Dusza Księgi - Esencja Świętych Imion

(Hridaya nr 70)

1. Sukcesja Świętej Księgi pochodzi z trzech najważniejszych Imion, z których Allâh jest najistotniejszym. Drugim imieniem jest Dżibril (Gabriel), Duch Święty chrześcijaństwa, judaizmu i islamu. Mohammad to trzecie imię, imię Syna Bożego posłanego z Orędziem Prawdy do ludzkości. Literki Alif, Lâm oraz Mîm symbolizują te trzy najważniejsze imiona i osoby duchowe zarazem. Utarło się stawiać Syna Bożego, Proroka na drugim miejscu, po Allâh (Bogu), jednak Syn Boży jest w całości zależny od osoby Ducha Świętego jaką jest w swej istocie sam archanioł Gabriel. Taką wiedzę przekazali starożytni perscy i arabscy mędrcy nazywani Sufi. Idea tej triady jest jednak znacznie głębsza, gdyż odbija zjawisko niebiańskiej transmisji, przekazu duchowego, który zawsze przychodzi z jedynego najwyższego źródła jakim jest Bóg - Stwórca, Allâh, a w językach Indii Brahman. Stwórca posyła do ludzkości proroka co ustalony czas, a raz na sto lat przysłany jest wieszcz do każdego narodu czy języka. Synowie Boży jak zwie się Proroków, wierni i posłuszni Stwórcy zstępują na ziemię i jednym z takich posłańców był Mohammad dla odbudowania sufickiej szkoły duchowej, a także dla założenia na nowo starożytnej religii Abrahama. Anioł Dżibril (Dżibrail) opiekuje się jako Duch Święty każdym takim autentycznym posłańcem niebios.

2. Inwokacja Boga - Stwórcy z pomocą frazy Yâ Allâh może być uznana za pierwszą praktykę suficką, szczególnie dla dużych grup wiernych Boga. Jest to jakby pierwsza, a właściwie koronna, setna wasifa (imię) jakim obdarza się Stwórcę. W sensie psychologicznym pierwsza litera (Alif) symbolizuje zarówno Stwórcę (Allâh) jak i Jaźń, Jam Jest, Jestem w swoim najgłębszym boskim znaczeniu. Aczkolwiek stwierdzenie Ana Allâh (Jestem Bogiem, Jam Bóg) prawdziwe jest jedynie w ustach Stwórcy, a brzmi jak kłamstwo w ustach zwykłych ludzi, nawet tych co mają wielkie moce. Kontemplacja dźwięku Alif (A) jest tożsama z kontemplacją Allâh i można je używać zamiennie, z tym że dźwięk litery działa bardziej na planie psychiki niż ducha. Gabriel jest podobnie inwokowany dźwiękiem Lam (L) i można powiedzieć, że jak ‘L’ jest sercem Allâh, tak Gabriel jest sercem Objawienia. Dźwięk ‘L’ przywołuje całą mądrość nieba i ziemi oraz przynosi fantastyczny duchowy magnetyzm. Jest to dźwięk emanowania duchem świętym, duchem prawdy.

3. Dźwięk Lâm symbolizuje też imię al-Lâtif, co oznacza, że Stwórca jest niezwykle subtelną i delikatną istotą, a my szukając natchnienia u Gabriela musimy się sami wysubtelnić, aby z energią ducha niebios synchronizować. Allâh al-Lâtif to zawołanie ‘Boże Najsubtelniejszy!’ i w tym co najwznioślejsze musimy poszukiwać swego Stwórcy, Elohima (Allâh). Dźwięk Mîm (M) przywołuje obecność Mohammada czy Morji, ale też odnosi się do niebiańskiej chwały al-Madżîd, bo Madżîd właśnie oznacza istotę chwalebną, godną szacunku, czci i wysławiania. Kombinacja wasif, wołanie Yâ Lâtif Yâ Madżîd to podstawowe określenie Allâh, z którego zrodzony został zarówno Gabriel jak i Mohammad i inni prorocy w ogromnej ich liczbie. Szanujemy i czcimy tych posłańców, Râma, Krisznę, Abrahama, Mojżesza, Jezusa i Morja. Archetyp al-Lâtif sugeruje energię żeńskiej delikatności, gdyż rdzeń ‘Lat’ kojarzony jest ze staroarabską boginią Lat, choć tutaj odnosi się od Stwórcy-Kreacji jako Jego istotna właściwość. Dźwięk M (Mîm) służy także do kontemplowania imienia Mojżesz (Müsa), który to prorok, Syn Boży jest jednym z protoplastów duchowych sufickiej linii przekazu duchowego.

4. Allâh Yâ Lâtif Madżîd to niewątpliwie wezwanie niebios, wezwanie pomocy Boga z prawdziwie subtelnego świata, pomocy poprzez subtelnego Archanioła i pomagające mu aniołki oraz pomocy chwalebnego Proroka, jak mówi się w Indii Awatara - Posłańca Bożego. Lâtif pozwala nam odkryć subtelne mechanizmy, subtelne prawa i zasady kierujące istnieniem świata. Kiedy poznamy te prawa i będziemy się do nich stosować, staniemy się delikatnie silni, podobni boskim aniołom. Mówimy otwarcie o tych kwestiach, aby wszyscy uczący się lub innych sufizmu znali podstawy stosowania Świętych Imion Boga oraz rozumieli subtelne, istotne znaczenia, a to jest właśnie Lâtif z dźwięku Lâm. Samo wibrowanie ‘L’ jest bardzo pomocną, magnetyczną praktyką, która przynosi pomoc od archanioła Objawienia Bożego, którym jest Gabriel. Siedzenie z nogami skrzyżowanymi po turecku oraz inwokowanie imienia Yâ Lâtif i koncentracja na imieniu (istocie) Archanioła Gabriela może być dobrą praktyką rozwijaną w sufickich klasach. Podobnie z imieniem Yâ Madżîd i imieniem Proroka takiego jak Noe, Abraham, Ismael, Mojżesz, Jezus, Mohammad, Morja czy też Rama, Kryszna, Śankara lub Ćaitanja. Szanujemy i wielbimy wszystkich proroków będąc na drodze sufi.

