Agniloka - Niebiosa Ducha Ognia

(Hridaya nr 29)

Zasadnicze Pojęcia

Możemy spotkać kilka pojęć takich jak Agni (Ogień), Agni Joga, Agnihotra, Agnaja, ofiara ogniowa, oczyszczanie przez żywioł Ognia, Duch Ognia. Cała mistyka pełna jest takich odniesień. Czym jest zatem ów Duch Ognia? Cóż skrywa się pod pojęciem Agni? Jakie misterium kryją ogniowe rytuały? Spróbujmy się temu wszystkiemu przyjrzeć.

Dotykając istoty sprawy, należy zająć się nieco tematem Niebios, czyli tematem Dewaczanu. Guru Agni jest bowiem uważany za Władcę, Strażnika i Księcia pośród aniołów tzw. Niebios Ziemi (Bhut Akaśa) - najniższej z trzech Wielkich Hierarchii Dewaczanu zwanego też Królestwem Bożym.

Dewa to anioł, istota świetlista, posłaniec Boży. Dewa mieszka w świecie NIEBIOS. Jest to subtelna sfera istnienia świata "ponad" planem fizycznym (Stulla) i astralno-mentalnym (kama - manas), zwana także wyższym umysłem, sferą boskiej inteligencji, planem światłości, anandą (wieczną szczęśliwością), planem światła i dźwięku.

Świadomość aniołów jest niedualna, zogniskowana w Bogu (Brahma) i satwiczna (pełna dobroci). Oznacza to, iż anioły mają zasadniczo naturę Dobroci i Harmonii z Najwyższą Wolą. Filozofię niedualną nazywamy Adwaita i jest to sposób myślenia i działania wszystkich mieszkańców Niebios. Świadomość oświeconych adeptów jogi i wszelkich szkół autentycznie duchowych można nazwać świadomością anielską. Adwaita jest stanem świadomości umysłu sufiego (rysziego). Możemy powiedzieć iż jest to czysta inteligencja aniołów i świata światłości.

Struktura Królestwa Niebieskiego

Zasadniczo mówimy o trzech niebiańskich Wielkich Kręgach lub Hierarchiach. Najniższa sfera to Niebiosa Ziemi, ponad którymi mamy Niebiosa Powietrza (Mana Akaśa) zwane też Środkowymi, a najwyżej rozpościera się sfera zwana Niebiosami Prawdy i Miłości albo też Niebiosami Niebios (Ćitta Akaśa). Najwyższe Niebiosa bywają też określane mianem Nieba Czystej Świadomości.

Jeśli mamy zajmować się naturą Ducha Ognia, to powinniśmy zająć się głębiej tą Hierarchią, która jest najniżej, a zwie się Bhutaloka Dewaczan: Miejsce Pobytu Aniołów Ziemi. Agni jest w jodze uważany za Władcę tego Pierwszego Wielkiego Kręgu Niebiańskiego. Anioły tej sfery to ogół dusz zamieszkujących Boże Królestwo Pokoju i Sprawiedliwości.

Władcą Środkowych Niebios jest Czohan (Pan) Indra, zaś w Najwyższych Niebiosach króluje Czohan Surja (Pan Słońce). Widzimy zatem, że władcą Pierwszego Wielkiego Kręgu jest Pan Ogień, Drugim Kręgiem rządzi Pan Zmysłów, a Trzecim Pan Słońce.

Każda sfera dzieli się jeszcze na trzy mniejsze podsystemy, które wśród Dew Ziemi zwiemy odpowiednio: aniołami, archaniołami i księstwami. Zwykli mieszkańcy Niebios to właśnie aniołowie. Dewaczan pełen jest aniołów obojga płci. Żeńska forma anielska zwana jest DEWI. Może zaskoczy to wiele osób, jednakże istoty niebiańskie także odzwierciedlają płcie, które mogą przyjmować zależnie od swej woli. Tradycyjnie mamy więc aniołów (dewa) i anielice (dewi). Także, ogół wszystkich mieszkańców całego Królestwa Bożego, we wszystkich niebiańskich sferach zwiemy aniołami (dewou).

