Jak Rozwijać Duchową Praktykę?

(Hridaya nr 10)

Dziękuję wszystkim, którzy podsunęli do opracowania ten wspaniały temat. Ufam, że będzie z pożytkiem dla wszystkich praktykujących na Ścieżce. Nauczyciele ciągle podkreślają ważność nieustannego praktykowania. Pozwolę sobie przytoczyć kilka punktów, które są ważne, najważniejsze i we wszystkich Duchowych Szkołach mocno podkreślane.

W Szkole Sufich elementarne praktyki duchowe (perskie: RYAZAT) przepisywane przez nauczyciela (per. MURSZID) zajmują około pół godziny codziennej pracy o poranku. Następujące elementy wchodzą w skład praktyki indywidualnej: MODLITWA, ODDYCHANIE CZTERECH WIATRÓW (ŻYWIOŁÓW), WASIFA (Imię Boga, dawane indywidualnie), MEDYTACJA ŚWIATŁA (światło wschodu słońca), MILCZENIE.

W Szkole Laja Jogi podstawowa SADHANA, czyli duchowa praktyka obejmuje głównie trzy elementy: ĆWICZENIE ODDECHOWE, MANTRA (kosmiczne słowo, dawane indywidualnie), MEDYTACJA ŚWIATŁA (sanskr. Dźjoti/s), wschodzące w sercu słońce lub transmisja oraz INTENCJONALNA MODLITWA lub MILCZENIE. Szczególne systemy, takie jak Narajana joga mogą zawierać pokłony, jednak zasadniczy szkielet pracy pozostaje taki sam.

W systemie Agni Jogi, dla przykładu mamy MODLITWĘ DO SZAMBALI, GŁĘBOKIE ODDYCHANIE (około pięć minut), SŁUCHANIE lub MÓWIENIE AUM, CZYTANIE FRAGMENTÓW NAUK. Systemy Bhakti Jogi polecają trochę ODDYCHANIA, ŚPIEWANIE MANTRAMÓW lub KIRTAN (taniec) - co jest głównym punktem, MEDYTACJE NA GURU (s. TRATAKA, co jest związane ze ŚWIATŁEM GURU i OFIAROWANIA (zwykle w formie śpiewanej modlitwy), także MILCZENIE.

Ufam, że uważny czytelnik, wsłuchując się w skład merytoryczny praktyk, zauważa już jakieś DŹWIĘKI JEDNOŚCI PODSTAW PRAKTYKOWANIA. Podobne filary zapewne mają podtrzymywać podobną konstrukcję. Mistycy chrześcijańscy także wypełniają te filary: MODLITWA RÓŻAŃCOWA, GŁĘBOKIE ODDYCHANIE, ŚPIEWY DUCHOWE (pieśni tyczące Imienia Pana), MEDYTACJE ŚWIATŁA CHRYSTUSOWEGO. Dobrze, wiemy już od czego rozpoczyna się duchowa podróż, teraz o tym jak się to rozwija.

Rzecz zasadza się, myślę o rozwoju praktyki, na ćwiczeniach duchowych. Sufi określają to mianem RYAZAT (j. perski), a jogini używają tu terminu SADHANA (sanskr). Od tysięcy lat, mistycy, święci wszelkich tradycji wypełniają ćwiczenia jako istotny element swojej drogi do oświecenia, do zbawienia, do wyzwolenia i do objawienia. Trzeba mieć na uwadze to, że żadne ćwiczenie nie jest tak istotne, aby było celem samym w sobie, zaś z drugiej strony jest o tyle ważnym, że stanowi POJAZD (palijskie JANA), wiozący do upragnionego celu.

Każdy wyższy poziom inicjacji (jest ich zwykle siedem lub dwanaście) wprowadza jakby wzmocnienia dla naszego pojazdu, a czasem też otrzymujemy całkiem nowy pojazd. Wszystko służy coraz szybszemu przybliżaniu się do celu. Ciekawym jest fakt, że kolejnych dziewięć inicjacyjnych stopni w Szkole Sufich odpowiada idei Dziewięciu Pojazdów w tradycji buddyjskiej, a także w tradycji Laja Jogi (w formie Bhaktadźany). Ezoteryczne Szkoły Buddy używają podobnych w swej istocie Form Pojazdów jak Szkoła Sufich czy Szkoły Jogi.

