosłownie oznacza Wielkiego Anioła, Archanioła, ale tutaj w pojęciu Najwyższego Anioła Niebios, Najwyższej osobowej postaci, istoty w Niebiańskim świecie Bóstw i Bogów. Dewa (Deva) to osobowa postać, istota żyjąca w Raju, w Niebiosach, Anioł, Bóstwo, Ideał Doskonałej, Czystej i Pięknej istoty o cudownie i promiennie Boskim charakterze. Wszyscy ludzie przybliżający się w swych poszukiwaniach do Boga dokonują transformacji całej swojej istoty, osobowości czy charakteru w postać o Boskiej Naturze, a Joga, Mistyka Eurazji uczy, że człowiek w głębi siebie nosi pamięć o tym jak to kiedyś był Aniołem Bożym, mieszkańcem Niebios pod władzą Mahā Dewa, Najwyższego Anioła, a jest to Imię przypisywane osobowej postaci Władcy Niebios, czyli Panu Śiwa! W żydowskiej tradycji, która jest odnogą, gałęzią rasy semickiej powiada się o Bogu JHWH, Jahuwah lub Jahwah oraz o Aniele Pańskim jako Najwyższym z Aniołów lub manifestacji Boga w postaci Anioła (Malāk), co znane jest pod Imieniem Jahuel, Jahoel lub Joel, zawsze przekładanym jako Anioł Pański lub Bóg Anioł. I taka sama relacja zachodzi pomiędzy Imieniem Śiwa, a Imieniem Mahādewa, stąd mówimy o postaci Śiwa Mahādewa jako o Bogu, Osobie Ducha Świętego, Bogu Śiwa w postaci Mahādewa. Najwyższy Bóg może przejawić się, zamanifestować w wielu postaciach jednocześnie dla różnych klas istot i światów, a Jego możliwości nie są ograniczone ani czasem, ani też przestrzenią. A wielka i zasadnicza jest dla światów i stworzeń przejawionych rola i funkcja, jakie pełni Pan Śiwa, Osoba Ducha Świętego w strukturze przejawienia Boskości i Bóstwa oraz w materii przemiany stworzeń i światów w nową postać bytu lub w nową formę bytu. Ludziom potrzeba pamiętać, że Bóg, Bóstwo jest w istocie ucieleśnieniem, uosobieniem Łaski, Miłosierdzia, Litości, Życzliwości, Przyjaźni, Przychylności, a cechy te rozwijane przez każdego człowieka w jego charakterze na pewno przybliża go do Boskości i przybliżając dzień stawania się osobą duchową.


Działanie Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej dotyka pojedynczą ludzką istotę przede wszystkim w czasie jej przyspieszonego, intensywnego rozwoju duchowego, kiedy podejmie Ścieżkę Światła prowadzącą z królestwa ludzkiego do królestwa duchowego, gdyż Śiwa, Pan Śiwa, Łaskawy Bóg jest panem i władzą każdego procesu przemiany (Parinama) stworzeń w wyższą formę bytu, tak indywidualnie jak i zbiorowo. Śiwa obejmuje władzę nad człowiekiem całkowitą, kiedy ten podejmuje ascetyczno-mistyczny trening duchowy, z wielką determinacją doskonali i oczyszcza siebie, aby uwolnić się od wad i skażeń ludzkiej formy bytu i od grzeszności tego świata, a przybliżyć się do Piątego Królestwa jak jest nazywane Królestwo Boże, Królestwo Ducha. Mówimy o pięciu królestwach życia, mineralnym, roślinnym, zwierzęcym i ludzkim w zwykłym świecie oraz o piątym właśnie królestwie życia, jakim jest Królestwo Niebios pełne Aniołów, Dewas czy Malaków! Symbolizuje to Pięcioramienna Gwiazda, której korona, górny promień oznacza Królestwo Ducha. Pięć wielkich kręgów ewolucji życia, świadomości uwięzionej w ograniczeniach rozmaitych specyficznych form bytu jak minerały, rośliny, zwierzęta, a w końcu różne rasy ludzkie oraz wyżej rasy i gatunki Niebian, Anielskich form bytu daje nam obraz ogromnej machiny ewolucyjnej, w jakiej uczestniczy świadomość żyjących stworzeń, Dusza – Ātman! Pięć wtajemniczeń, przejście duszy od form bytu w roślinnych formach do ewolucji w zwierzęcych formach, a potem przejście ze świata ludzi do świata Duchów, Aniołów, to wielkie procesy ewolucyjnej przemiany świadomości, którą zajmuje się właśnie Trzecia Osoba Trójcy, Pan Śiwa, Jahuwah!


W momencie, kiedy człowiek zaczyna interesować się Bogiem, rozmyślać o Bogu, próbuje czuć Boga, modli się do Boga lub medytuje o Bogu w skupieniu, zaczyna otwierać się dla cech i właściwości Boga oraz zaczyna się proces przyciągania Boskiej Energii, Ducha w postaci Światła, Miłości, Łaski, Miłosierdzia, Wsparcia, Ochrony, Radości, Piękna, Tęsknoty, Pokoju i bardzo wielu innych wyższych subtelnych cech i właściwości, a ludzka istota chwilowa wypełnia się Duchem Bożym, wypełnia się lub otacza Energią Boga, a przecież Jezus i Apostołowie także mówią, że Duch jest Energią, Światłem, Miłością czy Łaską. Działanie Boskiego Ducha zaczyna przemieniać człowieka i przebudowywać, rekonstruować z jego upadłej i zdegenerowanej postaci pełnej błędów, grzechów, wad, ułomności i słabości w istotę bardziej udoskonaloną na wzór i podobieństwo Boże, co w sumie oznacza rozwinięcie bardzo wielu cech i właściwości, które ludzkie istoty straciły, zgubiły w procesie upadku, sprzeniewierzenia, za które zostały wygnane z Raju Boga dawno temu i z powodu którego błądzą jako istoty upadłe w upadłych królestwach bytu i życia. Boski Duch, Energia Śiwa oczyszcza człowieka z jego wad i słabości oraz ułomności i degeneracji, a potem stopniowo rozwija wszelkie potrzebne cechy, właściwości i funkcje wedle wzoru Stworzenia, tak, aby przywrócić w człowieku Obraz i Podobieństwo Boga, gdyż w istocie swej człowiek został stworzony na Obraz i Podobieństwo Boże, a niektórzy ludzie miewają całkiem dobrą naturalną, spontaniczną pamięć swojego Boskiego Pochodzenia i bycia w rzeczywistości Osobą Duchową, Brahmanem! Nie wolno w sobie podsycać świadomości grzechu, błędów ani winy, ale dążyć do ich eliminacji i usunięcia, dążyć do wyeliminowania każdej wady i słabości charakteru, do uwolnienia każdego poczucia winy, grzechu czy kompleksu. Energia Boga, Święty Duch Boży, gdy skupiamy się w Bogu, w Imieniu czy Obrazie Boga, gdy rozmyślamy dużo i coraz więcej o Bogu zaczyna człowiekowi mocno pomagać w uwolnieniu i oczyszczeniu ze wszelkich złych i szkodliwych nawyków i przypadłości, a ludzka istota dzień po dniu małymi kroczkami przeistacza się w coraz doskonalszą, bliższą Obrazowi Boga osobowość. Należy zaznaczyć, że w zasadzie nie ma końca tego procesu udoskonalania, gdyż Bóg jest Nieskończony i Nieograniczony, a zatem nie ma takiej możliwości, aby gdzieś była granica czy kres dla procesu duchowego rozwoju. Koniec każdego etapu jest zawsze zarazem początkiem następnego, większego procesu.