Należy nadmienić iż do świata aniołów żadnej możliwości wstępu nie mają demony (asury, rakszasy) ani diabły (piśaća). Tego rodzaju egzystencje zamieszkują jedynie w świecie astralnym i mentalnym, gdzie są niezliczone ich zastępy. Czasem przychodzą też do naszej sfery materialnego świata, jednakże pomiedzy prakrytem a Dewaczanem istnieje granica niemożliwa do przebycia dla wykolejonych egzystencji, chyba że uległyby naprawie.

Świetliste istoty wcielają się też w światy niższe od swojej własnej sfery. Kiedy dotyczy to naszego świata planetarnego i całkiem fizycznego planu istnienia, musimy rozważyć dwa zasadnicze pojęcia określające dwie klasy wcielonych w materię bytów niebiańskich: Sura i Dźiwa.

Sura - jest to taka dewa, która posiada wcielenie jako istota żyjąca w przyrodzie. Drzewo, kamień, trawa, zwierzę, krzak, kwiat, owad, ryba, ptak, rzeka, jezioro, strumień, grzyb, deszcz, wiatr, burza, morze, góra, step, pustynia, dolina... Indianie wszystkie takie istoty określają mianem "Inni Ludzie". Rozumiemy, że duchowa natura (dusza) takiej żyjącej w przyrodzie istoty jest mieszkańcem Niebios Ziemi. Oznacza to, że wszystko co żyje w przyrodzie posiada swoją niebiańską, boską duszę. Można powiedzieć, że wcielony anioł - sura, w swoim własnym świecie jest czystą, prawdziwie boską, wyższą jaźnią.

Termin "sura" oznacza też "księgę", stąd mistycy jogi i sufi zwą życie przyrody świętą księgą natury. Patrząc na świat królestwa minerałów, roślin i zwierząt możemy próbować uświadomić sobie głębiej prawdziwie boską naturę wszelkiego istniejącego życia. Możemy próbować czuć boskie życie dusz wcielonych w materialne powłoki naszego świata, których obecność tutaj stwarza całe piękno naszej planety.

Sury zamieszkują także przestrzenie Kama-manasu, czyli świat astro-mentalny. Pokazują się czasem jako zjawy, fantomy, dziwaczne zwierzęta, jako przestrzenie i formy z naszych snów. Pojawiają się też jako istoty nieziemskie i kosmiczne. Często mylone są zarówno z aniołami jak i z demonami, chociaż ich natura jest w swej istocie anielska.

Asury (demony) to na ogół także mieszkańcy świata astromentalnego, chociaż czasem rodzą się w formach ludzkich lub zwierzęcych na planie fizycznym. Ich natura jednakże nie podlega żadnym związkom z dziedzictwem świata niebiańskiego. Istnieją jako puste, bezduszne formy w przestrzeni zwanej światem PRAKRYTI, któren jest materialnym odbiciem Dewaczanu. Asura istnieje tylko względnie, a jej zasięg egzystencji zamyka się do tego świata dualności i materialnej formy. Nie istnieją demony w świecie Niebios. Raj jest strzeżony przed rozbójnikami ze wszystkich 18000 materialnych wszechświatów.

Sfera Niebios to świat będący Ucieleśnieniem Światłości, Miłości, Harmonii, Dobroci i Prawdy. Sura to taka DEWA, która posiada ciało i świadomość w niższych od Niebios sferach bytu. Asura to forma nie posiadająca żadnej łączności ani obecności w Dewaczanie. W świadomości adwaity nie istniej żadne ucieleśnione zło. Niebiosa są tylko Dobrocią. Asura znaczy dosłownie "Nienaturalny", co idealnie pokazuje charakter takiego bytu.

Dźiwa - to taka dewa, która posiada ucieleśnienie jako człowiek i zwykle nazywamy ją po prostu duszą ludzką lub wyższą jaźnią. Jest to boska dusza w człowieku zwana też naturalną dobrocią, życiem wiecznym i Królestwem Bożym wewnątrz nas samych. Polskie słowa "dziwić się", "zdziwienie", "dźiwo" to terminy doskonale oddające odczucia płynące ze sfery niebiańskiej świadomości.

