Ghana
Ghana – Himalajskie śpiewające Misy, Gongi, Dzwonki (ang. singing bowls).
Ghana to w sanskrycie każdy rodzaj instrumentu muzycznego z brązu lub stopu metali na którym gra się poprzez uderzanie, czyli dzwony, gongi, dzwoneczki, misy etc. Jest to także rodzaj wibrującej, dźwięcznej recytacji dającej pogłosy dzwonów lub grania na misach, a także sposób tańczenia. Wielki gong lub bęben o głębokim brzmieniu gongu to gabhIrikA. Rodzaj gongu lub naczynia z brązu do grania to kAMsya, co jest także miarą pojemności.
Praharin to strażnik czasu wybijający pełne godziny, muhurty na gongu. Wedyjska godzina trwa 48 minut, jest ich 30 w czasie doby, a praharin miał za zadanie wybijać na gongu pełne godziny. Prahara to także cykl 3 godzin, 1/8 doby i w takim rytmie także wybijane były godziny przez praharina. Do wybijania godzin służyło w cywilizacji wedyjskiej kilka rodzajów gongu: daNDaDhakkA, gabhIrikA, yAmaghoSa oraz yamerukA.
Medyczne uzdrawiające dźwiękiem wazy wykonane z brązu, ze stopów z miedzią mają właściwości antyseptyczne, nie tylko superdźwiękowe. Gra na wibrujących instrumentach muzycznych takich jak ghana – misy, gongi, dzwony należy do starożytnego nurtu wedyjskiej muzyki niosącej pokój, harmonię i zdrowie, a nazywanej muzyką Gandharva, muzykujących aniołów i bogów, dawnych mieszkańców himalajskiego Królestwa Gandhara.
Słowo Gandharva (Sanskrit: गंधर्व, gaMdharva) oznacza istoty grające, śpiewające i tańczące w kręgach ganów z pomocą instrumentów takich jak ghana. Gandharva to wedle nauk wedyjskich półboskie (upadeva) istoty pełniące często rolę posłańców Bogów (Dewów) do ludzkości, istoty czy także rodzaj dusz niosących boskie orędzie z pomocą muzyki, tańca i śpiewu.
Gandharva związanai są z siłami natury, z drzewami i kwiatami, a ich muzyka jest muzyką wibracji natury niosącą pokój i zdrowienie. Żeński odpowiednik Gandharva to Apsara(sa). Istoty te potrafią podróżować po niebie, w przestrzeni kosmicznej, często mają wygląd ludzi z cechami ptaków lub koni (anioły ze skrzydłami, Pegaz, Ptah, etc). Gandharwy strzegą niebiańskiego napoju leczniczego zwanego Soma, patronują leczniczym, uzdrawiającym wywarom roślinnym. w kulturze wedyjskich Indii istnieje rodzaj zaślubin zwanych zaślubinami Gandharwów, gdzie kobieta i mężczyzna z własnej woli składają przysięgę wierności na Niebo i Ziemię sobie wzajemnie stając się faktycznie małżeństwem. Gandharva to także wojownicy, zdolni rycerze i eksperci sztuk walki, biegli w kalarpayat, mieszkańcy królestwa Boga Indra w niebiosach.
Masaż dźwiękiem z użyciem pochodzących z Himalajów i Tybetu dzwonków (tingsha), mis (sanskryckie pAtra) oraz gongów po raz pierwszy w Polsce wprowadzono już w początkach lat 80-tych XX wieku dzięki Himalaya Rishi. Wiele osób nauczyło się tej ajurwedyjskiej w swej istocie techniki wibracyjnego masażu z pomocą dźwięków dzwonków, mis i gongów w ramach nauki ajurwedyjskiej Śabda-Bheszadźja (Bheshajya, Terapia). Zgodnie z wierzeniami ludzi Wschodu człowiek powstał z dźwięku, a ściślej wyłonił się z praoceanu dźwięku i światła. Stąd metoda terapii oparta o dźwięk.
Misy, dzwony i gongi przybyły do Tybetu z Indii w tym samym czasie, gdy Buddyzm przybył do Tybetu, głoszony przez największego nauczyciela Padmasambhava, Awatara Śiva. Historia tybetańskich mis sięga, więc 8-go wieku e.ch., a prawdziwymi twórcami śpiewających mis są wedyjscy Ryszi (Rishi). Antyczne śpiewające misy (singing bowl) wytwarzają multifoniczne i poliharmoniczne półtony, które są charakterystyczne dla tych instrumentów.
Dzwonki (Ting-Sha) to dość ciekawe narzędzie służące “do wyciągania” (łamania blokad) – widać to w czasie warsztatów terapeutycznych prowadzonych przez ajurwedyjskich Swamich. Dzięki wysokim dźwiękom (ostrym i miękkim zarazem) o wibrującej charakterystyce (para takich dzwoneczków wibruje z częstotliwością kilku Hz, czyli w zakresie theta), doskonale nadają się jako uzupełnienie do wszelkiego rodzaju medytacji i koncertów. Na tle ich wyrazistego brzmienia, bardzo łatwo możemy dostrzec i wsłuchać się w otaczającą nas ciszę.
