Sufizm

Sufizm (arab. taṣawwuf تصوف ) - określenia dla różnorakich nurtów mistycznych w islamie. Pochodzi ono od słowa suf صوف (wełna), bowiem czerpiąc wzór z chrześcijańskich mnichów sufi ubierali się we włosiennice. Sami Arabowie zwali sufich fakirami (faqīr فقير), co znaczy biedak, albo derwiszami (darwīš درويش), co pochodzi od perskiego słowa nędzarz.

Jest on próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach, studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na wyparciu się własnego ego. Jednymi z najznaczniejszych sufi byli Rabia Al-Basri, Dżunajd, al-Halladż, al-Ghazani Khwaja Moinuddin Chishty, i Ibn al-Arabi.

Sufizm, będąc mistyczno-ascetyczną ścieżką do poznania Boga, nie posiada żadnej sprecyzowanej doktryny. Nie znaczy to, że sufi lekceważyli teologię, jednak to nie teologia była przedmiotem ich studiów. Dlatego sufizm rozwinął się w jednakowym stopniu wśród sunnitów i szyitów, czerpiąc wiele inspiracji z monastycyzmu chrześcijańskiego i buddyjskiego. Częścią światopoglądu sufickiego jest też wiara w wahdat ul-wudżud (jedność rzeczywistości), utożsamiana nieraz z panteizmem.

Sufi/zm jest w swej najstarszej warstwie nawiązaniem do mistyki i duchowości starohebrajskiej (Zuf), egipskiej oraz zaratusztriańskiej (staroperskiej), a w swej nowszej warstwie jest duchowością i mistyką starochrześcijańską (eseńską i ebionicką) oraz muzułmańską. Studiowanie i praktykowanie Sufi jest idealną ścieżką dla osób zainteresowanych mistyką i jogą chrześcijańską, żydowską, perską (awestyjską) oraz muzułmańską, gdyż łączy wszystkie te tradycje Objawienia zajmując się głównie tym, co mają ze sobą wspólnego, a co jest istotą i sednem każdej autentycznej religijnej i duchowej Drogi.