Zwykle, gdy myślimy o aniołach i anielicach, to przydajemy im kształty ludzkie. Tak jest w odniesieniu do dew pochodzenia człowieczego. Oczywiście, sury mają w świecie niebiańskim formę zbliżoną do tej w jakiej odzwierciedlały się na planie gęstszym niż Niebiosa. Jest to jednak zawsze kształt piękniejszy, doskonalszy, bardziej idealny i wzniosły. Z tego powodu ciągle poszukujemy swego ideału i ciągle mamy trend do doskonalenia swego kształtu przejawionego, aby przypominał niebiańskie piękno. Widzenie anioła jest zjawiskiem niezwykle rzadkim i nie ma nic wspólnego z tak zwanym spirytyzmem aranżowanym zwykle przez asury lub co gorsza przez piśaća.

Boska para Książąt Płomienia: Czohan Agni i Czohani Agnaja

AGNI to Arcyksiąże pośród aniołów, archaniołów i książąt Niebios Ziemi. Agni to Władca Płomienia i Bóg jako Ogień Trawiący. Ukazuje się w wizjach jako bóstwo anielskie pośród płomieni boskiego, niebiańskigo Ognia i sam w istocie swej jest czystym, Bożym Płomieniem. Zwany przez jogę Guru Agni, jest kierownikiem duchowym Niebios Ziemi i Strażnikiem (Idam) prawa i porządku w naturalnym biegu przyrody. Kieruje odwieczną zasadą, naturalnym ładem przyrody, tym co zwane jest prawem naturalnym (Ryta, Tao). Nawet Stary Testament powiada, że Bóg (Jahwe) jest Ogniem Trawiącym. Bóg ukazywał się Mojżeszowi w płomieniach Ognia.

AGNAJA zwana też SWAHA jest małżonką i Księżną pośród anielic i archanielic świata Niebios Ziemi zarządzanego przez Agniego. Agnaji to po prostu OGNICA, Królowa Niebios, współtowarzyszka w niebiańskiej szczęśliwości Arcyksięcia aniołów Pierwszej Hierarchii Niebios. Agnaja jest mocą duchową Agniego.

Agni - Książe Niebios Ziemi jest także strażnikiem południowo-wschodniej strony całego świata. Nazywany jest Panem Zastępów. Cała przyroda podlega jego władzy duchowej, w tym dewy o niebiańskiej naturze, jakiej nam ludziom nawet się nie śniło. Agni to mistyka siedmiu płomieni, siedmiu świętych ogni i siedmiu promieni światła.

Kiedy Guru Agni przybiera postać ludzką, co rzadko się zdarza, wygląda następująco: "Postać jest czerwonoskóra, jakby indianina, czteroręka, z ognistą koroną na głowie, zwykle podwójnej (dwie twarze), włosy są rdzawo-płomienne, posiada długą i rozwichrzoną brodę (także rdzawo płomienną), o czerwonawo-płomiennych oczach." W rękach trzyma następujące atrybuty: trójząb, płomienie, różaniec, płonącą włócznię. Trójząb to symbol inicjacyjnej władzy nad trzema królestwami natury i znak mocy Świętej Trójcy. Płomienie to symbol mocy dokonywania chrztu ogniem i czyszczenia duszy ze skażeń wcieleniem w niższe plany egzystencji. Różaniec podtrzymuje rytm wszechświata i ład przyrody. Płonąca włócznia unicestwia wszelkie siły ciemności, które chciałyby wtargnąć do Niebios, albowiem nic nieczystego tam wejść nie może. Agni siedzi w rdzawo-płomiennym Rydwanie zaprzężonym w siedem ognistych koni, niebiańskich rumaków. Czerwonawo-rdzawy koń to symbol niebiańskiego podróżnika. Czasami też, Agni podróżuje siedząc na osiołku lub na koziołku. Zwykle też ukazuje się wspólnie z Agnaji, ze swoją współpartnerką - Ognicą.

Typowa wizualizacja Agniego to bezcielesny i bezkształtny płomień Ognia. Pojawia się jako wizja Troistego płomienia wewnątrz oczyszczonego serca. Trzy języki płomienne mają odpowiednio barwy: niebieską, żółtą i czerwoną. Świecą też wieloma innymi jeszcze odcieniami barw. Agni oświetla cały Wielki Krąg Niebios Ziemi. Jest więc źródłem niebiańskiej jasności i świetlistości. Troisty Płomień to właśnie ogniste Serce Agniego. Ciekawostką jest fakt, że polskie słowo Ogień pochodzi właśnie od słowa Agni jako od swego etymologicznego pierwowzoru.