Paliwo Duchowego pojazdu praktykowania

Pojazd duchowego praktykowania potrzebuje też paliwa, jak każdy normalny pojazd. Jest nim Twoja żarliwość w osiągnięciu celu. Twoja chęć czy dążność do samorealizacji, do odkrycia Boga (Brahma, Adi Buddha). Myślenie o celu i pragnienie celu to ŻARLIWOŚĆ, czyli energia stanowiąca ciepło, która czyni praktykę żywą i płomienną. Wtedy pojazd nas wiezie. Czy nie wystarczy sama żarliwość? Niestety, do paliwa musi być pojazd. Dopiero gdy osiągniemy cel wszystkich mistyków, to ani pojazd, ani paliwo nie będą potrzebne!!!

Posiadanie pojazdu bez paliwa lub samego paliwa (ŻARU) bez pojazdu będzie mało rozwojowe. Tak czy owak pozostaniemy w miejscu! Jasnym jest, że utrata zainteresowania w powtarzaniu indywidualnych praktyk jest brakiem, utratą zainteresowania w osiągnięciu celu. Osiągniesz cel jeśli ku niemu zmierzasz. Podobnie realizujemy nasze wszelkie, zwyczajne ludzkie zainteresowania.

Duchowe zainteresowanie takie jak Bóg, Tajemnica Stworzenia, Doskonała Miłość i Prawda, od początku istnieją w sferze naszych uczuć i myśli. To, co jest celem Szkoły Ezoterycznej - Oświecenie, Wyzwolenie - leży w zupełnie ludzkim dążeniu. Jesteśmy po prostu ludźmi, ot tak zwyczajnie, nawet wtedy, gdy wybieramy się w duchową podróż. Taka podróż bywa zwykle określana mianem Drogi, Ścieżki (per. TARIQA; s. PATHA lub MARGA, chiń. TAO) lub tak jak u sufich - pracą niebiańskiego podróżnika (per. BAZ).

Utrzymując wyraźnie, tak w pamięci jak w uczuciach, cel - BOGA - automatycznie i chętnie korzystamy z naszego pojazdu dodając mu paliwa. Kiedy odbywa się taką podróż, zmieniają się krajobrazy naszego życia. Zmienia się nasze otoczenie, zmienia się nasze środowisko. To właśnie jest krajobraz PODRÓŻNIKA. Jeśli nic się nie zmieniło, to znaczy, że nic a nic nie przybliżyliśmy się do Celu. Jedyną pewną wskazówką, że przybliżamy się do Celu jest ustawiczne zmienianie się krajobrazu (otoczenia, środowiska).

W istocie, zmiana krajobrazu oznacza naszą Wewnętrzną Przemianę ku Duchowi, ku Bogu, ku Oświeceniu. Możemy mieć przed sobą taką ideę (wyobrażenie, wizualizację) Oświecenia, że to jasność, blask Chwały Boga przenika nas i rozjaśnia, aż stopimy się z tym Światłem. Mistycy Tybetu i Indii praktykują rozpuszczanie w Tęczowe Światło, co jest oznaką głębokiego Urzeczywistnienia i Łaski Boga (s. Brahma). Noe (hebr. Noah), patriarcha, prorok i prekursor judejskiej tradycji duchowej, a także chrześcijaństwa i islamu, zawarł "Tęczowe Przymierze" z Bogiem. Tęcza jako znak, symbol Przymierza (Inicjacji) jest wspaniałą wizją połączenia z Bogiem i rozpuszczenia się w Bogu, w Duchowej Substancji. Odkrywanie Chwały Boga jest odkrywaniem blasku tęczowego światła w głębi wnętrza.