Nic to zatem dziwnego ani nadzwyczajnego, że Śiwa, Osoba Ducha, Najwyższa Osoba Boga-Ducha znana jest wszystkim starożytnym cywilizacjom Eurazji, a i nieobca większości współczesnych, prawdziwie religijnych kultur i społeczności, chociaż świadome procesy przemiany, rozwoju duchowego zawsze są sprawą elitarnych i awangardowych Wspólnot, Bractw i Zakonów mistyczno-duchowych. W wielu miejscach Azji, Europy, Oceanii, a także Afryki, znaleźć można symbole Pana Śiwa, kultu i religii Śiwa w postaci Lińgamu, owalnego kamienia w kształcie jajka lub słupa (stupy), często stowarzyszonego z małą fontanną tak, że kamień (słup, jajo) jest w środku obmywany nieustannie przez strumień bieżącej wody. Lińgi były i są budowane w pobliżu naturalnych źródeł wód, a ich symbolika odnosi się do stwarzania i powstawania życia stworzeń i ludzi. Człowiek spragniony Boga i Boskości zawsze szuka grup i wspólnot, kręgów osób o podobnych dążeniach i potrzebach, a w ten sposób, kiedy kilka/naście takich osób się odnajdzie i spotka, powstają na całej planecie Ziemia małe ezoteryczne wspólnoty Ośrodki Światła Prawdy i poszukiwań duchowych, samorozwoju. Spotykające się osoby tworzą zwykle krąg osób na tym samym etapie rozwoju, krąg pracujący nad uwolnieniem się od podobnych problemów, słabości czy nawyków, krąg pracujący nad rozwojem tych samych cech i właściwości Boskiej, Duchowej Natury. Ludzie zdegenerowani w większym stopniu nie posiadają żadnych zalążków nawet Wyższych Uczuć, które są subtelną podstawą dla jakiegokolwiek dalszego rozwoju duchowego, a mistycy mówią w tym punkcie, że są to ludzie kamiennego serca, albo ludzie bez serca. Serce jest zarówno ośrodkiem jak i symbolem pielęgnowania i rozwoju Uczuć Wyższych, które otwierają upadłej ludzkości Drogę do Boskości. Mówi się o Trzech Zasadniczych Uczuciach Wyższych, stanach Serca, jakie są potrzebne człowiekowi dla udoskonalenia, a są to Wîraga – Odwaga, Dzielność, Bohaterswo, Wiweka – Wyczucie, Rozróżnianie, Zrozumienie, Rozumność, Czuciowiedza – Pojmowanie Sercem oraz Mumukszu – Pragnienie Boga, Tęsknota za Stwórcą, Pragnienie Powrotu do Niebios, Dążenie Wzwyż. To pod wpływem Mumukszu człowiek zaczyna poszukiwać prawdy o sobie, swoim pochodzeniu i istocie i celu życia. Mumukszu pobudza do rozmyślań o sensie życia i przeznaczeniu człowieka, do pracy nad sobą i dociekań natury filozoficzno-religijnej, a także do Mistyki, Jogi Ducha, gdy Mumukszu obudzi się i rozwinie nieco bardziej niż to ma miejsce u większości ludzkiej rodziny, o której Pisma Święte mówią: „Lud ten czci mnie tylko wargami, ale Sercem się mnie wyrzeka!” Ludzie Ducha muszą być Sercem przy Bogu oddając się modlitwie i kontemplacji, śpiewom duchowym, tańcom dla Boga, medytacjom, oczyszczeniom takim jak posty, a nade wszystko wzbudzaniem w sobie pozytywnych boskich właściwości będących cechami Bóstwa i Bogini, przymiotami Boga – jak zwą to Sūfī – gdy są w odpowiednim natężeniu, wystarczająco mocno rozwinięte.


Często Mistycy, Jogini i Siddhowie (Cudotwórcy) wspominają o Ośmiu albo o Dwunastu podstawowych właściwościach będących Boskimi przymiotami Serca i jednocześnie subtelnymi Uczuciami Wyższymi. Miłosierdzie, Współczucie, Zadowolenie, Spokój, Łaskawość, Życzliwość, Sympatia, Radość, Piękno, Podziw, Zachwyt, Błogość i podobnymi słowami-pojęciami określa się zwykle wymieniane zestawy kilku/nastu takich Boskich Cech, które stanowią odwieczny fundament dla odnowienia ludzkiej istoty i jej duchowej naprawy. Bez otwarcia na subtelne Uczucia i delikatne, duchowe właściwości, ludzie nie mają żadnej szansy na wewnętrzną metamorfozę i odnowienie w sobie Oblicza Boga, Bóstwa, Stwórcy na obraz i podobieństwo którego zostali przez Stworzyciela zaprojektowani i powołani do istnienia. Relacja człowieka z Bogiem, Bóstwem Nieba, relacja pomiędzy człowiekiem a Bogiem jest taka jak pomiędzy Ojcem i Matką, Rodzicami, a zwyrodniałym dzieckiem, które szkodzi i niszczy rodzinny dom oraz atakuje swoich własnych Boskich Rodziców swymi czynami, postępowaniem, mową i myślą. Postawa ludzi odsunęła ich Bóstwa Nieba i spowodowała wyrzucenie, banicję z Królestwa Niebios, Ducha, banicję do świata zdegenerowanych, demonicznych (asurowych) istot w jakim cała ludzkość teraz przebywa cierpiąc za własne zło i ulegając często całkowitemu zwyrodnieniu, czego objawem są wojny, szczególnie wojny religijne, inkwizycja, terror państwa i władców nad narodami, zniewolenie, alkoholizm, nikotynizm, a w szczególności mięsożerstwo, gdyż jest to granica odróżniająca człowieka od całkowicie zdegenerowanego człekozwierza.


