Właściwe Nauczanie i Prowadzenie Ludzi

Istnieje odwieczna nauka o roli i zadaniach duchowych nauczycieli, mistrzów i przewodników, którzy powracają cyklicznie dla dobra i postępu ludzkich istot, podejmując różne role w dziele religijnej i kulturowej odnowy. Sekretna loża bratersko zorganizowanych, powracających nauczycieli wskazujących drogę ku realizacji boskości liczy 144 tysiące dusz zwanych Bodhisattwami, Awatārami czy Paighambarami, Posłańcami Niebios, Prorokami i Mistrzami Drogi! Wielu ludzi, którzy próbują przekazywać duchową wiedzę, gnozę czy ezoterykę, instruować w praktykach, przewodzić grupom czy wspólnotom bardzo chciałoby poznać Hierarchię Mistrzów Mądrości i przynależeć do tej misjonarsko-reformatorskiej awangardy ludzkości, która w istocie jest przejawieniem Królestwa Bożego na Ziemi, pośród ludzkości! Awangarda planety tworzy jednak ekskluzywną grupę, do której otwierają się bramy poprzez właściwe nauczanie, właściwe, poprawne instruowanie ludzi, tak w dziedzinach nauk jak i praktyk duchowych czy służby Trzem Klejnotom Boga na Ziemi, jakimi są Guru, Dharma i Sangha! Zagadnienie właściwego, prawidłowego, poprawnego nauczania i prowadzenia ludzi jest bardzo podstawowym zagadnieniem dla każdego, kto chce kroczyć Ścieżką Bodhisattwów, Awatārów, którzy odradzają się z wielkim współczuciem gorliwie pomagając odnaleźć Drogę do Boga!

Właściwe nauczanie zwane jest wybawieniem, wyzwoleniem dla wszystkich ludzkich istot tej planety! Jednakże ciągle ostrzega się przed fałszywymi mesjaszami i fałszywymi nauczycielami, a są to ci, którzy reprezentują jedynie samych siebie i swoją kiesę, a nie mają żywego związku z Duchową Hierarchią Mistrzów Mądrości. Bodhisattwa, świadomie odradzający się Nauczyciel Duchowy, Āćārya rozwija progresywnie właściwe duchowe i mistyczne nauczanie z wcielenia na wcielenie w coraz doskonalszy sposób! Bodhisattwa musi przekazywać w sposób poprawny wszelkie nauki i instrukcje praktyk, tak jak otrzymał je od Śrî Guru duchowej linii przekazu. Właściwe nauczanie, właściwe przewodnictwo duchowe to Samyak-Guruttwa - zdolność prawidłowego, poprawnego uczenia i prowadzenia innych stworzeń, istot ludzkich, a jest to wielka odpowiedzialność. W kulturze duchowej Euro-Azji jest wiele przypowieści i legend ukazujących straszliwie przykry los osób, które nauczając popełniają poważne błędy w Dharmie – instrukcji nauki, praktyki i służby. Błędy w nauczaniu mszczą się w ten sposób, że głupi nauczyciel wprowadzający ludzi w błąd odradza się w zwierzęcych ciałach, w których żyje w głupi sposób, cierpiąc bardzo z powodu swojego ograniczenia, głupoty wprowadzania innych w błąd przez przekręcanie nauk. Ciężkie są kary losu, niebios za wprowadzenie ludzi w błąd w przedmiocie Sanatana Dharmy (Odwiecznej Ewangelii) dla własnej wygody, korzyści, dla zysku czy zadowalania swego własnego ego, a takie błędy zdarzają się jako pokusy i pułapki na Ścieżce tym, którzy odpadli od swego Śrî Guru, Mistrza i Przewodnika, tym, którzy upraszczają czy zmieniają nauki lub instrukcje praktyk, ukrywają istotne kwestie powodując wypaczenia czy dewiacje!

