Promienne Orędzie Zakonu Sufich

(Hridaya nr 71)

W imię Boga Miłosiernego i Łaskawego Chwała Bogu Panu Światów. Miłosiernemu i Łaskawemu Królowi dnia Sądu. Ciebie jednego czcimy i ciebie jednego prosimy o pomoc. Prowadź nas Drogą prostą, Drogą tych, których obdarzyłeś Dobrodziejstwami (Miłością), nie zaś tych, na których jesteś zagniewany ani tych, którzy błądzą.

1. Oto Siedem Wersetów często powtarzanych, które stanowią Otwarcie Świętej Księgi oraz Modlitwę. Siedem Wersetów Modlitwy Otwierającej to skrócony obraz siedmiu stopni duchowej Drogi Pielgrzyma, który wspina się do swego Stwórcy. Fatiha (Otwarcie) stanowi siedem stopni ścieżki Mądrości, jaką w istocie jest każdy Zakon Suficki i może być przyrównana do siedmiu stopni perskiej piramidy zwanej ziguratem. Salât (Modlitwa), to znak, że tych siedem fraz stanowi całkowitą i doskonała modlitwę, a liczba siedem - symbol mistycznej doskonałości - dodatkowo wskazuje na pełnię i doskonałość tych wersetów jako uniwersalnej Modlitwy każdego autentycznego Zakonu Sufi. Każdy murid (uczeń) sufickiej Drogi recytuje, intonuje lub powtarza w myśli wersety tej Modlitwy (Salât) kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt razy każdego dnia swego życia. Wierni duchowej Drodze objawionej przez Archanioła Gabriela intonują zwykle nie mniej niż 17 razy dziennie, częściowo półgłosem, a częściowo w myślach. Modlitwa Otwierająca bywa też tematem skupienia myśli w czasie podróży czy spaceru. Częste powtarzanie słów Otwarcia w myślach, w różnych warunkach i okolicznościach może być źródłem Radości i Ekstazy, źródłem Azîm dla wszystkich, którzy poczuwają się do jedności serca z Zakonem Sufi lub Bractwem Subudh. Fâtiha jest sposobem oddawania czci i chwały Bogu Stwórcy, sposobem objawionym przez Archanioła Gabriela Abrahamowi i Izmaelowi a potem ponownie Muhammadowi. Odkrycie, jak każdy werset, staje się ideą objawiającą kolejny stopień ścieżki Mądrości, staje się zadaniem Pielgrzyma podążającego za przewodnictwem w każdym z sufickich zakonów życia mistycznego. Nie można zrobić żadnych postępów na duchowej drodze sufickich zakonów bez należytego utwierdzenia i pogłębienia Fâtiha w swoim sercu i umyśle. Myśli i uczucia adepta muszą zacząć żyć wpierw tą Modlitwą, zanim człowiek poszukujący będzie mógł otrzymać właściwe duchowe przewodnictwo.

2. Siedem Wersetów często powtarzanych to esencja całej Świętej Księgi objawionej przez Gabriela, a bez pojęcia Fâtiha nikt nie zrozumiał jeszcze istoty Orędzia Sufich. Siedem gromów przemawiających swym głosem, o których mówi Apokalipsa Jana, to właśnie proroctwo o Siedmiu Wersetach Salât, Modlitwy zwanej też Chwalebną (Hamd) i Rozkoszną (Azîm). Otwarta książeczka Apokalipsy to także symbol naszej sufickiej Modlitwy, gdyż hebrajskie Fatoah oznacza waśnie zdolność Otwarcia wnętrza człowieka przed Bogiem Stwórcą i każdy kto odczyta Ap.10.1-3 zrozumie to proroctwo Gabriela dane wieki przed ponownym objawieniem Modlitwy Mohammadowi. Recytując Siedem Wersetów podążamy w ślady proroków posłanych do całej ludzkości, Abrahama, Izmaela i Mohammada. Jest to pewny kierunek, pewne ślady i znaki oraz pewne przewodnictwo. Adepci sufickiej Drogi Bożej (Sirât) kultywują codziennie głębsze rozważanie jednego z wersetów Modlitwy, aby odkryć płynące tym przewodem niebiańskie objawienie. Jeśli w niedzielę pierwszego dnia świętego tygodnia weźmiemy pierwszy werset, Bismillâh ar-Rahmân ar-Rahîm jako recytację i temat rozmyślania, to w sobotę - ostatniego dnia Świętego Tygodnia dojdziemy do wersetu siódmego rozpoczynającego się słowem Sirât (Drogą). Jest to sposób rozmyślania, medytacji, przepisany przez autentycznych przewodników sufickiej linii przekazu dla adeptów stawiających pierwsze kroki w Bractwie czy Zakonie Sufich. Każdy autentyczny Ruch Suficki wysuwa Modlitwę Otwierającą na pierwszy plan jako kluczową dla zrozumienia Przesłania Sufich. Sura (Księga) ta stanowi streszczenie Świętych Pism, oświeca wzniosły cel stworzenia człowieka oraz naucza, że stosunek Boga do człowieka opiera się na Miłosierdziu (Rahmân) oraz Łasce (Rahîm). Pierwszy werset Modlitwy winien adept wspominać rozpoczynając swój dzień, posiłek, pracę, podróż, a także wszelkie dobre dzieło jakie czyni, nawet miłosny stosunek czy towarzyskie spotkanie. Recytowanie pierwszego wersetu, najlepiej trzykrotnie, powinno przeniknąć każdy aspekt życia adepta jako chwila refleksji i skupienia.

3. Siedem Wersetów nazywano także Uzdrowieniem (Shifa), a to oznacza, że Modlitwa ta stanowi lekarstwo na wszelkie psychiczne niedomagania człowieka, lekarstwo przeciw wątpliwościom i obawom, lekarstwo, które w czas choroby staje się nieustającym wołaniem o pomoc Boga Stwórcy. Określenie Modlitwy mianem Urok (Ruqyah) oznacza, że jest ona nie tylko ochroną przed chorobą, ale też dostarcza ochrony przed Szatanem i jego poplecznikami oraz wzmacnia serca ludzkie przeciw siłom ciemności, zła i niewiary. Siedem Wersetów to prawdziwa Skarbnica (Kaanz), niewyczerpywalne źródło Wiedzy, z którego nieprzerwanie czerpali tacy wielcy Sufi jak Rumi czy Gazali. Cała Wiedza, która ma wpływ na duchowy i moralny rozwój człowieka zawarta jest w tych siedmiu, recytowanych w oryginale wersetach. Oznacza to, że pierwsze trzy kręgi Zakonu Sufi osiągane przez inicjację, a zwane Szariat (Prawo Moralne) opierają się na realizacji moralnych zasad zawartych w Otwarciu. Promienna Wiedza będąca komentarzem czy rozwinięciem Fâtiha stanowi opisowe wyjaśnienie podstawowych zasad moralnych Drogi Sufich. Siedem Wersetów to wzorcowa, fundamentalna Modlitwa wszystkich adeptów sufizmu, Modlitwa, od której rozpoczyna się praktykowanie Drogi, Modlitwa, której adept nigdy nie zaprzestaje. Podczas sufickich odosobnień częstokroć recytuje się Otwarcie 40 czy 70 razy dziennie, a zatem jest to naprawdę zbiór najczęściej recytowanych wersetów w społeczności murid (uczniów) sufickiej Drogi. Pierwszy werset jest oczywiście podstawą całości stając się podstawowym codziennym sposobem rozpamiętywania Bożego Miłosierdzia, Bożej Łaski. Niewierzący słudzy Szatana, ci zaiste będą unikać Siedmiu Wersetów i po ominięciu ich praktycznego, codziennego użytkowania rozpoznamy pseudosufickie, fałszywe organizacje.

