Buddha Dhyana

Wielkim zainteresowaniem wszystkich otwartych, uduchowionych umysłów ludzkich cieszą się dzisiaj nauki i praktyki duchowe, jakie głosił Mędrzec Siddharta Gautama Buddha (VII-VI w. p. e. ch.), oświecony reformator panindyjskiej, pradawnej duchowości i religijności. Jednakże pomimo wielkiego zainteresowania oryginalną, autentyczną nauką i praktyką polecaną przez Śrî Gautama Buddha, nie ma wielu tłumaczeń prawdziwych nauk ani opisów oryginalnych ćwiczeń duchowej kontemplacji, jakich nauczał sam książę Siddharta Gautama. Imię Buddha bardzo często używane jest do wygłaszania twierdzeń i poglądów, których sam Śrî Gautama Buddha polecał gorliwie wystrzegać się jako poglądów błędnych i fałszywych. Dziś wielu zajmując się zen, czy tybetańskimi buddyzmami powinno najpierw prześledzić dobrze życie Gautama Buddha, przestudiować dokładnie, jak i co praktykował Mistrz Założyciel Buddhayāna (Pojazdu Oświecenia), aby móc pojąć chociaż podstawy tego, co w rzeczywistości jest buddyjską Drogą (Marga) ku Przebudzeniu. Istnieje wiele bardzo dobrej literatury zawierającej oryginalne mowy i kazania Śrî Gautama Buddha, szczególnie w języku Sanskrytu, których człowiek powinien dobrze się nauczyć i zrozumieć, aby praktykować we właściwy sposób, z odpowiednim nastawieniem i we właściwym kierunku, pojmując, do urzeczywistnienia czego dążył Śrî Buddha, bo nie był on ani ateistą ani też bezbożnikiem, jak mniema mnóstwo oszołomów i krętaczy z imieniem Śrî Siddhartha Buddha na ustach.

Ideał Brahmana do którego zmierzał Śrî Gautama Buddha to niejako osobista w ciele i umyśle urzeczywistniona Prawda, Miłość, Światło i Mądrość wynikła z przebudzenia się w Brahmanam, a jest to Wszechduch i Wszechżycie, Duch Wszechrzeczy. Brahman to nieskończona inteligencja, energia, miłość i światło, a więcej rozum i świadomość całego Wszechświata! Buddhi to Rozum, Intuicja i Inteligencja Duchowa, jaką może osiągnąć ludzka istota, która uczy się właściwych poglądów, praktykuje we właściwy sposób, działa w życiu we właściwy sposób, zgodnie z zasadami i prawami Wszechświata, w istocie Brahmana, czyli Ducha Wszechświata, który chrześcijaństwo nazywa Duchem, a raczej Duszą Świętą, Czystą. Brahmana jest tą pierwotnie Czystą Duszą, Jaźnią, Świadomością, do której zmierza każdy prawdziwie praktykujący w odpowiedni i żarliwy sposób. Śrî Gautama Buddha polecał bardzo skupione siedzenie i wtapianie się w Brahmana, który osiągalny jest poza i ponad osobistymi myślami i przeżyciami, jako że Wszechduch jest istnieniem ponadosobowym. Śrî Gautama Buddha osiągnął Przebudzenie, Oświecenie (Buddhi) dzięki długotrwałemu kontemplowaniu tak dźwięku, jak i znaku sylaby OM, znanego jako Prańawah. Jest to absolutna podstawa wszelkiej buddyjskiej praktyki, wszelkich głębokich, medytacyjnych ćwiczeń, aczkolwiek współcześnie rzadko można spotkać osoby, które siedzą w porządnej, wyprostowanej postawie kontemplacyjnej, dbają o wyregulowanie i pogłębianie oddechu, a przedmiotem ich skupiania jest OM, tak jako dźwięk jak i jako symbol, znak wyobrażony jako namalowany białym promieniem Światła Ducha, Brahmana. Reformacja Śrî Gautama Buddha polegała na przeniesieniu emfazy z pospiesznie wykonywanych, a przez to próżnych rytuałów na intensywną osobistą praktykę, żarliwe dążenie do poznania tego, co jest Boskością, Wszechduchem ukrytym za całym stworzeniem poza i ponad myśleniem personalnym, ksobnym, poza osobistymi emocjami i przeżyciami. Brahman to Światło Ducha Wszechrzeczy, podstawa wszystkiego, a przybliżenie się do poznania Brahmana przez kontemplację OM było podstawową praktyką Śrî Gautama Buddha czynioną regularnie, przynajmniej rano i wieczorem przez okres medytacyjno-modlitewnej rundy zwanej Muhurtą. Jest to jedna trzydziesta doby i trwa dokładnie 48 minut, pochodząc z pradawnych czasów, a przecież rewolucja duchowa Śrî Gautama Buddha była nawrotem ku dawnej Mądrości.