Āćārya, nauczyciel duchowy, zawsze jest wysłannikiem, apostołem swego Mistrza, Guru i musi dokładnie, wiernie przekazywać wszelkie nauki i instrukcje, jakie otrzymał! Właściwe nauczanie to przekazywanie prawdziwej Dharmy i prowadzenie do prawdziwego Światła, jakim jest Mistrz, Śrî Guru, który āćārjów, nauczycieli powołuje, edukuje i poświęca rytuałem inicjacji! Kultura jogi, tantry i tao wiele uczy o złym losie oszustów, którzy fałszują naukę, złodziei wiedzy, którzy odpadli bądź odłączyli się od Mistrza, Guru Bożego. Odradzanie się w zwierzęcych, podłych formach bytu takich jak świnie, lisy, ropuchy, osły czy sępy to tylko jedna z lżejszych możliwości. Pewien nauczyciel chcąc uchodzić za Mistrza i otworzyć własną szkołę nauczania, za odłączenie się od przeznaczonego mu Guru, żywego Dhyān-Buddha odradzał się 500 razy w ciele lisa, zwykle żyjąc w pobliżu klasztorów czy aśramów, gdyż rozumiał swoją sytuację, ale nie umiał mówić, uczyć będąc lisem. To jedna z typowych opowieści ukazujących skutki robienia błędów w nauczaniu i próbowaniu prowadzenia ludzi na własną rękę, w istocie błądząc w fałszywych ideach i zwodząc ludzi dla własnej pychy bycia Mistrzem, którym się nie jest. Ciało lisa oznacza tu powstrzymanie złego nauczyciela, aby choć mając świadomość, ze względu na formę bytu nie mógł zwodzić innych ludzi i fałszować, podrabiać Mistrzów Drogi rzeczywiście posłanych przez Niebiosa, przez Boga. Metempsychoza jest rzadkim zjawiskiem i trzeba wielkiej niegodziwości, aby zasłużyć sobie na tak nieprzyjemną karę pozbawienia ludzkiego ciała.

W Europie Zachodniej i Ameryce jest już bardzo wiele tak pokutujących złych i fałszywych mesjaszy, oszustów duchowych, a ciało świni lub psa to najczęstsza forma na dłuższy, karny pobyt za fałszowanie Dharmy i udawanie Guru. Āćārya musi dokładnie przekazywać nauki i praktyki otrzymane od przeznaczonego przez Boga Guru, musi być Obrazem swego Mistrza-Przewodnika, bo głębszy duchowy wzrost przychodzi przez wewnętrzne upodobnienie, jednoczenie i przelanie Boskiej Mądrości z Mistrza na oddanego i pełnego poświęcenia Ucznia. Odrodzenie w Tiryagyoni, poprzez łona zwierzęcych istot to częsty skutek propagowania błędnych idei, zmyślonych koncepcji, przekręcania nauk wiodącego ludzi na manowce, skutek odwracania się od Guru Ścieżki w złośliwy sposób, skutek robienia rozłamów w Sandze czy też skutek odmowy czczenia poświęconych osób z powodu pychy uważania się za kogoś lepszego czy równego niźli wskazane przez Guru osoby jako godne czci, arhatyczne. Āćārya ma poważną pracę i wielkie zadania, a święceniem inicjacją do Āćārya Ćakry, Kręgu Wysłanników Guru, daje dożywotnie zobowiązania, których trzeba się trzymać jako Wielkich Ślubowań Bodhisattwy! Āćārya aktywną pracą w służbie Śrî Guru pokazuje, że Wielkie Śluby (Samaya) utrzymuje i wypełnia, a przecież święcenie Āćārya to najwyższe z wyróżnień dla ludzkiej istoty w oczach Niebian, Dewów, Bogów.

