Asztawakragita: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "'''Asztawakragita''' Ashtavakra Gita (dewanagari अष्टावक्रगीता , Pieśń Asztawakry ) – napisany w sanskrycie poemat filozoficzny adwaitaweda...") |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Asztawakragita''' Ashtavakra Gita (dewanagari अष्टावक्रगीता | '''Asztawakragita''' Ashtavakra Gita (dewanagari अष्टावक्रगीता) - Pieśń Asztawakry to indyjski dydaktyczny poemat filozoficzny nauczający w duchu systemu adwaita wedanty, że jedyną wartością wyzwalającą człowieka jest poznanie. Poemat ten, skomponowany w stylu humanistycznym, jest równocześnie wysokiej klasy dziełem literackim. | ||
Asztawakragita podzielona jest na dwadzieścia jeden pieśni. | Asztawakragita napisana jest w sanskrycie i podzielona jest na dwadzieścia jeden pieśni. Autor poematu jest anonimowy. Utwór pochodzi prawdopodobnie z XIV wieku. | ||
Religijno-filozoficzny poemat został ujęty w postać dialogu między mędrcem Asztawakrą a jego uczniem, legendarnym królem Dżanką. Toczy się wokół dwóch zasadniczych problemów: poznania i wyzwolenia. Poznanie, które osiąga się wraz z odkryciem prawdy, prowadzi do wyzwolenia, jakie daje [[joga]]. Wyzwolenie zaś jest specyficznym rodzajem szczęścia. | |||
Ta [[gita]] zajmuje znaczące miejsce w nauczaniu: [[Ramakryszna|Ramakryszny]], [[Wiwekananda|Wiwekanandy]], Raviego [[Śankara|Śankary]]. | Ta [[gita]] zajmuje znaczące miejsce w nauczaniu: [[Ramakryszna|Ramakryszny]], [[Wiwekananda|Wiwekanandy]], Raviego [[Śankara|Śankary]]. | ||
[[Category:Hasło]] | [[Category:Hasło]] |
Wersja z 15:09, 8 sie 2019
Asztawakragita Ashtavakra Gita (dewanagari अष्टावक्रगीता) - Pieśń Asztawakry to indyjski dydaktyczny poemat filozoficzny nauczający w duchu systemu adwaita wedanty, że jedyną wartością wyzwalającą człowieka jest poznanie. Poemat ten, skomponowany w stylu humanistycznym, jest równocześnie wysokiej klasy dziełem literackim.
Asztawakragita napisana jest w sanskrycie i podzielona jest na dwadzieścia jeden pieśni. Autor poematu jest anonimowy. Utwór pochodzi prawdopodobnie z XIV wieku.
Religijno-filozoficzny poemat został ujęty w postać dialogu między mędrcem Asztawakrą a jego uczniem, legendarnym królem Dżanką. Toczy się wokół dwóch zasadniczych problemów: poznania i wyzwolenia. Poznanie, które osiąga się wraz z odkryciem prawdy, prowadzi do wyzwolenia, jakie daje joga. Wyzwolenie zaś jest specyficznym rodzajem szczęścia.
Ta gita zajmuje znaczące miejsce w nauczaniu: Ramakryszny, Wiwekanandy, Raviego Śankary.