5. Kolejny archetyp dodany do wspomnianej triady imion, to wasifa as-Sâdiq oznaczająca prawdomówność, szczerość i prawdziwość. Litera Sâd jest oczywistym symbolem (skrótem) tego ważnego archetypu. Każdy Sufi jest z założenia Sâdiq (Szczery). Subtelność (Lâtif) to pierwszy stopień ku boskości (uduchowieniu), Madżîd (Chwalebność) jako zdolność do wielbienia i wysławiania to drugi stopień, zaś Sâdiq (Szczerość) w postaci prawdy serca, prawdy duszy, zgodności z sumieniem to krok trzeci. Praktykowanie troszkę każdej z tej triady wasif (imion Boga) przez trzy kolejne lata może być pouczającym doświadczeniem w Zakonie Sufickim. Allâh Yâ Sâdiq będzie ostatnim koronnym doświadczeniem i duchowym celem do jakiego zmierzamy wskazując te trzy archetypy duchowe. Prawdomówność Boga to także zdolność do wyjaśniania wszystkich rzeczy. Boska prawdomówność as-Sâdiq to inaczej atrybut będący duchową zdolnością, charyzmatem, a my mówimy, że Bóg jest wszytskowyjaśniającym. Każda z 99 wasif (imion Bożych) przynosi co najmniej jeden znak zwany charyzmatem.

6. Dhikr oznacza recytowanie, powtarzanie i przypominanie zarazem. Powtarzając 101 razy wasifę wykonujemy Dhikr mający na celu przypomnieć duszy jedną z jej boskich właściwości, cnotę duszy, która jest charyzmatem. My omawiamy tutaj wasify wskazane przez archanioła Gabriela jako użyteczne dla całej ludzkości, więc nasi szejkowie powinni ich używać prowadząc swoje klasy sufickiego nauczania, używać szczególnie w gronie inicjowanych Tariqas - pielgrzymów Drogi Pokoju i Błogosławieństwa, jak inaczej zwiemy Sufi. Bismillâh ar-Rahmân ar-Rahîm to zaiste dhikr otwierający Świętą Księgę objawioną przez Gabriela (Dżibraila) i dlatego studiując Pismo Święte, Koran czy także nauki sufickich mistrzów, rozpoczynamy frazą tego dhikru. Kiedy rozmyślamy nad trzema imionami Allâh, możemy w myśli koncentrować Lâtif na wdechu, Madżîd w zatrzymaniu, a Sâdiq na wydechu. Wchłaniamy nabierając wymaganej przez Boga subtelności, Chwalebne w postaci ognistej Chwały zstępuje na nas z góry, zaś to czym emanujemy jest szczera prawda. Tak możemy zrobić 7, 9 lub 11 oddechów umacniających triadę boskich imion o niezwykłej mocy i wadze. Słowo Boże w postaci imion Lâtif oraz Madżîd to dwa podstawowe terminy opisujące imię Allâh. Bóg jest ucieleśnieniem wszelkiej subtelności i wdzięczności. Sâdiq jest koroną dla imienia Allâh, gdyż Bóg jest zawsze prawdomówny i szczery. Sâdiq oznacza kogoś, kto zawsze jest prawdziwy i nigdy nie zrobi niczego wbrew swojej własnej duszy. Allâh Yâ Lâtif Madżîd Sâdiq, to prawdziwie uświęcające stopniowo zawołanie. Oczyszczenie ku subtelności, uwielbienie i adoracje Boga oraz Prawdziwość i Szczerość, czyli Oczyszczenie dla PRAWDY.

7. Fraza Allâh Yâ Lâtif Madżîd wiedzie prosto do urzeczywistnienia świadomości Boga, która wyraża się frazą Anâ-Allâh-A’lamü, co tłumaczy się jako “Jam Bóg Znawca Światów!” Fraza ta sugeruje boski stan wszechwiedzy o procesach i mechanizmach istnienia i funkcjonowania światów, świata ziemskiego oraz świata niebiańskiego, a także świata dusz zmarłych. Można powiedzieć, że inwokowanie boskiej subtelności i chwalebności prowadzi do otrzymania pewnej wiedzy, która jest znajomością stworzonych światów. Bardzo wielki to, drogocenny i ponadnaturalny charyzmat. Człowiek może oczywiście konfirmować, utwierdzać swoją boską naturę i boskie pochodzenie swej duszy, jednak nie powinien nigdy próbować zastępować samego Boga - Stwórcę, gdyż nawet samo przyrównanie się do Stwórcy Wszechświata wypadłoby żałośnie. Czyż człowiek potrafi stwarzać gwiazdy, planety i galaktyki, żeby twierdził, że jest samym Bogiem? Człowiek w porównaniu z Bogiem wypada jak kropla wody w porównaniu z oceanem i dlatego mówimy jedynie o boskiej naturze jako pierwiastku wspólnym, obdarzonym przez Stwórcę w akcie powstawania człowieka.