Śiwa jest Łaską, Współczuciem, Miłosierdziem, Litością i Przychylnością, Panem Ezoterycznej, Inicjacyjnej Ścieżki Duchowej, a wszystkie religie i kultury wiedzą w jakiś sposób, że Droga do Boga związana jest z Prowadzeniem i Przewodnictwem przez Anielskie Istoty i Duchowych Mistrzów żyjących na Ziemi, Mistrzów Ścieżki, którzy osiągnęli już świadomość Anioła, Dewa w stopniu koniecznym i wystarczającym, aby osiągnąć Królestwo Boże, Piąte Królestwo Aniołów Boga, Dewaczan i z Punktu Świadomości Bożej mogą rzeczywiście prowadzić innych Boską Drogą Rozwoju i Udoskonalenia do Domu Ojca Niebieskiego i Matki – Królowej Niebios, a zwani są Imieniem, Cechą Guruħ. Śiwa, Bóg jest Guru, acz człowiek pełen Boga, pełen Bożego Ducha Świętego, będącego ucieleśnieniem wielu Boskich Cech i Właściwości także jest Guru, Przewodnikiem Drogi Bożej działającym z upoważnienia Boga, Bóstwa i Bogini, albowiem Niebiańskie Istoty ukazywane są zawsze w postaci doskonałych Djad, Par Męsko-Żeńskich lub w postaci Istot Hermafrodycznych, mogących się ukazać tak w męskiej jak i w żeńskiej postaci, co nie powinno dziwić, skoro wiadomym jest w oczywisty sposób, że Bóg jest wszystkim, Całością. Śiwa, Łaskawy Pan Przemiany, Dawca Łask, Charyzmatów, albowiem Łaska to w istocie rodzaj Błogosławieństwa, cudownego charyzmatycznego Daru Bożego, Śiwa jest władcą i przewodnikiem całego procesu przeistoczenia, transfiguracji ludzkiej istoty w duchową formę bytu, w Człowieka-Anioła, czyli Dewatę! A jest to ostatni, końcowy produkt osobowości i charakteru oraz świadomości, o którym Sūfī (Mędrcy, Ŗszi) powiadają, że jest to już nie- człowiek, a jeszcze nie-Bóg. Nie-człowiek, bo już wzniósł się trwale ponad błędy, grzechy i złe nawyki ludzkiego królestwa, a jeszcze nie Bóg, bo ludzka, fizyczna forma egzystencji ogranicza znacznie możliwości pełnej manifestacji z przejawienia Boskości. Mówimy tu zawsze o ograniczeniu Boskości przez rodzaj formy bytu, ciała, w jakim Boski Duch, Święty Boży Duch Wzniesionej do Królestwa Boga osoby, czyli rodzaj kształtu (rūpa), jaki Boskość przybiera. Dewata to ostanie stadium egzystencji człowieka w widzialnej, fizycznej formie bytu, a następne postaci są już możliwe tylko w rzeczywistym Świecie Ducha, w Królestwie Boga!


Pan Przemiany, Śiwa Mahādewa, którego żeńska forma, połówka Śrî Śiwani albo Śiwā (długie ā na końcu) była powszechnie czczona na ziemiach Polski i Łużyc, opiekuje się transformacją formy bytu nie tylko w wymiarze indywidualnej, kiedy to doświadczenia przeistoczenia związane są zawsze ze Zjawiskami Światła, Ognia i Gromu, ale też jest Panem Kosmicznej Transformacji całych narodów, cywilizacji oraz planet i światów. Kiedy karman rozwoju cyklu istnienia świata, epoki dobiega końca, nadchodzi PRALAYA, a jest to Ogniste Oczyszczenie świata, planety lub kosmosu, stopienie wszystkiego w gorącym tyglu aż do stanu pramaterii i Światła Pierwotnego, aby potem z tego tworzywa Stwórca-Kreacja mogła dokonać stworzenia nowego cyklu planety, świata czy ostatecznie całego tego Kosmosu, Wszechświata (Mahābrahmanda). Moc Pralaja to Moc Anihilacji, Roztopienia, Unicestwienia, Rozpuszczenia materii niższej w wyższą Świetlistą Substancję znaną jako Materia Lucida, Świetliste Tworzywo, z którego Bóg Stwórca oraz jego Anioły-Stwórcy Życia mogą na nowo stwarzać światy i wszystkie byty. Oczywiście musi zostać wyczerpany cykl ewolucji świadomości w kolejnych coraz wyższych formach bytu jakie pojawiają się w miarę postępów ewolucyjnego rozwoju Duszy-Ātmana czy Dźiwātmana (Żyjącej Duszy). Religie z reguły wspominają o tych kresach ewolucyjnych w istnieniu cywilizacji i światów jako o zagadnieniu Końca Świata. Nie jest to jednak żadna powszechna zagłada i fatalne unicestwienie, chociaż istoty całkowicie złe i zdegenerowane tak to mogą postrzegać i odbierać, ale jest to awans wszystkich Dusz do Wyższego Królestwa Bytu oraz oczyszczenie, Wielkie Oczyszczenie Planety z resztek, pozostałości i odpadów po całym cyklu istnienia świata. Ogarnięcie spraw ewolucyjnych cykli dusz i cykli istnienia świata, planety i kosmosu należy do najgłębszych i najistotniejszych, tak zwanych królewskich zagadnień Teozofii, czyli Wiedzy o Bogu, Boskiej Wiedzy zwanej też Metafizyką. Roztopienie materii fizycznej i jej pochłonięcie w Przestrzeni Wielkiej Próżni (Mahā Ākāśa), w Świetlistą Prasubstancję nie jest niczym groźnym, strasznym ani tragicznym jak to siły zła, demony próbują przedstawić, choć dla wszelkiej maści odpadów ewolucyjnych w postaci zdegenerowanych demonów, szatanów czy asurów jest to rzeczywiście zagłada i zniszczenie, Awići. Dobre istoty, które uczyniły Postępy biorą udział w dalszej ewolucji w kolejnych cyklach coraz doskonalszych światów i z wysoka obserwują tylko ostateczne zwycięstwo Dobra nad Złem, w postaci dezintegracji i anihilacji wszelkiego zła w Świetlistą Pramaterię, w Materię Lucida, Tworzywo Wielkiej Przestrzeni, z którego i w której Stworzyciel z Aniołami (Dewa) swymi zbuduje całkiem nowy świat, kolejną Scenę Ewolucji.