Możemy zaobserwować kolejność zmian w samym sobie. Najpierw zmieniać się zaczyna funkcjonowanie umysłu (strumienia myślenia i wrażeń). Myślenie staje się głębsze, w kierunku rozsądku, rozwagi i głębokich przemyśleń, a w końcu ku intuitywnej odbiorczości, ku czuciowej percepcji (per. CZISTI, s. PRATJAJA). Potem włącza się przemiana struktur emocjonalnych, przemienia się i sublimuje natura pragnieniowa. W końcu odczuwamy bardzo biologiczne zmiany sięgające instynktownych uwarunkowań i konstytucji ciała. Cała praca Przemiany Wewnętrznej zaczyna się od strony mentalnej. Podróżnik od umysłu, wędruje przez świat emocji i pragnień, aby dopełnić się w świecie ciała. Ostatni punkt jest bardzo namacalną częścią duchowości. Możemy to wszystko zaobserwować w zmianach krajobrazu naszego środowiska. Pojawiają się nowi ludzie, o nowych, pasujących do nas, jaśniejszych uwarunkowaniach, subtelniejszym czuciu. Czasem jest trudno spotkać dawnych znajomych. W ostatniej fazie ciało fizyczne staje się zdrowsze, piękniejsze i delikatniejsze, chociaż rzecz paradoksalna, również silniejsze i bardziej zwarte.

Żal przed zostawieniem przeszłości i kurczowe pielęgnowanie archiwum samego siebie, niechęć do nowych mebli, to siły, które skutecznie działają jako "cukier wrzucony do oliwy". Nasz pojazd nie jedzie, lecz stoi w miejscu, nawet jak się nam zdaje, że obracamy kierownicą. Przemijanie starego i pełna akceptacji postawa witania nowego jest postawą, która jest Podróżnikowi niezbędna. Jezus mówiąc o nawróceniu używa słowa, które po grecku oddaje się METANOEO co oznacza całkowitą przemianę Serca, Umysłu i Życia.

Szkoła Duchowego Kultu i uczniostwo na Ścieżce do Boga to otwarcie drzwi dla nowego, dla przyszłości. Dlatego Nauczyciel najpierw sugeruje medytacje nad Otwarciem Serca (Umysłu, Psychiki) dla duchowego Światła (energii) oraz analizę tego, co chcemy osiągnąć, abyśmy mogli przybliżyć się do przyszłych celów. Otwierając drzwi do nowego i zwracając się ku przyszłości musimy pożegnać stare śmiecie, powiedzieć: "Żegnaj", naszej przeszłej, anarchicznej osobowości i podnieść kotwicę ciężką od żalu i lęku. Od żalu za tym, co przeminęło i lęku przed tym, co nastąpi. Droga do Boga to podróż w nieznane. Jeślibyśmy bowiem poznali już Boga, to nie tracilibyśmy nigdy czasu na drogę, która ku Niemu prowadzi.

Błogosławieństwo Inicjacji

Możemy rozważyć też, kto jest kierowcą tego pojazdu praktykowania. Czy jest jakiś pilot, który prowadzi ten statek, aby na pewno we właściwym kierunku? Wielu adeptów rozpoczynających swoją pracę w Szkole Misterium miewa takie dylematy i zwątpienia.

Świetnym pilotem, sternikiem czy kierowcą dla naszego pojazdu jest Energia Przekazu, czyli Energia Inicjacji (per. BAJAT, s. DIKSZAN). Mistycy wszystkich tradycji duchowych zawsze rozważali błogosławieństwo płynące poprzez linię przekazu od Oświeconych Istot, od Mistrzów, Świętych czy Proroków jako niezawodnie prowadzące nasz pojazd we właściwym kierunku. Jest to też istotne znaczenie Inicjacji (Przymierza, Pieczęci) - Pojednanie ze Stwórcą-Kreacją. Połączenie z Bogiem.

Energia Inicjacji to ciągły strumień błogosławieństwa i nieustający drogowskaz dla tych, którzy praktykują. Najlepszy drogowskaz jest bezużyteczny, jeśli nasz pojazd nic a nic nie jedzie do przodu, stojąc bez paliwa (lub z cukrem) na środku najprostszej i najwznioślejszej drogi do niebios. (Tylko się innym drogę blokuje!).