8. W kombinacji z al-Lâtif występuje też imię zasadnicze ar-Rahmân oznaczające miłosierdzie i łaskawość. Literka Râ (R) symbolizuje całą potęgę wasify ar-Rahmân, która bywa uznawana jako pierwsze imię Boga po słowie Allâh. Tym bardziej potężna jest kombinacja Yâ Lâtif Rahmân! Jakże delikatnie miłościwym i subtelnie miłosiernym jest Bóg - Stwórca wszystkich rzeczy i stworzeń. Dźwięk sylaby Râ (R) daje właściwość słonecznego ciepła i możemy wskazać, iż ar-Rahmân bardzo rozgrzewa serce inicjowanego. Ciepło Rahmân kojarzone jest także z widzeniem czy raczej doglądaniem wszystkiego. Miłość Boga do stworzeń sprawia, że Bóg baczy na każde swe stworzenie i każdego stworzenia dogląda będąc wszechwidzącym. Kombinacje Allâh Yâ Lâtif oraz Yâ Madżîd Yâ Rahmân naprawdę służą pogłębieniu naszego związku z Kreacją tym bardziej, że Chwała Boża doskonale przejawia się w Jego pełnym miłości Miłosierdziu. Wdychanie Lâtif, a wydychanie Rahmân oraz druga para wdychanie Madżîd i wydychanie Rahmân to doskonałe praktyki dla inicjowanych w Tariqat (Drogę Sufich). Kulminacją doświadczenia może być wdychanie Lâtif, zatrzymanie w chwale ogniowej Madżîd, a wydech jako emanacja Rahmân - emanacja wszystkiego najmiłościwszego niczym promieniowanie słońca świecącego jednakowo dla wszystkich stworzeń.

9. Tajemne słowa, które rozważaliśmy, posiadają wielką moc i pomagają w podstawowym oczyszczeniu ludzkiej istoty. Stacja oczyszczenia jest bowiem podstawową platformą startową dla duszy, która chce się wznieść ku niebiosom. Polecamy wiec początkującym rozpoczynać od inwokacji Yâ Allâh, Yâ Lâtif, Yâ Madżîd, Yâ Sâdiq oraz Yâ Rahmân, gdzie częstokroć ostatni archetyp jest najpierwszym imieniem Boga jakie zgłębiamy. Osoba nie wysubtelniona, nieskora do wielbienia Boga, nieszczera czy bezlitosna nie nadaje się do rozpoczęcia duchowej podróży. Sâdiq powiada, że Droga nie jest dla kłamców ani dla ludzi fałszywych. Archetyp Lâtif pokazuje, że Droga nie jest dla grubiańskich i gruboskórnych osobników, ani dla wulgarnych, ani dla negujących żeński aspekt boskości. Madżîd mówi, że jeśli ktoś nie chce być piewcą wspaniałości Stwórcy, to nie nadaje się do Drogi. Ludzie bezlitośni, niemiłosierni, którzy nie miłują Drogi, Nauczyciela, Boga i Bliźnich towarzyszy Drogi - wszyscy oni nie nadają się do Drogi (Tariqat). Wasifami zajmujemy się oczywiście, gdy już ugruntujemy się w Modlitwie w praktyce Salât (Namâz). Poleca się dla Dhikru (Recytacji) szczególnie okres poranka oraz okres wieczoru lub nocy.

10. Duchowi pomocnicy, czyli koordynatorzy zwani Nasir powinni dbać o jak najpiękniejsze i jak najgłębsze rozwinięcie pracy z wasifami, o których mówimy, w swoich grupach Zakonu Sufi (Din-i-Illai). Wasifa (czytaj “łasifa”) to oczywiście to samo co ‘mantra’ w języku jogi, specjalne słowo namagnetyzowane Duchem Świętym, czyli błogosławione energią duchową przez Archanioła Gabriela dla wspomagania ludzkiego wzrostu duchowego. Słowa mocy to słowa specjalnie objawione do praktyki i nie można ich zastąpić żadnymi tłumaczeniami na inne języki. Każdy Nasir naszego Zakonu Sufi będzie w stanie głęboko i dokładnie wyjaśnić sens i konieczność pracy z wasifą (mantrą) na drodze duchowego rozwoju. Koncentracja na imieniu Boga, na wasifie między innymi powstrzymuje ataki karmy w postaci złego losu i chroni przed wieloma możliwymi nieszczęściami. Dlatego radzimy codzienną praktykę wasif naszym tarikom i salikom (pielgrzymom Drogi), tak rano jak i wieczorem po 101 powtórzeń, zgodnie z obiegiem różańca (wardia).