Pralaya to kosmiczne zagadnienie, przynajmniej w skali ewolucji całej planety takiej jak Ziemia. Wszyscy wiedzą, że kiedyś takie planety jak Mars czy Wenus były pełne żyjących fizycznie istot, a nawet miały swoje własne, dawne swoiste ludzkości. Marsjańska ludzkość aktualnie w części ewoluuje na tej Planecie Ziemi jak ją zwą Bogowie – Gāja, a ludzkość wenusjańska żyje i rozwija się na planetach systemu Taigeta w Plejadach, skąd czasem trochę pomagają najwyższe byty, zaawansowane w rozwoju Światłe Dusze, ziemskiej ludzkości. W indywidualnym wymiarze ludzkiego rozwoju mówimy o procesie Laya – Roztopieniu, Pochłonięciu jako o rozpuszczeniu w Świetle Boga wszelkich ludzkich wad, słabości i grzeszności, aby stać się nową, odrodzona Istotą Światła, Oświeconą Duszą, czyli Dewatą w tym ludzkim życiu. Proces Laya jest świetlisto-płomienną metamorfozą, Istotnym Chrztem Ogniowym przynoszącym całkowite Oświecenie, a powodującym pełne Odrodzenie Duchowe ludzkiej istoty, Przebudzenie Świadomości Prapoczątku, Odnowienie Obrazu Boga, jaki nosimy w sobie po upadku z Niebios za błędy, grzechy, czyli za wyrządzone zło odstępstwa, zdrady Boga, Króla i Władcy Dusz. Sprzeniewierzenie się Bogu przez któregokolwiek z Aniołów zawsze skutkuje upadkiem i degradacją Duszy albowiem Najwyższa Istota w każdej sferze Niebios zawsze ma nad sobą jeszcze większą Moc i Świadomość zdolną do pokonania i usunięcia wszelkiego zła, jakim jest Dobro w Postaci Bóstwa i Bogini, Suwerenów Niebios, Władców timokratycznego Królestwa Bożego, Dewaczanu, Malkutach! Istoty wiedzą o tym, ale i tak czasami dochodzi do sprzeniewierzeń i upadków, nawet z Najwyższych Sfer Niebios, gdzie w Empireum przebywa Rada Najwyższa Bogów Nieba w liczbie 333 istot posiadających foremną postać i kształt. Odbiciem Empireum na Ziemi są najbardziej awangardowe, intensywnie działające Inicjacyjne Kręgi Wtajemniczonych, gdzie liczba 3 osób, czyli Trójkąt Światła jest pewną podstawą, a liczby 33 (30 i 3) albo 333 stanowią istotne oznaki rozpoznawcze. Trzech Mistrzów, 30 Nauczycieli i 300 Wtajemniczonych Duchowo, Inicjowanych w Yogę Uczniów Duchowych to częsty obrazek najściślejszej Awangardy Duchowej Planety i Ludzkości. Mistrz i dwóch zastępców albo Mistrz i Trzech zastępców tworzących Trójkąt, 30 Guru, Przewodników Drogi, 300 Nauczycieli i Głosicieli, Aćarjów, a 3000 Inicjowanych to także obraz tego samego obrazu, odzwierciedlenia Empireum, Korony Niebios. Kto nie osiągnie duchowego udoskonalenia i odpowiedniego stopnia duchowej ewolucji, ten w końcu kolejnego cyklu istnienia świata ulega dezintegracji w Pralayam, Pochłonięciu w Świetlistą Pramaterię, która jest rodzajem Tworzywa służącemu Bogu do Stwarzania nowych Dusz, Życia, planet i światów.


Śiwa Mahādewa, Pan Niebios, Joginów-Mistyków i Aniołów powoduje, że upadłe byty i zło wszelkie oraz resztki po wyczerpaniu cyklu ewolucji idą w Wielkie Uśpienie w sen Mahā Nidra, sen bez zjawisk sennych i bez świadomości, ponieważ Ćittam, zdolność doświadczania, czucia, istnienia i bycia zostaje rozpuszczona i roztopiona w Świetle Pierwotnej Natury, w Prakŗti. A jeśli Jogin osiąga taki stan bycia jakby w śnie bez snów, w Nidra, z którego się regeneruje i odnawia, to mówimy o osiąganiu Turya albo Laya, czwartego lub piątego stanu Świadomości samoodradzającej się, co religie tego świata, jakie z Objawień zachowała ludzkość nazywają albo Nieśmiertelnością albo Życiem Wiecznym. Jest to zaiste Wielkie Wtajemniczenie człowieka i zapieczętowanie Duszy Ludzkiej, osiągnąwszy stan Yoga Nidra nie może już umrzeć ani zostać pochłonięty przez Prakŗti i Mahan (Przestwór) w Pralayam. Jogin osiągając Turyam albo Layam osiąga Życie Wieczne, Nieśmiertelność Duszy, ciągłość Świadomości i wyższy, Boski, Anielski (Daiwam) stan istnienia i życia. Ludzkie istoty pełne upadłych skłonności, chaosu, bezsensu, błędu, pychy i gniewu i wszelkiego zła muszą zwykle przechodzić przez Sześć Stacji transformacji siebie, swej Jaźni czy Ego (Svā, Anawa), aż osiągną Boskie Istnienie, Dewatam, stan Człowieka Anioła. Jest to droga od Rakszasa – człowieka demonicznego, prymitywnego i zdegenerowanego, aż do stadium człowieka pełnego Mądrości Bożej (Ŗszi), a później do Boskiego Anioła. Osiąganie stanu Nidra ma kilka aspektów czy kroków jak całkowita kontrola nad umysłem, a trwać dłużej w całkowitej Ciszy Umysłu, Bezmyślenia i Bez zaangażowania w to, co dzieje się wokół, i ludziom demonicznym, rakszasowym bardzo trudno osiągnąć taki stan wyłączenia, wyciszenia, odpocznienia od aktywności myślo-emocjonalnej i jej przypadkowych, niekontrolowanych impulsów. Etapem czy aspektem osiągania stanu Nidra jest dogłębne długotrwałe odprężenie, rozluźnienie, dzięki któremu Jogin nie ma żadnej potrzeby ruchu i przez długi okres ciało może pozostawać w stanie jakby uśpienia i bezruchu. Nidra to wreszcie także przekroczenie świata zjawisk i doświadczeń śnienia w astralnej przestrzeni (Svāpna) i wzniesienie się do sfery kosmicznej ciszy, do planu energomaterii, jaką jest Świetlista Substancja, Materia Lucida Prakŗti. Pozwala to czerpać potężną siłę i energię, Moc do Życia i Działania, a czasem także do nadzwyczajnych, paranormalnych dokonań związanych zwykle z Władzą Nadzmysłową, z Pratyahara Indriyam! Wyciszanie i powściąganie zmysłów to zespół ćwiczeń oczyszczających i doskonalących funkcje pięciu zmysłów ciała oraz Umysłu Manasu, który jest też Zmysłem Wewnętrznym, centrum pięciu zmysłów albo też zwany szóstym zmysłem. Siedzenie lub leżenie w ciszy, spokoju czy bezruchu w stanie zatopienia w przestrzeni i w dobrym nastroju znane jest jako Abhawapratyaya i jest podstawą, elementarnym wstępem do osiągnięcia stanu Nidra.


