ŚIWA – Mistrz Jogi i Władca Przemian

ŚIWA, Najświętsze Imię, w transkrypcji z Sanskrytu zapisywane też jako Shiva, co nie oddaje miękkiej wymowy pierwszej sylaby, a w języku staropolskim pisane też Siwa i czytane miękko, gdyż Pan Śiwa to Bóstwo, Osoba Boga, która była czczona w starożytności, w kulturze przedaryjskiej w całej Eurazji, zarówno w Europie jak i Azji, a także przynajmniej częściowo w Afryce czy na Oceanii, gdzie są wyraźne ślady Śiwaickiej tradycji duchowej i kultowej. Słowo Śiwa oznacza Łaskę, Przychylność, Przyjacielskość i Życzliwość, co akcentuje jako Imię Święte, Łaskawy, Miłościwy i Litościwy, Miłosierny wymiar Istoty, a także siły czy energii, osobowości, która skrywa się za tym starożytnym Boskim Imieniem. W hinduistycznym przekazie unifikacyjnym dla form kultowych Indii, Śiwa jest Trzecią Osobą Trimurti Trójcy Przenajświętszej, a co za tym idzie jest zarówno Duchem Świętym jak i Osobą Ducha Świętego, co rozwiązuje tak zwane tajemnicy Trójcy Świętej w Istotny sposób. Oczywiście Pan Śiwa jako forma kultowa, Boska Istota posiada więcej Imion, pod którymi jest czczona i przywoływana oraz adorowana, a do najpopularniejszych należy Mahādeva (Wielki Anioł, Anioł Pański), Buddha – Oświecony, Przebudzony, czy raczej Budziciel, a także Rudra – Natura, Przyroda, Duch Natury, czy Jahwah – Wielki, Ogromny, Przeogromny, Przestwór, a ostatnie dwa Imiona Śiwa znaleźć można wyraźnie w najstarszym Piśmie Świętym, jakie przyszło w Objawieniu, w Rygwedzie (Ŗgveda).

Wszyscy badacze i autorytety naukowe zgadzają się, co do faktu, że Imię Śiwa należy do najstarszej kultury duchowej Euroazji, do kultury przedaryjskiej, przez którą została zasymilowana w czasie po podboju północnych Indii przez Arjan (Arjów), którzy używali w tym znaczeniu Imienia Rudra związanego z Przyrodą, Naturą oraz Imienia Jahwah (hebr. Jahwe), które część uciekinierów semickich z okolic Kaszmiru zaniosła najpierw do Egiptu, a potem do Palestyny, do ziemi Kaanan, gdzie po dziś dzień jako odnoga tradycji śiwaickiej istnieje religia żydowska z Imieniem Jahuwa lub Jahweh pochodzącym od wedyjskiego Jahwah. Ślady kultury duchowej Śiwaitów, ślady kultu Śiwa, Wielkiego Pana można znaleźć zarówno na Wyspach Wielkanocnych jak i na indonezyjskiej świętej wyspie Bali, gdzie stoją ciągle używane świątynie liczące ponad 10 tysięcy lat! Ostatnie odkrycia, wykopaliska archeologiczne w Indii i Pakistanie także zdradzają wiele śladów kultu Osoby Boga, Pana Śiwa w Indii przed 10-12 tysiącami lat, a nie tylko w obrębie starej kultury Harappa i Mohendżodaro, Grodów zniszczonych ponad 5 tysięcy lat temu w Wielkiej Wojnie inicjującej początek Kāli Yugi, jaką stoczyli zwycięscy Pandawowie przeciw złym i zdegenerowanym siłom Kurwów (Kaurawów). Imię Śiwa i Lotosowa Postać Mistrza Joginów na glinianych naczyniach w Grodach z okresu kultury Harappa i Mohendżodaro w Pakistanie (dawniej Indie Zachodnie) pokazują, że w czasach życia Pana Kriszna i Ardżuna, wydarzeń opisanych przez Bhagawad Gitę – wykład religijnych podstaw duchowej Jogi, kult Pana Śiwa oraz Bogini Kālī był już bardzo powszechny i potężny, stanowią Istotę ówczesnej religijności. Ślady kultu Śiwa, w żeńskiej postaci głównie, jako Łaskawej Bogini mamy bogate na ziemiach Polski oraz kulturze Łużyckich Słowian, a oznaki Bezosobowej Kultury Lińgamu znajdują się w wielu miastach Polski, jak chociażby w Krakowie, gdzie aż do X wieku e.ch. było centrum kultu Śiwa, Sanktuarium Śiwa znane dzisiaj jako Wawel.

