O Dwóch Rodzajach Wolności i Wyzwolenia

W naukach o rozwoju wewnętrznym każdego rodzaju dużo powiada się o dwóch zasadniczo rodzajach osobistej, wewnętrznej wolności, wyzwolenia czy zbawienia. Nie należy mylić ze sobą tych dwóch stanów umysłu i serca, nie należy ich ze sobą mieszać ani odwracać kolejności ich osiągania. Pierwszym rodzajem wewnętrznego wyzwolenia, osobistej wolności ducha czy umysłu jest Wairāgja. Oznacza to rozpuszczenie i upłynnienie żądz, pragnień i przywiązań, wolność od nazwy, formy i pustki, uwolnienie od przywiązania do materialnych rzeczy, form i kształtów. Wairāgja to bezpożądliwość, brak chciwości, brak żądzy władzy i dominacji nad innymi, brak przywiązania do rzeczy i przedmiotów obecnych w życiu ludzkiej istoty. Starożytni stan umysłu czy serca, jakim jest Wairāgja, nazywali osobistą, wewnętrzną wolnością albo pierwszym wyzwoleniem, podstawą zbawienia. Rzeczy odchodzą i przychodzą, a człowiek rozumie, że nie jest posiadaczem ani właścicielem przedmiotów materialnych, a jedynie ich rozsądnym użytkownikiem. Nie cierpi ani wobec zysku ani wobec straty będąc jednaki wobec przypływów i odpływów materialnych bogactw. Drugi, ostateczny rodzaj wolności i wyzwolenia to Kaiwalja, co jak sama nazwa wskazuje jest Wolnością Mistrzów, zbawieniem, jakie prezentuje Najwyższy Mistrz Duchowy, który całkowicie spalił, unicestwił nasiona karmiczne i jest wolnym od konieczności odradzania się w uwarunkowanych, pragnieniowych światach. Drugi rodzaj wolności to pełnia zbawienia jaźni, ducha od przymusowego odradzania w kolejnych wcieleniach na wskutek uwarunkowań karmicznych, zgodnie z prawem siewu i zbioru. Jest to zupełnie inny stan wolności, który otwiera bramy rzeczywistego postrzegania przeszłości i przyszłości, znajomości poprzednich żywotów oraz przyczyny istnienia każdej rzeczy. O ile Wairāgja postrzegana jest jako jedno z podstawowych ćwiczeń duchowych, jako praktyka bezpragnieniowości, powstrzymania ego od żądz, chciwości, pragnień i awersji, to Kaiwalja uznawana jest za Siddhi, Owoc Oświecenia, Spełnienie, który manifestuje się jako duchowy Dar, Cudowna Moc, suma czy efekt końcowy całego procesu duchowego rozwoju. Ludzie muszą nauczyć się dobrze rozróżniać oba stany umysłu, duszy, aby nie popadać w pychę bycia oświeconym czy wyzwolonym.

Ludzie zrywający łatwo więzi z innymi, porzucający rodziców, dzieci, duchowych nauczycieli, ci akurat nie są ani wyzwoleni ani wolni w żadnym rodzaju, są umysłowo chorzy. Jest tak dlatego, że wszyscy ludzie, wszystkie stworzenia są ze sobą duchowo, pozaświadomie powiązane, a im bardziej człowiek wolny i wyzwolony w jakimkolwiek sensie, tym głębsze, czystsze i bardziej udane związki duchowe, mistyczne i miłosne tworzy z innymi istotami, z innymi ludźmi. To nadmiar chorobliwych żądz, awersji i zawiści wiedzie do skomplikowania, zagmatwania czy zerwania więzi międzyludzkich. Im bardziej osoba jest wyzwolona i wewnętrznie wolna w sensie Wairāgja, tym bardziej udane, trwałe, czyste i dobre związki tworzy z większością ludzi i istot, które w życiu spotyka. To człowiek wolny od astralnych, niskich emocjonalizmów, człowiek, który kocha, rzeczy gdy przychodzą i kocha rzeczy gdy odchodzą, przemijają. Podobnie miłuje osoby pojawiające się w jego czy jej życiu i miłuje osoby znikające, odchodzące z jego czy jej życia. Im bardziej wewnętrznie wolna, bezpożądliwa jest osoba, tym łatwiej wchodzi w relacje z rzeczami i osobami (formami cielesnymi) i tym bardziej łączące więzi są czyste i dobre, bez cierpienia, bólu i udręki. Im większa stałość w związkach przyjaźni, tym bardziej osoba jest wolna. A nie ma otwartości serca bez wewnętrznego wyzwolenia, bezpożądliwości, jednakowości wobec zysku czy straty. Wairāgja to otwarte serce, które jednako wita i żegna wszystkie rzeczy, a także nie zapomina doświadczonego dobra ani dobroczyńców.