Mahādewa, Śiwa Łaskawy, Król Niebian zawsze związany jest z Ogniem, Światłem i Gromem (Wadźra) stąd w sposób oczywisty Āryanie utożsamiali Pana Rudra, Ducha Przyrody i Życia, Władcą Gromu, Ognia i Światła z Wszechwyznawanym w Eurazji Świętym Imieniem Śiwa Jahwah. Powiada się w Wedyjskiej tradycji, że Bóg ma 33 manifestacje niebiańskie, czyli muszą istnieć 33 Wielkie Boskie Istoty, Superanioły, które dopiero razem jako Całość i Jedność są w świecie Niebios w stanie odzwierciedlić i przejawić Chwałę i Wielkość oraz Potęgę tego, czym jest naprawdę Pan Śiwa jako Istota Najwyższa, która stwarza czy wyemanowywuje z siebie wszystkie te Niebiańskie Bóstwa. Najstarsze Pisma Święte Ludzkości, Weda, Ŗgweda (Rygweda) podają, że podstawową, najważniejszą Istotą jest AGNI, Ogień i właśnie Duch Ognia, Płomień jest podstawowym atrybutem Boga, Pana Śiwa, Mistrza Joginów i Aniołów. Największa ilość Hymnów Psalmów Wedy poświęcona jest wysławianiu Ognistości, Płomienności Ducha, Anioła Ognia, Władcy Płomieni, Agni Deva. Boski Duch Ognia określany jest mianem Wszystkoprzenikającego Ducha Kosmosu, Wszechrzeczy, a to oznacza, że Boskość, Bóg Najwyższy ogarnia czy przenika sobą Wszechświat z pomocą Ognistego Ducha, a i z pomocą tego Ducha wywoła Mahā Pralayam, Unicestwienie Wszechświata u kresu istnienia obecnego cyklu całego kosmosu, co współczesna fizyka przyjęła jako powrót do stanu Osobliwości Pierwotnej przed ponowną ekspansją. Ogień wedle Świętego Pisma, Ŗgwedy przynosi Łaskę, Moc, Wiedzę, Oczyszczenie, a raczej Czystość, Żywotność, a nade wszystko Żarliwość niezbędną w studiach i praktykach mistyczno-religijnych dla odnalezienia Boga i przybliżenia się do Boskości. Największym pobliskim Ogniem jest dla człowieka Ognista Kula Słońca, centrum układu słonecznego, a Weda Bóstwo, Ducha Słońca nazywa Sūrya. Bóstwa Ognia, najważniejsza z emanacji Najwyższego Władcy Niebios spala wszelkie zło i unicestwia niegodziwość, a swoim Światłem, Jaśnieniem, usuwa mrok i wszelką ciemność, które są właściwościami demonicznych istot i piekielnych sfer istnienia. Personifikacja Agni Dewa ukazuje się jako Anioł w Płomieniach, w szczególności o płonącym tułowiu, co jest częstym tematem rozmaitych orientalnych medytacji i skupienia, a otoczony jest przez dwie Ognice, Niebiańskie Małżonki, Partnerki o imionach Swāhā oraz Swadhā. Ognice, Żeńskie Duchy Ognia mają symbolizować dwie formy Ognia, Życzliwą i Niszczącą. Swāhā symbolizuje Wyższą Jaźń każdej żyjącej istoty, Ogień Ducha, Religijną Żarliwość i Ascezę (Wysiłek), a Swadhā symbolizuje Ogień Trawiący, Niszczący wszelkie zło, śmieci i odpady, Ogień Pralaya, jaki oczyszcza świat u kresu cykli rozwoju, u kresu cywilizacji, planety czy przejawionego Kosmosu. Modlitwy w Sanskrycie, Mantry, zakończone Imieniem Swāhā, są niewątpliwie skierowane do Ogniowej Istoty, do Ognistej Natury Boga czy Władców Płomienia, Ognia Wiecznego, w którym spala się zło, złe siły i złe istoty idące na Zagładę. Sam Agni Dewa, Anioł Płomienia, Duch Ognia często pokazywany jako Istota o dwóch twarzach lub głowach, jakby podwójnie męska istota, która podróżuje sobie na dużym Baranie o Złotym Runie, co skojarzymy z legendami wielu narodów i kultur, także helleńskiej i europejskiej, gdzie kiedyś kwitł Śiwaicki kult, a także kult Niebian, 33 Władców Niebios! Niewątpliwie, jest to liczba Niebios i Empireum, Siedziby Bogów, Najwyższych Archaniołów, Książąt czy Królów Dewaczanu.