Możemy dojść tutaj do konkluzji, że nie droga jest najważniejsza choć wielu przywiązuje wagę jaka to droga, lecz to aby po niej jechać czy iść, poruszać się do przodu. Poprzez przebycie drogi poznajemy ją w całości i osiągamy Cel stojący u jej końca. Sufi przykładowo, kładli zawsze nacisk na to, aby podróżować aż się cel osiągnie, nie zaś na to, aby rozważać jaka droga jest lepsza. Zamiast rozważać nad wyłącznością lub jedynością drogi, sufi przemierza znaczny odcinek drogi, przybliżając się do celu. Wymija tych, którzy mieszkając pod drogowskazem, utrzymują jakoby ich droga była najlepszą i jedynie słuszną. Większość mistyków od Egiptu po Indie przyjmuje taką postawę.

Inicjację (per. BAJAT, s. DIKSZAN) możemy rozumieć jako przekaz ćwiczeń duchowych, czyli praktyk (pojazdu) oraz wiedzy o tym, jak skutecznie się pojazdem poruszać (rzecz także o paliwie do pojazdu). Oczywiście świadomość jest tym, co pomaga poprzez koncentrację lepiej pracować energii, na której świadomość osiądzie, więc świadome kontemplowanie otrzymanej inicjacji - błogosławieństwa - pomnaża efekt. Cel sam nas "prowadzi" do siebie, coraz mocniej i dokładniej, z uwzględnieniem stopnia naszej chęci i naszego zaangażowania (zgodnie z zasadą wolnej woli - nic o nas bez nas).

Chrześcijanie dają ważność i rangę świetności inicjacjom (chrzest, komunia, bierzmowanie etc.), czyli sakramentom, tak samo jak i tradycje hinduistyczne, buddyjskie czy muzułmańskie. Praktyka duchowa jest tym, co podtrzymuje więź z linią przekazu, czyli w sumie z Błogosławieństwem Boga i może być rozumiane jako Światło Latarni lub radionawigacja dla umysłu (serca). W istocie są to bardzo subtelne wibracje uzmysławiane jako promień kosmicznego lub boskiego światła.

Mistycy religijni w większości tradycji duchowych malują zwykle obraz promienia świetlnego spływającego z niebiańskich, kosmicznych sfer duchowych. Światło to wpływa przez głowę, wypełnia serce (okolice grasicy i splot kardialny), a następnie promieniuje z naszego wnętrza. Światło to, jasne, diamentowe, o kryształowej czystości płynąć może z Serca/Umysłu naszego Guru, Mistrza Duchowego lub z Serca Wszystkich Świętych (zwanego Duchem Przewodnictwa lub Sercem Hierarchii) lub wprost od Boga - jako z Nieograniczonego Morza Światła. Możemy w ten sposób odczuwać, kontemplować, wyobrażać sobie energię chrztu, komunii, a najlepiej bierzmowania (chrzest duchowy) w tradycji chrześcijańskiej lub odpowiednią Inicjację - Przymierze w danej tradycji mistyczno-duchowej, w której faktycznie jesteśmy jako czynnie praktykujący.

Przyjrzyjmy się trochę i odczuwajmy czym jest dla nas w istocie Przymierze (Inicjacja, Przekaz) i co przynosi nam energia duchowego światła płynąca ze Źródła Przekazu. Zwykle kiedy brak nam zaufania do ścieżki lub jej Nauczycieli, pojawia się kryzys zwątpienia w daną Ścieżkę. Wątpimy czy aby dobrze płyniemy, gdyż brak zaufania oznacza powątpiewanie, a to jest jak chmura zasłaniająca Słońce na czystym niebie. Im więcej chmur braku ufności, tym trudniej o maleńki chociażby promyk słońca, trudno nawet ustalić, gdzie to słońce się znajduje. Jest to brak widzenia Celu ku któremu moglibyśmy zwrócić nasze oczy. Wtedy opada żarliwość (s. TAPAH) i brak nam paliwa w naszym pojeździe po Niebiańskiej Wielkiej Drodze. Porzucamy praktykę czując, że coś nieprzydatny jest samochód, który nie chce jechać. Tylko, że to nie jest wina samochodu. Trzeba wlać paliwa.