4. Podstawowe Orędzie Sufich mówiące, iż Bóg (Allâh) jest Miłosierny (Rahmân) i Łaskawy (Rahîm) jest aż dwukrotnie powtórzone, co pokazuje na fakt ważności tego fundamentu. Oba te przymioty Boga (Allâh) wywodzące się od rdzenia RAHM oznaczają okazywanie łaski i litości, dobroć i miłosierdzie oraz przebaczenie. Rahmân oznacza, iż Allâh jest źródłem wszelkiej dobroci i miłosierdzia, oznacza, iż Allâh jest miłującym i miłościwym Ojcem Stwórcą nieba i ziemi. Rahîm oznacza, że Bóg jest litościwy, łaskawy i przebaczający. Rahmân oznacza łaskę obejmującą cały wszechświat, a Rahîm łaskę okazywaną po wielekroć lub zawsze na życzenie potrzebującego. Obie właściwości oznaczają wzajemną czułość i dobroć czy troskliwość. Człowiek postępujący suficką drogą duchowego rozwoju stając się adeptem Drogi Bożej musi nade wszystko nabrać obu tych właściwości i ugruntować je w swoim codziennym postępowaniu. Wspólnota Zakonu Sufi to wspólnota okazująca sobie wzajemnie tkliwe miłosierdzie, dobroć, przebaczenie i wzajemną pomoc. Rahmân to wszystko ogarniająca miłościwa życzliwość, a Rahîm to przebaczające i czułe pomaganie potrzebującym. Wszyscy uczniowie suficcy mogą być łatwo rozpoznani z codziennego wzajemnego stosowania się do tych zasad moralnych we wspólnocie wiary i Drogi. Liczba siedmiu wersetów wskazując na osiąganie doskonałości w transcendencji (uwzniośleniu) sugeruje też, że takie dwie właściwości, jako skrzydła anielskie winne być rozwinięte do perfekcji. Kiedy wdychamy myśląc Rahmân łączymy się z Tym, który okazuje łaskę hojnie wszelkiemu stworzeniu bez względu na wysiłki i czyny, a kiedy wydychamy myśląc Rahîm emanujemy siłą do okazywania litości, do pomagania i wspierania, do wielokrotnego przebaczania i okazywania wszelkiej dobroci. Zaprawdę przystępujący do Zakonu Sufi (Din-i-Illai) lub Bractwa Subudh musi rozwinąć anielskie skrzydła Rahmân (Miłosierdzia) i Rahîm (Łaski). Oznacza to nie tylko częste powtarzanie odpowiedniej frazy swymi ustami, ale także wprowadzenie tych idei w czyn we własnej duchowej wspólnocie, w rodzinie i otoczeniu. Wprowadzenie w czyn Dhikru (Powtarzania) Bismillâh ar-Rahmân ar-Rahîm to naprawdę położenie fundamentów duchowej Drogi przekształcającej całe życie w Raj.

5. Poznanie Boga (Allâh) jako Rabb (Pana, Stwórcy), tego, który wszystko stwarza, podtrzymuje i rozwija, tego, który panuje nad stworzeniem, to kolejny krok pozwalający dotrzeć do istoty Orędzia Sufich. Chwała Bogu, Panu światów, to werset uświadamiający nam kim faktycznie jest Allâh, którego czcimy i wielbimy i któremu się poddajemy w Subudh. Rabb jest dla ucznia sufickiej Drogi ucieleśnieniem Mistrza, Stwórcy i Pana, co oznacza, że naszym Mistrzem duchowym jest ostatecznie sam Allâh, nasz Stwórca i Pan. Rabb to także określenie tego, który do doskonałości prowadzi stopniowo. Siedem stopni Pielgrzyma wiodących do poznania Stwórcy to właśnie sama Modlitwa. Rabb wskazuje na osobę posiadającą zdolność do powiększania, ulepszania, rozwijania, udoskonalania oraz zakończenia rzeczy, do podtrzymywania i troszczenia się. Jakże wspaniały charakter posiada więc uczeń, który rozwinął właściwość Rabb. Nie możemy sobie wyobrazić duchowego przewodnika (Szaikh) spośród Sufich, który nie przejawiałby właściwości Rabb. Allâh panujący nad rozlicznymi światami stworzonymi jest jednocześnie ich Stwórcą i Mistrzem. Jest to najwspanialszy krok w życiu, gdy przyjmiemy Allâh jako swego Mistrza i Pana. Uświadomienie sobie istoty Stwórcy oraz jego dzieła, stworzenia (alamin) i relacji pomiędzy Bogiem, a całą kreacją to zaprawdę ważny krok w procesie duchowego rozwoju, bez którego nie ma mowy o realnym duchowym wzroście. Rabb to istota Stwórcy panującego nad rozlicznymi światami powstałymi w dziele stworzenia, a jednocześnie Mistrz kierujący stopniową ewolucją, czyli procesem udoskonalania świadomości stworzonych istot. Człowiek Drogi musi zaakceptować zarówno prawdę aktu stworzenia dokonywanego przez Allâh, jak i prawdę procesu stopniowej ewolucji świadomości stworzonych bytów (dusz). Osiągnięcie stanu transcendentalnej świadomości (ekstazy), stanu uwznioślenia i podniosłości, stanu uświęcenia całego życia, to prosty pierwszy krok wskazywany nam przez Mistrza stworzenia, a możliwy do osiągnięcia w procesie siedmiu stopni Sirât (Zirat).

6. Doświadczenie Boga jako Króla dnia Sądu lub Króla dnia Wiary (Mâliki yawm id-Dîn) to osiągnięcie czwartego fundamentalnego atrybutu, na którym utrzymuje się Tron Niebios. Dîn to esencjonalne doświadczenie każdej duszy polegające na rozliczeniu z całej egzystencji przed swoim niebiańskim Królem (Mâliki), przed Allâh. Bóg jest Królem Wiary, Religii i z podążania drogą religijnej wiary każdy człowiek zostaje rozliczony w Dniu Sądu, który nad każdą duszą odbywa się w godzinę jej przejścia z życia w ciele do życia subtelnego, życia przyszłego. Świadomość, że od Boga pochodzi wszelka kara bądź nagroda, jaka nas w życiu spotyka, pozwala każdemu adeptowi rozsądnie postępować i działać stosownie do zaistniałej sytuacji. Uczniowie suficcy wystrzegają się osądzania swych sióstr i braci w Drodze, gdyż wiedzą, że władza osądzania należy do Króla niebiańskiego królestwa, który panuje nad wszystkim w doskonały sposób i zna wszystko bezbłędnie. Tylko 144 tysiące naznaczonych do współkrólowania i sądzenia posiada władzę sądu nad ludzkością. Kultywowanie Dîn to prosty rachunek sumienia przy końcu każdego dnia, skrucha i prośba skierowana do Allâh o przebaczenie naszych uchybień i wymazanie naszych win. Dîn to życie w zgodzie z zasadami moralnymi nauczanymi w Zakonie Sufi, zasadami, które chronią przed Karą w dniu Sądu, w Dniu rozliczenia z Wiary. Zakon Sufi nazywamy Din-i-Illai, aby podkreślić podstawę, na której się opiera, a którą jest Boża Wiara czy Religia Boga. Zakon Sufi ochrania szczerego Pielgrzyma przed karą w Dniu, w którym Mistrz osądza duszę. Dîn oznacza odpłatę, karę lub nagrodę, rozliczenie, co oznacza, że uświadomienie sobie prawa odpłaty w życiu oraz potrzeby rozliczenia się przed Stwórcą ze swych czynów leży u podstaw samej istoty tego, co zwiemy Wiarą czy Religią. Słudzy wybrani przez Stwórcę do osądzenia ludzkości w liczbie 144 tysięcy są strażnikami prawa odpłaty i uczestniczą w dziele zsyłania na ludzkość kar i nagród w zależności od sposobu życia i zamierzeń ludzi. Wschód nazywa tych wybrańców Władcami Karmy lub Sędziami Sądu Bożego i łatwo wyliczyć, iż jeden Strażnik przypada na nieco ponad 40 tysięcy ludzi. Można powiedzieć, że każdy Sędzia jest świadkiem wiernym i prawdomównym, składającym zeznanie o czynach i pragnieniach ludzi przed Królem Dnia Sądu. Każdy Sędzia jest strażnikiem Wiary, strażnikiem prawdziwej Religii Boga. Niewątpliwie jest to grono zaufanych Boga, którzy stanowią rydwan 144 tysięcy świadków dających świadectwo o stanie ludzkości i świata. Każdy spośród tych świadków jest także władny być Królem ukazującej światło prawdziwej Drogi i przewodnikiem dla ludzi.