Agni i Swaha tworzą parę o naturze androgenu. Stanowią nierozdzielną parę Bliźniaczych Płomieni. W rytuałach duchowych najczęściej pozdrawiana jest Ognica. Recytuje się w tym celu świętą frazę mantryczną "Om Agnaje Swaha". Przynosi ona pomyślność i jest opiekuńczą Matką Świata. Agni jest pozdrawiany frazą "Om Guru Agnidewa". Boską parę niebiańskich książąt można pozdrawiać intonując obie frazy niejako naprzemiennie. Żeńska istota tego androgenu świeci troistym Płomieniem o barwie zielonkawej, pomarańczowej i ametystowej. Istota obu płomieni świeci jasnym, białawym płomieniem kosmicznego światła duchowego.

Adepci jogi i sufi często praktykują wpatrywanie się w płomień lampki oliwnej lub świecy, a także w płomienie małego ogniska. Przypomina to o świetlistej esencji drzemiącej wewnątrz naszego serca i o zasadzie (tattwa) żywiołu ognia w ośrodku splotu słonecznego. Królestwo Niebieskie wewnątrz nas rozpoczyna się od przekroczenia bramy płomiennego blasku. Zaprawdę brama do wewnątrz jest świetlista i płomienna. Bóg wewnątrz nas jest Ogniem i Światłem. Jasność ta przynosi nam oświecenie z Głębi wnętrza. Pojawiają się cztery filary samourzeczywistnienia natury samoświetlnej: błogość, prostota, rozwaga i pojednawczość. Znika poczucie walki i zagrożenia, znika lęk, strach i nienawiść. Rozwija się jasny i wyrazisty wgląd zwany intuicją. A wszystko to i dużo więcej jeszcze jest za sprawą Agniego i Agnaji - Świetlistych Książąt Płomienia.

Świątynia Płomienia

Aśrama Książąt Płomienia Życia znajduje się w obszarze tzw. lotosu ostatniej granicy oddzielającego Niebiosa Ziemi od Niebios Pana Indra - Władcy Zmysłów. Charyzmat panowania nad impulsami zmysłowymi dawany jest właśnie od Króla Wadźry, od Indry. Można powiedzieć, że aśram Agniego to najsubtelniejszy obszar świata Książąt spośród Niebian Bhut Akaśa, trzeciego od dołu chóru Niebios Ziemi. W Świątyni Płomienia jest książęcy tron Pierwszej Hierarchii Dewaczanu. Ogień i Ognica zasiadający na tronie stanowią boską władzę i dzierżą moc inicjacji (święcenia i błogosławienia), panują nad całą naturą, a w szczególności nad działaniem gun i żywiołów przyrody.

Rytuały ogniowej ofiary sprawowane są nieustannie w tej niebiańskiej świątyni przez głównego kapłana o pięknym imieniu BRYHASPATI, który jest uosobieniem kapłańskiej doskonałości. Semicka tradycja zwie go imieniem Melchizedek. Pierwszy Kapłan tej świątyni jest ideałem bramina i rytualisty.

Bryhaspati posiada znajomość niezliczonych ogniowych rytuałów ofiarnych na przeróżne okazje i uroczystości celebrowane przez anioły w Niebiosach Ziemi. Biblia nazywa Świątynię Płomienia "Niebiańskim Jeruzalem". Zaiste, jest to świątynia Bożego Pokoju, gdzie składane są czyste ofiary ogniowe. Warto też odnotować, iż ofiary ze zwierząt zostały wprowadzone do kultów na ziemi przez demony i nie należą do niebiańskiej tradycji. Przynoszą jedynie otwarcie drogi do świata piekielnego. Agni przyjmuje tylko ofiary czyste, nieskażone śmiercią niewinnych zwierząt.

