Elohim

Elohim (hebr. אלוהים ,אֱלֹהִים) - w Biblii Hebrajskiej jedno z określeń Boga, obok JHWH (według Wj 3,14 tłumaczonego jako "jestem, który jestem"). Jest to dłuższa forma słowa El (אל) i jego rozszerzenia Eloah (אלוה), również będących imionami Boga w Biblii. Samo słowo El jest od zawsze określeniem najwyższego boga w mitologii ugaryckiej i fenickiej, oznacza moc i siłę, potęgę. W takim wypadku można by tłumaczyć jego znaczenie jako mocny, silny. Choć słowo Elohim występuje często na określanie bóstw (w znaczeniu bogowie empireum), z przedimkiem ha- oznacza ono zwykle Jedynego Boga i w tej formie (jako ha-Elohim) występuje w Tanachu ponad 2 tysiące razy. Izraelici nigdy nie używali terminu Elohim dla oddania majestatu osoby (podobnie król, mówiąc o sobie, używał liczby mnogiej). Język hebrajski nie zna metody pluralis majestatis.

W języku arabskim słowo Elohim odczytywane jest jako Allah, w aramejskim jako Allaha. Nie ma wątpliwości, że chodzi o tego samego Boga, Najwyższą Istotę, Absolut. Wyznawcy Biblii i Koranu wierzą w tego samego Boga!

Teoria źródeł Biblii wyodrębnia fragmenty Pięcioksięgu, w którym używana jest ta forma imienia Boga, jako należące do redakcji (tradycji) elohistycznej, w przeciwieństwie do tradycji jahwistycznej, w której używane jest imię JHWH.

Słowo Elohim z punktu widzenia gramatyki hebrajskiej to rzeczownik w liczbie mnogiej o czym świadczy sufiks -im. W języku starohebrajskim Elohim oznaczało liczbę podwójną, Boską Parę Bóstw lub także ogół Par Boskich Panteonu. Tymczasem w Biblii jest ono źle tłumaczone jako wyraz w liczbie pojedynczej (np. Rdz 1,1: "בְּרֵאשִׁית בָּרָא אֱלֹהִים", gdzie czasownik "בָּרָא" oznacza "(on) stworzył", nie zaś "stworzyli"). Sens tego fragmentu łatwo zrozumieć w kontekście używania imienia JHWH, gdzie JHWH jest męskim aspektem Boskiej Pary, Boga jako mężczyzny i kobiety, wzoru dla stworzenia ludzkości.