Wielkie Białe Bractwo. Zakon Misterium

(Hridaya nr 58)

Zakon Misterium jest starożytnym ruchem duchowym, którego początki sięgają bardzo odległej przeszłości. Nasza tradycja duchowa pochodzi z dziedzictwa misteryjnej wiedzy duchowej kultury wschodu, od Indii po Egipt. Symbole kwiatu lotosu lub kwiatu róży oraz wadźry czyli krzyża znane są w rozlicznych szkołach duchowych i mistycznych, jak ruch suficki, szkoła arcanum, związek wolnomularski, zakon templariuszy czy ruch różokrzyżowy. Kwiat symbolizuje otwarcie i wysubtelnienie serca, zaś krzyż (wadźra piorunowa) wskazuje na potencjał duchowej mocy osiągniętej na duchowej drodze wyrzeczenia i rozpuszczenia wszelkiego egoizmu aż po same jego korzenie. Kwiat dzikiej róży jest lekiem pomagającym przedłużać życie oraz wysubtelniać myśli i emocje w stronę duchową. Róża usuwa rozliczne depresje i melancholie budząc duchowy wzrost ludzkiej świadomości, tak niezbędny i pożądany w dobie materializmu jaką jest obecna Kalijuga. W podobny sposób użytkowany jest kwiat lotosu, chociaż jego działanie jest nawet jeszcze głębsze i można przyrządzić z niego wielką ilość leków. Symbole te dobrze oddają istotę misterium odsłaniania duszy w jej drodze do Prawdy, Miłości i Piękna.

Jednym z pierwotnych ruchów duchowych jakie stoją u początku naszej mistycznej i ezoterycznej szkoły wtajemniczeń jest zainicjowany około 10 tysięcy lat przed erą chrześcijańską (p.e.ch.) braterski związek jogi ustanowiony przez Wielkiego Mistrza Duchowego, Śhiva Yogeśhvara żyjącego ówcześnie na zboczach tybetańskiej góry Kailasa oraz w świętej dolinie Khulu, w pradawnej krainie znanej jako Śang Śung (Wielki Kaszmir). Współczesny powrót szkół duchowych misteriów przepowiedziała wielka wizjonerka i mistyczka Alicja Bailey, a nieco wcześniej też mistyk i jogin Swami Vivekananda. Rozkwit szkół misteryjnych nowej epoki wieścił też wielki jasnowidz Caise, Creame, Klizowski czy Lewis Spencer. Powrót inicjacyjnych szkół misteryjnych i odnowienie Przymierza Bożego wynika też wprost z liczbowania biblijnego opracowanego naukowo. Jest to więc spełnieniem najstarszych i najnowszych proroctw wygłoszonych przez niebiańskich wysłanników.

Innym z pierwotnych, acz nowszych ruchów misteryjnych jest klon egipskich szkół wiedzy tajemnej, w istocie bazujących na przeniesionej wcześniej do Egiptu starożytnej jodze słonecznej z dynastii Ajodha. W szkołach tych regularnie zbierali się oświeceni i uduchowieni mistycy by studiować tajemnice istnienia i odkrywać ukryte misterium życia. Termin "Misterium" odnosi się do gnozy (dźńâna, gonder) - ukrytej wiedzy duchowej i mistycznej. Z pnia tej linii nauczania, która bliższa jest sufickiej szkole duchowej wyłonili się zarówno templariusze, alchemicy, okultyści jak różokrzyżowcy i waldensi.