Niezdecydowanie i wątpliwości są siłą powstrzymującą od działania. Inni wykorzystują wtedy nasze okazje. Brak ufności to inaczej mówiąc, brak wiary. A przecież wiara, ufność (s. ŚRADDHA, per. JAQIN) jest pierwszym warunkiem dostąpienia Łaski Boga, Charyzmatu (arab. KARAMAT).

Mistycy, także sufickiej tradycji używają pojęcia JAQIN, które oznacza Święte Zaufanie, ufność, a inaczej mówiąc, wiarę. Dla mistyków, dla świętych i prawdziwie uduchowionych ludzi wiara bowiem nigdy nie oznaczała wierzenia, czyli dogmatów (obrządków) lecz zawsze oznaczała zaufanie. Sufi uczą, że zaufanie jest święte. Jezus uczył i wymagał całkowitej wiary. Pan Budda uczył ufności ku Trzem Klejnotom. Nie ma Szkoły Ezoterycznej ani Mistycznej, w której byłoby inaczej.

Zatem rozwijanie naszej Jaqin (wiary, ufności) jest tym, co usuwa chmurę zaciemniającą widzenie Celu i Światła Przymierza. Starożytny Prorok wspomina, że dla człowieka, któremu brak zaufania, nawet pogodne niebo zdaje się być zasnute niezliczonymi chmurami. Właśnie nieufność, brak wiary jest największą chmurą zasłaniającą Słońce - symbolicznie źródło boskiego Światła.

Zasadą działania Inicjacji jest to, że Jaśniejsza Pochodnia świeci mniejszej Pochodni, a płomyk iskierce. W ten sposób starsze dusze (jaźnie) oświecają ścieżkę młodszym duszom, tak jak starsi bracia i siostry młodszemu rodzeństwu. Dlatego jest powiedziane, że Duchowa Hierarchia jest w istocie Braterstwem i Siostrzeństwem, którego centralną istotą czy rdzennym jądrem jest Bóg, Najjaśniejsza Jasność, która jest Rodzicem, tak Ojcem jak i Matką dla całego rodzeństwa.

Jawi się teraz jasno, iż nie tyle istotnym jest to, które ze Świateł czy Pochodni jest większe, a które mniejsze, ile o to, aby wędrować za tym Światłem z ufnością, aby podążać z wiarą. Zarówno sufi jak i jogi nie będą się spierać o to, która pochodnia jest jaśniejsza lub ważniejsza, który Święty lub Mistrz jest większy i wznioślejszy, tylko wędrują za tym promieniem kosmicznego światła, które przychodzi wraz z Inicjacją. Przymierze, Inicjacja, czyli Przekaz jest po to, aby go używać jako w pewnej mierze automatycznego pilota, który zawsze bezbłędnie prowadzi prawidłową drogą i we właściwym kierunku. Automatyczny pilot działa zawsze, gdy tylko mu nie przeszkadzamy powątpiewaniem i nieufnością. Święte Pisma sugerują, że tylko ufający w całej pełni na pewno nie zbłądzą.

Ufność i żarliwe dążenie do Celu jest tym co najistotniejsze dla jakiegokolwiek duchowego zaawansowania na ścieżce ku Bogu. Nawet jak zmienisz sobie religię czy duchową tradycję, to i tak zabierzesz ze sobą swoje niedowiarstwo. Uczniowie Jezusa zaś modlili się tymi słowy: "Panie, przymnóż nam wiary." Jest to doskonała, ekonomiczna modlitwa dla wszystkich praktykujących.

Pozostaje wytrwałe praktykowanie nad Energią Przymierza z Bogiem czym faktycznie jest Inicjacja. Warto pamiętać, że Przymierza z Bogiem trwają wiecznie. Nigdy nie tracą ważności. Żydzi znani są nawet z tego, że ciągle odnawiali swoje Przymierze zachmurzone nieufnością wobec Boga, Proroków i Nauczycieli. Droga jest prosta i jasna, a podróżowanie po niej radosne i owocne.