Nauka i praktyka Śrî Gautama Buddha nie eliminowała myślenia, ale ukierunkowywała myślenie, szczególnie ku czterem Wielkim Duchowym Cnotom (Brahmā-Vihara) znanym jako MAITRÎ (Przyjaźń, Życzliwość), KARUŃA (Współczucie, Miłosierdzie, Dobroczynność), MUDITA (Radość, Zachwyt, Zacność), UPEKSZA (Spokój, Tolerancja, Obojętność). Te cztery wielkie siły moralne stanowiły dziedzictwo kultury wedyjskiej i aryjskiej, a Śrî Gautama Buddha nieustannie polecał ich zgłębianie, zrozumienie i wcielanie w codzienne życie, o czym kapłani w czasie jego życia zapominali. Uczniowie i wielbiciele nauk Śrî Gautama Buddha wielce omawiali i często przypominali, że kultywowanie czterech Brahmā-Vihara, Duchowych Cnót, po prostu Oczyszcza Świadomość, aby ludzka istota była gotowa ku Przebudzeniu. Te cztery cnoty są podstawą dla Oświeconej Natury Bodhisattwów, którzy są przebudzoną Dobrocią i Prawdą, Ucieleśnieniami Prawdy i Dobra Ducha. Nacisk Śrî Gautama Buddha na praktyki wychodzące poza i ponad personifikacje istot niebiańskich wynika z faktu zapomnienia w owych czasach tej istotnej części pracy w ludzkim dążeniu ku wyższemu, ale nie oznacza wcale negacji dla osobowych form Niebian, Aniołów (Deva) czy Boga w ogólności. Śrî Gautama Buddha starał się przypomnieć to wszystko co istotne, wspólne i duchowe dla zwolenników rozlicznych drobnych kultów i dróżek, aby nastąpiło większe zrozumienie, pojednanie i braterstwo czynnie kultywowane w codziennym życiu.

Wiele pojęć zostało przetłumaczonych na język chiński, japoński czy palijski, ale pierwotnym językiem nauczania Mędrca Śrî Gautama Buddha był tradycyjny język Sanskrytu, choć narodowym językiem Śrî Buddha była Uddhiyana. Buddyjskie, bardzo popularne Siedzenie (jap. Zazen) to po prostu Āsana, rozumiane zawsze jako Siad Medytacyjny, skrzyżny lub klęczny, od zawsze używany przez Mędrców, Joginów i Cudotwórców dawnej Wielkiej Bhārata, czyli Indii. Praktyka medytacyjna, kontemplacyjna (jap. Zenna) to po prostu DHYĀNA, co oznacza płynięcie, zmierzanie ku źródłu wszelkiego życia i doskonale odnosi się do Wielkiego Ducha, Brahmana, ku któremu doskonale płynął Śrî Gautama Buddha, sławiąc i polecając skupianie w OM, a także recytowanie i śpiewanie OM, oraz tradycyjnych acz zapomnianych w Jego czasie fraz rozpoczynających się od OM, zwanych Mantramami! Dhyāna to nie tylko rodzaj skupienia i odczuwania ale bardziej życie w duchowej praktyce, wypełnianie ćwiczeń ciągle w tym samym miejscu, życie w Świetle (DHÎ) bo DHÎ oznacza Światło, a YĀNA oznacza Pojazd, Wóz wiodący do celu. Aby zrealizować Buddhi, niewątpliwie Dhyāna (Dhî + yāna) jest konieczna, a skupianie w poszukiwaniu Światła Brahmana, Światła Wszechświata, Światła, które jest podstawą i źródłem wszelkiego Stworzenia, Ćaitanyą, jest metodą!