Hinduistyczna Trójca Przenajświętsza powstała w okresie prawdopodobnie poaryjskim, gdyż Aryowie, a właściwie Aryanie, Wizygoci także do nich należeli, choć zasymilowali doktryny chrześcijańskie, bardzo dbali o dogłębne pokazanie istnienia Jednego Boga, co bardzo akcentuje Kultura Śiwaitów! Najstarsze z istniejących Pism Świętych Objawionej Religii, Wedy wyjaśniają 33 Formy Kultowe, 33 Postaci Niebian, Bóstw, jednak pojmowane one zawsze były jako aspekty czy emanacje Jedynej, Najwyższej Istoty nazywanej właśnie powszechnie Imieniem Śiwa lub Brahman, a to ostatnie Imię, częściej używane w okresie poaryjskim bardzo ładnie przekłada się jako Wszechduch, Wszechżycie, Najwyższy Duch lub Boskość. Imię Śiwa używano jako zobrazowanie Osobowego Boga Najwyższego, a Imienia Brahman jako określenie Wszechobecnego Ducha Boga, który inicjuje i podtrzymuje wszelkie życie, a w szczególności powołuje do istnienia Osobowe Formy, stwarzając wszystkie Żywe Istoty, także Niebian, Aniołów i Archaniołów. Współcześnie Absolut określony jest jako Paramśiwa lub Parambrahman, zaś Imiona Śiwa oraz Brahman (Brahma) częściej używane są w odniesieniu do osobowych Postaci, Emanacji Boga, w szczególności do Jogina Śiwa, Lotosowej Postaci Boga – Mistrza i Przewodnika, Jedynego i Najwyższego dla wszystkich ludzi, aniołów (Deva) oraz dźinnów (demonów) w klasycznych tekstach Jogi w tej roli Przewodnika, Odwiecznego Przewodnika znanego jako Api Guru. Termin Guru odnoszony jest zresztą do Boga, do Pana Śiwa w osobowej postaci, a Święte Pisma wyraźnie powiadają, że Śiwa (Bóg Łaskawy) jest Guru (Przewodnikiem, Pasterzem Dusz), a Guru jest Śiwą (Bogiem Wcielonym, Inkarnowanym na Ziemi). Istnienie 108 Najświętszych Imion Boga jasno ukazuje, że kto w niewłaściwy sposób, bez czci szacunku wypowiada któreś z takich Imion ten lekceważy Boga, co jest przez religie przyjęte jako grzech świętokractwa czy obrazy Boskości, a ludzie tego świata niestety bardzo często znieważają Święte Imiona, takie jak Guru, choć samo to pojęcie niesie ze sobą Boskość i Świętość przypisaną Najwyższej Osobie, choć w jej osobowej manifestacji.