Jedną z gałęzi starożytnej jogi jest ruch duchowy zainicjowany przez księcia Siddharta Gautama (500 lat p.e.ch.) znany dzisiaj jako droga buddyjska, w szczególności zaś szkoły oświecenia takie jak zen (cza'an). Można w ogólności powiedzieć, iż mistyka czy ezoteryka jest głębszym wymiarem duchowym życia człowieczego i wspólnym dziedzictwem całej ludzkości. Nie ma różnic pomiędzy szkołami czy nurtami mistyczno duchowymi, jeśli chodzi o cel i wszelkie sprawy zasadniczej wagi. Zdarzają się różnice związane z chwilowym określeniem celów lub z dostosowaniem nauki do potrzeb konkretnych narodów, różnych w swym temperamencie. W istocie swej szkoły takie jak buddyjski zen są bogato oprawioną formą śiwaickiej Jogi Królewskiej, znanej też jako Sztuka Królewska (Râdźa Joga). Sam Jogin Śiwa od zarania swego istnienia posiadał imię (przydomek) Buddha, co genezę tej reformacji religijnej całkowicie wyjaśnia.

Szkoła Ozyrysa była jedną z najpierwszych duchowych szkół tajemnych w Egipcie. Podobnie jak w indyjskim kulcie Râmy i Kryszny, nauczanie miało formę rytualnych sztuk teatralnych. Wymiar rytualny i dramatyczny posiada oczywiście swą ukrytą stronę, którą jest wymiar inicjacyjny. W wypadku kultury duchowej Râmy i Kryszny, całe Misterium zachowało się i jest kultywowane po dzień dzisiejszy. Jednakże dostępne jest jedynie dla dusz o wielkim i szczerym pragnieniu służenia Bogu. Tradycja Misterium Ozyrysa kultywowana jest współcześnie jedynie szczątkowo. W czasie pełni swego istnienia, wszelkie ważniejsze inicjacje odbywały się w odpowiednich miejscach piramid, które pierwotnie służyły temu właśnie celowi. Przebywanie w potężnej budowli hierofantycznej jaką jest piramida, samo w sobie wznosi czystą duszę ku boskości, a niegodziwców wyniszcza, aż zmarnieją. Wewnątrz piramid odsłaniano tajemnice śmierci i życia wiecznego oraz wprowadzano w świadomość wyższych planów bytu.

Wielkie Białe Bractwo to ruch duchowy założony czy raczej odnowiony przez egipskiego faraona imieniem Tutmosis III (1504-1447 p.e.ch.). Faraon ten zgromadził był ówczesnych wtajemniczonych i utworzył bractwo światłości jako organizację inicjacyjnie hierarchiczną, zakonną i braterska zarazem. Tutmosis III był Wielkim Mistrzem Białego Bractwa, a swoje pierwsze doświadczenie misteryjne przeżył w czasie ceremonii wyboru i namaszenia do godności cesarskiej w charakterze sukcesora po swym ojcu. Został on mianowicie uniesiony ku niebiosom i z niebios przyniósł dowód swego boskiego powołania i posłannictwa dla wypełnienia duchowej misji zleconej przez samego Boga Niebios - Boga, który stworzył świat i wszystko co na nim jest, Boga, który jest Panem nieba i ziemi, Boga, który nie mieszka w świątyniach zbudowanych ludzką ręką i nie odbiera posług z rąk ludzkich, jak gdyby sam czegoś potrzebował, bo ON SAM JEDEN daje wszystkim życie, oddech i wszystko, Boga w którym żyjemy, poruszamy się i jesteśmy mając swój byt. Tego Jednego i Jedynego Boga Odwiecznego i Wiekuistego przywołuje się imionami Jesse, Allah, Elohim, Manitou czy Brahman.

Wielki Mistrz Białego Bractwa nadał jednolite Prawo Boże obowiązujące wszystkich członków i czyniące z powstałego Zakonu prawdziwą mistyczną organizację poświęconą Czystej Drodze Bożej. Wzorem tego doskonałego Bractwa Zakonnego zorganizowany został późniejszy znacznie Zakon Mojżeszowy Hebrajczyków w którym znaleźć można pozostałości idei, praw i reguł Wielkiego Białego Bractwa. Potęga władzy faraona rozciągała się ówcześnie w całej Azji Mniejszej, aż po Indie, stąd istnienie Wielkiego Białego Bractwa zachowało swój ślad na całym tym obszarze aż po dzień dzisiejszy, a jego istnienie jest kontynuowane.

