Asztawakragita
Asztawakragita Ashtavakra Gita (Sanskryt: अष्टावक्रगीता; IAST: aṣṭāvakragītā) lub inaczej Pieśń Asztawakry - to indyjski dydaktyczny poemat filozoficzny nauczający w duchu systemu adwaita wedanty, że jedyną wartością wyzwalającą człowieka jest poznanie. Poemat ten, skomponowany w stylu humanistycznym, jest równocześnie wysokiej klasy dziełem literackim.
Asztawakragita napisana jest w sanskrycie i podzielona jest na dwadzieścia jeden pieśni. Autor poematu jest anonimowy. Utwór pochodzi prawdopodobnie z XIV wieku.
Religijno-filozoficzny poemat został ujęty w postać dialogu między doskonałym mędrcem Asztawakrą a jego uczniem, legendarnym Dźanaką, królem Mithili. Toczy się wokół dwóch zasadniczych problemów: poznania i wyzwolenia. Poznanie, które osiąga się wraz z odkryciem prawdy, prowadzi do wyzwolenia, jakie daje joga. Wyzwolenie zaś jest specyficznym rodzajem szczęścia.
Asztawakra Gita prezentuje tradycyjne nauczanie Adwaita Wedanty z niezwykle rzadko spotykaną jasnością i mocą. Ta gita była znana, doceniana i zajmowała znaczące miejsce w nauczaniu: Ramakryszny, Wiwekanandy, Śri Śri Raviego Śankara, Sai Baby i Osho.