Główny dostojnik religijny w Królestwie Niebios jest także Strażnikiem Prawa Natury, zwanego też Ryta (Tao). Przywódcy duchowi i religijni wszystkich tradycji jakie tylko są na ziemi, wzorują swoją władzę kapłańską na tym Ideale Duchowym. Można powiedzieć, że w wyższych ideach ludzkiego umysłu jest Bryhaspati archetypem Kapłana i Strażnika naszego sumienia, które spala się niemiłosiernie i niszczy nas, gdy działamy wbrew prawom natury. Także zapis karmiczny prowadzony jest przez to samo naturalne prawo naszego sumienia.

Bryhaspati jest panem modlitwy i wspaniałym śpiewakiem. Mówiona i melodycznie recytowana modlitwa jest fundamentalną praktyką kapłańską (bramińską). Powiada się symbolicznie, iż Bryhaspati jest Książęciem aniołów o stu skrzydłach, co oznacza duchową pełnię. Obecny jest przy wszelkich święceniach kapłańskich jakie odbywają się we wszystkich tradycjach religijnych ustanowionych na ziemi. Posiada więc moc przekazywaia święceń (Inicjacji Kapłańskich) w imieniu Agniego - Najwyższego Hierarchy Świątyni Płomienia.

Moc Serca (Himma) uaktywniana jest podczas święceń dokonywanych przez Bryhaspatiego. Rytuał (Pudźa) jest formą kapłańskiej praktyki. Jeśli zapytamy się dlaczego akurat ceremonia, odpowiedź jest bardzo prosta. Powtarzanie praktyk duchowych w najefektywniejszym porządku (kolejności) wytwarza największą moc. Czynienie tego systematycznie powiększa i kumuluje tę moc. A cechą oświeconych jest prostota! Tak to rytuał jest tajemnicą mocy. Można powiedzieć, że jeżeli ktokolwiek jest osobą uważającą się za uduchowioną, a nie lubi rytuałów duchowo - religijnych, to niestety nie ma jeszcze z Niebiosami nic wspólnego. Rytuał jest tajemnicą istnienia całej przyrody. Wszelkie zjawiska w przyrodzie odbywają się w regularnym porządku, stanowiąc rytuał wielbienia Boga poprzez Sury i Dewy z Bhutaloka Dewaczanu. Rytuał jest fundamentalną praktyką duchową, szczególnie rytuał rozpalnia płomienia ognia.

AGNIHOTRA - Rytuał Płomienia

Hotri to właśnie płomień-symbol reprezentujący Agniego i Swahę. Hotri to realny i konkretny płomień ognia, tak w Niebie jak i na ziemi, żywy symbol samej istoty Ducha Ognia. Hotri to także wieczny Płomień podtrzymywany w wielu starożytnych i współczesnych świątyniach. Hotri płonie też jako żywy i wiecznie płonący płomień na Ołtarzu Ofiarnym w Świątyni Płomienia w Dewaczanie. Jest to jakby źródło wszelkich form ognistego kura.

AGNIHOTRA (Obiata Ogniowa) to nie tylko rytuał rozpalania świętego Ognia, lecz także rytuał zwany karmieniem Ognia. DHUNI - święty Ognień rozpala się w medytacyjnym skupieniu, a jeszcze lepiej w towarzystwie uduchawiających modlitw i melorecytacji. HAWAN - rytuał karmienia świętego Ognia ofiarnego spełniany jest poprzez polewanie płomieni klarowanym masłem zwanym GHI. Ofiaruje się także ziarna, a w szczególności ziarna ryżu, a jeszcze lepiej pączki ryżowe (Purodaśa). Płomień podtrzymywany jest najlepszym pokarmem: pachnącym drewnem, jeśli to możliwe sandałowym. Używamy drewna pachnącego żywicami. Zioła (w Polsce najlepiej szałwia) także są spalane w płomieniu jako najlepsze kadzidło. W rytuale Agnihotry ofiaruje się Ogniowi obiaty składające się z mleka, oliwy lub kwaśnej polewki.

Poważny Ogień rytualny palony jest w formie świętego rytualnego ogniska, wewnątrz kręgu ułożonego z polnych kamieni. Zapalenie świecy i kadzidła rozpędza siły ciemności i ustanawia świat światła. Zawsze należy palić Ogień i kadzidła przy osobach chorych, gdyż wszelka choroba ma swoje źródło w świecie ciemności i mrocznej niedoskonałości. Dodatkowo, ogień i kadzidło mają moc egzorcyzmu. Nigdy nie należy rozpalać ognia z trującymi roślinami (np. tytoń), gdyż przyciąga to siły demoniczne i wszelkie choroby, a nawet rychłą śmierć.

