Swara

Swara, svara - kluczowe nuty tworzące gamę w muzyce indyjskiej.

Siedem kluczowych nut (Swara) w stylu Karnataka i Hindustani nazywanych jest:

• Shadja (षड्जं czyt. szaddźam),
• Rishabha (रिषभं) czyt. riszabham),
• Gandhara (गान्धारं gaandhaaraM, czyt. gaandhaaram),
• Madhyama (मध्यमं czyt. madhyamam),
• Panchama (पंचमं pańćamaM, czyt. pańćamam),
• Dhaivata (धैवतं czyt. dhaiwatam) oraz
• Nishada (निषादं niSaadaM, czyt. niszaadam),

a skracanych do sylab: Sa (Sha, Sza), Ri (Karnataka) lub Re (Hindustani), Ga, Ma, Pa, Dha, Ni. W skrócie nuty zapisuje się jako S, R, G, M, P, D, N, a dla solfeża przyjęto nazwę Sargam (Szargam) od pierwszych czterech sylab gamy. Odpowiednikiem zachodniego Do, Re, Mi, Fa, Sol, La, Si jest zbiór mantrycznych dźwięków, bidża mantr: Sa, Re, Ga, Ma, Pa, Dha, Ni. I takich sylab używa się do melodycznego nucenia solfeża.

Dźwięki indyjskiej gamy muzycznej stosuje się odpowiednio do siedmiu ćakramów w ich kolejności, a także w związku z płatkami w pięciu ćakramach żywiołów. Stosuje się tonację wznoszącą (aroha) od muladhara do sahasrara oraz tonację opadającą (avaroha) od sahasrara do muladhara z odpowiednim przypisaniem dźwięków, tak, że w obu wersjach tylko środkowa nuta wypadająca w sercu, czyli dźwięk “Ma” pozostanie bez zmian.

Dźwięki sylabiczne swara powiązane są także z odpowiednimi płatkami w ćakramach, w wieńcu muladhara mamy “Sa” oraz “Sza”, w wieńcu swadhisztana mamy “Ra” (Re) oraz “Ma”, w wieńcu manipura mamy piątą sylabę “Pa” oraz szóstą sylabę gamy “Dha”, a także kończą siódmą sylabę “Ni”, w anahata jest dźwięk trzeci gamy “Ga”, w viśuddhi jest dźwięk “A” oraz “I” które kończą sylaby gamy.

Nuty Sa oraz Pa zwane są Achala (aćala) Swara tworząc muzyczną tonację stanowiącę kanwę dla całej indyjskiej muzyki klasycznej. Pozostałe z siedmiu nut gamy to Chala (ćala) Swara.

Nucenie dźwięków gamy, wyśpiewywanie gamy to tak zwana Swarmalika.

Raga oznacza kolor, barwę lub pasję, jednak w muzyce oznacza zabarwienie utworu, barwę muzyki. Jeśli chodzi o misy i dzwony to najważniejsze na początek są te instrumenty, które wibrują w tonacji “Sa” oraz “Pa” odpowiednio dla lotosu muladhara oraz viśuddhi lub dla sahasrara i manipura wedle kolejności czyli misy aćalam.

Svarita - Uddata - Anudatta

Hymny wedyjskie śpiewano na trzy nuty. Podstawowego tonu serca, nuty Svarita nie oznaczono w zapisie nutowym. Wyższą nutę oznaczano pionową kreseczką nad sylabą, co zwano Uddata, podniesienie. Niższą nutę zwano Anudatta i oznaczano poprzez podkreślenie odpowiedniej sylaby intonowanej niżej. Rytm recytacji wyznaczają oczywiście długie i krótkie samogłoski alfabetu wedyjskiego, czyli devanagari.

Laya

Laya oznacza w rytmice (taala) tempo. Tempo może być wolne (vilambita, kapha), średnie (madhya, pitta), lub szybkie (druta, vata). Dodatkowo ultra-wolne tempo może być oznaczone jako Ati-vilambita, a ultra-szybkie jako Ati-druta. Tak mamy trzy główne tempa śpiewania, a w sumie pięć szybkości śpiewania jakby od pięciu żywiołów.