Wyższe stopnie czy poziomy pierwszego wyzwolenia czy podstawowej wolności od rzeczy i żądz pragnieniowych przejawiają się jako realizacja Vitarāgavishaja Ćittam, Świadomość czy Stan Ducha, Umysłu pozbawiony, oczyszczony z wszelkich żądz, chęci czy pragnień, pożądań, które byłyby przedmiotem, obiektem jego dążeń. Jest to osoba czynu, realistyczna, działająca tutaj i teraz, wolna od mrzonek, fantazji i urojeń, które nie byłyby natychmiast przekuwane w czyn. Vitārāgin to człowiek czynu, a nie kłębuszek niespełnionych żądz, obietnic, mrzonek, fantazji, plugawej paplaniny o niczym. Umysł, serce czy dusza nie są skalane niezaspokojonymi czy niespełnionymi dążeniami, żądzami, oczekiwaniami, ale osoba realizuje wszystko to, co sama postanawia, czego się podjęła i co dokonać powinna z racji duchowego obowiązku, jak wychowanie własnych dzieci.

Aparigraha to stan gotowości na przyjęcie Oświecenia, stan umysłu i serca, stan ducha pełnego zjednoczenia gotowego do samoistnej Iluminacji czy Przebudzenia! Aparigraha to stan nie lgnięcia do przedmiotów i obiektów, które można byłoby posiadać lub chcieć. Nieprzyleganie, nielgnięcie, bycie ponad dążeniami i potrzebami o materialnym, przedmiotowym charakterze. Taka osoba tworzy bardzo czyste więzi i związki, gdyż nawet subtelna żądza posiadania czy zawłaszczania jej w ogóle nie kala ani nie opanowuje. Niezbyt słusznie stan Aparigraha nazywany jest duchowym czy wewnętrznym Ubóstwem, gdyż nie oznacza biedy ani nędzy, ale wewnętrzną wolność od obiektów pożądania, brak egotycznej chciwości czy emocjonalnej żądzy władzy i manipulowania ludźmi jako formami cielesnymi. Bycie poza i ponad rzeczami, obiektami, niemieszanie czy niełączenie się oznacza nietworzenie nowej karmy, a jedynie Czyste Działanie. Czyn Wolny od przywiązania, emocjonalnej żądzy nie tworzy uwarunkowań karmicznych i jest czynem wyższego rodzaju, stanowiąc krok ku Kaiwaljam, ku wyzwoleniu i wolności ostatecznej dla istot żyjących w uwarunkowanych światach. Aparigraha wyjaśniana jako nieposiadanie oznacza, że tego, co jest razem z człowiekiem nieposiada się, niezawłaszcza w swej świadomości i jest się w każdej chwili osobą gotową do rezygnacji, do wyrzeczenia każdej rzeczy, każdej osoby ze swego życia, statusu czy majątku. Mędrzec rzeczy wita, gdy przychodzą i żegna gdy odchodzą, bez żadnej wewnętrznej próby czy potrzeby ich zatrzymywania, co nazywa się czystym, doskonale czystym związkiem i duchową więzią.