Śiwa niesie wibrację, energię, ideę, że Bóg, Boskość jest w istocie swej Dobrem, Łaską, Przychylnością i Życzliwością, ideą że Bóg jest Sprzymierzeńcem, istotą Przychylną wszelkiemu stworzeniu. Mahā Dewa dosłownie oznacza Wielkiego Anioła, Archanioła, ale tutaj w pojęciu Najwyższego Anioła Niebios, Najwyższej osobowej postaci, istoty w Niebiańskim świecie Bóstw i Bogów. Dewa (Deva) to osobowa postać, istota żyjąca w Raju, w Niebiosach, Anioł, Bóstwo, Ideał Doskonałej, Czystej i Pięknej istoty o cudownie i promiennie Boskim charakterze. Wszyscy ludzie przybliżający się w swych poszukiwaniach do Boga dokonują transformacji całej swojej istoty, osobowości czy charakteru w postać o Boskiej Naturze, a Joga, Mistyka Eurazji uczy, że człowiek w głębi siebie nosi pamięć o tym jak to kiedyś był Aniołem Bożym, mieszkańcem Niebios pod władzą Mahā Dewa, Najwyższego Anioła, a jest to Imię przypisywane osobowej postaci Władcy Niebios, czyli Panu Śiwa! W żydowskiej tradycji, która jest odnogą, gałęzią rasy semickiej powiada się o Bogu JHWH, Jahuwah lub Jahwah oraz o Aniele Pańskim jako Najwyższym z Aniołów lub manifestacji Boga w postaci Anioła (Malāk), co znane jest pod Imieniem Jahuel, Jahoel lub Joel, zawsze przekładanym jako Anioł Pański lub Bóg Anioł. I taka sama relacja zachodzi pomiędzy Imieniem Śiwa, a Imieniem Mahādewa, stąd mówimy o postaci Śiwa Mahādewa jako o Bogu, Osobie Ducha Świętego, Bogu Śiwa w postaci Mahādewa. Najwyższy Bóg może przejawić się, zamanifestować w wielu postaciach jednocześnie dla różnych klas istot i światów, a Jego możliwości nie są ograniczone ani czasem, ani też przestrzenią. A wielka i zasadnicza jest dla światów i stworzeń przejawionych rola i funkcja, jakie pełni Pan Śiwa, Osoba Ducha Świętego w strukturze przejawienia Boskości i Bóstwa oraz w materii przemiany stworzeń i światów w nową postać bytu lub w nową formę bytu. Ludziom potrzeba pamiętać, że Bóg, Bóstwo jest w istocie ucieleśnieniem, uosobieniem Łaski, Miłosierdzia, Litości, Życzliwości, Przyjaźni, Przychylności, a cechy te rozwijane przez każdego człowieka w jego charakterze na pewno przybliża go do Boskości i przybliżając dzień stawania się osobą duchową.

Działanie Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej dotyka pojedynczą ludzką istotę przede wszystkim w czasie jej przyspieszonego, intensywnego rozwoju duchowego, kiedy podejmie Ścieżkę Światła prowadzącą z królestwa ludzkiego do królestwa duchowego, gdyż Śiwa, Pan Śiwa, Łaskawy Bóg jest panem i władzą każdego procesu przemiany (Parinama) stworzeń w wyższą formę bytu, tak indywidualnie jak i zbiorowo. Śiwa obejmuje władzę nad człowiekiem całkowitą, kiedy ten podejmuje ascetyczno-mistyczny trening duchowy, z wielką determinacją doskonali i oczyszcza siebie, aby uwolnić się od wad i skażeń ludzkiej formy bytu i od grzeszności tego świata, a przybliżyć się do Piątego Królestwa jak jest nazywane Królestwo Boże, Królestwo Ducha. Mówimy o pięciu królestwach życia, mineralnym, roślinnym, zwierzęcym i ludzkim w zwykłym świecie oraz o piątym właśnie królestwie życia, jakim jest Królestwo Niebios pełne Aniołów, Dewas czy Malaków! Symbolizuje to Pięcioramienna Gwiazda, której korona, górny promień oznacza Królestwo Ducha. Pięć wielkich kręgów ewolucji życia, świadomości uwięzionej w ograniczeniach rozmaitych specyficznych form bytu jak minerały, rośliny, zwierzęta, a w końcu różne rasy ludzkie oraz wyżej rasy i gatunki Niebian, Anielskich form bytu daje nam obraz ogromnej machiny ewolucyjnej, w jakiej uczestniczy świadomość żyjących stworzeń, Dusza – Ātman! Pięć wtajemniczeń, przejście duszy od form bytu w roślinnych formach do ewolucji w zwierzęcych formach, a potem przejście ze świata ludzi do świata Duchów, Aniołów, to wielkie procesy ewolucyjnej przemiany świadomości, którą zajmuje się właśnie Trzecia Osoba Trójcy, Pan Śiwa, Jahuwah!

