Sufizm: Różnice pomiędzy wersjami
(uzup.) |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Sufizm''' (arab. taṣawwuf تصوف ) - określenia dla różnorakich nurtów mistycznych w | '''Sufizm''' (arab. taṣawwuf تصوف ) - określenia dla różnorakich nurtów mistycznych i [[gnoza|gnostyckich]] w Persji i na Bliskim Wchodzie. Pochodzi ono od słowa '''suf''' صوف (wełna), bowiem czerpiąc wzór z chrześcijańskich mnichów [[sufi]] ubierali się we włosiennice. Sami Arabowie zwali sufich [[fakir|fakirami]] (faqīr فقير), co znaczy biedak, albo [[derwisz|derwiszami]] (darwīš درويش), co pochodzi od perskiego słowa ubogi, nędzarz. | ||
'''Sufi'''/zm jest w swej najstarszej warstwie nawiązaniem do mistyki i duchowości starohebrajskiej (Zuf), egipskiej oraz zaratusztriańskiej (staroperskiej), a w swej nowszej warstwie jest duchowością i mistyką starochrześcijańską (eseńską i ebionicką) oraz muzułmańską. Studiowanie i praktykowanie Sufi jest idealną ścieżką dla osób zainteresowanych mistyką i jogą chrześcijańską, żydowską, perską (awestyjską) oraz muzułmańską, gdyż łączy wszystkie te tradycje Objawienia zajmując się głównie tym, co mają ze sobą wspólnego, a co jest istotą i sednem każdej autentycznej religijnej i duchowej Drogi. | '''Sufi'''/zm jest w swej najstarszej warstwie nawiązaniem do mistyki i duchowości starohebrajskiej (Zuf), egipskiej oraz zaratusztriańskiej (staroperskiej), a w swej nowszej warstwie jest duchowością i mistyką starochrześcijańską (eseńską i ebionicką) oraz muzułmańską (od VI wieku e.ch). Studiowanie i praktykowanie Sufi jest idealną ścieżką dla osób zainteresowanych mistyką, gnozą i jogą chrześcijańską, żydowską (kabałą), perską (awestyjską) oraz muzułmańską, gdyż łączy wszystkie te tradycje Objawienia zajmując się głównie tym, co mają ze sobą wspólnego, a co jest istotą i sednem każdej autentycznej religijnej i duchowej Drogi. | ||
Pierwsi sufi pojawili się już w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii objawionej kontaktu z Bogiem i poznania go, choć czasami usiłuje się też wytłumaczyć powstanie sufizmu względami czysto socjologicznymi - reakcją na przepych i dekadencję dworu kalifów z dynastii Umajjadów. W następnych stuleciach głównym ośrodkiem sufizmu stał się Bagdad, a od XII wieku e.ch. Ajmer w Indii. Z czasem w obrębie sufizmu wykształciło się wiele różnych tradycji ([[tarika]]) inicjacji i drogi mistycznej. Do XV wieku najpopularniejsza była rifa'iyya, której twórca, Ibn ar-Rif (1106-1182) mieszkał na błotach w południowej Mezopotamii. W okresie późniejszym jej miejsce w Mezopotamii zajęła droga zwana kadirijja. W muzułmańskich Indiach szczególne znaczenie zdobyła suhrawardijja, która oddziaływała również na hinduskich joginów. Wśród plemion berberyjskich w Afryce Północnej rozwinęła się sadilijja, natomiast w Imperium Osmańskim - bektaszijja. Jednak najliczniejszą i najczęściej praktykowaną na Wschodzie tradycją suficką jest ćiśtiyyah (czisztijja, ćiśtijja, chishty), szerzej znana od czasów Khwaja Moinuddin z Ajmer w Indii. | Pierwsi nowożytni sufi pojawili się już w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii objawionej kontaktu z Bogiem i poznania go, choć czasami usiłuje się też wytłumaczyć powstanie sufizmu względami czysto socjologicznymi - reakcją na przepych i dekadencję dworu kalifów z dynastii Umajjadów. W następnych stuleciach głównym ośrodkiem sufizmu stał się Bagdad, a od XII wieku e.ch. [[Ajmer]] w Indii. Z czasem