Astromentalne związki pełne prymitywnych emocji, oczekiwań i zazdrości nie mają nic wspólnego z czystą i bardzo delikatną więzią duchową zapisaną w sferze Ākāsa, w Duchu, Próżni czy Przestrzeni Światła. Wysubtelnianie i rozpuszczanie przywiązań, żądz, pragnień, oczekiwań czy posiadania zwykle rozważa się w kategoriach trzech albo siedmiu coraz bardziej subtelnych stopni, acz dopiero ich przekroczenie jest osiągnięciem stanu Aparigraha doskonale znanego przez duchowych Nauczycieli Przewodników i Mistrzów. Wyjaśnienie przywiązania i żądzy w kategoriach żądzy seksualnej z objawami zazdrości i urojeń to jedynie jeden typowy, podręcznikowy przykład, a sfera pragnień, żądz, oczekiwań, chciwości dotyczy wszystkich sfer ludzkiego życia, myślenia, odczuwania, działania. Kto nie osiągnął wyższych stanów bez pożądliwości i nieprzywiązania do materialnych obiektów ten na pewno nie jest osobą wolną w sensie ostatecznym. Istnieją trzy rodzaje związków, więzi, które trzeba szczególnie pielęgnować i rozwijać. Pierwszy to związek z Bogiem, Wszechduchem, Naturą, Kosmosem czy jak tam ludzie zwykle nazywają Najwyższe Istnienie, Brahmana. Drugi to związek z Guru, gdzie Guru jest pojmowany jako ogół wszystkich ucieleśnień Boskości, Wszechducha w postaci Aniołów (Dewów), Mistrzów czy Świętych, Arhatów Duchowej Hierarchii, Awatarów i Bodhisattwów. Guru to zarówno jeden z tych wymienionych jak i wszyscy razem lub część z tej liczby 144 tysięcy Mistrzów Przewodników, Hierofantów Duszy. Trzeci rodzaj więzi, którą trzeba podtrzymywać to czysty związek z Drogą, czyli z Dharmą (Ewangelią, Świętą Wiedzą) i ze wspólnotą Ludzi Drogi (z Sanghą). Każda próba uwalniania, porzucania czy zrywania więzi z jednym z Trzech Klejnotów Wyzwolenia jest tragicznym błędem, który przyniesie nieskończone cierpienie i trudności źle postępującej osobie.

Kaiwalja, ostateczne wyzwolenie, wolność od konieczności wcieleń i uwarunkowań do reinkarnacji wymaga stworzenia bardzo mocnej więzi, umocnienia się i zakorzenienia w Trzech Klejnotach Wyzwolenia: Bogu, Guru, i Drodze. Kaiwalja to nie tylko uwolnienie się od prymitywnych żądz, nałogów, skłonności i bezmyślnych pragnień, ale to uwolnienie duszy (Purusha, Ātman) od uwarunkowań od więzów poprzednich wcieleń, od więzów formy, od obciążeń zmuszających do odradzania i spotykania skutków swoich czynów. Kaiwalin odradza się świadomie tam gdzie chce, wtedy kiedy chce i na jak długo chce. Będąc panem życia i śmierci, może trzymać ludzkie ciało przez 300, 700 czy 1200 lat bez jedzenia, siedząc wysoko w górach, jak słyszycie często o Mistrzach Laya w Himalajach! Absolutna wolność, całkowite zbawienie nielicznych z ludzi, potwierdzone jest zwykle, choć nie zawsze cudownym sposobem odejścia w postaci Wniebowzięcia, zniknięcia ciała w chwili śmierci, widocznym dla innych wstąpieniem w Światło Nieba jak w przypadku Lao Tse, Śri Kryszna, Henocha, Eliasza, Jezusa czy Padmasambhawa! Krocz Ścieżką Mądrości i rozprzestrzeniaj Wiedzę!

Himalaya Swami L.M.