7. Wiemy, że Pan światów jest Miłosiernym i Łaskawym Królem dnia sądnego i to jest podstawowy obraz Allâh namalowany nam przez Siedem Wersetów. Oto więc, Fâtiha jak i całe Pismo Święte jawi się jako Księga doskonała, w której nie ma żadnych wątpliwości, Księga, która jest przewodnikiem dla dusz ludzi sprawiedliwych. Kiedy więc recytujemy mówiąc: ‘Chwała Allâh, Panu światów, Miłosiernemu i Łaskawemu, Królowi dnia Sądu’, uświadamiamy sobie podstawowy obraz Boga, przywołujemy podstawową, esencjonalną wiedzę o Bogu, którą będziemy dalej gruntownie i szczegółowo rozwijać. Czyż nie jest to przewodnictwo pozbawione wszelkich wątpliwości, przewodnictwo stwierdzające w sposób pewny o naturze Boga? Kiedy czytamy duchową Wiedzę, Święte Pisma, Koran, Ewangelię czy Torę musimy uwierzyć, że jest to Księga doskonała, w której nie ma wątpliwości ani sprzeczności, Księga, która jest przewodnikiem dla sprawiedliwych, którzy wierzą w to, co niewidzialne, przestrzegają i którzy wierzą w to, co zostało objawione Muhammadowi i w to, co zostało objawione przez proroków, którzy byli przed Nim i którzy wierzą w Życie Przyszłe. Szczęście znajdą sprawiedliwi postępujący za przewodnictwem Księgi, której istota dana została ludzkości w Siedmiu Wersetach. Niesprawiedliwym więc trudno może być recytować Fâtiha i trudno osiągnąć szczęście. Siedem Wersetów to przewodnik Drogi dany dla sprawiedliwych i tylko sprawiedliwi spośród ludzi będą pociągnięci do Zakonu Sufich czy Subudh. Droga Sufich objawiona przez Archanioła Gabriela jako posłańca skierowanego wielokrotnie przez Boga do ludzkości zawarta jest w całej pełni w niebiańskiej Świętej Księdze, którą Gabriel dzierży w dłoni i którą pieczętuje. Wszystkie natchnione i objawione Święte Pisma stanowią fragmenty niebiańskiej Księgi Boga będącej źródłem mądrości o wszystkich rzeczach widzialnych i niewidzialnych we wszechświecie. Uznanie przewodnictwa Świętej Księgi i podążanie za jej przewodnictwem stanowi jeden z podstawowych obowiązków człowieka, który chce być zaliczony do wspólnoty sprawiedliwych w oczach Bożych.

8. O wy ludzie! - rzecze Gabriel (Dżibrail) - Czcijcie Pana, który nas stworzył, oraz tych, którzy byli przed wami (Proroków, Rasül), byście mogli bronić się przed złem. Czcijcie Pana, który ziemię uczynił waszym posłaniem, a niebo dachem i sprawił, że woda spada z chmur i w ten sposób dał wam owoce do spożywania. Nie ustanawiajcie zatem równych wobec Allâh, Boga Stwórcy skoro jesteście wiedzącymi, albowiem Allâh ma taką Moc, by uczynić wszystko, co tylko zechce... Cześć składana Stwórcy i szacunek ofiarowany dawnym Prorokom, takim jak Noe, Abraham, Mojżesz, Jezus i wielu innych posiada moc ochraniania adepta przed złem, z wyjątkiem zła dopuszczonego w godzinie próby. Stwórca jest tym, który dał człowiekowi owoce jako podstawowy naturalny pokarm do spożywania, pokarm rajski będący symbolem niewinności, czystości i doskonałości. Oprócz Stwórcy nie ma żadnych stworzeń duchowych, które mogłyby być mu w jakiś sposób równe, dlatego Stwórca jest najpotężniejszy i najwyższy ze wszystkiego, co istnieje. Ten, który nas Stworzył jest tylko jeden i czczenie jakiegoś innego bóstwa jest zwykłym świętokradztwem. Nakaz składania czci Stwórcy jawi się jako fundamentalna nauka, a słowa Al-hamdu li-Llâh, Chwała Bogu, są podstawą wszelkiej świadomie recytowanej modlitwy i jednocześnie nakazem dla duchowej praktyki wielbienia i oddania.

9. Archanioł Gabriel powiada: Przekazujcie dobre nowiny (ewangelie) tym, którzy wierzą i spełniają dobre uczynki, albowiem dla nich są ogrody, poniżej których płyną potoki (strumienie)... Nauka Świętej Księgi zakłada więc, że w duchowej wspólnocie wierzących rozgłasza się i przekazuje dobre wiadomości, które dla serca są otuchą, ewangelią. Ludzie, którzy wierzą i spełniają dobre uczynki są tymi, którym przeznaczono rajskie ogrody z pięknymi strumieniami, a to oznacza, że nie istnieje wiara bez dobrych uczynków ani też dobre uczynki bez wiary. Jedno bez drugiego jest martwe i nie przynosi nagrody w postaci rajskiego życia. Niewątpliwie, osiągnięcie szczęścia transcendentalnej świadomości jest oznaką przybliżania się do rajskich ogrodów, wszak samo przecież słowo ‘raj’ oznacza rozkosz, radość i szczęście. Dobre wiadomości (nowiny) to przede wszystkim dobre i zdrowe nauki duchowe, których głoszenie, przekazywanie innym poleca Gabriel. Obowiązek głoszenia jest więc obowiązkiem, który wszyscy powinni spełniać, ale szukając przy tym ludzi wiary i dobroci. W duchowej wspólnocie, która jest wspólnotą wiary i dobroci, głoszenie to po prostu rozprzestrzenianie dobrych wieści. Gabriel milczy w sprawie wiadomości złych, co może oznaczać, iż nie ma takiej potrzeby, aby roznosić złe wiadomości np. poprzez obmowę czy plotkowanie.

10. Archanioł Gabriel powiada o Stwórcy: On to stworzył dla was wszystko, co jest na ziemi. Potem zwrócił się w stronę niebios i udoskonalił je jako siedem niebios. To On ma doskonała wiedzę o wszystkim. Dowiadujemy się, że Stwórca najpierw stworzył jedne niebiosa, potem stworzył dla człowieka wszystko, co znajduje się w materialnym świecie, a potem znów zwrócił się ku niebiosom, aby je udoskonalić i podzielić na siedem sfer. Stwórca mający doskonałą wiedzę o wszystkim, może nam udzielić doskonałej wiedzy o porządku stwarzania. Pierwszy człowiek na ziemi, zgodnie z zamierzeniem Boga miał być namiestnikiem (Khalif) nad całym stworzeniem ziemskim. Stąd rozkaz panowania nad stworzeniami ziemi, jaki został przez Stwórcę skierowany do Człowieka (Adama). Pierwszy Khalif został nauczony wszelkiej wiedzy o całym ziemskim stworzeniu i nawet aniołowie pozazdrościli mu tej wiedzy. Każdy człowiek posiada w swej duszy wiedzę Adama i może ją w sobie obudzić stając się znawcą wszystkiego, co stworzone w materialnych światach. Khalif Subudh musi pamiętać, że jest Namiestnikiem Boga na ziemi i reprezentuje Jego królewska władzę nad stworzeniem. Stwórca rozkazał aniołom (malakom), aby podporządkowali się Jego namiestnikowi, jednakże Ibis spośród duchowych stworzeń zwanych Dżinnami odmówił, bo zbyt wysoko cenił siebie. W ten sposób Ibis stał się przywódcą niewiernych spośród duchowych stworzeń nieba i ziemi. Później upadły za Ibisem anioł zwany Szatanem sprawił za pomocą owoców drzewa poznania dobra i zła, że Chawa i Adam upadli ze swego rajskiego stanu istnienia i niebiańskiej godności Namiestnika (Khalifa) Bożego na ziemi. Ludzie Ibisa po dziś dzień są ludźmi niewiernymi i niewierzącymi. Szatan po dziś dzień czyni ludziom zło odbierając im ich ziemski raj i szczęście. Ibis niszczy wiarę (religię) czy duchową drogę. Szatan niszczy ziemskie szczęście odbierając nie tylko raj, ale nawet i nadzieję na polepszenie. W ten sposób oba duchy zła współpracują czyniąc ziemię piekłem. Ibis jest złym duchem zwątpienia, rozpaczy, podejrzliwości i niewiary. Ibis nie pozwala adeptom wiernie podążać duchową Drogą. Szatan jest złym duchem wprowadzającym w błąd i zsyłającym wszelkie nieszczęścia jako swoją nagrodę. Farmakia - spożywanie owoców z halucynogennych roślin jest ulubioną bronią Szatana służącą skierowaniu ludzkiej świadomości do piekła śmierci i cierpienia.