Jak rozwijać połączenie z Guru, nauką i Bogiem

Przyjrzyjmy się teraz aspektom związku człowieka z Bogiem. Pierwszy aspekt to łączność z GURU, z Tym, który wyprowadza z ciemności. Drugim aspektem jest DHARMA, czyli Duchowa Nauka, PRAWIEDZA. Trzecim aspektem jest BÓG (s. BRAHMA), który jest rozpoznawany wewnątrz ludzkiego Serca jako Najwyższy i Najwznioślejszy Ideał (s. IŚWARA). Cała duchowość Wschodu opiera się na tych trzech filarach.

W buddyjskiej tradycji tybetańskiej mamy odpowiednio takie pojęcia jak LAMA, DHARMA i BUDDHA, a w tradycji chrześcijańskiej trzy wartości znane jako JEZUS, DUCH ŚWIĘTY i BÓG OJCIEC. Kapłani są niejako namiestnikami Jezusa, co daje automatycznie odpowiedniość do Guru bądź Lamy. Trzy Klejnoty czczone są bezgranicznie we wszystkich religiach i tradycjach duchowych.

Guru jest w istocie ucieleśnieniem Nauki, Dharmy i reprezentantem czy raczej wysłannikiem Boga. Podobnie rozumie rzecz całą tradycja suficka. Przybliżając się do Boga, stajemy się coraz doskonalszym Jego obrazem, a zatem odzwierciedlamy sobą Boga coraz bardziej, a co za tym idzie również Jego Naukę, aż nasze słowa stają się Żywym Słowem bożego posłannictwa. Wtedy stajemy się Guru, Lamą, Magiem (per. Mobed), Świętym w zależności od duchowej tradycji.

Guru jest Nauczycielem tym, który przekazuje nam wiedzę o naszej prawdziwej Naturze, o Tym Co Jest! Możemy mieć wielu Nauczycieli, choć każdy z nich jest w istocie emanacją Jednego Nauczyciela - Boga. Wszyscy nasi Nauczyciele mają związek z duchową wiedzą (Mądrością) i z jej Źródłem, czyli z Bogiem. W istocie rzeczy jest tylko Jeden Nauczyciel, jest nim Bóg. Każdy Guru jest jakby promieniem Światła tego Jedynego Nauczyciela. Idąc za tym promieniem przybliżamy się do Celu. Cała Duchowa Hierarchia jest oświeconym Sercem całej ludzkiej rodziny. Jakościowo nie ma żadnej różnicy pomiędzy duchowymi Nauczycielami. Każdy przejawia tą samą jakość Boga, jest tym samym Światłem. Guru jest Światłem Boga. Różnica ilościowa powstaje z zapotrzebowania. Dla większej grupy większa Pochodnia, dla małej grupy - mała Pochodnia, a Światło takie samo.

W tradycji chrześcijańskiej istnieje powszechne kapłaństwo wszystkich wiernych i jest to kapłaństwo w Duchu Melchizedeka. Oznacza to, że Jezus dziedziczy Ducha (Światło) od Melchizedeka (w linii przekazu) i daje Go w sukcesji swoim uczniom. Jeśli jest to prawda, to Jan Chrzciciel, Guru Jezusa musiał należeć do esseńskiego Zakonu Melchizedeka. Sakramenty ustanawiają to Najświętsze ze wszystkich połączeń. Melchizedek jest ucieleśnieniem wszystkich kapłanów całej linii przekazu, a Jezus jest jego wiernym odbiciem. Mówimy, że Jezus Syn Boga jest tym, który poprzez Ducha mówi ustami swoich wiernych. W istocie swej Jezus może być ideałem, w którym jednoczą się wszyscy nasi Nauczyciele chrześcijańscy.

W tradycji buddyjskiej, w Tybecie, Guru Padmasambhawa jest rozumiany jako zjednoczenie wszystkich Guru (Lamów). Jego postać występuje jako symbol zjednoczenia wszystkich naszych Mistrzów i Nauczycieli. Jest wiele Szkół Ezoterycznych w Tybecie, jednak Padmasambhawa jest tym Mistrzem, w którym łączą się wszystkie tradycje i przekazy w Jedno. Wszyscy Nauczyciele, chociaż przynależą do różnych tradycji, ostatecznie są uczniami Guru (Lamy) Padmasambhawy, który jest odbiciem Doskonałości Buddy, (Buddeśwara).