11. Islam jest prostą reformą religijną wyrosłą na pograniczu chrześcijaństwa oraz judaizmu, reformą polegającą na odtworzeniu praktyki duchowej i zasad życia duchowego jakich przestrzegał Noe oraz Abraham i jego syn pierworodny zrodzony z Hagar znany jako prorok Izmael. Islam zawiera w sobie znaczenie przynoszenia i zaprowadzania Pokoju. Dlatego sufi starają się utrzymywać Pokój ze wszystkimi, a to jest oznaką prawdziwego Islamu, Islamu duchowego. Prorok Jezus zapowiedział przyjście Pocieszyciela, Ducha Prawdy jako swojego duchowego następcę. I tym innym Pocieszycielem, Duchem Prawdy (Rüh al-Haqq) jest właśnie Mohammad abd Allâh, założyciel religii Islamu i odnowiciel sufizmu. Proroctwo Jezusa było wyjątkowo znamienite, gdyż naprzód na około 700 lat. W podobny sposób prorok (Rasul) Izajasz zapowiedział przyjście Jezusa. Proroctwa pokazują nam głębię widzenia jaka dostępna jest prorokom. Nie powinniśmy być nieufni wobec Islamu, gdyż nauka Krany, Księgi objawionej przez Gabriela jest podstawą dla Sufickiej Szkoły Duchowej, podstawą, którą zwiemy Szaria’t (Prawem Bożym), sprawiedliwością i prawością w oczach Boga. Wiemy, że wielu praktykujących sufizm boi się wyznawać swój związek z Islamem. Pamiętając jednak, że Islam to esencja, to co najlepsze z chrześcijaństwa i judaizmu, nie będziemy musieli być nieufni. Słowo muzułmanin (Muslim) oznacza dokładnie tyle co “wierzący”, a będąc w Zakonie Sufi i kontynuując linię Chistiyyah (Czisti) i Akbariję chcąc nie chcąc jesteśmy ludźmi szczerej, niezakłamanej wiary, czyli Muslim!

12. Gabriel (Dżibrail) jest Duchem Proroctwa i żadne proroctwo wygłoszone przez człowieka, przez posłańca nie dotarło z pominięciem anioła proroczego, a wręcz przeciwnie, to Gabriel udziela daru proroczej wiedzy, a także wykładni symboli w księgach tajemnej wiedzy takich jak chociażby Apokalipsa. Dlatego kultywujemy spacery w świadomości archanioła Gabriela i podobnie w świadomości proroków takich jak Mohammad, Jezus, Mojżesz, Ismael, Abraham, Noe czy Morja. Wasifa Yâ Madżîd (Chwała) bardzo pomaga w doświadczeniu istot, które płomienna Chwała Boża otacza. Chwała ma postać ognia niebiańskiego i jest płomieniem żarliwego uwielbienia, adoracji. Wielkie Anioły takie jak Gabriel - Objawiciel, czy też prorocy jak Noah (Noe) otoczone są płomieniem niebiańskiej Chwały o barwach tęczowych, znajdują się w tęczowym obłoku, a adorujące i usługujące im anioły tę Chwałę wzmagają. Kontemplujemy więc Madżîd, aż ujrzymy Gabriela, Mohammada lub Morję w pełni tęczowej Chwały. Wtedy osiągniemy przymierze tęczowe, którego strażnikiem jest prorok Noah, protoplasta rasy semickiej. Madżîd przywołuje naszą zdolność do żarliwości i wysławiania Boga, jednak ostatecznie prowadzi nas do stanu chwalebnego, kiedy sami otrzymujemy ogniowo-tęczową otoczkę Chwały Bożej.

13. Koraniczna święta sylaba Kâf (K) symbolizuje niezmiernie pożyteczny i dobroczynny archetyp inwokowany słowem Kâfin, które oznacza wszechwystarczalność, samowystarczalność i wszechspełnienie, Bóg może dokonać, spełnić wszystko cokolwiek tylko zechce. Allâh Yâ Kâfin to inwokacja prosząca o nasze samospełnienie, a także o uzdrowienie, gdyż zdrowie jest dostarczeniem wszystkiego co tylko nam potrzeba. Trochę tej praktyki orientuje całą grupę na pierwszy duchowy cel jeśli chodzi o realizację, czyli ku spełnieniu życia, spełnieniu się celu życia duszy na ziemi. Jest to bardzo lecznicze dla ciała, umysłu i duszy. Każdą wasifę (mantrę) praktykujemy tak długo, aż będą pojawiać się dzięki naszej praktyce recytacji i kontemplacji cudowne rezultaty w postaci rozmaitych charyzmatycznych znaków, darów. Osiąganie łaski, daru charyzmatycznego jest celem każdej inwokacji. Imię Allâh Yâ Kâfin powinni kultywować ci spośród wierzących, którzy w szczególności zajmują się sztuką uzdrawiania lub medycyną. Bóg jest tym, który wszystkiego dostarcza i który jest wystarczającym w sensie udzielania darów, dóbr czy właściwości.

14. Sylaba Hâ przypomina nam o podstawowej frazie przywoływania duchowego przewodnictwa i przypomina, że ostatecznym i jedynym Guru (Przewodnikiem) jest sam Allâh. Mówimy oczywiście o wasifie Allâh Yâ Hâdî, gdzie Hâdî oznacza przewodnika prowadzącego poprzez transformację na duchowej Drodze. Hâdî to prawdziwy przewodnik, Guru obeznany z całokształtem duchowego procesu przemiany. Jest to doskonała fraza dla wszystkich Nasir, którzy prowadzą duchowe odosobnienia. Przewodnik (Szaikh) musi stać się Hâdî, aby prowadzić dusze prawdziwie, zgodnie z wolą Bożą. Hâdî dobrze jak praktykuje osoba o naturalnych skłonnościach i zdolnościach przywódczych, gdyż wtedy w naturalny sposób stanie się przywódcą duchowym. Nie ma limitu tej praktyki dla Khalifów i Szaikhów, a także dla Nasir, którzy zdolność prowadzenia dusz po ścieżce duchowej muszą ciągle pogłębiać i udoskonalać. Oczywiście grupa trochę praktykująca będzie zawsze właściwie prowadzona i odpowiednio duchowo kierowana. Stąd zalecamy, aby często w grupie murid (uczniów) praktykować wibrację Hâdî, która prowadzi ze światła ziemi do światła niebios. Bóg jest Hâdî, gdyż prowadzi dusze kierując ich właściwą ewolucją. Z pomocą Hâdî początkujący odnajdą Drogę.

