Księżyc

Księżyc -

Zmienność faz Księżyca

Zmienność faz Księżyca kojarzona jest zwykle z cyklem rozrodczym (ciąża). Jako Światło nocne, dające specyficzny, srebrzysty blask, kojarzony jest też ze wszystkim, co tajemnicze, niezbadane, magiczne, sekretne. Związane są z nim boginie Luna i Selene oraz bóstwo indyjskie Ćandra/mas. Symbolizują go trzy postacie kobiece: dziewica-kapłanka (Pełnia), kobieta-matka (ciężarna) (Kwadra) i dojrzała mądra kobieta (Nów) - gdzie wiedżma (mądra) oznaczała pierwotnie wiedzącą, wiedzącą matkę, dopiero w średniowieczu barbarzyńsko tępiący dawne kultury i wiedzę "niechrześcijańską" kościół katolicki nadał tej nazwie znaczenie pejoratywne. Najstarsze ślady archeologiczne kultu Potrójnej Wielkiej Bogini, pochodzące z około VII wieku p.e.ch., napotykamy w starożytnej Anatolii (dzisiejsze Çatal Hüyük w Turcji). Jak wnosić można z późniejszej mitologii, która pewnie oddaje starsze, choć nie zachowane na piśmie opowieści, było to związane ze sposobem postrzegania świata, jako ustawicznej gry form. Tak i Wielką Boginię widziano jako wciąż tę samą, ale objawiającą się w różnych formach, jako zmienną w niezmienności, jako trzy fazy jednego boskiego bytu. Związek Wielkiej Bogini z Księżycem, roślinnością i płodnością jest tak pewny, że nikt z badaczy nie poddaje go w wątpliwość. Obserwując na niebie zmienność faz Księżyca wierzono, że tak, jak Luna czy Selene zmienia swą postać, tak i jej pani - Wielka Bogini ulega cyklicznym przemianom od dziewicy-kapłanki przez fazę kobiety-matki do wszystkowiedzącej starszej kobiety, zaglądającej w stare dziedziny świata chtonicznego oraz na ścieżkę poprzez świat umarłych. Ten pradawny anatolijski obraz Potrójnej Bogini przedostał się zarówno do mitów hetyckich, jak i greckich (Demeter-Kore). Potrójna Bogini symbolizuje Całość, Pełnię, co ma również znaczyć, że Bogini panuje nad każdą fazą życia, że zna wszystkie rzeczy na ziemi i niebie, że kieruje wielkim misterium umierania i odradzania. Ta matriarchalna trójca została zaanektowana przez późniejsze patriarchalne systemy wierzeń, w tym chrześcijaństwo, chociaż w dawniejszych czasach, w tym w Indiach występowała i występuje równolegle (Śaiva/Śiwa i Śakta/Tantra).

Jak Stara Bogini Hekate łączona była z nowiem Księżyca oraz ze sztuka magiczną, tak magią w ziemskiej rzeczywistości zajmowały się w Azji Mniejszej starsze kobiety, starowinki. W starohetyckich tekstach wyraźnie powiada się, że osobami upoważnionymi do działania na polu magii były "Staruchy" (Szeptuchy), kobieca starszyzna. W okresie około XVII i XVI wieku p.e.ch., w hetyckich pałacach oraz świątyniach we wszystkich większych miastach Staruchy (Szeptuchy) otaczano opieką i pewną czcią. Zajmowały się one praktykami magicznymi, wróżbiarstwem, wieszczeniem, ale też leczeniem, zielarstwem - ich pomocnikami byli lekarze, a jak wiemy, wtedy sztuka medyczna miała swój kontekst sakralny i była oparta na ziołolecznictwie oraz bioterapii (mesmeryzmie, przekazie energii duchowej). Zioła zaś to przecież święte rośliny Wielkiej Bogini. Starucha/Szeptucha odczytywała znaki, przewidywała losy ludzi, dokonywała wieszczenia z ognia, uczestniczyła przy wróżeniu ze zwierzęcych wnętrzności, z fusów. Patrzyła w niebo, śledząc ruchy ciał niebieskich, odczytywała boski głos z grzmotów i błyskawic. Była ważną personą, a kto wie czy jej duża rola u Hetytów nie była dziedzictwem prastarych neolitycznych wierzeń i praktyk dawnej Anatolii, jeszcze z czasów Çatal Hüyük. Starucha z Azji Mniejszej to wyjątkowa postać - zdaje się, że ani w Egipcie ani w Sumerze i u innych ludów Mezopotamii nie ona była główna osobą niejako zawodowo parającą się magią - tam taką rolę odgrywali raczej kapłani. Podobnie czczono starsze kobiety w śaktyjskich tradycjach Indii, Nepalu i Tybetu, w nurcie Śakta/Tantra

W niektórych dawnych wierzeniach Księżyc pełnił także rolę męską, ślad takich wierzeń zachował się do naszych czasów w jego nazwie.