Suficka linia przekazu wspomina o Duchu Przewodnictwa, znanym też jako Duch Proroków lub po prostu Duch Boga, w którym odkrywamy zjednoczenie wszystkich Duchowych Tradycji Nauk i Nauczycieli. Odkrywamy Jedność Celu i Kierunku. Odkrycie tego zjednoczenia powoduje, że odczuwamy całkowitą otwartość wobec wszystkich Nauczycieli i Świętych Nauk. Oznacza to, że praktycznie stosujemy wszystkie przekazy, które otrzymaliśmy od różnych Nauczycieli. Wszystkie przekazy w istotny sposób stanowią Jeden przekaz dany przez Boga, choć za pośrednictwem różnych kolejnych Nauczycieli, w miarę jak oczyszczając Serce otwieramy się na coraz więcej nauki, praktyki i pracy.

Nie powinniśmy się obawiać, że jeśli połączymy Nauczycieli z różnych Szkół i Tradycji, to mógłby powstać konflikt. To nie połączenie powoduje konflikt, lecz nasza obawa jest źródłem ewentualnego konfliktu. Nie może być żadnego problemu, o ile tylko uczciwie i szczerze, z pełną ufnością, stosujemy otrzymane instrukcje. Praktykę duchową w jodze (s. ABHJASA) należy rozwijać w zjednoczeniu się ze wszystkimi Nauczycielami, których w życiu spotkaliśmy, z pełną wdzięcznością. Podobną wartość wprowadzają wszyscy autentyczni sufi. jeśli jest inaczej, to jest to raczej wskazówką, że Nauczyciel nie jest oświecony, choć może być zaawansowany w literalnym studiowaniu nauk danej tradycji oraz zaangażowany w wykonywaniu praktyk danej tradycji. Takich "Nauczycieli" jest wielu, lecz nie rozumieją sedna Duchowej Mądrości. I taki Nauczyciel jest jednak dla wielu ludzi potrzebny. Nie wszyscy pragną pić ze Źródła Wody Żywej. A od czegoś przecież też trzeba rozpocząć podróż w Duchowym Kierunku.

Kiedy praktykujemy rozwijanie związku z Bogiem, nie możemy zapomnieć, że fundamentem tego związku jest połączenie z Nauczycielem, mało, z Jednością wszystkich naszych Guru, których w życiu spotkaliśmy tak fizycznie jak i wewnątrz naszej świadomości. W tradycji Laja mówimy w tym miejscu o praktykowaniu GURU JOGI, a w tradycji Sufi mówimy o SILSILII. Kultywowanie Guru Jogi jest jakby wzmocnieniem pojazdu Abhjasy, czyli tego co niesie druga podstawowa inicjacyjna nić praktyki linii przekazu. Nauczyciele są zgodni co do tego, że praktykowanie Guru Jogi, rozwijanie specjalnej łączności z Mistrzem, który jest symbolicznym pojednaniem się w nas wszystkich Nauczycieli jest sposobem praktykowania, który łączy nas szybko z Oświeconą Istotą, z Esencją wszystkich Guru. Jest to zbliżenie z Hierarchią. Możemy to rozumieć jako Wielkie Schronienie w Światłości Boga.

Omówiony został tutaj sposób w jaki budujemy głębokie fundamenty dla osiągnięcia Boga. Z instrukcji praktykowania związku z Guru, Nauką (s. DHARMA) i z Bogiem wynika, że jest błędem wybieranie sobie jakiegoś Nauczyciela, Mistrza czy Świętego i przeciwstawianie Go, a nawet oddzielenie od wszystkich pozostałych. Dzięki poprzednim Nauczycielom dorastaliśmy do tego, którego mamy obecnie. Poprzedni Nauczyciele są więc częścią obecnego Guru. W ten sposób podążamy Drogą do praktycznego spotkania się z Bogiem, który jest źródłem każdego Guru.