w obrębie sufizmu wykształciło się wiele różnych tradycji ([[tarika]]) inicjacji i drogi mistycznej. Do XV wieku najpopularniejsza była [[rifa'iyya]], której twórca, Ibn ar-Rif (1106-1182) mieszkał na błotach w południowej Mezopotamii. W okresie późniejszym jej miejsce w Mezopotamii zajęła droga zwana [[kadirijja]]. W muzułmańskich Indiach szczególne znaczenie zdobyła [[suhrawardijja]], która oddziaływała również na hinduskich joginów. Wśród plemion berberyjskich w Afryce Północnej rozwinęła się [[sadilijja]], natomiast w Imperium Osmańskim - [[bektaszijja]]. Jednak najliczniejszą i najczęściej praktykowaną na Wschodzie tradycją suficką jest [[ćiśtiyyah]] (czisztijja, ćiśtijja, chishty), szerzej znana od czasów Khwaja Moinuddin z Ajmer w Indii. | ||
Sufizm to Jedność Wszystkich Religii, to proces zjednoczenia się z Bogiem, Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach, studiowaniu świętych pism | Sufizm to Jedność Wszystkich Religii, to proces zjednoczenia się z Bogiem, Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach, studiowaniu świętych pism mistycznych i gnostyckich, a przede wszystkim na wyparciu się ego. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli '''Rabia Al-Basri''', '''Dżunajd''', '''al-Halladż''', '''al-Ghazani''', '''[[Khwaja Moinuddin Chishty]]''', i '''[[Ibn al-Arabi]]'''. | ||
'''Sufizm''', będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania [[Bóg|Boga]], nie posiada żadnej dogmatycznie sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważyli teologię, jednak to nie teologia była przedmiotem ich studiów, a mistyka i gnoza. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród muzułmańskich sunnitów, szyitów i alawitów, czerpiąc wiele inspiracji z monastycyzmu chrześcijańskiego, żydowskiego i zaratusztriańskiego, a nawet z buddyzmu i hinduizmu w Kaszmirze. Częścią światopoglądu sufickiego jest też wiara w [[wahdat ul-wudżud]] (jedność rzeczywistości), utożsamiana nieraz niepoprawnie z panteizmem. Jedną z interesujących i wyróżniających doktryn jest też nauka o duchowej hierarchii anielskich mistrzów, na czele z '''[[qutub]]''' czy kutub - filarem świata. | |||
'''Sufizm''', będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania Boga, nie posiada żadnej sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważyli teologię, jednak to nie teologia była przedmiotem ich studiów. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród sunnitów i | |||
'''Sufickie rodzaje dróg prowadzących do Boga :''' | '''Sufickie rodzaje dróg prowadzących do Boga :''' | ||
| Linia 25: | Linia 24: | ||
[[Category:Hasło]] | == Linki zewnętrzne == | ||
[http://zakon-sufi.blogspot.com/ Portal nauk duchowych i społecznych tradycyjnych szkół i zakonów sufickich w Polsce] | |||
[http://sufi-chishty.blogspot.com/ Portal z naukami duchowymi najstarszej indyjsko-perskiej szkoły sufickiej czisztijja z Ajmer w Polsce] | |||
[[Category:Hasło]][[Category:Sufizm]] | |||
__INDEX__ | |||
Aktualna wersja na dzień 22:29, 11 sty 2017
Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف ) - określenia dla różnorakich nurtów mistycznych i gnostyckich w Persji i na Bliskim Wchodzie. Pochodzi ono od słowa suf صوف (wełna), bowiem czerpiąc wzór z chrześcijańskich mnichów sufi ubierali się we włosiennice. Sami Arabowie zwali sufich fakirami (faqīr فقير), co znaczy biedak, albo derwiszami (darwīš درويش), co pochodzi od perskiego słowa ubogi, nędzarz.