15. Sylaba ‘Ain przypomina nam między innymi o imieniu al-’Alîm oznaczającym duchową mądrość, a raczej pierwotną wszechwiedzę. Bóg jest wszechwiedzący albo wszystkoznający, najmądrzejszy - oto przesłanie naszej frazy Allâh Yâ ‘Alîm. Oczywiście pamiętajmy, że Allâh to tyle samo co starotestamentowe Elohim, oba te słowa, synonimy oznaczają Boga Stwórcę - Kreację, a wszelka pierwotna mądrość płynąca z ducha jest w istocie mądrością bożą. Kontemplując ‘Alîm otwieramy swoje serce i duszę, a także umysł dla intuicyjnej duchowej wszechwiedzy. Musimy pamiętać, że każda ilość otrzymanej wiedzy jest darem, który jest kroplą wody w porównaniu do wszechwiedzy samego Elohim, Allâh. Samo wibrowanie dźwięku A w odniesieniu do idei wszechwiedzy jest już pomocne dla odnalezienia takiego archetypu (sfery wnętrza), z którego mądrość wypływa jak ze źródła. Możemy sobie powiedzieć, że Yâ ‘Alîm jest odsłanianiem źródła boskiej wiedzy, o której jogini mówią Pradźńa - Intuicyjna Wiedza Duszy, Poznanie. Para wasif Yâ Hâdî - Yâ ‘Alîm bardzo się wzajemnie wspiera, gdyż przewodnik duchowy, przewodnik odosobnień musi wykazać się intuicyjnym rozumieniem, intuicyjną samowiedzą duszy, która to mądrość jest oczywiście charyzmatycznym darem niebios dla człowieka. Wdychanie Hâdî, a wydychanie ‘Alîm to przyjmowanie boskiego przewodnictwa, a dawanie właściwej wiedzy i zrozumienia tym, którzy są na zewnątrz kręgów sufi. Dawanie mądrości jest najwyższym przywilejem ludzi o duchowym usposobieniu.

16. Najczęstsze powiązania ostatnich świętych imion Boga to Allâh Yâ ‘Alîm Kâfin, połączenie mądrości intuicyjnej z samowystarczalnością. Mędrzec bowiem dzięki swej mądrości otrzymuje wszystko czego mu potrzeba dla prowadzenia jego duchowej misji na ziemi. Jeśli najpierw dbamy o dokładną wiedzę duchowo-religijną jaka odsłania się w naszej duszy, to inne niezbędne rzeczy będą nam przydane. Staramy się zawsze najpierw o Królestwo Boże, o Sanghę (Bractwo), a wtedy ziemskie rzeczy będą nam dostarczone. Mądrość intuicyjna wiedzie do stanu wypełnienia, do samozaopatrzenia i samorealizacji. Drugim takim cudownym połączeniem jest fraza Allâh Yâ Sâdiq Hâdî, która mówi o tym, że każde przewodnictwo duchowe (Guruttwa) zasadza się na naturalnej szczerości i prawdomówności. Wchłaniając z wdechem więcej z potęgi czy promienia prawdziwości (szczerości) możemy bardziej emanować (z wydechem) właściwością Hâdî. Podobnie jak przyjmując w siebie dar intuicyjnej mądrości emanujemy w następstwie zdolnością dawania tego co w danej chwili potrzebne. Wasify Kâfin, Hâdî, ‘Alîm oraz Sâdiq jeśli wziąć ich pierwsze litery (K,H,A,S) tworzą słowo Khas oznaczające wewnętrzny krąg duchowy. Dlatego uważamy te cztery wasify za esencjonalnie ważne.

17. Łącznie mamy już wspomnianych kilka esencjonalnych, podstawowych wasif (imion), które tworzą jakąś podstawową platformę dla duchowej praktyki: Lâtif, Madżîd, Sâdiq, Rahmân, Kâfin, Hâdî, ‘Alîm. Jest to wspaniała siódemka, a z Allâh oraz Yâh, nawet dziewiątka bardzo podstawowych wasif do pracy w każdym Zakonie Sufi wywodzącym się od Hazrat Khwadża Moinuddin założyciela linii Czisti, w tym oczywiście w naszym Zakonie Akbarija. Należy pamiętać, że słówko (Yâh) to także esencjonalna wasifa będąca skróconym imieniem Boga (Elohim) używanym w starożytnych pismach hebrajskich. Pełna wersja tego imienia brzmi Yahuwah (YHWH) i jest to tak zwany tetragram. Zwracanie się do Boga (Allâh) jego imieniem i to w zdrobnieniu świadczy o wielkiej intymności i bliskości związku człowieka ze swoim Stwórcą, z Brahmanem, jak Boga zwie się w kulturze indyjskiej. Każda z wasif może być oczywiście w wykonaniu Nasir (helera) lub Szaikha (przewodnika) potężnym tematem kontemplacji, wykładu i inwokacji w grupie praktykujących sufizm w szkole duchowej takiej jak Din-i-Illai.