Śiwa otoczony jest przez Płomienia Ognia, wyłania się z Ognistej Przestrzeni, pojawia się żarliwym wielbicielom pośrodku Ognia, a religijne ofiary z pokarmów składane są na Ogniowym Ołtarzu. Rudra, Duch Życia, Anioł Życia, Przyrody, Natury, a wielu mistrzów Wschodu przyjmuje, że jest to najłatwiej osiągalna w ludzkiej percepcji forma doświadczania Boga, gdyż Pana Rudra doświadczamy poprzez harmonizowanie się z Duchem, Prawem i Ładem Przyrody, poprzez życie w zgodzie z ogólnymi Prawami Natury, a także poprzez szanowanie przejawów Życia, podziw i cześć dla Dzieła Stwórcy Życia, w którego Duchu owo Stworzenie żyje, rośnie, kwitnie, rozwija się, owocuje. Chrześcijańskie dawne kontemplacje Piękna i Ładu Przyrody pozwalające zgłębić Naturę i Prawdę Boga, to nic innego tylko dokładnie Āryańskie (Aryjskie) kontemplacje i kult Pana Rudra, poznawanie Stwórcy poprzez Stworzenie, poprzez kontemplację Dzieł Stwórcy w całej Przyrodzie. Rudra to cały Duch Życia, Duch Całej Przyrody, a harmonia z Przyrodą, z Życiem jest człowiekowi zdegenerowanemu szczególnie bardzo niezbędnie potrzebną dla przybliżenia się do Boskości. Prawo do Życia jest Prawem Życia, a Ochrona Życia pierwszym i niezbędnym Prawem Natury, a jest to Ochrona przede wszystkim już Żyjących Stworzeń, potomstwa, dzieci i matek rodzących. Harmonia z Przyrodą daje Odpoczniecie i Odprężenie, Spokój Umysłu, Leczy i Uzdrawia, usuwa złe stany emocji i myśli, albowiem Duch Przyrody pochłania, anihiluje wszelkie złe siły, energie i stany myślo-uczuć. Jednym z pierwszych ćwiczeń duchowych jakie wskazują Nauczyciele Wschodu bywa założenie Pięknego Ogrodu, albo osiedlenie się w miejscu, gdzie kontakt z Dzikim Duchem Przyrody jest osiągalny cały czas. Jest to pojednanie z Bogiem, z Boskim Duchem Przyrody, pojednanie poprzez harmonizację, synchronizację z Rytmem i Ładem Dzikiej Przyrody, Rudra-Śiwa!


Diwya Dŗszti – Boskie Oko, Trzecie Oko Pana Śiwa jest Okiem Ognia i Światła, a Ogień i Światło są nierozdzielne, gdyż każde Światło posiada jakiś Płomień za swoje Źródło. Ogień z Boskiego Oka Pana Śiwa jest tym Ogniem, który egzorcyzmuje i spala wszelkie zło, na jakim tylko skupi swoją uwagę. Ogień Boski z Oka Śiwa spala także światy w procesie oczyszczania ich po zakończeniu cyklów egzystencji i rozwoju. Biada tym, którzy świadomi odwrócili się od Dobra, odpadli od Boga i Duchowej Drogi. Diwya Marga to Boska, Duchowa Droga, znana też jako Brahma Marga – Droga Boga. Kto raz wszedł na Duchową Drogę i przyjął Inicjację od Boskiego Guru, Ucieleśnienia Pana Śiwa, ten nigdy nie powinien już ani odwracać się od Ścieżki, ani od Guru, ani też od Boga, od Pana Śiwa, niezależnie do jakiej kultowej, anielskiej formy Bóstwa Nieba czuje skłonność, bliskość i magnetyczną atrakcję. Kult Agni Dewa jest bardziej rytualny, związany z Ogniowymi Nabożeństwami, Świętymi Rytualnymi Ofiarami Ogniowymi, a kult Pana Rudra jest bardziej szamański, czasem spontaniczny, naturalistyczny, naturystyczny, pełen czci do każdego przejawu życia w Przyrodzie i oparty esencjonalnie na Żywiołach, gdzie Ogień jest niejako Sercem Żywiołów Przyrody, Rudram. Ogień Boskiego Oka Śiwa, a Boskie Oko w Trójkącie Harmonii, to ulubiony znak chrześcijaństwa, nie tylko religii Wschodu, spala i unicestwia wszelkie złe i niewłaściwe żądze, jak skłonność do ranienia innych i do zadawania cierpienia, chęć zarekwirowania, czyli kradzieży cudzego majątku, odbicia i przywłaszczenia cudzej miłości, wszelka złośliwość, złowrogość oraz zazdrość i zawiść, najgorsze skażenia i dewiacje ludzkiego rodzaju. Wszystko to spala i unicestwia Śiwāgni, Boski Ogień oraz Dźjoti (Jyoti) Boskie Światło (Divya Jyoti), które działa łagodniej, bardziej rozpuszczająco. Agni przedstawiony z dwiema partnerkami, małżonkami symbolizuje też wielką witalność i temperament Ognistej Natury, a wszystkie prawdziwie religijne kultury, od pradawnej starożytności akceptowały i szanowały poligamiczne i poliandryczne małżeństwa i związki, a czasem wręcz prawie nakazywały jak w semickim, żydowskim prawie lewiratu, pojmowanie jako kolejnej małżonki żonę zmarłego brata, w razie konieczności. Miłosny związek w Trójkącie, tak jak to często bywa w kulturze kaszmirskiej czy muzułmańskiej wymaga niewątpliwie oczyszczenia Świadomości z wynaturzeń i dewiacji emocjonalnych o najniższym charakterze, takich jak zazdrość i zawiść, a rozwinięcia Miłości na wyższym poziomie, zarówno uczuciowym jak i erotycznym. Wielka indyjska Święta Boża, przez Rydwany Bogów zabrana do Niebios, Śri Draupadi Devi, miała Pięciu Mężów, braci Pandawa prowadząc też ich wspólne gospodarstwo domowe oraz wychowując liczne bardzo potomstwo. Nie przeszkadza to wcale w osiągnięciu Świętości, ani w praktykowaniu pobożności, o ile wszystkie osoby w rodzinnym stadle miłują się i szanują, a wolne są i oczyszczone ze wszelkiej zazdrości i zawiści. Indyjski święty Boży i Prorok, Pan Kriszńa miał zaś całkiem przyzwoitą ilość żon jednocześnie poślubionych, z których historia wspomina Śrî Radhā oraz Śrî Rukminî jako dwie spośród kilkunastu najbardziej znanych, znamienitych i często wspominanych, bo Świętych Bożych! W podobny sposób mamy Biblijny przykład Króla Salomona, który żył z całym haremem żon, z których 300 wymieniano, jako ważniejszych w sensie miłosnego zaangażowania, a żydzi, chrześcijanie i muzułmanie powinni sobie o tym Świętym Królu i Proroku pamiętać, szczególnie wszyscy chorzy pseudomoraliści, którym miłość i życie erotyczne przeszkadza osiągnąć Świętość, a i chociażby prawidłowe pojęcie czy rzetelną Wiedzę o Bogu, Toesofię. Fakt, że większości ludzi wystarczy jeden partner czy partnerka do życia miłosnego absolutnie nie ma prawa dyskryminować osób, które żyją inaczej ze względu na wielki i ognisty temperament, na miarę Bogów!