Agni Joga - Ścieżka do Świątyni Płomienia

Metoda ogniowej przemiany to inaczej ścieżka przekształcenia, spalenie fałszywej jaźni. Agni wiedzie drogą żywej etyki zwanej naturalnym prawem (Ryta, Tao), ładem przyrody. Przemiana w wielkiej Szkole Życia, proces narodzin i śmierci - to podstawowe misteria wszelkiej Agni Jogi.

Czym jest Prawo Natury? Jest to prawo do życia i rozmnażania gatunków, tworzenie par i wydawanie potomstwa. Ochrona życia i zdrowia aż do zasady niekrzywdzenia wszystkich istot włącznie, to wąska i ciasna brama do Królestwa Niebieskiego. W aspekcie naturalności leży też życie w harmonii i zgodzie z przyrodą i jej naturalnym rytmem, a w szczególności z rytmem dnia i nocy, z rytmem sezonów (pór roku) i z rytmem miesiąca księżycowego, gdzie nów jest początkiem nowego cyklu miesięcznego.

Rytm księżycowy jest najważniejszą praktyką duchową "po drodze czystej i bitej". Rytuały karmienia Ducha Ognia należy celebrować w każdy nów księżyca! Początek nowego miesiąca księżycowego powinien być bardzo uroczysty. Pierwsza sfera w Niebiosach Ziemi jest sferą właśnie księżycową. Jednoczymy się z jej rytmem pracy i pozostajemy w harmonii z całym przejawionym i niebiańskim planem życia przyrody.

Stopnie Kapłaństwa Świątyni Płomienia

Rytuały Ogniowe sprawują kapłani wedyjscy, których dzielimy zasadniczo na cztery stopnie święceń i umiejętności.

Łącznie wszystkich kapłanów zwiemy terminem Brahmana lub Pudźari.

1. HOTAR recytuje formuły modlitewne będąc Przewodnikiem Modlitwy opartej na tekstach Rygwedy.

1. ADHWARJU nadzoruje stronę rytualna i recytuje formuły modlitewne Jadźurwedy, tzw. Jadźas - stanowiące jeden z trzech rodzajów modlitw ułożonych prozą i recytowanych półgłosem lub szeptem. Faktycznie jest Kierownikiem Nabożeństwa.

1. UDGATAR to kapłan będący dosłownie piewcą hymnów Samawedy. Śpiewa ekstatyczne hymny pochwalne ku czci aniołów lub Boga. Saman to pieśń ofiarna przynosząca światłość i natchnienie. Sprawuje funkcję Światłości zwanej też czerag.

1. BRAHMAN nadzoruje całość obrzędu czy rytu będąc tym, który czuwa nad całą liturgią. Jest starszym kapłanem o charakterze biskupa czy siradźa.

Z ważniejszych Rytuałów Ogniowych, oprócz Agnihotry, możemy wymienić WAJTANIKA, czyli tzw. Rytuał Trzech Ogni. W ofierze tej rozpala się jednocześnie trzy ognie ofiarne i sprawuje trzy obiaty równolegle. Potrzeba trzech Kapłanów Ofiarnych (Hotar) aby spełnić ten wielce uświęcający rytuał Wajtanika.

AGNISZTOMA to Chwała Ognia, wariant rytualnej ofiary wedyjskiej, zwanej szerzej Dźiottisztoma - Chwałą Światła. Rytuał taki składa ktoś, kto pragnie Nieba. W ofierze składa się święty napój Somę (jest to woda z miodem) ku czci aniołów (dewou). Rytuał trwa przez pięć dni bez przerwy, a w rytuale uczestniczy aż szesnastu kapłanów Ognia. Ognień płonie przez całe pięć dni.

SATTRA to specjalna sesja ofiarna zwana tę Wielką Ofiarą Somy. Uroczystość trwa od trzynastu do stu dni i oficjuje przy niej bardzo wielu kapłanów. Sattra przyciąga potężne błogosławieństwo wszystkich niebiańskich Hierarchii i Chórów Anielskich.

Hum!

Himalaya Swami