Nie należy próbować odrzucać ani ignorować trudniejszych czy niewygodnych dla swego ego nauk ani praktyk, choć płaskie i egotyczne osoby próbują tak robić. Nie wolno opuszczać Guru ani Sanghi gdy jest w potrzebie, trudnościach lub niebezpieczeństwie, bo to właśnie pokazuje niegodziwość osoby o chorobliwym ego. Zawsze należy wytwarzać nawyk silnej i regularnej, długotrwałej praktyki, skupienia, głębszej modlitwy i medytacji, gdyż tylko przez głęboką praktykę w wytrwały sposób uzyskuje się wgląd w Prawdziwą Naturę, w Boską Jaźń. Trzeba wytwarzać nawyk regularnego uczestniczenia w duchowych zgromadzeniach i wspólnych praktykach inicjowanych osób! Potrzeba też zmniejszać ilość przywiązań do zjawisk światowych, aby nie mieć problemów z wędrówką w świecie subtelnym po śmierci ciała, gdzie wielce cierpią ludzie z powodu swych silnych żądz, jako głodne duchy (Preta) i w innych pokutujących formach bytu. Trzeba uwalniać się od egoizmu, od iluzji „ja”, „moje”, „mnie”, a zaangażować w bezinteresowną służbę duchową dla Trzech Klejnotów. Szczególnie ludzie w świecie Zachodu muszą rozwijać cechy wiernego Służebnika, a to z powodu skłonności wracania do bagna egotyzmu. Trzeba uczyć ludzi kontynuowania praktyki duchowej bez względu na przykrości czy przyjemności, trzeba uczyć używać energii Czilli, grupowych odosobnień dla osiągnięcia ciągłości praktyki, nauki i służby duchowej. Miłość do Boga musi być stała i trwała i prosto przekładać się na czystą i stałą więź z Trzema Klejnotami.

Praktyka czyni Mistrza, a nie czcze fantazjowanie czy pseudomistyczny bełkot od astromentalnych złych duchów, demonów asurowych. Trzeba praktykować, ciągle uczyć się, bo nie ma dla ludzkiej istoty ani kresu nauki, ani kresu praktyki, ani końca służby. Duchowy rozwój oznacza przejście od mniejszego do większego, przejście od prostszej praktyki i łatwych zadań do trudniejszych praktyk i ambitniejszej, większej służby. Kto więcej pracuje w trwały sposób, ten jest większym wśród uduchowionych ludzi. Rozwój to droga od prostych do głębszych nauk, a nie odwrotnie. Uproszczenie nauk i praktyk to zawsze oznaka upadku, degeneracji i głupoty wiodącej w pułapkę fałszywej ścieżki. Kto osiąga stopień Alaya Vijñāna, doskonałego rozeznania tego co wiecznotrwałe, ten nie powinien się cofać ku marności, pamiętając, że zwątpienie to iluzje chorgo ego, chorej duszy. Kto osiągnął przebłyski Dharmakaya, Prawdziwej Natury, Ciała Mądrości, ten nie może wycofywać się z pracy Āćārya, bo zawsze oznacza to upadek w odmęty mroku, ciemności, chaosu i prymitywnych odrodzin. Najwyższy stopień Samorealizacji to Dharmakaya, a jest to stanie się Ciałem (Kaya) Dharmy (Nauki, Praktyki i Służby), żywym przykładem dla innych, istotą zdolną do odrodzenia się jako Bodhisattwa. Nikt nie jest Urzeczywistniony Duchowo, kto nie jest posłuszny, wierny i oddany żywemu Śrî Guru, Mistrzowi Drogi, kto nie prowadzi powierzonej mu misyjnej pracy apostolskiej aż po kres życia w cielesnej formie jako Āćārya, Posłaniec Guru i Boga.

Jeśli ktoś „był” Nauczycielem Dharmy, a zaprzestał tej pracy, przestał nauczać w imieniu przeznaczonego sobie Mistrza, Śrî Guru, odpadł od Sanghi, unieczynnił się, to zawsze jest to istota zła, zdegenerowana, upadła, która zaprzepaściła szanse na swe zbawienie i wyzwolenie na wiele wcieleń lub na zawsze. Właściwe nauczanie, właściwe rozumienie i wyjaśnianie duchowych kwestii to bardzo ważna dziedzina, gdzie nie należy ani nic pomijać, ani dla wygody nie należy nic przekręcać czy upraszczać. Bez utwierdzenia się w Trzech Klejnotach Boga, w Guru, Dharmie i Sandze, oświecenie ani wyzwolenie nie jest możliwe, a człowiek zawsze się zgubi, zresztą własne ścieżki to dziedzina samozatracenia na manowcach pseudoduchowości, co jest rodzajem egotycznej choroby. Poszukać Guru i oddać się na Wieczną Służbę – oto podstawa Drogi!

Himalaya Swami