Digambara

Digambara, Digambarowie - w dewanagari: दिगंबर) – jeden z dwóch głównych (obok śwetambarów) kierunków w łonie dźinizmu (tradycji dżaina). W sanskrycie słowo digambara (दिगंबर) oznacza dosłownie odzianego w sferę nieba, odzianego w przestwór i odnosi się do tego, iż digambarowie chodzą zupełnie nago w odróżnieniu od śwetambarów, którzy ubierają się na biało. Współcześnie i digambarowie używają ubrań (dawny zwyczaj pozostał tylko w obrębie niektórych klasztorów), ale zwykle tylko w celu wykonywania pracy czy podróży w nieprzyjaznym środowisku.

Podział na digambarów i śwetambarów zaistniał już w czasach Mahawira, gdyż śwetambarowie nie przyjęli wszystkich jego reform. Rozłam nasilił się w II wieku e.ch., jednak jeszcze do XI wieku istniały wspólne świątynie obu odłamów. Pozycja kobiet jest gorsza niż w rywalizującej grupie: zaprzecza się możliwości osiągnięcia przez nie mokszy (zbawienia) zanim nie narodzą się jako mężczyźni, nie mogą także zostać mniszkami. W odróżnieniu od śwetambarów nie mają kanonu świętych pism- twierdzą iż kanon dźinijski zaginął.

Przedstawiciele szkoły digambara i ich dzieła

• Bhadrabahu (zm. 318 p.n.e.) - założyciel nurtu digambara napisał m.in.: Kalpasutra, Niryukti, Dristivada. Bhadrabahu – asceta dźinijski, żył w czasach Ćandragupta Maurya (Morya) i był jego mistrzem duchowym. Na koniec okresu trwania dwudziestoletniej suszy wraz z królem i uczniami wybrał się do Karnataki, gdzie zagłodził się na śmierć.
• Samantabhadra (VI w n.e.) - napisał m.in. Aptamimansa;
• Pudżjapada (ok. X–XI w n.e.);
• Nemiczandra (ok. X–XI w n.e.);
• Dewanandin;
• Akalanka (ok. VIII w n.e.) - napisał m.in.: Asztasati.