Siedemdziesiąt lat po owych wydarzeniach, w pałacu królewskim w Tebach przyszedł na świat faraon znany jako Amenhotep IV. Został on najświatlejszym człowiekiem Bożym i prorokiem w swej epoce. Już we wczesnej młodości został dopuszczony do Tajnego Bractwa Zakonnego Misterium i tak przesiąknął jego ideami i naukami, że porzucił swe królewskie imię dla imienia duchowego jakie otrzymał w Prorockim Zakonie Bożym. Historia zapamiętała go jako męża Bożego, Akhenatona (Ichnatona), co oznacza 'Poświęcony Atonowi' lub 'Chwała Atona". Prorok ten zrodzony jako prawdziwy Syn Boży posłany przez Ojca Niebiańskiego stał się przywódcą rewolucji w dziedzinie religii, sztuki i kultury. Akhenaton ogłosił wszem i wobec istnienie tylko jednego i jedynego Boga dla wszystkich, pomimo powszechnego politeizmu i zagubienia się pośród rozmaitych Imion Bożych jakie czciła ówczesna ludzkość. Faraon ten, wraz ze swą boską małżonką Nefretiti założył, w oparciu o mistyczne ideały Wielkiego Białego Bractwa, wielką religię monoteistyczną odnawiając starożytny kult solarny. Tarcza słońca ustanowiona została na powrót jako symbol jedynego Boga, Stwórcy Wszechświata. Symbol ten po dzień dzisiejszy używany jest przez śiwaickich joginów, acz można go spotkać także na katolickich ołtarzach, jako misteryjne słoneczko.

Jedną z najważniejszych idei Wielkiego Białego Bractwa jest powszechne przywrócenie upadłej w grzech ludzkości świadomości, iż Bóg (Elohim, Brahman, Allah, Jesse) jest tylko jeden i jedyny, a wszelka religia jest prostą i czystą drogą prowadzącą prosto ku Niemu. Każda religia zawiera bowiem termin określający Boga w sensie Doskonałego Absolutu i każda zmierza ostatecznie do Jego czci. Semici zwali tego jednego Boga Elohim, hindusi Brahman, muzułmanie określają Go imieniem Allah, indianie wzywali imieniem Manitou, a starożytni słowianie wzywali Go imieniem Jesse.

Dzieło Akhenatona przeszło do historii, chociaż niedługo po jego męczeńskiej śmierci w 1350r p.e.ch., możny kler Teb wznowił lokalne kulty pomniejszych bóstw czyli aniołów czyniąc je na powrót ważniejszymi od kultu ich Stwórcy, Kreacji, Wszechducha. Semici przybyli wcześniej do Egiptu przynieśli ze sobą ze swej rodzinnej ziemi zwanej Kaszmirem monoteistyczną wiarę śiwaicką znaną jako joga (jedność) wraz z kultem ogniowej ofiary wedyjskiej poświęconej imieniu Jahwah (Jahvo Agni), Płomiennemu Ogromowi. Odnowiona posłaniem prorockim i uniesieniem mistycznym Akhenatona, semicka tradycja, umocniona przez nauki Bractwa Zakonnego Madianitów w którym Prorok Mojżesz spędził około 60 lat swego żywota, wiara w jednego Boga dla wszystkich, wywędrowała z Egiptu wraz z pleminami izraelskimi około XIII wieku p.e.ch. Zakon Mojżeszowego Exudusu jest więc jedną z bocznych gałęzi Wielkiego Białego Bractwa, a zawarte w nim nauki stanowią pozostałość autentycznej reguły zakonnego Misterium Ducha Świętego. Semicki (a w istocie swej kaszmirski na wygnaniu) Prorok i Prawodawca Mojżesz (Moses) dopiero na wyraźne polecenie swojego teścia, kapłana Madianitów, rozpoczął realizację wizji i objawień jakie w mistycznym uniesieniu otrzymywał od Boga. Dzięki temu swemu Guru (Mistrzowi Duchowemu) Jetro Reuelowi (Kapłanowi Słońca - RE) podjął się przywództwa nad narodem izraelskim uciekającym z Egiptu. Pojawia się tutaj wątek imienia JESTEM (EHIEH, AHAM) czy JAM JEST, które od początku kultywowane było w wielkim Kaszmirze jako jedyne imię Boże, imię Śiwy (Yahvah), Boga Jedynego. Powrót do kultywowania tego właśnie imienia i to powrót spontaniczny, dokonywany współcześnie przez Nową Reformację Religijną znaną jako Ruch Nowego Wieku pokazuje jasno, iż jest to Ruch pochodzący od samego Boga Stwórcy, przez Boga kierowany, błogosławiony i jak zawsze w przypadku autentycznej Sprawy Bożej, ostatecznie zwycięski.