11. Oto jak radził Malak Gabriel: Nie mieszajcie prawdy z fałszem, ani świadomie jej nie ukrywajcie. Przestrzegajcie Modlitwy (Salât) oraz dawajcie Zakat (Jałmużnę). Chylcie czoło (skłaniajcie się) wraz z tymi, którzy chylą swe czoła. Szukajcie pomocy w cierpliwości i w modlitwie, choć jest to naprawdę trudne dla wszystkich z wyjątkiem tych, którzy mają pokorę w duchu, którzy z całą pewnością wiedzą, że to oni spotkają swego Pana i do Niego powrócą. My wybaczymy wam wasze grzechy i pomnożymy tych, którzy czynią dobro... Mieszanie prawdy z fałszem to zło takie samo jak spożywanie owocu z drzewa dobra i zła. Kiedy taką mieszaniną kogoś nakarmimy, to tak jakby Szatan nakarmił Chawę swym trującym owocem. Przestrzeganie Modlitwy i Jałmużny to dwa podstawowe filary duchowej drogi dla prawdomównych, którzy prawdy nie ukryją. Zakat to bardziej składka ofiarowana na cele takie jak rozwój religijnej drogi oraz wsparcie biednych i potrzebujących. Zakat to datek dawany w sposób systematyczny i regularny. Poleca się szczególnie, aby ludzie żyjący z handlu byli najbardziej hojni w ofiarowaniu Zakat. Anioł zachęca także do wszelkich form praktyki duchowej, w której adept skłania swoją głowę co jest pewnym znakiem rozpoznawczym dla wspólnoty sufickiej. Okazywanie cierpliwości i modlitwa to źródło pomocy, gdyż Stwórca sprzyja cierpliwym i wołającym do Niego. Cierpliwość i modlitwa nie są jednakże łatwe bez rozwinięcia ducha pokornego (uległego) przed Bogiem. Oddzielanie prawdy od fałszu, przestrzeganie Modlitwy i Jałmużny oraz cierpliwość i rozmodlenie w ogóle to gwarancja naszego powrotu do Boga Stwórcy.

12. Spośród rozlicznych rad Księgi dla początkujących w Drodze poleca się spożywanie ziół, ogórków, soczewicy, cebuli, owoców i innych płodów ziemi, które Stwórca przeznaczył człowiekowi jako pokarm. Samo zainteresowanie ziołami i zielarstwem może być już pomocne, gdyż zioła pomagają stworzyć atmosferę do duchowego rozwoju i wzrostu. Radzi się także, aby nie grzeszyć wobec świętości dnia soboty (szabatu) albowiem koniec tych, którzy łamią prawo odpoczynku i uświęcenia w dniu sobotnim jest zaiste straszny. O ludziach bezczeszczących dzień sobotni powiedziano: I staną się małpami wzgardzonymi. Zaprawdę - rzecze Gabriel - każdy kto czyni zło i jest ogarnięty przez swój własny grzech, jest mieszkańcem Ognia (piekła) i w nim zamieszka, natomiast ci, którzy wierzą i spełniają dobre uczynki są mieszkańcami Nieba i w nim zamieszkają. Nie będziecie czcić nikogo poza Allâh, będziecie dobrzy dla rodziców, rodziny, sierot i biednych, będziecie przestrzegać Modlitwy i dawać Zakat. Nie będziecie wzajemnie przelewać swojej krwi ani wyrzucać swych ludzi z domów... Oto twarda nauka Ducha Świętości (Rüh al-Quddus), Anioła Gabriela dla ludzkości. Nauka Ducha Świętości, Gabriela, jeśli zostaje wcielona w czyn, zastosowana w praktyce otwiera bramę do Świętości, otwiera drogę czystą i bitą zwaną Drogą Świętych. Ludzie, którzy będąc w jednej wspólnocie wiary (religii) przelewają swoją krew, jak to w rozlicznych wojnach czynili chrześcijanie czy też wyrzucają swych ludzi z ich domów na bruk, ci na pewno nie odziedziczą Królestwa Bożego i nie wstąpią do rajskich Ogrodów, do tysiącletniego życia.

13. Rzecze Gabriel: Jeśli ktoś jest wrogiem Allâh (Stwórcy) i Jego aniołów, Jego Posłańców Gabriela i Michaela, to zaiste Allâh jest wrogiem każdego takiego niewiernego... Jawną wrogość wobec Stwórcy oraz Posłańców Niebios powoduje jeden wyraźny efekt, który czyni z takiego wroga osobę niewierzącą, bezbożną i wzbudza gniew Boży przeciw tej osobie. Niezliczone są sposoby, w których okazujemy się przeciwni Bogu i Posłańcom. Gabriel jest źródłem objawienia spraw mistycznych i tajemnych, a także przewodnictwem i dobrą nowiną dla wiernych swemu Stwórcy. Gabriel oznacza dosłownie Wielkiego Służebnika, zaś Michael oznacza Podobnego Bogu. Łamiąc zalecenia ustalone przez Stwórcę i przekazane przez Posłańców Niebios, niewątpliwie okazujemy się przeciwnikami Boga. Wróg, przeciwnik to inaczej Szatan, a istotą sprzeciwu była w tym wypadku odmowa wypełniania polecenia Stwórcy. Sprzeciw wobec praw i zasad ustalonych przez Stwórcę to okazywanie wrogości wobec Allâh. Rozliczne anioły Boże wykonują rozmaite posłannictwa, a w szczególności anioły przyrody strzegą praw przyrody, których naruszanie przez człowieka jest niczym innym jak wrogością wobec tych aniołów i wrogością wobec Stwórcy. Wszystkie narody znają to prawo, którym są zobowiązywane do przestrzegania praw przyrody i życia w zgodzie, w harmonii z Naturą. Wrogość wobec Świętych Pism objawionych przez Ducha Świętości, Gabriela jest niczym innym jak wrogością wobec duchowej wiedzy udzielonej przez Allâh. Trzeba nam pamiętać, że Gabriel, Sługa Boży jest Duchem Świętym chrześcijaństwa i dawcą charyzmatów. Każdy na kim ten potężny Archanioł skupi swoją uwagę będzie natchniony i będzie powiedziane, że działa przezeń Duch Świętości (Rüh al-Quddus). Jeśli kto grzeszy przeciwko Duchowi Świętemu - rzecze Ewangelia - temu nie będzie odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym. Działanie wbrew duchowej nauce pochodzącej z objawienia jest niewątpliwie owym grzechem przeciw Gabrielowi, Świętemu Duchowi. Odrzucenie charyzmatów także jest grzechem przeciw Posłańcowi Niebios i przeciw Bogu Stwórcy. Osoba Ducha Świętego, Gabriela, choć potężna w mocy i mądrości nie jest też w żadnym wypadku równa Bogu Stwórcy i nie wchodzi w skład żadnej trójcy bogów, która to idea jest wrogą Bogu Stwórcy herezją pochodzącą od złych demonów. Jak mówi piąty werset Modlitwy: Ciebie jedynie czcimy i Ciebie jedynie prosimy o pomoc.

