Koniunkcja

Koniunkcja - z łaciny: coniunctio od con- „współ-” i iugare „łączyć” - złączenie – ustawienie ciał niebieskich i obserwatora w jednej linii. Podstawowy, najważniejszy i najsilniejszy apekt pomiędzy ciałami niebieskimi w astrologii, szczególnie pomiędzy Słońcem i planetami oraz pomiędzy gwiazdami stałymi i planetami astrologicznymi (włącznie ze Słońcem i Księżycem). Astrologia profesjonalna (hermetyczna) zajmuje się głównie planetami w pierwszej klasie jasności (zatem pomija obiekty wizualnie niewidoczne dla obserwatora (poniżej 6-6,5 magnitudo zależnie od widoczności.

Planety górne (zewnętrzne, egzoteryczne, leżące na zewnątrz orbity Ziemi, Mars, Jowisz, Saturn, Uran) względem Ziemi mogą znajdować się w opozycji bądź koniunkcji. Samo określenie koniunkcji planety górnej oznacza, że znajduje się za Słońcem w jednej linii z Ziemią.

Natomiast koniunkcja planety dolnej (wewnętrznej, ezoterycznej, Merkurego i Wenus) dzieli się na dwa rodzaje:

- koniunkcja dolna (planeta znajduje się w jednej linii między Słońcem a Ziemią); - koniunkcja górna (planeta znajduje się za Słońcem w jednej linii z Ziemią);

Podczas koniunkcji dolnej istnieje możliwość wystąpienia zjawiska tranzytu (przejścia) ciała niebieskiego na tle tarczy Słońca.

Planety dolne i górne różnią się ze względu na ich warunki obserwacyjne z Ziemi. Między innymi nie można zobaczyć przejścia na tle Słońca żadnej z planet górnych, zaś planety dolne nigdy nie znajdą się w opozycji ze Słońcem.

Średni czas między koniunkcjami planet Układu Słonecznego względem Ziemi (por. synodyczny okres obiegu)

Nazwa planety	Liczba dni
Merkury	115,877
Wenus	583,9236
Mars	779,960
Jowisz	398,877
Saturn	378,095
Uran	369,6529
Neptun	367,4848

Wielka koniunkcja

Wielką koniunkcją nazywa się zjawisko, gdy dwie bardzo jasne planety (np.: Jowisz i Saturn) znajdą się na niebie najbliżej siebie. Johannes Kepler badając wielką koniunkcję z 1603 roku rozważał, że wielka koniunkcja z 7 roku p.e.ch może być tożsama z Gwiazdą Betlejemską.