Śrî Gautama Buddha wymagał od praktykujących, szczególnie od Bhikshu, czyli poświęconych mnichów noszenia żółtych szat długich do ziemi, a kolor żółty zalecony był do noszenia z uwagi na to, że ułatwia uczenie się i zdobywanie głębokiej wiedzy w inteligentny sposób, a także jako pomoc w rodzaju ochrony przed złymi i negatywnymi myślami, emocjami i złymi duchami, jakie złośliwi przeciwnicy nasyłali na Sanghę, czyli Wspólnotę czy Zbór, aby ją rozproszyć. Jeśli szukamy autentycznej szkoły buddyjskiej, to jasna żółta szata na pewno jest oznaką trzymania się autentycznych wymagań danych jako Reguła Praktyki dla Wspólnoty Uczniów, nawet jak z żółtej szaty, ledwie żółte, symboliczne czapeczki pozostały w Tybecie! Ponad 400 lat minęło od wejścia Śrî Gautama Buddha w Światło Wyzwolenia, a nakaz noszenia żółtych szat zaczął być ignorowany przez tych, którym po pierwsze nie chciało prać się swoich szat, a po drugie wśród tych, którzy wędrując do krajów innych niż Indie, gdzie się od początku buddyjska szkoła rozwijała, chcieli się inkulturować i przystosować do otoczenia nosząc zwyczajowe, często ciemne i szarobure szatki. Niestety był to też początek powstania odchyłów i wypaczeń, który zdeformował wzniosłą i górnolotną szkołę myśli duchowej oraz intensywnej praktyki. Reformacja Śrî Gautama Buddha rozpoczęła się u podnóży Dachu Świata, u podnóża gór Himālāya, które stoją w obszarze północnej Indii, Tybetu, Nepalu, Bhutanu, Sikkimu, Kaszmiru i Hindukszu, a sam Śrî Gautama Buddha był i jest przez społeczeństwo Indii i wedyjskiej kultury uważany za kolejne wcielenie Śrî Vishņu (Wisznu), gdyż VISHŅU to postać łaskawego i dobrotliwego Zbawcy, Wybawiciela, dobrotliwego Nauczyciela Duchowego. Samo rodowe imię Gautama Buddha pokazuje nie tyle królewskie pochodzenie ale istotną przynależność do duchowej i królewskiej tradycji ezoterycznej określonej mianem Siddha-Tantra, gdyż Siddhārtha, to ktoś kto jest uczniem szkoły Siddha, linii cudotwórców i magów, a także osiągnął Ārtha, czyli życiowe powodzenie. Linia królewskich Siddhów zawsze używała w swoim Zakonie imiona rozpoczynające się od „Siddha-...” takie właśnie jak Siddhārtha i nie jest to ani przypadek ani żaden zbieg okoliczności, właśnie z ascetami ze szkoły ezoterycznej Siddhayāna zdobywał Śrî Gautama Buddha szlify w wiedzy i praktyce, acz dokonał wybitnej reformy tak Zakonu, jak i w ogóle myśli duchowo-religijnej szerzonej w czasach w których żył i działał na Ziemi. Śrî Gautama zaprowadził też rygorystyczny porządek siedzenia w czasie medytacyjnych zgromadzeń polegający na siedzeniu w równych liniach i rzędach na ogólnych zasadach piękna oraz geometrycznej symetrii, co bardzo pomaga w praktyce, jak od zawsze uczyła Vāstu-Tantra (późniejsze Feng Szui w Chinach). Oprócz żółtej szaty i regularnej formy siedzenia w zgromadzeniu Śrî Buddha, zalecał ezoteryczne spotkania praktykujących świeckich i zakonnych dokładnie w wieczór poprzedzający NÓW oraz PEŁNIĘ Księżyca, a także w tych dniach na najlepiej całodobowe studiowanie nauk i wspólne praktykowanie. Stosowanie się do tego rytmu spotkań i praktykowania jest niewątpliwie cechą buddyjskiej szkoły, gdyż ten rytm od początku dobrze znany jako UPAWASATHA opisywany i zalecany jest we wszystkich wczesnych źródłach jako Czysta Nauka Śrî Gautama. Rytm zgromadzeń poświęconych, inicjowanych Uczniów to rytm połowy obiegu Księżyca, rytm spotkań w NÓW (Amavasya) i rytm spotkań w PEŁNIE (Purnima), życie w duchowej harmonii z rytmem księżycowych faz miesiąca. Wieczór poprzedzający Nów oraz Pełnię Księżyca był uroczystym rozpoczęciem praktyki i intensywnego studiowania, powtarzania ślubowań i przykazań moralnych zaleconych przez Śrî Gautama Buddha, Księcia pośród Siddhów, a nie tylko proroka i reformatora zrodzonego z książęcego rodu! Mędrzec Gautama Buddha, emanacja, Awatāra Wiszńu, Wyzwoliciela i zbawiciela ludzkości, dbała też o to, aby miejsca służące praktyce duchowej medytacji budowane były wedle odwiecznych zasad, czyli ściany pomieszczeń muszą wskazywać kardynalne strony świata bez specjalnych od tej reguły odchyłów!