14. Archanioły Dżibrail (Gabriel) i Mikhail (Michael) to najważniejsze duchowe, niebiańskie stworzenia, z którymi człowiek Drogi musi się oswoić i zaprzyjaźnić. Żydzi traktowali Michała jako swego ulubionego anioła i jako anioła pokoju, dobrobytu i świętego języka hebrajskiego oraz anioła deszczu i ziół. Żydzi uważali także, że Michael ma główny związek z podtrzymywaniem świata. W Apokalipsie, ostatniej księdze Biblii Michael zwany Księciem Pokoju jest pogromcą i zwycięzcą Szatana i jego demonów, jest aniołem skutecznego egzorcyzmu i zwycięzcą sił zła. Duch Mikhaila to duch pokoju i pacyfikacji, duch zwycięstwa w walce z siłami sprzeciwu i wrogości. Według tak Biblii jak i Koranu, Gabriel jest aniołem, którego funkcja polega na przekazywaniu Posłannictwa Bożego sługom Allâh. Mówi o tym prorok Daniel jak i ewangelista Łukasz, a sprawozdanie Mohammada zaświadcza o obu poprzednich. W niektórych pismach żydowskich Gabriel opisywany jest jako anioł ognia i grzmotów, gdyż niewiernych zsyła na karę piekielnego ognia, a wiernych obdarza łaską chrztu ogniowego, czyli transformacji (przemienienia) pośród głosu grzmiącego niczym gromy i grzmoty. Gabriel przynosi duchowe przemienienie, które jest słonecznym wtajemniczeniem ognia i gromu (głosu). Spacerowanie w świadomości jednego z tych dwóch Posłańców Niebios, zaiste należy do kanonu duchowych ćwiczeń sufickich. Utrzymywanie poczucia obecności Gabriela po lewej stronie, zaś Michała po prawej stronie, a także pozdrawianie obu tych aniołów przy końcu Modlitwy to podobnie częsta niebiańska praktyka duchowa kultywowana w Zakonie Sufich i Bractwie Subudh. Arabowie uważają Gabriela, czyli Ducha Świętego za najważniejszego spośród aniołów.

15. Rzecze anioł Gabriel: Kto odda samego siebie Bogu i będzie czynił dobro, ten otrzyma swą nagrodę od Pana i nie spadnie na niego strach ani nie będzie on żałować... Nauka ta nawiązuje do trzech stadiów doskonałej sprawiedliwości, z której pierwszy zwiemy Fana, co oznacza samounicestwienie, rozpuszczenie lub całkowite poddanie się Bogu. Stan ten zwiemy całkowitym podporządkowaniem lub śmiercią dla świata, gdzie śmierć ego mamy na myśli. Drugi stan zwany Baqa, odrodzeniem, określono słowami: on jest tym, który będzie czynił dobro, gdyż człowiek odrodzony trwa w miłości do swego Stwórcy i jest przysposobiony do czynienia każdego dobrego dzieła. Baqa to stan zatracenia się w miłości Boga, w którym znikają wszystkie ziemskie plany i pragnienia, stan w którym człowiek otrzymuje nowe życie. Trzecie stadium doskonałej sprawiedliwości zwane Liqa, związkiem z Bogiem możemy nazwać stanem nagrody, dzięki której nie ma w nas ani strachu ani żalu. Możemy ten ostatni stan nazwać s/pokojem duszy lub życiem dla Boga i dla służenia innym ludziom. Nie ci więc, którzy mienią się narodem wybranym lub jedynie słuszną religią wejdą do Nieba, lecz ci, którzy oddawszy się Bogu czynili dobro i w końcu otrzymali nagrodę Boga. Zaprawdę Allâh, On jest Święty i wszystko w niebiosach i na ziemi należy do Niego, a już szczególnie do Niego należą wszyscy posłuszni. On dał początek niebiosom i ziemi i kiedy On coś nakazuje, powiada tylko danej rzeczy ‘Stań Się’, a ona się staje.

16. Termin ‘syn Boży’ używany był w literaturze żydowskiej metaforycznie na oznaczenie Proroka, Posłańca Niebios. Syn Boży to zatem Rasül, umiłowany sługa Boży. Wspomina się wielu synów Bożych, którzy byli wysłannikami Niebios. W literaturze chrześcijańskiej zaczęto używać tego zwrotu dosłownie w odniesieniu do Jezusa, jednak synostwo Boże oznacza jedynie bycie wybranym przez Boga Stwórcę w charakterze Jego Namiestnika lub Przedstawiciela. Synem Bożym był Adam, Noah, Abraham, Izmael, Eliasz, Mojżesz, Jezus, Mohammad i wielu innych. Mocny wpływ i opieka Ducha Świętego, czyli Gabriela, jest oznaką bycia usynowionym przez Boga. Każdy natchniony Khalif lub Szaikh suficki także otrzymał ducha usynowienia, czyli stał się synem Bożym. Szczególnie pięciu synów Bożych Noe, Abraham, Mojżesz, Jezus i Muhammad to synowie i opiekunowie odwiecznej religii, którą dziś odnajdujemy w sufickich zakonach czy bractwach. Gabriel tak rzecze Mohammadowi: Wysłaliśmy ciebie z Prawdą jako Zwiastuna dobrych wieści (ewangelii) oraz tego kto ostrzega... I podobne słowa usłyszeli wszyscy poprzedni posłańcy z ust Ducha Świętego.

17. Zaprawdę, jedynie przewodnictwo Allâh (Boga) jest przewodnictwem prawdziwym. Posłańcy Niebios, aniołowie i prorocy są jedynie przekazicielami przewodnictwa Bożego. Bóg prowadzi ludzkość przekazując jej Orędzie poprzez swoich Rasül, synów Bożych i dlatego ludzie powinni słuchać głosu swoich proroków i wiernie wypełniać przekazane przez nich nauki. Bóg zostawił przekazane ludzkości posłannictwo i przewodnictwo w objawionych świętych księgach, gdzie możemy odczytać Jego wolę i radę. Ludzie, którzy nie słuchają przewodnictwa proroków ani świętych ksiąg na pewno nie są związani z przewodnictwem Boga, gdyż każdy nowy Posłaniec zna i jest w zgodzie z poprzednimi objawieniami. Bóg daje człowiekowi ciągle od nowa tę samą pradawną religię, licząc, że kolejnym razem ludzkość przyswoi sobie więcej praw i prawd Kreacji. W ten sposób postępuje dzieło duchowej edukacji ludzkości poprzez tysiąclecia i nie ma dnia, aby Posłaniec nie został wysłany do całej ludzkości, acz pamiętajmy, że u Stwórcy jeden dzień trwa tysiąc ziemskich lat. Ludzie, którzy odrzucają święte księgi, proroków i ustanowionych przez Boga przewodników niewątpliwie są synami zatracenia, gdyż obce im jest przewodnictwo samego Allâh.

18. Gabriel rozkazał Abrahamowi i Izmaelowi: Oczyśćcie mój Dom dla tych, którzy wypełniają okrążenia oraz dla tych, którzy pozostaną w środku w celach nabożnych, jak i dla tych, którzy kłaniają się i upadają na twarz w Modlitwie... Zaprawdę Abraham i Izmael wznosili fundamenty Domu modlitwy i błagali Boga, aby przyjął to od nich. Mówi się o tym, że Abraham z Izmaelem odbudowali wzniosłą świątynie Ka’bah, którą wzniósł Adam. Gabriel pouczył, aby wypełnianie okrążeń, pozostawanie w skupieniu i pokłony Modlitwy stanowiły trzy sposoby duchowej praktyki w Domu Bożym, w Świątyni. Arabowie siedem razy okrążają święte sanktuarium Ka’bah, co symbolizuje Siedem Wersetów wzniosłej drogi odzwierciedlającej siedem ustanowionych Niebios. Domy Boże jakie organizują suficcy nauczyciele duchowi także służą tym trzem głównie aktywnością jakie rozkazał prorokom Duch Święty, Archanioł Gabriel. Abraham przekazał ludziom Din-i-Illai, Bożą Wiarę i zachęcał do niej wszystkie swoje dzieci, zarówno pierworodnego Izmaela jak i Jakuba. Abraham uczył, że sam Allâh wybrał Odwieczną Religię dla jego potomstwa, jednak tylko pierworodny Izmael przyjął w pełni czystą, odwieczną drogę Bożą.

