Dżinny

Dżinny, dżinna - arab. جن – demony i duchy powstałe z czystego ognia bez dymu, a w niektórych wersjach wierzeń z czystego płomienia oraz obłoku pary. Dżinny to demony, które posiadają nadnaturalną potęgę i są niewidzialne, mogą jednak przyjmować dowolną postać w tym człowieka, zwierzęcia lub potwora. Dżinny tożsamiały wrogie człowiekowi siły natury, straszliwe bestie i groźne zwierzęta. Uważano ich za mieszkańców pustyni, miejsc nawiedzonych, dawnych pól bitewnych czy miesjc kaźni. Wiara w dżinny stanowiła bardzo istotny składnik religii Arabów w okresie przed islamem.

Dżinny jako pozostałość mitycznych wyobrażeń z przedmuzułmańskiej Arabii pojawiły się także w islamie, gdzie stanowią trzecią kategorię rozumnych istot stworzonych przez Boga, obok aniołów i ludzi. Dżinny w wierzeniach muzułmańskich dzielą się na dobre i złe. Dobre służą Allah Bogu i pomagają ludziom (w szczególności prorokom), zaś złe (ifrity, sile i ghule) szkodzą. Czasem do złych dżinnów zalicza się Szatana (Szejtana). Podobnie jak ludzie, dżinny dzielą się na plemiona i rody oraz stopnie złośliwości.

Dżinny były bardzo popularne w ludowej tradycji muzułmańskiej. Zgodnie z ludowymi legendami i baśniami, człowiek przy pomocy zaklęć może sobie w pewnych wypadkach dżinna podporządkować (np. zmusić do spełnienia trzech życzeń), a także uwięzić w lampie lub butelce (Księga tysiąca i jednej nocy). Dżinny często pełniły w opowieściach funkcję strażników skarbów, były mieszkańcami ruin, miejsc ponurych i opuszczonych.

Arabowie w czasach przed islamem uważali, że każdy poeta ma swojego dobrego dżinna, od którego zależy wielkość jego talentu. Według hadisów, każdy człowiek ma za towarzysza złego dżina (zwanego po arabsku karin), który namawia go do grzechu i zła oraz porzucenia drogi duchowej. Jedynie karin Muhammada był dobrą istotą, gdyż się nawrócił do Allah Boga.

Ochronę przed złymi demonami miało dawać żelazo lub pierścienie ze złota i stali. Pomagają także amulety z wilczych kłów i wersetów z Koranu, które wypisano zielonym lub czerwonym atramentem. Staroarabskie praktyki magiczne (sihr) wymagały między innymi nawiązanie kontaktów ze światem zmarłych oraz właśnie światem dżinnów, ale tych dobrych. Dzięki nim leczono i wróżono. W czasach islamu większości tych praktyk zakazano, ale przetrwały w praktykach ludowych oraz sufizmie.

Linki zewnętrzne

Portal nauk duchowych i społecznych tradycyjnych szkół i zakonów sufickich w Polsce

Portal z naukami duchowymi najstarszej indyjsko-perskiej szkoły sufickiej czisztijja z Ajmer w Polsce