Gruntowna i szeroka wiedza duchowa (Prajñā) uzyskiwana ze źródła, jakim jest Oświecona, duchowo Przebudzona istota, to istotna oznaka całej buddyjskiej tradycji opartej na dociekaniu, ale bez fanatyzowania czy popadania w skrajne poglądy. Zawsze trzymano się w przekazie oświecającej wiedzy zwanej Prajñā (Pradźnia) pewnych zasadniczych filarów i niezmiennych, istotnych pojęć, które po dziś dzień podawane są w autentycznym języku przekazu jakim zawsze był wedyjski Sanskryt. Oznaki Prajña-Paramita były od początku podstawowymi, uznawanymi oznakami duchowego wglądu i oświeconego rozumienia, a są to oznaki wewnętrznej mądrości płynącej ze Światła Wszechrzeczy, z Brahmana, o którem powiada się, iż jest Bezimienny, Nieskończony, a zatem nie podlega personifikacji ani jednostkowemu uosobowieniu tak jak rozliczne Anioły, Bóstwa znane jako Devas (Bogowie, Anioły) i Devîs (Boginie, Anielice), których kultowi buddyjska tradycja nie przeszkadzała, ale też nie uważała za najważniejsze, kładąc nacisk na praktyczną realizację i uświadamianie Wszechducha, Brahmana, Prawibracji i Praświatła ukrytego za wszystkimi istotami i rzeczami, jakie istnieją. Istotną cechą buddyjskiej Drogi, jest fakt, że Oświecenie, Mądrość płynie w przekazie duchowym z Mistrza Oświeconego na jego wiernego Ucznia i generalnie nie zdarza się żadne samoistne Oświecenie bez solidnej nauki i treningu, co jest istotną częścią buddyjskiej autentycznej Ścieżki. Wszelkie praktykowanie bez pomocy i kontroli Mistrza Oświeconego jest wysiłkiem bezsensownym, podobnie jak praktykowanie bez łączności i harmonii z Sanghą, ze zgromadzeniem Uczniów Mistrza, który jest żyjącym Buddhą, a ściślej Arhatem lub Bodhisattwą! Ci, którzy nie poddają się treningowi i weryfikacji starszych Uczniów oraz oświeconych Nauczycieli są jedynie oszustami, którzy nie mają żadnego związku z linią nauczania prowadzoną przez Oświeconych Mistrzów Dharmy, bo Dharma podlega ustnemu przekazowi. Nauczyciel uczy, ale i bada gruntownie czy Uczeń uczy się i rozumie we właściwy sposób, czy nie popada w błędne i fałszywe poglądy, a także czy praktykuje i czyni właściwe postępy. Bez tej pomocy i nadzoru Mistrza nie ma mowy o praktykowaniu buddyjskiej kontemplacji czy medytacji.