19. Wierzymy w Allâh oraz w to, co zostało objawione Abrahamowi i Izmaelowi, Izaakowi, Jakubowi i jego dzieciom i co było dane Mojżeszowi i Jezusowi i co było dane wszystkim innym Prorokom od ich Pana i nie dokonujemy miedzy nimi żadnych rozróżnień. Jemu, Allâh oddajemy siebie samych. Przyjęliśmy religię Allâh, a któż jest lepszy niż Allâh w nauczaniu religii. Jego tylko czcimy. On prowadzi kogo chce właściwą drogą. Każdy posiada cel, ku któremu zwraca całą swoją uwagę. Dlatego - rzecze Gabriel - prześcigajcie się wzajemnie w dobrych dziełach i zwróćcie swe oblicze w stronę Uświęconego Meczetu, w stronę Ka’bah. Okazujcie bojaźń przed Allâh, aby udoskonalił swoje dla was łaski oraz abyście wy, ludzie mogli być właściwie prowadzeni. I pamiętajcie o Allâh, a On będzie pamiętał o was. I dziękujcie Allâh i nie bądźcie wobec Niego niewdzięczni. O wy, którzy wierzycie, szukajcie pomocy poprzez wytrwałość i Modlitwę. Allâh jest z tymi, którzy są cierpliwie wytrwali. Wasz Bóg jest Jedynym Bogiem. Nie ma bóstwa poza Nim - Miłosiernym i Łaskawym. Do tych, którzy okazują skruchę, poprawiają swe postępowanie i głoszą prawdę, Bóg zwraca się z przebaczeniem. O wy, ludzie! Jedzcie z tego, co prawowite i dobre na ziemi. Nie chodźcie śladami Szatana, gdyż jest on waszym jawnym wrogiem. To on zachęca was do tego, co złe i obrzydliwe oraz do tego byście mówili o Bogu to, czego nie wiecie. O wy, którzy wierzycie, jedzcie z rzeczy dobrych, które My wam daliśmy i składajcie dzięki Bogu, jeśli On jest rzeczywiście tym, w którego wierzycie.

20. Prawdziwie sprawiedliwym jest ten, kto wierzy w Boga Stwórcę i w Dzień Ostatni, w aniołów i Księgę i w Proroków oraz łoży swe fundusze z czystej miłości do Niego na swych krewnych i sieroty i potrzebujących, jak i dla tych co w podróży i którzy proszą o jałmużnę oraz na cele wykupienia jeńców. Prawdziwie sprawiedliwym jest ten, kto przestrzega Modlitwy (Salât) i ofiaruje Zakat (Datek). Sprawiedliwymi są ci, którzy dotrzymują obietnicy, kiedy takową dają, oraz są cierpliwi w biedzie i w cierpieniach, jak i wytrwali w czasie wojny. Właśnie tacy ludzie okazują się prawdomówni i to oni są prawdziwie bogobojni... Tak archanioł Gabriel nakreślił sylwetkę adepta przystępującego do sufickiego Zakonu Wiary. Zaiste, suficka ścieżka jest dla dusz sprawiedliwych, podobnie jak Subudh jest dla wierzących.

21. O wy, którzy wierzycie! Nakazuje się wam post (przez określoną liczbę dni), tak jak nakazywany on był tym, co byli przed wami, abyście mogli chronić się przed złem. Post bowiem jest dla was dobrem - obyście tylko to wiedzieli. I walczcie w sposób Boży przeciwko tym, którzy prowadzą walkę przeciwko wam, ale nie dopuszczajcie się grzechu. Zaprawdę, Allâh nie lubi grzeszników. Prześladowanie jest gorsze niż zabijanie... Post w miesiącu Ramadan trwający przez 30 dni jest podstawową ochroną przed wszelkim złem. Spożywamy tylko skromny posiłek po zachodzie słońca, a przez cały dzień powstrzymujemy się od jedzenia i picia. Ramadan jest dziewiątym miesiącem księżycowego roku, miesiącem, w którym Gabriel przyniósł czy raczej przynosił objawienie Księgi Muhammadowi. Ludzie Boży mogą podjąć walkę tylko wtedy, gdy wróg zagraża ich życiu lub religii i tylko wtedy, kiedy wróg pierwszy rozpocznie działania przeciw religii lub duchowej wspólnocie. Torturowanie, dręczenie czy inne formy prześladowania nie są dozwolone i są grzechem w oczach Boga. Pokonanie (poddanie) wroga kończy walkę, podobnie i odstąpienie od działań wojennych.

22. Dopełniajcie Pielgrzymki do Miejsca Świętego, dla sprawy Allâh. Pamiętajcie o Allâh przez wyznaczoną liczbę dni. Bójcie się Allâh i wiedzcie, że wszyscy razem będziecie sprowadzeni przed Jego oblicze. O wy, którzy wierzycie, podporządkujcie się wszyscy i nie chodźcie śladami Szatana. Zaprawdę on jest waszym jawnym wrogiem. Ludzkość była jedną społecznością, lecz później ludzie poróżnili się między sobą, więc Allâh wzbudził Proroków jako zwiastunów dobrej nowiny (ewangelii) i jako tych, którzy ostrzegają. W rzeczach takich jak wino i gry hazardowe jest wielki grzech i szkoda, która jest większa niż płynące z nich korzyści. Nie poślubiajcie bałwochwalców (niewierzących) do czasu, aż uwierzą. Bałwochwalcy bowiem nawołują do piekielnego ognia, Allâh zaś nawołuje do Nieba i do przebaczania mocą Jego woli. Nie jest prawowitym, aby kobiety usuwały płody, które Allâh stworzył w ich łonach, o ile wierzą w Allâh i w Dzień Ostatni. Matki karmić będą swe dzieci piersią przez całe dwa lata - to dla tych którzy pragną ukończyć okres karmienia. Zważajcie na Modlitwy, a zwłaszcza na Modlitwę środkową (popołudniową) i stawajcie przed Bogiem w uległości. Jeżeli jesteście w stanie zagrożenia, wtedy wprowadzajcie swa Modlitwę idąc lub jadąc wierzchem, lecz kiedy jesteście bezpieczni, pamiętajcie o Allâh, jako że to On nauczył was tego, czego nie znaliście. Zaprawdę Allâh jest Miłosiernym wobec ludzi, jednak większość ludzi to niewdzięcznicy. Walczcie za sprawę Allâh i wiedzcie, że Allâh jest Wszystkosłyszący, Wszechwiedzący. Ileż razy mała grupa zwyciężała dużą grupę na rozkaz Allâh! Allâh wszak jest z wytrwałymi.

23. Niektórych spośród Posłańców (Rasül) wynieśliśmy ponad innych. Wśród nich są ci, do których przemówił Allâh. Niektórych z nich wyniósł On w ich randze. Daliśmy Jezusowi, synowi Marii, wyraźne dowody oraz wzmocniliśmy go Duchem Świętości. Allâh - nie ma bóstwa poza Nim, Żywym, Samoistnym i Wszechpodtrzymującym. Nie ogarnia Go drzemka ani sen. Do Niego należy wszystko, co jest w niebiosach i na ziemi. W religii nie ma przymusu. Droga właściwa odróżnia się od błędu, więc kto tylko odmówi bycia kierowanym przez grzeszników i wierzy w Allâh (Elohim), ten zaiste chwyta za coś pewnego, co nigdy nie pęka. Allâh jest przyjacielem tych, którzy wierzą. On wyprowadza ich z wszelkiej ciemności na światło. Dla tych, którzy wydają swoje bogactwo dla sprawy Allâh, a później nie mówią o tym z pogardą, czeka nagroda u Pana i to właśnie oni nie zaznają strachu i nie będą żałować. Allâh nie kieruje ludźmi niewiernymi (bezbożnymi). Świadkowie nie powinni odmawiać kiedy się ich wzywa... Wiedza o Posłańcach wyniesionych w randze ponad innych Proroków uświadamia nam Hierarchię Duchową w Królestwie Bożym. Dusze Mojżesza, Henoha, Eliasza czy Jezusa niewątpliwie były wyniesione w randze ponad innych Posłańców. Dla adeptów sufickiej ścieżki Bóg jest istotą Żywą, nie ma początku ani końca, gdyż jest Samoistnym. Przybliżamy się do Żywego, Odwiecznego i Wszystkopodtrzymującego Boga Stwórcy. Jeśli ktoś chce być podobny choć trochę do Boga niech spróbuje żyć bez snu i bez drzemki, tak jak żyje Stwórca, zawsze świadomy wszystkiego co istnieje. Narody pamiętają też prawdę, że ziemia (grunt), lasy czy zwierzęta są wyłącznie własnością Boga, nie zaś człowieka, a wszelkie ludzkie prawa własności są grzesznym złodziejstwem. Człowiek jest co najwyżej dzierżawcą dóbr stworzonych przez Boga, winien unikać więc marnotrawstwa i dewastacji przyrody. Przymuszanie do religii jest grzechem w oczach Boga. Bóg cieszy się raczej z dusz, które z własnej nieprzymuszonej woli, z głębi serca zwrócą się do Niego. Musimy bardzo mocno uwierzyć w to, że Bóg istnieje, a także jego anioły, prorocy i Dzień Ostatni czy życie przyszłe, aby jako wierzący zaskarbić sobie przyjaźń naszego Stwórcy. Tylko za sprawą Boga zostaniemy poprowadzeni ku Światłości, ku Królestwu Duchowemu, ale sami musimy się o to szczerze postarać.