18. Sylaba Tâ wskazuje na kolejną esencjonalną wasifę, a mianowicie na imię Tâhir, które oznacza Pana Czystości. Jeśli mowa w treningu sufickim o oczyszczaniu, to Tâhir jest właśnie samą Czystością. Tâhir to dusza wolna od ziemskich skaz i ciemności, dusza uwolniona spod władzy grzechu. Tâhir to osoba o czystym sumieniu, czystej mowie i czystych czynach. Bóg jest naszym doskonałym Tâhir i dlatego błagając o charyzmat boskiej czystości inwokujemy frazę Allâh Yâ Tâhir. Idea czystości towarzyszy nam od podstaw duchowej drogi, a proces oczyszczania wiedzie do świadomości subtelnych, anielskich poziomów myślenia i odczuwania. Wasifa Tâhir doskonale łączy się z wasifą Hâdî, gdyż w czystym stanie wnętrza możliwe jest doskonałe przewodnictwo, którego zdolność jest wprost proporcjonalna do stopnia oczyszczenia właśnie. Allâh Yâ Tâhir Hâdî to prośba do naszego ukochanego Stwórcy, Ojca Niebiańskiego o najczystsze, doskonałe przewodnictwo, prośba o Czystość w oczach Bożych i prowadzenie jakiego tylko Allâh udzielić może. Tâhir to archetyp świętych pozostających tak wewnątrz jak i zewnątrz w stanie niepokalanym, w stanie nieskazitelności. Tâhir pielęgnuje nieskazitelność boskiej jaźni, czystość duszy. Pierwsze sylaby tych dwóch wasif Tâ Hâ symbolizują ludzką istotę, która pozostając nieskazitelną jest właściwie prowadzona przez samego Boga. Możemy wdychać Tâhir, a wydychać Hâdî i w ten sposób poszerzać moc naszego przewodnictwa pośród owiec z Bożego Stadła, a czasem tylko wdychać Tâ, a wydychać Hâ w podobnej synchronizacji oddechowej.

19. Osiągnięcie czystej świadomości, osiągniecie stanu Tâhir jest jak wejście na szczyt wysokiej góry. Dlatego ta wasifa oraz sylaba Tâ są często symbolizowane obrazem góry, a proces praktyki jest drogą na górę. Oczyszczenie, kiedy osiąga wyższy stopień przynosi zdolność słyszenia subtelnych dźwięków lub anielskich chórów, a o tym mówi imię Sami’, tłumaczone jako wszechsłyszenie lub jasnosłyszenie. Sylaba Sîn (S) jest rdzeniem, sercem tego archetypu i czasem praktyką zastępczą Sami’ oznacza zdolność słyszenia wszystkiego o wszystkim. Stwórca słyszy głos i myśl każdego człowieka, każdego stworzenia. Jednakże przed tron Boży docierają jedynie żarliwe modlitwy, które są kadzidłem w świątyni Boga w niebiosach. Archetyp Madżîd uzupełnia tę triadę całą chwałą boskiego majestatu. Wdychamy Tâhir nabierając czystości jakiej pragnie Bóg, zatrzymujemy oddech nasłuchując i kontemplując Sami’, a potem emanujemy z wydechem całą bożą godność i majestat. Sami’ to słyszenie takie jakie miał Mojżesz będąc na synajskiej górze Horeb w świątyni Atona (Adona), najwyższego Boga. Musimy podobnie prorokowi Mojżeszowi nasłuchiwać przykazań, zadań i zleceń jakie przychodzą do nas od Boga.

20. Doskonałą pełnię człowieczeństwa, dar człowieczeństwa symbolizuje wasifa Allâh Yâ Sîn, co oznacza, że Bóg jest Doskonałym Człowiekiem, a my ludzie niedoskonali musimy to boskie, doskonałe człowieczeństwo urzeczywistnić i przejawić. Sîn to doskonałość człowieczeństwa, obraz Boga ukryty w ludzkim sercu, gdyż jesteśmy stworzeni na podobieństwo Boże. Sîn oznacza nie tylko doskonałość ludzkiej istoty, ale też jest symbolem duchowego, teokratycznego, doskonałego przywódcy. Sylaba Sîn odnosi się też czasem do archetypu Sayyid oznaczającego przywódcę ludu Bożego, księcia państwa teokratycznego czy raczej timokratycznego. Sayyid to książę pośród udoskonalonych do wymiaru Sîn ludzi. Sîn to obraz naszej doskonałości zapisany w Bożym postanowieniu w akcie stwarzania i zarazem podstawowy, długofalowy (przewodni) cel ludzkiej egzystencji. Dzięki Sîn ciągle się udoskonalamy, aż będziemy tak doskonali duchowo jak to zapisane w naszym ewolucyjnym przeznaczeniu, w tak zwanej wyższej jaźni. Oczywiście Sami’ jest oznaką doskonałości, darem pojawiającym się, gdy przybliżamy się do naszej duchowej stacji człowieczeństwa. Przywódca duchowy winien odbierać, słyszeć boskie myśli i idee, słyszeć anielskie chóry, wtedy faktycznie staje się Szaikhiem (Sayyid), księciem ludu Bożego zwanego sufimi.