Pan Śiwa jest Władcą Jogi i Joginów, Królem Mistyków, Bractw, Wspólnot i Zakonów Duchowych, Ezoterycznych czy Hermetycznych. Osobowa postać, Ikona Pana Śiwa pokazuje często osobę siedzącą w głębokiej medytacji, lotosową postać zanurzoną w najgłębszej i najwyższej Ekstazie, Radości i Szczęściu, albowiem przyrodzoną Naturą Boga jest Wieczne Szczęście, Odwieczna Radość, a ludzie uduchowieni zawsze pełni są poczucia humoru i nieskłonni do smutków ani żadnego przygnębienia. Ānandin, Szczęśliwiec, Szczęściarz, to wspominany czasem przymiot Imię Najwyższego Pana, zaś osiągnięcie Ānanda, stanu Szczęścia poprzez kontemplację jest czystym podstawowym zagadnieniem każdej Jogi – Mistycznej Drogi Powrotu do Nieba, Raju, a więc i Szczęścia. Oko Światła i Ognia, Boskie Oko na czole Pana Śiwa symbolizuje stan osiągnięcia Wiedzy, Mądrości i Poznania kulminującego w Boskiej Wszechwiedzy. Lotosowa, medytacyjna postać, Ikona Pana Śiwa jako Īśwara w Sercu czy też jako Sadaśiwa, Osoby Ducha Świętego, Ucieleśnienia Obrazu Awatāra Najmniejszej Rangi i Mocy jaki może się na Ziemi pojawić ukazuje, że lotosowe pozycje do medytacji i kontemplacji oraz praktyka duchowych medytacji jest najważniejsza i zasadnicza, a także, że jest Droga Rozwoju Niebian, Bogów, a nie tylko ludzi. W rzeczywistości im bardziej zaawansowana religijnie jest jakaś ludzka osoba, tym bardziej potrzebuje praktyki medytacji i kontemplacji, tym łatwiej spontanicznie wchodzi w skupienie i z łatwością oraz przyjemnością trwa w medytacyjnej postawie. Jest to niezawodna oznaka uduchowienia i religijnego zaawansowania, a niechęć do siedzenia w lotosowych pozycjach na wzór Ikony Śiwa, na obraz i podobieństwo Boga to oznaka duchowego ściemnienia.


Święta Rzeka, Matka wszystkich rzek, Śrî Devi Gaňgā bierze swój początek ze szczytu głowy Ojca Mistyków, Api Guru, Pana Śiwa, a woda jest symbolem Łaski obmywającej i oczyszczającej ze wszelkiego brudu, zła i wszystkich grzechów. Gaňgā jako atrybut ukazywany przez Ikony Pana Śiwa, Mistrza Drogi symbolizuje Chrzest Święty w wodach Gaňgā (ang. Gangesu) i obmycie mocą Boskiego Ducha, który jak woda spływa na człowieka z góry, jeśli tylko człowiek szczerze i z determinacją pragnie się połączyć z Bogiem, pojednać ze Źródłem swej Istoty. Z Lotosu Guru na szczycie głowy, jakby ze Źródła Wody Życia w wyższym wymiarze spływają niewidzialne wody Świętej Rzeki Gaňgā, którą Pan Śiwa łączy się ze wszystkimi swoimi czcicielami i wielbicielami, którzy przyjmują Duchowe Przewodnictwo poprzez Świętą Inicjację, która otwiera Źródło i łączy z Wielkim Bogiem Niebios. Istotny jest sposób, w jaki Bóg Nieba, Śiwa Mahādewa przyłącza do swej istoty i bierze pod swe opiekuńcze, Boskie Skrzydła nowicjuszy Duchowej Drogi, gdyż dzieje się to zawsze w zasadzie jedynie za pośrednictwem Ambasadorów Boga na Ziemi, Świętych Bożych i Uświęconych Ludzi, którzy osiągnęli ostatnie stopnie transformacji duchowej, a którzy tworzą zawsze obecną zawsze fizycznie na Ziemi, Duchową Hierarchię Mistrzów, Świętych i Proroków posłanych lub wybranych przez Boga. Wielka Biała Loża, Świętych Obcowanie liczy nieodmiennie 144 tysiące Świętych Dusz, a najmniejsza z nich jest żyjącą Świętą Osobą. Można powiedzieć, że jest to prawdziwa Duchowa Arystokracja i Armia Rycerzy Światłości podtrzymujących Dharmę – Prawość i Sprawiedliwość oraz Ład i Porządek świata. Oznacza to, że na około 42-43 tysiące ludzi średnio na świecie chodzi wśród ludzi, mieszka i żyje jeden rzeczywisty Święty Boży, a jakieś szczególne oznaki łaski bądź cudowne możliwości będą dobitnie o tym świadczyć. Cztery tysiące z całej Duchowej Hierarchii Świętych, to Archata, Doskonali, Najwyżej Oświeceni z pośród całej ludzkości, a Pan i Bóg Nieba, Śiwa Mahādewa jedynie poprzez Błogosławieństwo i Duchowe Inicjacje oraz osobiste Uczniostwo, czyli Terminowanie u takiego Mistrza-Przewodnika Życia Duchowego przyłącza nowe osoby do Wielkiej Rodziny Miłości, jaką jest Królestwo Boże. Aby rzeczywiście być blisko Boga i móc przejść proces transformacji trzeba poszukać jednego z takich żyjących Świętych Duchów Bożych i przyłączyć się do niego podejmując Inicjacyjną Ścieżkę Uczniostwa. Pamiętając, że z Wielkich Świętych na 1,5 miliona ludzi jest jeden w Najwyższym Stopniu Doskonały, Arhata, wiemy, że nie łatwo jest znaleźć Mistrza Życia Duchowego, który właściwie poprowadzi człowieka szczerego i bardzo ochoczo zaangażowanego w górę, po stopniach mistycznej Ścieżki przed Tron i Oblicze Boga.