W momencie, kiedy człowiek zaczyna interesować się Bogiem, rozmyślać o Bogu, próbuje czuć Boga, modli się do Boga lub medytuje o Bogu w skupieniu, zaczyna otwierać się dla cech i właściwości Boga oraz zaczyna się proces przyciągania Boskiej Energii, Ducha w postaci Światła, Miłości, Łaski, Miłosierdzia, Wsparcia, Ochrony, Radości, Piękna, Tęsknoty, Pokoju i bardzo wielu innych wyższych subtelnych cech i właściwości, a ludzka istota chwilowa wypełnia się Duchem Bożym, wypełnia się lub otacza Energią Boga, a przecież Jezus i Apostołowie także mówią, że Duch jest Energią, Światłem, Miłością czy Łaską. Działanie Boskiego Ducha zaczyna przemieniać człowieka i przebudowywać, rekonstruować z jego upadłej i zdegenerowanej postaci pełnej błędów, grzechów, wad, ułomności i słabości w istotę bardziej udoskonaloną na wzór i podobieństwo Boże, co w sumie oznacza rozwinięcie bardzo wielu cech i właściwości, które ludzkie istoty straciły, zgubiły w procesie upadku, sprzeniewierzenia, za które zostały wygnane z Raju Boga dawno temu i z powodu którego błądzą jako istoty upadłe w upadłych królestwach bytu i życia. Boski Duch, Energia Śiwa oczyszcza człowieka z jego wad i słabości oraz ułomności i degeneracji, a potem stopniowo rozwija wszelkie potrzebne cechy, właściwości i funkcje wedle wzoru Stworzenia, tak, aby przywrócić w człowieku Obraz i Podobieństwo Boga, gdyż w istocie swej człowiek został stworzony na Obraz i Podobieństwo Boże, a niektórzy ludzie miewają całkiem dobrą naturalną, spontaniczną pamięć swojego Boskiego Pochodzenia i bycia w rzeczywistości Osobą Duchową, Brahmanem! Nie wolno w sobie podsycać świadomości grzechu, błędów ani winy, ale dążyć do ich eliminacji i usunięcia, dążyć do wyeliminowania każdej wady i słabości charakteru, do uwolnienia każdego poczucia winy, grzechu czy kompleksu. Energia Boga, Święty Duch Boży, gdy skupiamy się w Bogu, w Imieniu czy Obrazie Boga, gdy rozmyślamy dużo i coraz więcej o Bogu zaczyna człowiekowi mocno pomagać w uwolnieniu i oczyszczeniu ze wszelkich złych i szkodliwych nawyków i przypadłości, a ludzka istota dzień po dniu małymi kroczkami przeistacza się w coraz doskonalszą, bliższą Obrazowi Boga osobowość. Należy zaznaczyć, że w zasadzie nie ma końca tego procesu udoskonalania, gdyż Bóg jest Nieskończony i Nieograniczony, a zatem nie ma takiej możliwości, aby gdzieś była granica czy kres dla procesu duchowego rozwoju. Koniec każdego etapu jest zawsze zarazem początkiem następnego, większego procesu.

Nic to zatem dziwnego ani nadzwyczajnego, że Śiwa, Osoba Ducha, Najwyższa Osoba Boga-Ducha znana jest wszystkim starożytnym cywilizacjom Eurazji, a i nieobca większości współczesnych, prawdziwie religijnych kultur i społeczności, chociaż świadome procesy przemiany, rozwoju duchowego zawsze są sprawą elitarnych i awangardowych Wspólnot, Bractw i Zakonów mistyczno-duchowych. W wielu miejscach Azji, Europy, Oceanii, a także Afryki, znaleźć można symbole Pana Śiwa, kultu i religii Śiwa w postaci Lińgamu, owalnego kamienia w kształcie jajka lub słupa (stupy), często stowarzyszonego z małą fontanną tak, że kamień (słup, jajo) jest w środku obmywany nieustannie przez strumień bieżącej wody. Lińgi były i są budowane w pobliżu naturalnych źródeł wód, a ich symbolika odnosi się do stwarzania i powstawania życia stworzeń i ludzi. Człowiek spragniony Boga i Boskości zawsze szuka grup i wspólnot, kręgów osób o podobnych dążeniach i potrzebach, a w ten sposób, kiedy kilka/naście takich osób się odnajdzie i spotka, powstają na