Dzwoneczki synchronizują zwykle różne ćakramy (czakry) chociaż najczęściej można nabyć w sklepach indyjskich dzwonki służące do synchronizacji czakry Ajna (Adźna) leżącej wewnątrz głowy. Misy dźwiękowe mogą być niezmiernie użyteczne w życiu codziennym. Ich dźwięk szybko i skutecznie relaksuje, pomaga w przezwyciężeniu stresu oraz wyzwala twórczą energię. Podczas odprężającego masażu dźwiękiem mogą też zostać rozwiązane problemy zdrowotne. To, co jest znane dzisiaj jako Indyjska Muzyka Klasyczna jest odgałęzieniem starożytnej, wyszukanej formy jogi zwanej Nada Jogą w praktyce której istotą jest połączenie oddechu z dźwiękiem.
Gong to instrument muzyczny, którego początki sięgają epoki brązu. Według niektórych historyków jest to pierwszy instrument muzyczny stworzony przez człowieka. Badania archeologów potwierdzają że pierwsze egzemplarze pochodzą z 3500 p.e.ch. Dziś gongi najlepszej jakości produkuje się w Azji. Tradycyjny sposób wyrobu od wieków nie zmieniony powoduje że Tam Tamy z tamtego regionu mają najlepszą jakość. Brąz i cyna i miedź to podstawowe składniki gongu, stara i sprawdzona technika wyrobu daje gwarancje najwyższej jakości dźwięku.
Gong można najczęściej spotkać w orkiestrze symfonicznej. Wielu muzyków wykorzystuje go także w innych dziedzinach muzyki. Jednak najlepsze i najbardziej efektywne właściwości gongu są widoczne podczas seansów muzykoterapeutycznych. Chińczycy znając tą właściwość stworzyli niemal kunszt gongu, który można usłyszeć i poczuć dziś w Europie a od niedawna w Polsce. Podstawowe dwa rodzaje gongów to: Gong Tam Tam inaczej zwany Gongiem Królewskim oraz Gong Fen inaczej zwany gongiem Wietrznym.
W Indii gongów używano dla generowania boskiego dźwięku AUM (OM) i stosowano prawidłowo razem z nauką wibrowania tego Króla Mantr jakim jest Pranawa.
Gong, podobnie jak misy ma już długą tradycję na świecie. Szacuje się zwykle, że powstał około 3500 lat p.e.ch. na początku Epoki Brązu na terenach Mezopotamii (obecne tereny Iraku, Iranu i Turcji). W czasach starożytnych używano go w świętych ceremoniach, rytuałach, medytacjach, czy obrzędach ludowych. Odpędzano nimi złe duchy i różne zagrożenia, ale gongi zwiastowały także pokój i symbolizowały dobrobyt. Starożytni uzdrowiciele i lekarze uważali, że poprzez pierwotne brzmienie gongu można przekazywać ludziom uniwersalna energię życiową. Jest on najsilniej spośród wszystkich znanych rezonującym instrumentem, a w Indii używano gongów brzmiących dźwiękiem Pranawy – Om.
Gong jest narzędziem terapeutycznym, silnie oczyszczającym i tak jak kąpiel wodna odświeża nasze ciało, tak dźwięki gongu oczyszczają nasze sfery emocjonalne i duchowe. Na Zachodzie kąpiele w dźwiękach odbywają się w pozycji leżącej, jednak dla ludzi Wschodu taka pozycja to często profanacja. Gong wibrujący dźwiękiem Pranawy – Om zawsze słucha się w siedzącej, najlepiej lotosowej pozycji medytacyjnej. Ludzie Zachodu muszą się więcej uczyć u dobrych Guru, a mniej profanować, aby im kultura duchowa Wschodu bokiem nie wyszła.
Rzemieślnicy wykonujący himalajskie misy w Nepalu czy Tybecie pracują od momentu rozgrzania stopu pięciu (lub czasem siedmiu) metali przez wiele godzin bez najmniejszej przerwy aż do zakończenia dzieła, bo tylko przy spełnieniu tych warunków misy są źródłem pięknych dźwięków i zarazem terapeutycznych właściwości. Wielkość mis dźwiękowych jest różna, inne też jest ich działanie na poszczególne fragmenty ciała człowieka.
Misy po uderzeniu specjalnie dobraną pałeczką wytwarzają fale dźwiękowe, przenikając ciało wywołują w żywych komórkach wibracje i przekazują im swoją energię. Badania naukowe wykazały, że pod wpływem tych wibracji komórki ciała zaczynają produkować limfocyty, które odpowiedzialne są za wzmacnianie odporności. Wytwarzanie mis jest zarezerwowane tradycyjnie dla wielopokoleniowych rodzin wykonujących to rzemiosło od wieków, zwykle dla potrzeb klasztorów lub szkół ajurwedyjskich.
Misy dźwiękowe popularnie acz niesłusznie w Polsce nazywane misami tybetańskimi, ich odmiany znane są w różnych kulturach i państwach, takich jak np. Indie, Nepal, Birma, Japonia, Chiny i Tajlandia. Wykorzystywane są tam w świątyniach i przy różnego rodzaju obrzędach. Z tego co udało się ustalić z badań nad historia tych instrumentów stanowią one kombinacje przedmiotu codziennego użytku z naczyniem rytualnym. Widzimy owe misy na rycinach i malowidłach zarówno Buddy Medycyny, Bhaishajya Deva jak i na wizerunkach anielskiego mistrza uzdrawiania jakim jest Dhanvantarii Deva (धन्वंतरी). Wskazuje to na bardzo starożytne pochodzenie owych instrumentów.