Sufi/zm jest w swej najstarszej warstwie nawiązaniem do mistyki i duchowości starohebrajskiej (Zuf), egipskiej oraz zaratusztriańskiej (staroperskiej), a w swej nowszej warstwie jest duchowością i mistyką starochrześcijańską (eseńską i ebionicką) oraz muzułmańską (od VI wieku e.ch). Studiowanie i praktykowanie Sufi jest idealną ścieżką dla osób zainteresowanych mistyką, gnozą i jogą chrześcijańską, żydowską (kabałą), perską (awestyjską) oraz muzułmańską, gdyż łączy wszystkie te tradycje Objawienia zajmując się głównie tym, co mają ze sobą wspólnego, a co jest istotą i sednem każdej autentycznej religijnej i duchowej Drogi.
Pierwsi nowożytni sufi pojawili się już w VII wieku w Basrze, jako spontaniczna próba szukania przez wiernych nowej religii objawionej kontaktu z Bogiem i poznania go, choć czasami usiłuje się też wytłumaczyć powstanie sufizmu względami czysto socjologicznymi - reakcją na przepych i dekadencję dworu kalifów z dynastii Umajjadów. W następnych stuleciach głównym ośrodkiem sufizmu stał się Bagdad, a od XII wieku e.ch. Ajmer w Indii. Z czasem w obrębie sufizmu wykształciło się wiele różnych tradycji (tarika) inicjacji i drogi mistycznej. Do XV wieku najpopularniejsza była rifa'iyya, której twórca, Ibn ar-Rif (1106-1182) mieszkał na błotach w południowej Mezopotamii. W okresie późniejszym jej miejsce w Mezopotamii zajęła droga zwana kadirijja. W muzułmańskich Indiach szczególne znaczenie zdobyła suhrawardijja, która oddziaływała również na hinduskich joginów. Wśród plemion berberyjskich w Afryce Północnej rozwinęła się sadilijja, natomiast w Imperium Osmańskim - bektaszijja. Jednak najliczniejszą i najczęściej praktykowaną na Wschodzie tradycją suficką jest ćiśtiyyah (czisztijja, ćiśtijja, chishty), szerzej znana od czasów Khwaja Moinuddin z Ajmer w Indii.
Sufizm to Jedność Wszystkich Religii, to proces zjednoczenia się z Bogiem, Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach, studiowaniu świętych pism mistycznych i gnostyckich, a przede wszystkim na wyparciu się ego. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, al-Halladż, al-Ghazani, Khwaja Moinuddin Chishty, i Ibn al-Arabi.
Sufizm, będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania Boga, nie posiada żadnej dogmatycznie sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważyli teologię, jednak to nie teologia była przedmiotem ich studiów, a mistyka i gnoza. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród muzułmańskich sunnitów, szyitów i alawitów, czerpiąc wiele inspiracji z monastycyzmu chrześcijańskiego, żydowskiego i zaratusztriańskiego, a nawet z buddyzmu i hinduizmu w Kaszmirze. Częścią światopoglądu sufickiego jest też wiara w wahdat ul-wudżud (jedność rzeczywistości), utożsamiana nieraz niepoprawnie z panteizmem. Jedną z interesujących i wyróżniających doktryn jest też nauka o duchowej hierarchii anielskich mistrzów, na czele z qutub czy kutub - filarem świata.
Sufickie rodzaje dróg prowadzących do Boga :
- madrość (al-ma'riafah)
- miłość (al-mahabbah)
- bojaźń (al-khawf)
Oto kilka sposobów na jakie sufi objaśniali istotę sufizmu:
- Sufi jest to ten, kogo nie nuży żadne poszukiwanie i kogo nie męczy żadna sprawa.
- Były wśród sufich pewne wskazania, następnie pojawiły się pewne ruchy, następnie nie pozostało nic poza zmartwieniami.
- Nauki sufich są na początku zdobywane, a na końcu intuicyjne.
- Sufizm polega na tym, iż nic ciebie nie posiada.
- Sufizm to uchwycenie rzeczywistości i zwątpienie w to, co w rękach ludzkich.
Linki zewnętrzne
Portal nauk duchowych i społecznych tradycyjnych szkół i zakonów sufickich w Polsce