całej planecie Ziemia małe ezoteryczne wspólnoty Ośrodki Światła Prawdy i poszukiwań duchowych, samorozwoju. Spotykające się osoby tworzą zwykle krąg osób na tym samym etapie rozwoju, krąg pracujący nad uwolnieniem się od podobnych problemów, słabości czy nawyków, krąg pracujący nad rozwojem tych samych cech i właściwości Boskiej, Duchowej Natury. Ludzie zdegenerowani w większym stopniu nie posiadają żadnych zalążków nawet Wyższych Uczuć, które są subtelną podstawą dla jakiegokolwiek dalszego rozwoju duchowego, a mistycy mówią w tym punkcie, że są to ludzie kamiennego serca, albo ludzie bez serca. Serce jest zarówno ośrodkiem jak i symbolem pielęgnowania i rozwoju Uczuć Wyższych, które otwierają upadłej ludzkości Drogę do Boskości. Mówi się o Trzech Zasadniczych Uczuciach Wyższych, stanach Serca, jakie są potrzebne człowiekowi dla udoskonalenia, a są to Wîraga – Odwaga, Dzielność, Bohaterswo, Wiweka – Wyczucie, Rozróżnianie, Zrozumienie, Rozumność, Czuciowiedza – Pojmowanie Sercem oraz Mumukszu – Pragnienie Boga, Tęsknota za Stwórcą, Pragnienie Powrotu do Niebios, Dążenie Wzwyż. To pod wpływem Mumukszu człowiek zaczyna poszukiwać prawdy o sobie, swoim pochodzeniu i istocie i celu życia. Mumukszu pobudza do rozmyślań o sensie życia i przeznaczeniu człowieka, do pracy nad sobą i dociekań natury filozoficzno-religijnej, a także do Mistyki, Jogi Ducha, gdy Mumukszu obudzi się i rozwinie nieco bardziej niż to ma miejsce u większości ludzkiej rodziny, o której Pisma Święte mówią: „Lud ten czci mnie tylko wargami, ale Sercem się mnie wyrzeka!” Ludzie Ducha muszą być Sercem przy Bogu oddając się modlitwie i kontemplacji, śpiewom duchowym, tańcom dla Boga, medytacjom, oczyszczeniom takim jak posty, a nade wszystko wzbudzaniem w sobie pozytywnych boskich właściwości będących cechami Bóstwa i Bogini, przymiotami Boga – jak zwą to Sūfī – gdy są w odpowiednim natężeniu, wystarczająco mocno rozwinięte.

Często Mistycy, Jogini i Siddhowie (Cudotwórcy) wspominają o Ośmiu albo o Dwunastu podstawowych właściwościach będących Boskimi przymiotami Serca i jednocześnie subtelnymi Uczuciami Wyższymi. Miłosierdzie, Współczucie, Zadowolenie, Spokój, Łaskawość, Życzliwość, Sympatia, Radość, Piękno, Podziw, Zachwyt, Błogość i podobnymi słowami-pojęciami określa się zwykle wymieniane zestawy kilku/nastu takich Boskich Cech, które stanowią odwieczny fundament dla odnowienia ludzkiej istoty i jej duchowej naprawy. Bez otwarcia na subtelne Uczucia i delikatne, duchowe właściwości, ludzie nie mają żadnej szansy na wewnętrzną metamorfozę i odnowienie w sobie Oblicza Boga, Bóstwa, Stwórcy na obraz i podobieństwo którego zostali przez Stworzyciela zaprojektowani i powołani do istnienia. Relacja człowieka z Bogiem, Bóstwem Nieba, relacja pomiędzy człowiekiem a Bogiem jest taka jak pomiędzy Ojcem i Matką, Rodzicami, a zwyrodniałym dzieckiem, które szkodzi i niszczy rodzinny dom oraz atakuje swoich własnych Boskich Rodziców swymi czynami, postępowaniem, mową i myślą. Postawa ludzi odsunęła ich Bóstwa Nieba i spowodowała wyrzucenie, banicję z Królestwa Niebios, Ducha, banicję do świata zdegenerowanych, demonicznych (asurowych) istot w jakim cała ludzkość teraz przebywa cierpiąc za własne zło i ulegając często całkowitemu zwyrodnieniu, czego objawem są wojny, szczególnie wojny religijne, inkwizycja, terror państwa i władców nad narodami, zniewolenie, alkoholizm, nikotynizm, a w szczególności mięsożerstwo, gdyż jest to granica odróżniająca człowieka od całkowicie zdegenerowanego człekozwierza.