Runy

Runa - znak pisma Wikingów, całkiem możliwe, że celtyckiego lub ormiańskiego pochodzenia; współcześnie alfabet runiczny używany jest przez wiele szkół ezoterycznych jako system ochronnych znaków magicznych. Znaki pisma runicznego używane są w połączeniu z wiedzą astrologiczną o znakach zodiaku, drzewach, kamieniach, a nawet w związku z kartami fenickiego tarota. Zasadniczo używa się 24 podstawowych znaków pisma runicznego, co bardzo przypomina alfabet grecki. Runy pochodzą ze specjalnego, inicjacyjnego Znaku Odyna (Pieczęci Odyna), w którym się wszystkie zawierają. Wedle badań naukowych alfabet runiczny był prawdopodobnie użytkowany głównie przez warstwę kapłanów i szamanów, nieznany ogółowi społeczeństwa, uchodził elitarnie za alfabet magii służący do komunikacji z bogiem Odynem i innymi bóstwami.

Runy (alfabet runiczny) to alfabet używany rzeczywiście do zapisu przez Ormian (wczesna starożytność), ludy germańskie (tzw. alfabet Futhark od pierwszych 6 liter) i celtyckie. Niekiedy nazwę "runy" odnosi się także do systemów piśmienniczych stosowanych przez ludy tureckie (tzw. alfabet Orchon) oraz Madziarów (Węgrów) (tzw. Székely Rovásírás). Używany szeroko w obrzędach magicznych różnych ludów. Słowo *run oznacza 'tajemnicę', 'sekret'. Według wierzeń nordyckich runy podarował ludziom bóg Odyn. Najprawdopodobniej alfabet ten został zapożyczony od ludów północnej Italii (alfabet alpejski). Niektórzy badacze zwracają uwagę na jego silne powiązania graficzne i fonetyczne z alfabetem hebrajskim czy fenickim.

Staronordycki i anglosaski wyraz run, wczesno-islandzki runar i stary wysoko-niemiecki wyraz runa wiążą się ze starym germańskim pniem ru-i gockim runa, "tajemnica", "'tajny", "sekret", oraz ze starym wysoko-niemieckim runen i nowożytnym niemieckim raunen, "szeptać". Omawiane­mu tu pismu nadano nazwę "runy" lub "pismo runiczne" prawdopodobnie dlatego, że starożytne ludy germańskie, podobnie jak wszystkie ludy pier­wotne, przypisywały magiczną moc tajemniczym symbolom wyrytym na broni, klejnotach, kamieniach nagrobnych itp. Sagi i poematy wczesno-germańskie często wspominają o mocy magicznej runów, jak chociażby opo­wieść o Sigurdzie, który zabił smoka, czy o islandzkim bohaterze Egillu, synu Skallagrima, z X wieku. Były nawet traktaty na temat stosowania w magii znaków runicznych. Odyn, według Sagi Inglinga, uczył swych sztuczek magicznych za pomocą runów" (C. E. Wright).

Według zwolenników filozofii ezoterycznych runy są symbolami działającymi na zasadzie "promieniowania kształtów" oraz magii intonowanego dźwięku, podobnie jak indyjska mantra. Każdy symbol przywołuje subtelne energie ze świata ducha i z kosmosu. Według ezoteryki runy wywierają wpływ na podświadomość aktywując siły psychiczne które są ukryte pod progiem świadomości. Przez starożytnych Wikingów używane były np. wyryte na łodziach bojowych czy mieczach podczas wojny, co miało zapewniać moc i ochronę. Współcześnie runy są używane przez niektóre osoby m.in. do kształtowania osobowości (tzn. wzmacniania pewnych cech adepta i eliminowania innych takich jak lęk, strach itp.).

Runy były używane do zapisu krótkich inskrypcji w drewnie, metalu czy na kamieniach (tzw. kamienie runiczne). Kształt liter tego alfabetu (głównie proste linie, mało łuków) ułatwiał zapis na takich powierzchniach. Do run, oprócz ich znaczenia fonetycznego, było także przypisane dodatkowe, słowne znaczenie. Na przykład runa þ (th) oznaczała w futharku, tyle co thorn (cierń). Choć runy są prawdopodobnie dużo starsze, najstarsze znane zapisy runiczne pochodzą z 200 r. Są one zresztą bardzo krótkie i trudne do przetłumaczenia. Do ok. 650 r. stosowano tzw. starszy futhark (zwany tak od pierwszych sześciu run: F - U - Þ - A - R - K, liczący 24 znaki. Później alfabet runiczny zaczął się różnicować: w Norwegii i Szkocji używano futharku z 16 lub 18 runami, natomiast w Anglii rozwinął się alfabet zwany futhork w różnych odmianach, z 24, 28 lub nawet 31 runami. Nie ma wątpliwości, że Król Artur i rycerze okrągłego stołu używali pisma runicznego. Zmiana nazwy wiąże się ze zmianą czwartej litery runicznej. Runami zapisywano głównie języki germańskie, choć odnaleziono kilka zapisów w łacinie. Przestano ich używać około roku 1000, poza jedynie Skandynawią, gdzie przetrwały jeszcze kilka wieków. Ale i tam wyparł je wreszcie alfabet łaciński. Wszystko przemawia za tym, że system pisma runicznego to uniwersalny alfabet mowy duzo starszej niż łacina, którą mówili dawni celtowie, fenicjanie, skandynawowie, zanim kultura łacińska powstała.

W porównaniu z magicznym 50-znakowym alfabetem Devanagari (sanskryt), gdzie każdy znak to magiczna jantra, a ligatur jest ponad 300-ta, alfabet magiczny Run wygląda ubogo, niczym ubogi, celtycki krewny mowy Bogów. Najstarsze zabytki z pismem runicznym datowane są na V-III wiek p.e.ch., co pokazuje, że początki tego pisma są na pewno znacznie starsze i mogą sięgać początków pierwszej ekspansji celtyckiej około 1000 roku p.e.ch.

Znaki run możesz znaleźć w komputerze w tak zwanej mapie znaków unicode 5.0 i wyższe. Tabela znaków Unicode z zakresu 0x16A0 - 0x16FF (Runiczny, ang. Runic). Znak inicjacyjny, pieczęć Odyna należy się uczyć od wtajemniczonych kapłanów Odyna i runicznej magii.