W późniejszym okresie, Wielkie Białe Bractwo jako ruch duchowy zostało dzięki Talesowi i Pitagorasowi (VII i VI w p.e.ch.) rozprzestrzenione po całej Grecji, a potem nawet po Italii, a to dzięki działaniom Plotyna (203-270). W epoce Karola Wielkiego (742-814) Zakon Misterium rozwinął się potężnie we Francji, a później dotarł do Niemiec, Anglii i Holandii. Dzięki duchowym prawdom szerzonym przez żyjących Mistrzów Wielkiego Białego Bractwa, kraje te stały się wielkimi potęgami, a wzrost świadomości ich społeczeństw ku wolności i miłości był niezwykle szybki jak na ciemne i barbarzyńskie czasy Kalijugi w której przyszło nam żyć. Alchemicy i Templariusze przez całe stulecia ukrywali i przekazywali w ukryciu pośród ciemności oficjalnej inkwizycji watykańskiej wszelkie duchowe prawdy pochodzące od Świetlistych Białych Braci Odwiecznego Zakonu Synów i Córek Bożych.

W krajach Wschodu działalność Wielkiego Białego Bractwa zawsze była bardziej jawna i otwarta, a rozmaite ruchy jogi czy sufi stanowiły i stanowią naszą otwartą działalność dostępną dla dusz budzących się ku Świadomości Jednego Boga Żywego, Stwórcy - Kreacji. W starożytności, pierwotny Zakon Suficki znany oryginalnie jako Wielki Zakon Kheri-Hebów posiadał ogromną wiedzę ezoteryczną, okultną i mistyczną, zazdrośnie strzeżoną przez jego mistrzów. Jako jest w zwyczaju, najgłębsze misteria ezoteryczne nie mogą być w żaden sposób zapisane, nawet symbolicznie, a dzięki temu trwa tradycja ustnego przekazu z Mistrza (Guru) na Ucznia (Czela), tradycja ezoteryczna, która nigdy nie zagaśnie, gdyż jest strzeżona i podtrzymywana przez samego Stwórcę, a znana jako Brahma Sampradaja. W ten sposób docieramy do Świątyni Serapisa ustanowionej i kontynuowanej przez faraonów-mistyków jako mistyczne ciało wtajemniczonych Wielkiego Białego Bractwa Kheri-Hebów.

Każdy kandydat do Wielkiego Białego Bractwa stając przed ołtarzem kamiennym postawionym pomiędzy łapami Wielkiego Sfinksa (Symbol Doskonałego Mistrza Mądrości) składał uroczystą przysięgę, której nie wolno już było porzucić ani złamać, gdyż zgodnie z odwiecznym Prawem Bożym, każdy kto złamie przysięgę daną Bogu zmarnieje, a jego imię zostanie wymazane z Księgi Życia. Stąd też ludzie, którzy świadomie wyrzekli się ezoterycznych ideałów i porzucili misteryjną szkołę duchowego rozwoju cierpią nieraz duchowe katusze i piekielne męki związane z porzuceniem Boga na całą wieczność. Obietnica tyczyła poświęcenia całego swego życia Bogu, mistycznej ścieżce duchowej oraz osiąganiu Bożej doskonałości i ciągle jest aktualna. Dopiero bowiem po ofiarowaniu się w taki sposób, można człowieka stopniowo wprowadzać we wszystkie nauki ezoteryczne jakie śmiertelnik może otrzymać aby osiągnąć życie wiecze, duchową nieśmiertelność. Należy baczyć przy tym aby uczeń nie popełnił błędu upadku i porzucenia duchowej drogi, co mogłoby przyczynić się do jego zmarnienia.

