Agama

Agama (Āgama) - "schodzenie", "tradycja", hinduskie święte pisma należące do śiwaizmu. Śaiva Agama postrzega swoje teksty jako pochodzące od Bóstwa Śiwy jako: Od Śiwy do Śri Devi, od Śri Devi do Nandhi, od Nandhi do Brahmy, od Brahmy do Ryshich i od Ryshich do istot ludzkich - adeptów i adeptek śiwaickiej Jogi i Wedanty.

Znanych jest publicznie ponad 200 dzieł klasyfikowanych jako pisemny i autoryzowany przekaz śiwaizmu. Uznawane są za objawienia dane łaską najwyższego Boga Śiwa w różnych jego formach i postaciach. Kanon Agama południowego śiwaizmu to 28 ksiąg o których się jawnie wspomina. Wiele dzieł północnego śiwaizmu uchodzi za ezoteryczne, dostępne tylko dla wybranych uczniów. Kanon Agama uważany jest w śiwaizmie za rodzaj piątej Wedy. Dotąd prawie nie przetłumaczone na języki europejskie i nieznane Zachodowi. Agama uważana jest za źródło duchowej nauki, za wiedzę źródłową, objawioną przez Niebiosa i Awatarów, zstąpień Boga w ludzkie ciało.

Āgama (आगम) - āgamy jako zbiory nauk duchowych to podstawowe pisma święte zarówno południowego czy tamilskiego, jak i kaszmirskiego śaivizmu. Agama oznacza źródło, z którego wiedza duchowa rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach. Ma siedem cech tematycznych, takich jak stworzenie wszechświata, unicestwienie wszechświata, kult bogów i bogiń, praktyka duchowa, powtarzanie mantr w celu osiągnięcia doskonałości oraz spełnianie satkarmy. Zgodnie z tradycją uważa się, że są one natchnione przez Boga i emanują od Śiwa Boga. Według jednej tradycji podstawowych Śaiva Āgam jest osiemnaście, a według innej dwadzieścia osiem.

Agama (आगम) - to objawienie i powstałe pisma święte w tamilskim śiwaizmie nie ograniczały się do hymnów dla świętych. Za część pism objawionych uważano także Āgamy, teksty w sanskrycie, które dotyczyły przede wszystkim sadhany (ćwiczeń duchowych), praktyk rytualnych i duchowych. Treść Āgam na ogół składała się z czterech pada (tak jak Jogasutry), a także podziału lub struktury na: 1) jṅāna, wiedza, nauka, mądrość; 2) joga, techniki oczyszczania, skupienia i medytacji; 3) kriya, tworzenie architektury i ikonografii oraz związane z nimi rytuały; oraz 4) carya, wykonywanie codziennego kultu/rytuału oraz kodeks postępowania duchowo-religijnego. Śaiwa Siddhanta była filozoficzno-teologicznym systematyzacją objawienia Bóstwa Śiwy otrzymanego poprzez te dwa strumienie i była trwale powiązana z publiczną instytucją świątyni (aśrama, matha).

Āgama (आगम) – mówi się, że āgamy wywodzą się z pięciu twarzy Bóstwa Śiwa, z których każda reprezentuje jeden z pięciu żywiołow (ziemia, woda, ogień, wiatr i eter). W czasie aktu stworzenia Maheśa wyemanował āgamy ze swoich pięciu twarzy w pięciu żywiołach, aby ustanowić na świecie cztery Purusārthy (dharma, artha, kāma, moksa). Śaiwagama-lekha-sarvasvam przytacza oświadczenie Śiwy, że wypowiedział zarówno Wedy, jak i Agamę, jeszcze przed stworzeniem świata. Agamy reprezentują niezależną klasę pisarstwa bardzo wczesnych widzących, ryszich, którzy mieli wewnętrzne doświadczenie i oświecenie od Istoty Najwyższej (Parama Brahman) i na których być może wpłynęły również Cztery Wedy w ich oryginalnej formie. W swoim życiu i myślach zrozumieli ogólne prawdy nauczane przez wczesne Upaniszady. Jeśli chodzi o Śaiwę, Śiwaizm, ci widzący nie byli ludźmi z Północy. Byli zasadniczo przedstawicielami całych Indii i w swoich myślach, sposobach medytacji i kultu, a także w swoich pismach odzwierciedlali wrodzony teizm Południa. Agamowie czy Agamici rości sobie prawo do autorytetu wedyjskiego w zakresie swoich doktryn. Doktryny agam są rzeczywiście teistyczne i taki teizm nie jest obcy Upanisadom.