21. Jednym z duchowych celów współczesnej światowej cywilizacji zwaną piątą rasą w ezoteryce jest osiągnięcie przez człowieka pełnego wymiaru człowieczeństwa i dlatego Sufi wskazują ten szczytny cel ogółowi ludzi. Cała ludzkość w głębszym wymiarze jest jedną duszą, którą semici zwali ADAM, co znaczy Człowiek, a hindusi PURUSZĄ, co też oznacza pełnego, doskonałego człowieka. Upadek Adama jest upadkiem całej ludzkości, bo jest upadkiem człowieczeństwa grupowej duszy całej ludzkości. Dobrze jest kontemplować duszę Adam(a) jako duszę ludzkiego rodzaju i pamiętać, że praktyka duchowa jednej duszy rozwija, pobudza i ożywia rozwój duchowy całej ludzkości. Średni stan świadomości całej ludzkości jest dość ciemny i demoniczny, a to z powodu upadku Człowieka Adama - Puruszy. Praktykując oczyszczenie i udoskonalenie pracujemy dla swojego wzrostu, ale też podnosimy ludzkość o mały stopień wzwyż. Grzech Adama był grzechem całego rodzaju ludzkiego, a Człowiek w zamierzeniu Boga został stworzony jako człowiek duchowy, boski, jako odzwierciedlenie osobowości Boga. Wzbudzając boskie właściwości próbujemy odbudować to czym w zamierzeniu Boga zostaliśmy stworzeni. Praktyka wasif, dhikru jest wolą Bożą dla rodzaju ludzkiego.

22. Wasify Hâdî i Madżîd ukazują nam, iż celem duchowego przewodnictwa jest doprowadzenie duszy do stanu chwalebnego. Przewodnik prowadzi do niebiańskiej, tęczowej chwały, która jawi się być zwycięskim wieńcem, koroną życia. Kontemplowanie Hâdî na wdechu, a Madżîd na wydechu staje się praktyką - łodzią ku niebiańskiemu stanowi chwalebnemu w jakim przebywają anioły. Symbole literowe Hâ-Mîm (HM) sugerują także zbliżony archetyp opisany wasifą Yâ Hamîd, co oznacza stan Arhata, stan osoby godnej szacunku, czci i chwały. Oczywiście cała cześć skierowana jest do Allâh, stąd też nasze zawołanie Allâh Yâ Hamîd, jednak człowiek stający się ucieleśnieniem właściwości Hamîd jest człowiekiem godnym najwyższego szacunku pośród ludzi. Mojżesz, Jezus, Mohammad, Rama czy Kryszna, wszyscy byli ucieleśnieniem Hamîd. Możemy łączyć w parę wasify Allâh Yâ Hamîd Madżîd, aby efekt, moc tych podobnych właściwości boskich kumulowała się i pozwalała naszej duszy rozkwitnąć niczym piękny ogród.

23. Symbol Hâ-Mîm (HM) oznacza także inną parę wasif, a mianowicie archetyp Hâfiz i Munazzil, które razem określają Strażnika Objawienia. Allâh Yâ Hâfiz oznacza, że Bóg jest strażnikiem każdej duszy, a w szczególności także Strażnikiem Księgi. Allâh Yâ Munazzil oznacza, że Bóg jest dawcą Objawienia, czyli Objawicielem. Człowiek urzeczywistniający w jakimś stopniu te boskie właściwości staje się Strażnikiem Wiedzy Objawionej, a także interpretatorem proroctw i języków duszy (glosalii). Inwokowanie frazy Allâh Yâ Hâfiz Munazzil osadza nas głęboko w mądrości jaka objawiona jest duszy przez Stwórcę i wiedzie nas ku bezpośredniemu doświadczeniu Marefat (Gnosis). Wspomina się także, iż archetyp Hâfiz oraz Munazzil są imionami bezpośrednio związanymi z Arsz (Arsh), czyli z Tronem Bożym. Osoby pragnące w sposób natchniony wykładać naukę świętych Pism takich jak żydowska Tora, chrześcijańska Ewangelia, muzułmański Koran czy hinduską Bhagawad Gitę powinny dużo praktykować z tymi dwiema wasifami, aż staną się Strażnikami Księgi.

24. Para świętych imion Hayy-Qayyüm także bywa opisywana jako odpowiednik sylab Hâ i Mîm, które tutaj odnoszą się do pierwszej i ostatniej sylaby tej pary wasif, czyli tam gdzie są akcenty we frazie. Inwokując Allâh Yâ Qayyüm przywołujemy moc do życia i istnienia, albowiem Hayy oznacza życie i ożywianie, a Qayyüm oznacza istnienie, egzystencję. Razem jest to zdolność do przetrwania w egzystencji, a także moc charyzmatyczna budząca duszę ze snu do istnienia w jej właściwym niebiańskim wymiarze. Sama wasifa Yâ Hayy może dobrze przysłużyć się dla naszego zdrowia, gdyż wzmaga żywotność. Podobnie sama wasifa Qayyüm pomaga przetrwać wszelkie udręki, ucisk i prześladowanie, gdyż jest mocą istnienia i pobudza nas do trwania, pobudza do istnienia. Wdychanie Hayy, a wydychanie Qayyüm umocni nas w drodze życia i pomoże znieść wszelkie przeciwności. Qayyüm oznacza także najwyższą świadomość i ludzie bardziej świadomi, a także bardziej odpowiedzialni niosą w sobie właściwość Qayyüm, która jest zdolnością istnienia samemu z siebie, przybliża więc do wieczności.