Buddha Gautama jako Mistrzów wyuczył 16 swoich Āćāryas, Wysłanników Apostołów, Emisariuszy zdolnych do właściwego nauczania i badania postępów nowicjuszy, a w niespełna rok po fizycznym odejściu grono Āćāryas wzrosło do około 500 Arhatów, których rozpoznawano jako Doskonałych Mistrzów Oświeconej Mądrości i takich trzeba szukać, aby trzymać właściwy kierunek. W oryginale Āćārya (tyb. LAMA) to przebudzony duchowo Nauczyciel Prawdy, przy tym wyróżnia się przynajmniej 8-10 stopni czy rodzajów umiejętności jakie Āćārya musi rozwinąć aby osiągnąć stopień Arhata, Doskonałego Mistrza. Jak pokazuje przykład jednego z wybitnych oświeconych Uczniów Śrî Gautama Buddha o pięknym imieniu Ānanda, rekomendowana była pamięciowa znajomość Nauk Buddha, a właśnie Ānanda wsławił się tym, że wszystkie kazania i przemowy oraz instrukcje praktyk, jakie wygłosił Mistrz Buddha znał na pamięć i recytował z pamięci. Utrwalanie pamięciowe nauki pomaga ją zawsze mieć ze sobą, a wiadomo, że po śmierci zabieramy ze sobą w dalszą podróż tylko to, czego trwale się nauczyliśmy i co odbiło się w pamięci. Buddyści zawsze słynęli z recytowania pamięciowego długich Sūtr i Traktatów. Oczywiście wyuczone teksty niewątpliwie trzeba jeszcze zrozumieć oraz stosować naukę w życiu, ale jest to o wiele łatwiejsze, kiedy się naukę dokładnie pamięta, a także nosi żółtą szatę sprzyjającą inteligencji i mądrości. Słowo Ānanda oznacza Błogość i Szczęście, a Uczeń Ānanda jest po dziś dzień uosobieniem symbolu Szczęścia z powodu znajomości Boskiej Wiedzy. Rozwój periodów wzrostu i upadku buddyjskiej nauki, sam Śrî Gautama Buddha przewidział na okres 5 tysięcy lat po swoim odejściu z fizycznego ciała, a szczegółowo cała ta Śîla-Kāla podzielona jest na okresy po 500 lat, które zostały w proroctwach Mistrza Buddha dokładnie scharakteryzowane i opisane!

Śrî Gautama Buddha nie tylko wiele razy skutecznie prorokował, ale też często uzdrawiał i uczył swoich uczniów sztuki duchowego Uzdrawiania. Nakładanie rąk w celu uzdrawiania ludzi oraz zwyczaj prorokowania pochodzący od Uczniów Śrî Gautama Buddha szeroko się rozpowszechnił i wpłynął nawet na przyszły kształt helleńskiego chrześcijaństwa, gdyż Uczniowie Śrî Gautama Buddha znani byli w Grecji jako Therapeutos, Ruch Uzdrawiania i Terapii Duszy! Opanowanie TRIPIŢAKA, Trzech Zbiorów, Koszy oryginalnych Nauk Buddha, jest absolutną podstawą dla zrozumienia przekazu buddyjskiego. Gdzie się tegoż źródła nie studiuje od początku w procesie ustnego przekazu i z możliwością czytania, tam można podejrzewać pseudobuddyjską fikcję, jaka często zdobywa wielką popularność w przyzwyczajonym do fałszu Zachodzie. Śrî Gautama Buddha był ścisłym wegetarianinem, absolutnie zalecał wstrzymanie się od zabijania i spożywania zwierząt, nie ma zatem buddyzmu bez wegetarianizmu. Praktykowano zarówno w sposób świecki (Upāsaka) jak i klasztorny (Bhikshu) poprzez przyjęcie ślubów mnisich i życie w klasztorach. Szkoły buddyjskie bez klasztorów, jak i takie gdzie brak świeckich praktykujących, to wynaturzone dziwolągi. Umiarkowana asceza Środkowej Drogi, to okresowe, krótkie posty, a także utrzymywanie trzeźwości umysłu na co dzień, co wyklucza toksyczne, zaburzające świadomość używki jak alkohol, tytoń, opium i inne dragi. Fałszerze i oszuści degradujący buddyjską duchowość są bardzo łatwi do rozpoznania bo Uczniowie Śrî Gautama Buddha nie tylko chodzą w żółtych szatach, ale i są ścisłymi wegetarianami oraz antynarkotykowymi abstynentami! Praktyczna czystość życia i prawość (Śîla), praktyki skupiania w Świetle (Samādhi) oraz osiąganie i rozwijanie Oświeconej Mądrości (Prajñā) to trzy podstawy rzeczywistej buddyjskiej drogi, nauki i praktyki u Oświeconego Āćārja (Nauczyciela), który zdolnym jest przewodzić Wspólnocie w charakterze Guru, Mistrza Przewodnika Duchowego.

Niech wszyscy Arhaci i Bodhisattwowie mają Ciebie w Opiece! Hūm!

Himalya Swami