Wampiry

Wampiry (także: wąpierz, upiór, martwiec, wieszczy, wupi) w tradycjach wedyjskich Wetalowie - w ezoteryce istoty czy osoby żerujące na energii witalnej, pranie innych istot Według wierzeń starożytnych Słowian zmarły wstały z grobu żywiący się krwią ludzką, niekiedy także zwierzęcą. Rzymianie wierzyli w strzygi (upiorne ptaki), w świecie muzułmańskim rozpowszechniony był strach przed ghulami - duchami pożerającymi wędrowców i wygrzebane zwłoki z cmentarza. Słowo „wampir” jest prawdopodobnie pochodzenia słowiańskiego i oznacza istotę latającą, która lotem dostaję się do domu, w Polsce przypuszczalnie brzmiała „wąpirz” – ale częściej używano: Strzyga, Upiór, Latawice. Wbrew powszechnym opiniom, mitom i legendom, jakie krążą wokół tematu wampira i wampiryzmu prawdziwy wampir nie jest wcale nieśmiertelny, nie zawsze szkodzi mu światło słoneczne, zwykle nie posiada kłów i niczym się nie wyróżnia od zwykłego człowieka, choć czasem ma jakieś ze wspominanych zwyrodnień. Według jednej z teorii wampiry mają uszkodzony własny system energetyczny nie pozwalający im produkować energii życiowej (ki, chi, prany, many) lub też produkują ją w niewystarczających ilościach, np. z powodu choroby. Z tego względu muszą ją pobierać ze źródeł zewnętrznych, czy to ludzi, zwierząt, czy miejsc mocy.

Wampirami stawali się ludzie których za życia ktoś przeklął; zmarli śmiercią gwałtowną; ci których zwłoki sprofanowano, przy czym ciekawym jest że aby zabić wampira należy właśnie dokonać profanacji jego zwłok; zmarli nad którymi przeskoczyło zwierzę, samobójcy i złe wiedźmy. W niektórych regionach wierzono także iż potencjalnymi wampirami są ludzie rudzi, leworęczni, posiadający jedną zrośniętą brew, lub wyposażeni w podwójny komplet zębów. Brak stężenia pośmiertnego i rumiana twarz były znakiem iż zmarły może przeistoczyć się w wampira, a jego zwłoki lepiej jest spalić. Objawami działania wampira wysysającego siły życiowe z człowieka są: coraz większe osłabienie, bladość i pot na czole po obudzeniu oraz koszmarne sny i stałe uczucie wielkiego zmęczenia. Wampiry nie lubią czosnku i cebuli, stąd dobrze jest mieć w domu nieco tych warzyw. Wskazane jest ich spożywanie zawsze, gdy doświadcza się objawów uprawdopodabniających działanie wampirycznej osoby.

Wampira można też skutecznie odstraszyć wbijając nóż w jego cień. Demony te mogą przybierać też postać nietoperzy i innych zwierząt. Wampiry w swym demonicznym wcieleniu są wrażliwe na srebro, które je odstrasza, ale nie unicestwia można je natomiast zabić przebijając serce drewnianym kołkiem, najlepiej osinowym, albowiem osika w wierzeniach Słowian miała moc odpędzania złych duchów, acz podobne moce przypisywano gdzieniegdzie szakłakowi. Inną skuteczną metodą było obcięcie wampirowi głowy i ułożenie jej między jego nogami. Dla pewności można było wepchnąć nieboszczykowi w usta główkę czosnku lub kawałek żelaza, albo też włożyć do trumny pędy dzikiej róży, głogu czy tarniny. Aby zapobiec przemianie nieboszczyka w wampira wkładano do trumny kawał żelaza, układano również zwłoki twarzą do dołu. Najlepszą metodą jest jednak spalenie zwłok, aby duchy żyjące przy trupach na cmentarzach nie żerowały na ludziach i zwierzętach w sporej okolicy wokół cmentarza. Słowiański wąpierz trafił do kultury angielskiej pod nazwą "vampyre", spopularyzowaną przez powieść Brama Stokera Dracula z 1897 roku, ukazującą diaboliczną działalność hrabiego Draculi, rodem z Transylwanii. Wraz z kulturą masową powrócił do nas jako "wampir".

WŚCIEKLIZNA to choroba, którą, jak nie jest leczona można podpiąć pod wampiry, bo wścieklizna zakłóca pracę mózgu, co powoduje agresje i chęć kąsania jak dowiodły badania. Na ludziach zarażonych wścieklizną możemy znaleźć ślady po ugryzieniu zwierząt, „wampir zaraża wampiryzmem” jak widzimy w filmach, tą właśnie chorobą można zarazić się od rodziny, sąsiadów i kolegów. Tak samo jak wampiry nie lubią luster i zapachu czosnku, tak samo ludzie chorzy na wściekliznę są bardzo czuli na bodźce wzrokowa jak i zapachowe (czosnek). Ludzi chorzy na wściekliznę odpowiadają wyglądowi wampira, ponieważ przy ataku skurczu zarażony człowiek szczerzy zęby i z jego krtani wydobywa się straszne warczenie, a z ust wydobywa się struga krwawej śliny. Aby długo żyć z wścieklizną, trzeba być bardzo odpornym, ale zwykle w ciągu kilku miesięcy od zarażenia się umiera.