Noe
Noe (hebr. נוח Noaḥ, arab. نوح Nūḥ, w tłumaczeniu na pol. znaczy: „odpoczynek; pocieszenie”) – według Księgi Rodzaju (Rdz 6,8 - 9,29) syn Lameka i dziesiąty potomek w linii od Adama przez Seta; patriarcha, człowiek prawy i sprawiedliwy. Patriarcha, prorok i prekursor judejskiej tradycji duchowej, a także chrześcijaństwa i islamu, zawarł "Tęczowe Przymierze" z Bogiem. Tęcza jako znak, symbol Przymierza (Inicjacji) jest wspaniałą wizją połączenia z Bogiem i rozpuszczenia się w Bogu, w Duchowej Substancji. Odkrywanie Chwały Boga jest odkrywaniem blasku tęczowego światła w głębi wnętrza
Historia Noego (Noah)
Pierwszym prorokiem, człowiekiem, z którym Bóg zawarł swoje przymierze tworząc religijny Zakon był patriarcha Noah (Noe), który urodził się w 1056 roku po stworzeniu Adama i żył aż do roku 2006, czyli przez okrągłe 950 lat. Pierwsze swoje dzieci prorok Noe spłodził w wieku ponad 500 lat. Potop w postaci zatopienia całej ziemi i zniszczenia coraz bardziej grzesznej ludzkości, w tym potomków Kaina, nastąpił w końcu roku 1656, a zakończył się na początku 1657 roku. Sem, pierworodny syn Noego i protoplasta rasy semitów, urodził się jakieś sto lat przed potopem, w roku 1558 i żył całe 500 lat.
W czasach przed potopem pojawił się zwyczaj wielożeństwa, gdyż setyci zwani Synami Bożymi poślubiali każdą kobietę, którą sobie upatrzyli, rozwijając w ten sposób rodzaj namiętnej pożądliwości. W tych czasach żyła też na ziemi rasa ludzi-olbrzymów zwana w Biblii terminem Nefilim, a na wschodzie słowem Dżinna. Ten rodzaj olbrzymów o demonicznym charakterze oraz żyjących w nieumiarkowanej pożądliwości setytów, z których ostani prawy zmarł przed potopem. Pozostał do ocalenia tylko Noah wraz ze swoją prawą i sprawiedliwą rodziną.
Linki zewnętrzne
Portal nauk duchowych i społecznych tradycyjnych szkół i zakonów sufickich w Polsce