24. Zaprawdę, ci, którzy wierzą i spełniają dobre uczynki, dopełniają Modlitwy i dają Zakat (Datek) otrzymają swoją nagrodę od Pana, nie spadnie na nich strach ani nie będą żałować. Do Allâh należy wszystko to, co w niebiosach i na ziemi. I nie jest ważne czy odkrywacie to, co jest w waszych umysłach lub pozostawiacie to w ukryciu, gdyż Allâh wezwie was abyście się z tego rozliczyli. Wtedy On przebaczy, komu zechce, oraz ukarze tych, których zechce ukarać. Allâh ma taką moc by czynić wszystko to, czego zapragnie. Allâh nie obarcza żadnej duszy ciężarem ponad jej możliwości. Otrzyma ona nagrodę na jaką sobie zasłuży, jak i karę, jaką ściągnie na siebie... Dlatego też polecamy naszym wierzącym (Muslim) następującą modlitwę jako westchnienie ich serca:

“Panie nasz, nie karz nas, jeśli zapomnimy się lub popełnimy błąd. Panie nasz, nie obarczaj nas obowiązkiem, tak jak obarczyłeś tych, którzy byli przed nami. Panie nasz, nie obarczaj nas tym do dźwigania czego nie mamy dość sił. Zmyj nasze grzechy i daj nam przebaczenie, jak i miej dla nas litość. Tyś jest naszym Panem, więc pomóż nam przeciwko ludziom niewierzącym”.

Oto dobra modlitewna intencja dla złagodzenia skutków działania prawa odpłaty, prawa przyczyny i skutku, które jest źródłem kary i nagrody. W świadomości ludów istnieje poczucie sprawiedliwości Bożej i wiedza o karmie (odpłacie), która jednako oddaje każdemu według jego zasług. Zrozumienie tego prawa i gromadzenie sobie zasługi dobrego losu to podstawowa praca każdej duchowej drogi religijnej. Świadoma praca nad zmianą swego losu i pomoc Bożej łaski w zmazywaniu naszych negatywnych nagromadzeń pozwala duszy wydobyć się z ciemnych dołów demonicznej ludzkości. Czyńcie dobrze jeśli chcecie, aby wam czyniono dobro. Czyńcie innym to, co byście chcieli aby wam czyniono i nie czyńcie innym tego, czego nie chcielibyście aby wam uczyniono. Takie są podstawowe zasady pierwszej lekcji na drodze sufickiej, które oczyszczają uwarunkowani ludzkiego losu i dają nadzieję nagrody u Boga.

25. Podstawowe rady tyczące duchowej Drogi jakie znajdujemy w przesłaniu przekazanym przez Gabriela pokazują, że człowiek duchowy musi być bardzo konkretny i zdecydowany w ziemskiej dziedzinie życia. Duchowość, mistyka to nie jest podróż odlotowa jak niektórzy to sobie wyobrażają lecz twarde trzymanie się realiów życia, gdzie człowiek ma względem Boga rozliczne obowiązki. Dobre czyny czy miłosierne wspomaganie potrzebujących w duchowej wspólnocie na pewno wymagają ziemskiego wysiłku i pracy. Nauka o bezwzględnym oddaniu tego, co zostało pożyczone także uczy ludzi duchowych elementarnej uczciwości. Niektórych mogą zdziwić takie nauki Szariatu, które regulują sprawy rozwodowe, ale człowiek duchowy musi okazać się uczciwością w każdej możliwej sytuacji życia, nawet wtedy, kiedy wypalą się więzy miłosne ziemskiego związku. Należy też mieć świadomość, że wszelkie przepisy i reguły stosuje się przede wszystkim wobec osób przynależących do duchowej wspólnoty, w której się znaleźliśmy, a dopiero potem rozszerza na ludzi postronnych, o ile to jest możliwe. Jeśli nie jesteśmy w stanie zachowywać wzajemnej życzliwości w grupie praktykującej duchowo, to cóż moglibyśmy zaofiarować ludziom ze świata? Ludziom z jednego Zakonu Sufi nie wolno prowadzić między sobą kłótni ani sporów, nie mówiąc już o prowadzeniu żadnej walki, która dozwolona jest tylko wtedy, gdy prawo do życia lub istnienia wspólnoty jest zagrożone. Starożytna zasada powiada: Pogódź się z bratem swym w Drodze, zanim trafisz na sąd. Członkowie duchowego Bractwa winni żyć ze sobą w zgodzie i harmonii, przyjaźni, czyli w braterskiej miłości. Jeżeli tego nie spełniają wnosząc światowego ducha kłótni, to tracą wszystkie duchowe błogosławieństwa i pozycje i rozpoczynają swój duchowy trening praktycznie od nowa. Nie może być także żadnej rywalizacji o duchową pozycję czy względy, bo już sama taka skłonność pokazuje człowieka, który nie nadaje się do duchowej Drogi.

26. Możemy rozważyć sobie głębiej niszczącą duchowe organizacje działalność niewidzialnych sił demonicznych kierowanych przez Ibisa czy Szatana. Ten ostatni inspiruje i podsyca wszelkiego rodzaju siły sprzeciwu, buntu, kłótni czy oszczerstwa. Satan (gr. Diabolos) to jest w istocie duch sprzeciwu, buntowania, sporu, oszczerstwa i kłótni. Jeżeli więc jeden czyni oszczerstwo przeciw drugiemu, powstaje spór, kłótnia lub rozłam, to wskazuje na przejęcie inicjatywy przez niewidzialne siły demoniczne. Kiedy chrześcijaństwo podzieliło się na wzajemnie zwalczające się obozy czyniąc schizmę czy kiedy Islam podzielił się na przeciwnych sobie szyitów i sunnitów, grupy te chowając wzajemną nienawiść znalazły się pod niewątpliwym wpływem demonicznych sił, które w ten sposób stopniowo przejmują władzę nad duchową wspólnotą. Dlatego aby temu zapobiec prorok Jezus, syn Mariam nakazywał trwanie w bezwzględnej jedności, a jego apostołowie zakazywali wszelkiego rodzaju rozłamów, sporów i kłótni. Zdolność liderów duchowej organizacji do podejmowania decyzji przez konsensus, czyli świadomą zgodę wszystkich, świadczy jedynie o ich elementarnej dojrzałości do zajmowania stanowiska duchowego przywódcy. Każdy musi w swoim sercu walczyć wpierw z satanicznymi tendencjami do kłótni, sporu, sprzeciwu i rozłamu, a jeśli ulega pokusie to musi być świadomym, że na wspólnotę sprowadza demoniczne siły Zła. Można powiedzieć, że skłóceni ze sobą członkowie Zakonu Sufi to nic innego niż osoby będące pod wpływem satanicznych sił Złą, a żywiona w ich sercach wzajemna nienawiść, to żywienie i wyznawanie Szatana, który to kult bezmyślnie uprawiają. Starożytni Mędrcy radzili osoby siejące taki ferment, o ile nie rokują bezwzględnej poprawy, usuwać ze wspólnoty bez prawa powrotu.