Āgama (आगम) odnosi się do „pism religijnych” czyli duchowych i mistycznych oraz misteryjnych. W swoim Iśvara-pratya-bhijñā-vimarśinī Abhinavagupta rozumie pisma święte w taki sposób, że wszystkie pisma święte, nawet te buddystów i dżinistów, posiadają ważność w swojej własnej sferze. Szeroko definiuje pisma religijne (āgama) jako określenie werbalne (śabdana-rūpa) składające się z niezwykle mocnej (draḍhīyastama) refleksyjnej świadomości (vimarśa), która pojawia się w indywidualnym znawcy. Innymi słowy, każda grupa słów, która może pomóc osobie w osiągnięciu pewnego rodzaju świadomości w sobie, jest Āgamą. Według Īśvara-pratya-bhijñā-vivṛti-vimarśinī, Āgama (आगम) odnosi się do „niedualnych pism świętych Śaiva”, do Śiwa Adwaitam. W związku z tym „Najwyższy poziom [rzeczywistości], chociaż jest ukryty do najwyższego punktu w [niedualistycznych] pismach [Śaiva] (āgama), absolutnie nigdy nie jest niezamanifestowany; raczej zawsze [jest w trakcie] manifestowania się – oto sedno [odpowiedzi Utpaladevy]. I [Utpaladeva] wyjaśnił to w wersecie o [jaźni] zawsze już ustanowionej”.

Āgama (आगम) lub Āgamamantra wedle Puram i Itihasów, to nazwa mantry intonowanej podczas Dhārāpūjā, zgodnie z Śivapurāṇa 2.1.14: – „po regularnym oddawaniu czci Bóstwie Śiwa, z wielkim oddaniem i zgodnie z przepisanymi zasadami, wielbiciele poleją wodą w ciągłym strumieniu (jaladhārā). Ten rytuał Dhārā [mianowicie Dhārāpūjā] jest bardzo skuteczny przeciwko delirium spowodowanym gorączką (jvarapralāpa). W tym czasie [...] Āgama-mantra [... itd.] będzie powtarzana. Rytuał Dhārā [mianowicie Dhārāpūjā] jest bardzo doskonały, jeśli chodzi o kwitnącą serię przyjemności. [...]”.

Āgama (आगम) lub Āgamaśāstra w śaktyzmie odnosi się do tantr („starożytna filozofia indyjska łącząca mantry i jantry”). Kularnava Tantra wspomina, że każda yuga, czyli wiek, ma swoje pisma święte. Satya-yuga ma święte Wedy. Treta-yuga ma Smrti. W Dvapara-yudze Purany uczą ludzi o doktrynach wedyjskich pod przykrywką mitów i opowieści. Kali-yuga ma Tantrę, czyli Agama-śastrę. Āgama (आगम) odnosi się do „wejścia” według Manthāna-bhairava-tantra, obszernego dzieła należącego do zbioru tekstów tantrycznych poświęconych kultowi Bogini Kubjikā. Odpowiednio „[...] (w ten sposób jogin doświadcza) zadowolenia (tṛpti) nocy pełni księżyca, która w ten sposób pojawia się obciążona nektarem. To jest poświęcenie Rozkazu (Adźńam), wejście (āgama) (oddechu, który ma miejsce) w fazie emanacji. Kiedy już oczyści się (sam) poprzez (ten proces) wejścia i wyjścia (gamāgama), (adept) powinien czcić Przekaz (kramārcana). [...]”. (Por. Mālinīstava)... Śakta Agamy, czyli tantry Śakta, są w liczbie 64 i są pogrupowane w Dakshina-marga (prawa ręka) i Vama-marga (lewa ręka). Dakszina to hojna ręka dająca datki, a dawanie datków zarezerwowane jest rytualnie dla prawej ręki.

Agama (अगम) w ajurwedzie i bhaiszadźji odnosi się do „drzewa”, jak wspomniano na liście dwudziestu pięciu synonimów w drugim rozdziale (dharaṇyādi-varga) XIII-wiecznej Raj Nighantu lub Rājanighaṇṭu (encyklopedii ajurwedyjskiej). Dharaṇyādi-varga obejmuje ziemie, glebę, góry, dżungle i związki roślinności pomiędzy drzewami [tj. Agamą], a roślinami i substancjami, z ich różnymi rodzajami. Āgama (आगम) to także sprawdzone w czasie opinie ekspertów w odpowiednich tekstach klasycznych lub autorytatywnych zeznaniach.

Āgama (आगम) w tradycji jogicznej filozofii odnosi się do „studiowania tantr”, zgodnie z traktatem Amanaska Joga dotyczącym medytacji, wchłaniania, mocy jogi i wyzwolenia (vairagyam). W związku z tym, jak Iśvara mówi do Vamadevy: „[...] Zakładanie szat w kolorze ochry, noszenie czaszki, wyrywanie kępek włosów, przestrzeganie niewedyjskich praktyk religijnych, popiół, ascetyczne ubranie i zmierzwione loki, zachowywanie się jak szalony, [ascetyczna praktyka] nagości, [studiowanie] Wed, tantr (nigama-āgama) itd. oraz spotkania [uczonych ludzi] w celu [recytowania] poezji na zgromadzeniu: Wszystko [to] jest wysiłkiem mającym na celu napełnienie żołądka i nie jest przyczyną najwyższego dobra. [...]”. Według Mokṣopāya, Āgama (आगम) odnosi się do „nadejścia (wieków)”. Odpowiednio: „[Jest] znany jako Bhuśunda [ponieważ] jego długie życie jest znane na całym świecie. Ma mocny umysł, ponieważ widział nadejście (āgama) i koniec Wieków [kres świata] i jest wyczerpany liczeniem kolejnych cykli w każdym kosmicznym okresie”.