Hierarchia Guru działających w Imieniu Boga, Króla Nieba i Pana Przemian, Transfiguracji jest w istocie widzialnym Ciałem Ducha Świętego, a także żywo obecnym w świecie Królestwem Bożym, które nie zna granic ani barier wyznaczonych przez rasy, narodowości czy zdegenerowane, światowe systemy religijne. Jednakże każde powołanie i wybranie do Królestwa Bożego odbywa się z pomocą żyjących na Ziemi oczu, uszu, ust i rąk Żywego Boga, jakimi są Żyjący Święci Bożej, Duchowej Hierarchii, Obcowania Świętych. Używanie tytułu Guru czy Sadguru wobec osób, które nie mają nic wspólnego z Ambasadorami Boga Żywego na Ziemi jest jednym z najgorszych rodzajów znieważania i lekceważenia Boga, a zbrodni takiego świętokradztwa dokonują najgorsi i najbardziej zatwardziali bezbożnicy, najgorsze szatany i demony wcielone w ludzkie ciała. Podobny status ma Święte Imię Buddha gdyż dotyczy Istoty Oświeconej w Najwyższy Możliwy Sposób. Tytuł Buddha przysługuje zatem 4000 Archatów, Doskonałych Świętych Bożych, a słowo to i Imię Boga zarazem wymawia niegodnie i bez czci, ten najpotworniej znieważa Boga, o czym każdy człowiek i każde dziecko powinno wiedzieć. W tym kontekście nie dziwią wcale apokaliptyczne wizje chrześcijańskiej Księgi Objawienia w Biblii, która dla ludzkości przewiduje całkiem dużo plag, kar i rozmaitych nieszczęść za wszelkie niegodziwości przeciwko Bogu i Królestwu Niebios, przeciw Świętym Duchowej Hierarchii 144 tysięcy Mistrzów, Świętych i Proroków Boga. Biblia chrześcijańska uczy, że ludzie będą rozliczeni z każdego czynu i z każdego słowa, jakie wypowiedzą Przeciwko Duchowi Świętemu, a przecież Ruach Qaddosz, to nie jest koniecznie jakaś niewidzialna tylko moc czy energia, gdyż o tej mówi się wprost jako o Sile Ducha Świętego lub o Energii Ducha Świętego, ale Ruach Qaddosz to Osoba Święta, Osoba Uświęcona emanująca tą siłą czy energią duchową czystego i niebiańskiego rodzaju. I o tym wszyscy bezbożnicy i zwykli ludzie powinni pamiętać, kiedy wypowiadają Święte Słowo Guru, czy Święte Słowo Buddha, Kriszńa, Rāma, Zarathusztra, Kālī, Śiwa, a także Imiona Świętych, którzy mogą żyć w okolicy, bo na 1 milion ludzi (Kraków) wypada około 24 Świętych Bożych Ludzi – Aniołów! Całością Duchowej Hierarchii kieruje Rada 144 Mistrzów Doskonałych, a każdy a nich stoi na czele Jednego Tysiąca, a właściwie 999 (3x333) Świętych Mistrzów i Proroków Duchowej Hierarchii, jednakże tylko 63 Mistrzów Doskonałych opiekuje się bezpośrednio ludzkością, a każdy ma swojego dublera, któren go w razie potrzeby bodnie zastąpi lub będzie kontynuować Świętą Pracę. Zaprawdę, nie można pokonać Sił Światłości, Dobra pomimo tego, że ciała fizyczne są śmiertelne, a krew Świętych bywa przelewana. Zaiste, My Święci Duchowego Królestwa jesteśmy Braterstwem Krwi, Świętej Krwi, bo nasza Krew za Zbawienie bywała przelewana.


Pan Śiwa jest Mŗtyuñjaya, Zwycięzcą, Pogromcą Śmierci, albowiem pomaga Uczniom Królestwa Światłości pokonywać kolejne zasłony stwarzane przez Mary Śmierci, demona Māŗya, który kusił Proroków, Buddhę, Zarathusztrę czy Mojżesza (Mose). Demon Māŗya, zły duch iluzji, zauroczenia, fanatyzmu, ciasnoty i zwiedzenia jest demonem, a raczej szatanem (piśaća) prowadzącym do całkowitej duchowej śmierci, do śmierci i zatraty duszy w Ogniu, a Pan Śiwa jest Wybawicielem, Oswobodzicielem i Zbawicielem wszystkich ludzi ze szponów i pokus demona zwodziciela, który wiedzie duszę do samozatraty i degeneracji. Nawet w języku polskim zachowało się to staropolskie słowo, Mara, Mary oznaczające zjawy złych duchów, demonów oraz koszmarne demoniczne sny, a w podobnym sensie słowa Māra lub Mārya używają wszyscy buddyści, hinduiści, zarathustrianie i wiele innych wspaniałych Objawionych ludzkości przez Boga religii. Śmierci Zwycięzca, Mŗtyuñjāya, nosi na szyi naszyjnik z czaszek jako symbol zwycięstwa nad Kołowrotem Wcieleń w światach Samsary, Cierpienia oraz jako symbol Przewodnika Dusz, Najwyższego Pasterza, który opiekuje się każdym człowiekiem, duszą podczas jego żywotów, kolejnych wcieleń, poprzez które wędruje Ścieżką Wyzwolenia, Uczniostwa i Wtajemniczenia, a przecież od chwili Przyjęcia Inicjacji w naszym Himalajskim Bractwie Świętych, człowiek ma zaledwie 16 żywotów, aby stać się Świętym i osiągnąć duchowe Wyzwolenie, Kaiwalyam!


Triśūla, Trójząb w dłoni Śiwa Mahādewa oznacza Władzę nad Trzema Światami, materialnym, subtelnym i duchowym, ale też jest symbolem Boskiej Władzy sprawowanej w Imieniu całej Trójcy Świętej przez Pana Śiwa Mahādewa nad istotami w Trzech Światach, dlatego każdy z Guru jest też Szahidem, Sędzią Najwyższego trybunału, jaki osądza każdą ludzką osobę, duszę. Biada Dźiwātmanom, Duszom Ludzkim, jeśli zasłużą na Biadanie Guru, takie jak Jehoszua Prorok wyrzekł wobec żydów, gdyż w przeciągu 40 lat Jerozolima i całe państwo żydowskie zostało zniszczone i na prawie 2 tysiące lat rozpędzone na wygnanie, a miliony zginęły w wielkiej zatracie, każdy, kto znieważył Jezusa Mesjasza. Darpana, lustro w dłoni pana Śiwa oznacza, że w Bogu przegląda się cały świat i taka jest też władza Guru, że każdy człowiek jest dokładnie tym, co myśli i mówi o Boskim Guru, Władcy Dusz! Ludy indoeuropejskie od pradawien czciły Pana Śiwa jako Najwyższego Boga, Pana i Władcę, a przecież obecne są w całej potężnej Eurazji, gdzie i dziś powinien sprawowany być kult Ognia i Światła, i echo radosnych Psalmów i Hymnów Pochwalnych rozbrzmiewać powinna chociażby poprzez: Om Namaśśiwāya, co oznacz „Chwała Bogu Łaskawemu”! Wielbij Boga, Pana Królestwa Nieba. Błogosławiony każdy, kto wielbi i czci Boga, Śiwa i Guru!



Himalaya Swami
[[Category:Artykuły]]