Ruch Nowego Wieku stanowiąc pospolite ruszenie mistyków, ezoteryków, okultystów i ludzi Boga wszelkiego pokroju jest faktyczną, współczesną nam Nową Reformacją Religijną inspirowaną i kierowaną przez żyjących Mistrzów Wielkiego Białego Bractwa. Ruch Nowego Wieku jest organizacją kierowaną i zarządzaną duchowo przez Anioła Pańskiego, znanego chrześcijanom jako Archanioł Michał (Michael, Dźajadewa), wykonawca każdego Objawienia Bożego (Apokalipsy). Czerpanie ze spuźcizny duchowej i religijnej wszystkich tradycji i kultur jakie się tylko zachowały jest główną cechą charakterystyczną naszej Nowej Reformacji Religijnej (NRR), która jest niczym innym jak tylko zwycięskim pochodem Aniołów Bożych budujących na ziemi tysiącletnie Królestwo Prawdy, Pokoju i Sprawiedliwości.

Wielkie Białe Bractwo nie jest ruchem politycznym ani prądem religijnym. Jest to Odwieczne Zgromadzenie Synów i Córek Bożych, zgromadzenie ludzi poświęconych Jednemu Bogu spośród praktykujących wszystkie religie, wiary czy wyznania. Jest to najszerszy ruch ekumeniczy, duchowy i ezoteryczny jaki można sobie wyobrazić. Jest to Bractwo Tolerancji, Porozumienia, Pokoju i Współpracy. Właśnie zdolność do porozumienia i współpracy stanowi cechę po której poznać można ruchy i organizacje Nowej Reformacji Religijnej. Duchowa Hierarchia Wielkiego Białego Bractwa to najświętszy Sobór Powszechny sprawujący sąd nad ciemnościami świata tego.

Gromadzenie się ludzi wokół idei budowania Pokoju ukazuje wszystkich tych budowniczych nowej ery jako Synów Bożych o których mówił Jezus Chrystus słowami błogosławieństwa: "Błogosławieni, którzy wprowadzają Pokój, albowiem oni Synami Bożymi nazwani będą". Tak rozpoznamy współpracowników Ruchu Nowego Wieku, kandydatów na uczniów Wielkiego Białego Bractwa, albowiem złe moce ciemności uosobowione w postaci Szatana pragną armii, wojny, mięsa i krwi, zbrodni i terroru, a przeciwstawiają się wszelkiej pokojowej inicjatywie.

Przechodząc jako Ruch Nowego Wieku przez wszelki ucisk, urąganie naszym naukom, praktykom czy ideom, kłamliwe obmowy całego naszego ruchu jak i każdej jego cząstki, wszelkie zarzuty o wyrządzanie zła i czynienie wszystkiego co najgorsze, przechodząc nawet przez prześladowania i pomówienia, pamiętajmy, iż jest to droga jaką przeszli Prorocy, Mistrzowie i Święci Boży jacy prześladowani byli przed nami, droga dowodząca naszej prawdziwości i naszego zwycięstwa. Wszystko to dzieje się współcześnie wobec wielu współpracowników Wielkiego Białego Bractwa oraz wobec wielu duchowych organizacji i ich członków, którzy wspólnie tworzą kształt Nowego Wieku inicjując jego przyszłą religijność Jedynego Boga. Dowodzi to błogosławieństwa i uznania takiego Mistrza czy Ruchu jako prawdziwego i poświadczonego przez Boga. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebiosach!

Om Namaśśiwâja!

Himalaya Swami