27. Ibis stara się zasiać w potencjalnych adeptach wszelkiego rodzaju wątpliwości i niewiarę. Kiedy człowiek próbuje przyłączyć się do duchowej wspólnoty Drogi takiej jak Zakon Sufi czy Bractwo Subudh, Ibis podsuwa zaraz obawy czy aby człowiek nie jest w jakiejś sekcie albo czy nie zostanie mu zabrana jego wolność bądź religia, do której wcześniej należał. Wiele innych wątpliwości może zasiać Ibis, tak aby indywidualnie i jak najskuteczniej odwieść człowieka od podążania duchową Drogą. Ludzie, którzy zasiewają w sercu adepta takie czy podobne wątpliwości to ludzie demoniczni będący sługami Ibisa na ziemi i takich trzeba się strzec jak najgorszych demonów. Początkujący muszą się nauczyć rozpoznawać i przezwyciężać demoniczne pokusy Ibisa w postaci wątpliwości i niewiary, tak aby z żadnego powodu nie upaść na duchu i nie opuścić duchowej Wspólnoty, Bractwa czy Zakonu. We współczesnym świecie, Ibis zdaje się mieć ułatwione zadanie czyniąc wiele dusz upadłymi, gdyż rozwój duchowy człowieka, który odpadł od Zakonu czy Bractwa Sufich zostaje zwykle na długo zahamowany bądź całkiem powstrzymany. Początkującego trzeba umacniać w wierze i wierności, aby nieszczęście porzucenia Drogi Bożej nie było jego udziałem ani ogień piekielny, którego niewątpliwie doświadczy dusza, która upadła. Religie instytucjonalne często doprowadzają ludzi do czynienia pozornego kultu bez autentycznej wiary i szczerości, co jest oznaką, że Ibis ma w takiej religii spore udziały i wpływy. Generalnie, duchowa awangarda ludzkości stowarzyszona w zakonach czy bractwach Drogi Bożej trzyma się z daleka od instytucji skażonych wpływami Ibisa. Jest tak lepiej dla dusz, które pragną poznać Boga głębiej i faktycznie rozwinąć się duchowo. Kiedy wejdziemy wyżej, na szczyty ducha, nie powinniśmy wracać już na niziny, które bliższe są dołom ciemności.

28. Możemy także dziwić się poszukującym, którym trudno pogodzić ze sobą nauki o Bożym Miłosierdziu i Łasce z naukami o Dżihad - uświęconej walce prowadzonej z siłami, które chcą zniszczyć duchową wspólnotę. Dżihad to prawo do obrony własnego życia, kiedy jest zagrożone, prawo do obrony własnej wspólnoty czy kraju przed zagrożeniem z zewnątrz. Kiedy promujemy nauki o bezwzględnej ochronie życia, oczywistym jest, że musimy także swe prawa do życia chronić, a gdy jest zagrożone skutecznie bronić. Kiedy katolicy zorganizowali swoje krucjaty krzyżowe dla zniszczenia kwitnącej cywilizacji Islamu, wtedy muzułmanie musieli rozpocząć słuszna walkę w obronie swojego życia i religii. Takich przykładów można by mnożyć w nieskończoność, a możemy wspomnieć Zakon Ismaelitów, który obronił się przed przeciwnikiem w liczbie żołnierzy ponad sto razy liczniejszym, co zakrawa nie tylko na bohaterstwo, ale także na cud. Wspólnotom duchowym zakazywano przelewania krwi bratniej, ale nie zakazywano bronić swojego istnienia w skuteczny sposób. Islam przestrzega przykładowo religijnej zasady nieagresji i muzułmanie nigdy w historii nikomu nie wypowiedzieli wojny! Wielokrotnie bronili się jednak przed agresją ludzi ciemnych, agresją skierowaną przeciwko ich religii przykładowo przez katolickich władców, znanych ze swej agresywności wobec innowierców. Człowiek ma prawo do obrony swojego życia, istnienia, do obrony swej religijnej wspólnoty przed agresją z zewnątrz, musi jednak pamiętać, żeby nie mnożyć cierpienia, nie stosować wojny napastniczej, a jedynie korzystać z prawa do obrony. Można brać przykład z króla Dawida, który w mądry sposób, sprytnie pokonał Goliata. Dżihad jeśli jest prowadzony jako działanie obronne, stosowne do zagrożenia, staje się świętą wojną prowadzoną na ziemi przez samego Boga.

29. Trudno być adeptem Zakonu Sufi, a nie postępować śladami wielkich proroków takich jak Mojżesz czy Jezus, Abraham czy Muhammad. Dusze proroków żyją w niebiosach i powinniśmy się z nimi zaprzyjaźnić w podobny sposób jak zaprzyjaźniamy się z aniołami. Możemy więc rozwijać naszą świadomość obecności tych Posłańców i próbować przeżyć kilka dni w świadomości Mojżesza, a innych kilka dni w świadomości Izmaela. Utrzymywanie poczucia obecności duszy Proroka blisko z nami przez dłuższy okres czasu bardzo przybliża nas do życia niebiańskiego, duchowego. Nie dlatego pierwszy chrześcijanom nakazywano utrzymywać świadomość Jezusa, że był jedynym słusznym boskim Posłańcem, ale dlatego, że utrzymywanie takiej świadomości posiada zbawczą, pomocną w duchowej drodze moc. Nie ma to znaczenia czy co dzień rozmyślasz o obecności duchowej jednego tylko z Proroków, czy też rozmyślasz o nich wszystkich lub tylko kilku z nich.

Taką samą zasługą jest odczuwanie obecności Noego, jak i Jezusa, Eliasza, czy Mohammada, prorocy starożytnych czasów tacy ja Rama, Kriszna czy Gautama tyle samo mogą nam pomóc, podobnie jak i obecność Zaratusztry, z którego nauk Sufi czerpią wiele twórczych inspiracji. Każdy z nich bowiem to Syn Boży uświęcony przez Allâh swoim posłannictwem, jak i szczególnymi Łaskami. Należy też baczyć, aby nie popełnić błędu zrównywania z Bogiem Stwórcą jego posłańców, gdyż twierdzenia takie, że Jezus jest Bogiem zaprzeczają transcendentalnej prawdzie i wynaturzają obraz Stwórcy czyniąc wyznawców takich teorii raczej duszami upadłymi niż pobożnymi. Cóż bowiem może nam pomóc, jeśli jawnie kłamiemy przeciw Bogu, czyniąc z pokornego sługi Bożego jakim był i jest Jezus kogoś równego Stwórcy całego wszechświata. Nie jesteśmy też przyjaciółmi Niebios, jeśli akceptujemy jednego z Posłańców, a odrzucamy innych, gdyż Niebiosa to najdoskonalsza wspólnota duchowa, w której wszyscy żyją i trwają w jedności serc.

30. Człowiek posiada także prawo do bogactwa, gdyż Bóg jest dawcą wszelkich dóbr i bogactw. Szatan napawa człowieka strachem z powodu biedy i zachęca do tego, co odrażające... Człowiek może pomnażać swoje bogactwa, byleby to czynił w sposób uczciwy, zgodny z sumieniem i nakazami Boga. Wszystko co stworzone tak czy owak jest własnością Boga, więc lepiej rozwinąć postawę zarządcy czy nadzorcy dóbr, które powierzone nam zostały przez Stwórcę. Khair, bogactwo, to także słowo oznaczające wszelkiego rodzaju dobre działanie. Bogactwo musi być więc kojarzone z dobrem, dobrocią i dobroczynnością. Allâh obiecuje przebaczenie i obfitość, gdyż dobra pochodzą od Boga. Dobry władca kraju, którego władza pochodzi od Boga, dba o obfitość dla swoich poddanych. Zły władca, którego władza pochodzi od Szatana doprowadza swoich poddanych do nędzy i ubóstwa. Łatwo rozróżnimy, kto władzę w kraju sprawuje, jeśli policzymy biednych i bezdomnych, jeśli rozważyć wskaźniki wzrostu ubóstwa. Prawy władca zapewni wszystkim środki do życia i rozwoju, gdyż taką moc posiada władza nadana przez Boga. Szatan daje tylko wzrost korupcji, przestępczości, biedy, nędzy, ubóstwa i wszelkiej niesprawiedliwości. Szatan powoduje, że nieliczni bogacą się w sposób nieuczciwy, podczas gdy uczciwie żyjący biednieją nie mogąc utrzymać się przy życiu. Władza pochodząca od Boga rządzi i dzieli sprawiedliwie pozwalając każdemu żyć uczciwie i otrzymywać godziwe, sprawiedliwe środki zabezpieczające życie. Społeczna służba ludzi Boga na ziemi musi zmierzać w kierunku usunięcia władz szatańskich z ziemi, a cały ten proces zmagań między siłami światłą i ciemności nazwano Armageddonem. Pod rządami Akbara Indie kwiknęły przeżywając swój Złoty Wiek, podobnie i za czasów Kaśja. Rządy chrześcijańskich kolonizatorów doprowadziły kwitnący i bogaty kraj do ruiny i nędzy, z której po dziś dzień trudno się podźwignąć. Zaprawdę, władza szatańska zagraża swym obywatelom widmem biedy i nędzy i jest to najpewniejszy znak piekielnego zwierzchnictwa nad krajem czy narodem.

Himalaya Swami