25. Tak jak Allâh symbolizuje litera Alif (A), a w mniejszym formacie to A (Alif) oznacza Jaźń, Jam, czyli Anâ, tak literka ‘Ain (‘A) czyli A trochę podobne do emfazy, A akcentowanego określa aż cztery podstawowe archetypy, z których dwa recytowane są wielokrotnie w czasie codziennej Modlitwy Salât (Namâz). Al-’Aliyy (‘Alî) oznacza tego, który jest wysoki lub najwyższy albo wywyższony. Al-’Alîm oznacza opisaną już pierwotną mądrość, wszechwiedzę. Al-’Azîm oznacza wielkość, wspaniałość i radość, osobę wielką i radosną. Al-’Azîz wskazuje na istotę potężną, mocarną, bliską i przyjacielską. Kultywowanie fraz takich jak Allâh Yâ ‘Azîm oraz Allâh Yâ ‘Aliyy to rozwijanie archetypów, z którymi zapoznajemy się w codziennej modlitwie Salât, którą trzeba praktykować chociaż rano i wieczorem, ale najlepiej pięć razy dziennie. Każdy z tych czterech archetypów rozpoczynający się literką ‘Ain (‘A) bardzo mocno otwiera serce oraz synchronizuje ośrodek serca z ośrodkiem głowy, trzeciego oka. ‘Azîz to osoba o potężnej mocy wynikłej z bliskiego obcowania z Bogiem, osoba przez którą przejawia się wiele charyzmatów. Allâh Yâ ‘Azîz to wołanie o wszelkie dary duchowej łaski, dzięki którym stajemy się istotą potężną duchowo.

26. Literki - znaki w triadzie ‘Ain-Sîn-Qâf (ASQ) symbolizują trójcę imion Bożych, z których pierwsza fraza jest jedną z czterech archetypów ‘Ain, a dwie pozostałe to Sami’ oraz Qadîr (Qader). O ile Sami’ jako zdolność wszechsłyszenia była już rozważna głębiej, o tyle Qadîr oznacza moc umożliwiającą wskrzeszenie istoty zmarłej do życia. Qadîr to moc czy potęga Boża, ale jest to moc władzy nad życiem i śmiercią. Apostoł Piotr wskrzeszając umarłego, a uśmiercając Ananiasza i Safirę zamanifestował potęgę Qadîr. Inowkując więc Allâh Yâ Qadîr wzywamy dar władzy nad życiem i śmiercią, a Bóg, określany tym przymiotem jest Panem Zmartwychwstania. Praktykując z Qadîr przywołamy trochę władzy i autorytetu, zaś głęboka praktyka udzieli władzy nad śmiercią i życiem oraz autorytetu w dziedzinie wiedzy o tym kogo zachować przy życiu, a kogo uśmiercić. Sędziowie i Królowie powinni dbać o realizację tego archetypu, a zatem jest to praktyka Khalifa - przywódcy społeczności wierzących w Boga. Jeśli mówimy, że Bóg jest Qadîr to mamy na myśli jeszcze większą potęgę niż w archetypie ‘Azîz, acz oba te imiona są w pewnym sensie sobie pokrewne. Oczywiście jeśli będziemy kultywować triadę wasif, to przykładowo pierwszą z nich Aliyy będziemy wdychać (i wzrastać w Bogu), drugą Sami’ będziemy koncentrować w zatrzymaniu, zaś ostatnią Qadîr będziemy wydychać emanując ostatecznym rodzajem władzy i autorytetu, aż staniemy się Panami Życia i Śmierci, co jest bardzo wysokim celem duchowym.

27. Kontemplacja Allâh Yâ Qadîr to wołanie o zmartwychwstanie naszej duszy, wołanie o moc zmartwychwstania. Wołanie Allâh Yâ Sami’ to wołanie o cudowny charyzmat jasnosłyszenia. Allâh Yâ Azîz to wołanie o potężną pozycję wynikła z tego, że stajemy się dla Boga kimś bliskim, przyjacielem. Jest to więc wołanie o potężną protekcję i ochronę, w której Bóg wysłuchuje naszych modlitw, a oprócz tego że wysłuchuje to jeszcze je spełnia! Łącznie zebraliśmy piękny wianuszek świętych imion Boga, które rekomendujemy do częstego praktykowania w Kręgach nauki Zakonu Sufi. Mamy 21 świętych imion Boga, a włącznie z sylabą Yâ (Yâh ) będącą istotnym 101 imieniem Boga Stwórcy, łącznie 22 imiona. Jest to tarot (magiczna Tora) uczący i napominający dusze ku właściwej drodze Bożej. Wszystkie te wasify gorąco polecamy zgłębiać pod okiem przewodników duchowych Akbariji oraz pod okiem koordynatorów (Nasir), którzy wspomniane praktyki mogą znacznie pogłębić, rozwinąć i wysubtelnić. Mantra to dusza duchowej praktyki. Wasifa jest więc duszą duchowej praktyki, którą rozwijamy w ciele zbudowanym z intensywnego kultywowania codziennych Modlitw (Salât). Wszystkim szczerze zainteresowanym autentyczną duchową praktyką sufickiej drogi duchowej życzymy wiele błogosławieństw i wiele cudownych owoców ducha.

REKOMENDOWANA LISTA PODSTAWOWYCH WASIF: