Piekło

Wizja piekła w sztuce

Piekło – to w religiach, które uznają życie pozagrobowe – miejsce przebywania lub stan dusz zmarłych, potępionych za grzechy lub winy wobec bogów, które zostały przez nie popełnione na Ziemi.

Piekło w różnych religiach

Według pierwotnych i starożytnych religii - piekło znajdowało się przeważnie pod ziemią, a wyobrażenia doznawanych w nim kar były kształtowane na wzór doczesnych cierpień człowieka. Zesłane za karę do piekła dusze, cierpiały tam głód, pragnienie, tortury, ból, płacz, niewolę, męki, strach i doświadczały niewyobrażalnego cierpienia aby odkupić swoje ziemskie przewiny. W piekle mieściła się także siedziba złych duchów i diabłów, które miały za zadanie ludzi sprowadzać na złą drogę i wciągać do piekła.

Piekło w judaizmie

Według judaizmu, obok podziemnego miejsca do przebywania wszystkich zmarłych (szeol), istnieje miejsce kary dla potępionych (Gehenna).

Piekło w chrześcijaństwie

Według chrześcijaństwa i jego głównego nurtu (katolicyzm, prawosławie i protestantyzm) piekło jest stanem potępionych aniołów i zmarłych ludzi, na zawsze pozbawionych daru oglądania Boga, dręczonych cierpieniami fizycznymi i wyrzutami sumienia. Przez długie lata rozpowszechnione było, zarówno wśród katolików, jak i protestantów, dosłowne rozumienie ognia piekielnego jako powodującego cierpienia fizyczne.

Piekło w katolicyzmie to stan ostatecznego samowykluczenia z jedności z Bogiem i świętymi. Kościół katolicki od I w. poucza i przypomina o istnieniu piekła jako stanu nieodwołalnego. Do piekła trafiają po śmierci dusze ludzi umierających w stanie grzechu śmiertelnego. Współcześnie uważa się, że kara piekła, przedstawiana jako "ogień wieczny" i polega na wiecznej rozłące duszy z Bogiem. Jednak jeszcze w 1910 roku, według Catholic Encyclopedia, większość teologów katolickich zaliczała do kar piekielnych cierpienia fizyczne i interpretowała ogień piekielny jako dosłowny, materialny ogień, w którym dusze cierpiały wieczną mękę.

Piekło u adwentystów

Według adwentystów Bóg byłby gorszy od największych okrutników, gdyby skazywał ludzi na wieczne męczarnie. Szatan, propagując koncept wiecznego piekła, oskarża w ten sposób Boga o niezwykłe okrucieństwo. Ostatecznie szatan i jego aniołowie spłoną w jeziorze ognia, które nie będzie dosłownie trwać wiecznie, ale będzie wieczne w skutkach.

Nazwy piekła w Biblii

Stary Testament - Szeol, Hinnom

Nowy Testament - Hades, Gehenna

Piekło w islamie

Według islamu piekło to miejsce, w którym ogień trawi skórę, po spaleniu odradzającą się na nowo. Niewierzący pozostaną w nim na wieki, wierzący, którzy do niego trafią za grzechy mają zawsze, prędzej czy później szanse na raj.

Piekło w buddyzmie

Według buddyzmu ogólna nazwa dla piekła to naraka. Naraka zawiera 16 piekieł (w tym 8 gorących i 8 zimnych), a chociaż okres przebywania w nich może być niezmiernie długi, to jednak jest ograniczony. Nauki o piekłach są interpretowane dosłownie, bądź jako symboliczne przedstawienie różnych stanów umysłu.

Piekło w spirytyzmie

Według teorii spirytyzmu, bazującej na przekazach duchów wyższych, zebranej w dziełach Allana Kardeca (zwłaszcza w dziele Niebo i piekło według spirytyzmu), piekło nie istnieje; dobry i sprawiedliwy bóg nie mógłby skazywać żadnego ze swoich dzieci na wieczne męki; w spirytyzmie przyjmuje się, że dusze wciąż się doskonalą poprzez kolejne wcielenia i każda z nich otrzymuje zawsze szansę na poprawę.

Wizje piekła w sztuce

Dante i Wergiliusz w piekle

Dante i Wirgiliusz w piekle – obraz William-Adolphe'a Bouguereau

W malarstwie wizerunki piekła z dużą ekspresją przedstawiał m.in. Hieronim Bosch i Hans Memling.

Najbardziej znany literacki obraz piekła zawiera Boska Komedia Dantego. Piekło jako abstrakcyjne miejsce, gdzie człowiek może trafić w już życiu doczesnym, stało się głównym tematem Sezonu w piekle Arthura Rimbauda. W muzyce jednym z bardziej znanych tytułów jest Orfeusz w piekle Offenbacha, jednak piekło offenbachowskie znacznie odbiega od standardowych jego wyobrażeń. W operetce jest to siedziba bogów utożsamianych zresztą z paryskim establishmentem z czasów kompozytora. Piekło (i jego mieszkańcy) są częstym tematem przysłów.

Bibliografia

• Jerzy Prokopiuk, Nieba i piekła, 2001, Uraeus.
• Georges Minois, „Historia piekła" (franc. Histoire de l'enfer), 1994, wyd. pol. 1998, Volumen, przeł.A. Kędzierzawska, B. Szczepańska.

Linki zewnętrzne

• Strona ezoteryczna