Jednoczymy więc wszelkie linie wiedzy i przekazu różnych tradycji. Droga do Wtajemniczenia jest Drogą Syntezy. Praktykując nie powinniśmy zostawać na ograniczonym poziomie, jak czyni to wielu ludzi, którzy, nazywają kogoś "swoim" Nauczycielem, mówią o "swojej" tradycji, twierdzą, że inna tradycja nie jest prawdziwa itd. Nastawienie negujące inne Szkoły Ezoteryczne nie jest właściwe. Zawsze prowadzi to do rozwijania fanatyzmu, sekciarstwa, a w końcu do pomnożenia cierpienia i bólu współbliźnich.

Istnieje inna sprawa. Wybór tego co potrzebne, a odrzucenie tego co błędne i przeszkadzające. Każda tradycja duchowa rozróżnia Światłość i Ciemność. Nie oznacza to jednak, że wszystkie inne tradycje duchowe niż nasza własna, ta, której się uczepiliśmy, są ciemne. Nie oznacza to też, że inne religie od naszej własnej są czymś z sił ciemności. Działania Sił Ciemności należy raczej szukać we własnych, niezgodnych z naukami sposobach myślenia, emocjonalnego reagowania, działania czy w ogólności nastawienia. Zjednoczenie wszystkich naszych Guru i praktykowanie w Energii Inicjacji z pełną ufnością rozwiązuje te dylematy z Ciemnością i Światłem w sposób jednoznaczny. Przychodzi intuicyjna, duchowa zdolność wyboru tego co właściwe na naszej Ścieżce, bez potępiania czy nienawiści do tego co niewłaściwe.

Sekciarstwo i fanatyzm rodzą ból i cierpienie na naszej pięknej planecie. Jeśli posiadamy prawdziwe zrozumienie, to sekciarskie ograniczenia nie istnieją. Nasi Nauczyciele są Oświeconymi Istotami. Z tego powodu nie są ograniczeni ani uwarunkowani jakąkolwiek tradycją. Podziały wynikają z braku wewnętrznego światła. Pojęcie "mój" Nauczyciel i "moja" tradycja wynikają z egoistycznej pazerności. Udowadnianie "wyższości" czy "lepszości" własnej tradycji rodzi się również z własnego kompleksu niższości ewentualnego praktykanta. Zatem należy wyzbyć się egoizmu, uleczyć kompleks niższości i od razu wzrośnie stopień naszego oświecenia. Ten proces wyzbywania się egoizmu czy poczucia niższości zwie się Oczyszczaniem i jest absolutnie wstępną pracą do wykonania. Brudzenie się i zaciemnianie, jest absolutnie niewskazane jeśli chcemy kiedykolwiek ujrzeć Światło Oświecenia.

Wszelkie problemy międzywyznaniowe wynikają wyłącznie z naszych własnych ograniczeń i z naszego własnego niezrozumienia. Oświecenie jest nie tylko niszczeniem problemów, trosk, zmartwień czy podziałów, ale jest też czymś co usuwa przyczyny wszelkich problemów. Guru Joga jest praktyką dla osiągnięcia zjednoczenia z Bogiem poprzez nasz duchowy Ideał (IDAM), czyli poprzez Najwyższą Osobę Boga, jak zwie się często IŚWARĘ. Drogą do tego zjednoczenia jest zjednoczenie się wszystkich naszych Nauczycieli w Jednym Ideale. Jakże wielki jest Bóg, w którym zjednoczeni są tacy wielcy Guru jak Śiwa, Ihnaton, Kryszna, Rama, Budda Gautama, Parwati, Radha, Mojżesz, Abraham, Sara, Noe, Jezus, Muhammad, Maria, Śankara...i wielu innych.

Musimy przezwyciężyć konflikty wynikłe z ograniczeń naszego rozumienia. W przeciwnym razie Nauki nie będą działać tak jakby potencjalnie było to możliwe. W Trójcy Klejnotów najpierw jest Guru, a potem Dharma (Nauka, Orędzie). Nie powinniśmy tworzyć konfliktów pomiędzy szkołami i tradycjami. Celem Nauk (Orędzia) jest całkowite przezwyciężenie tego typu problemów, dlatego też praktykujemy Guru Jogę, w której jednoczymy w jednej formie wszystkich naszych Guru.

Zasada nie mieszania praktyk

Inną zupełnie sprawą, związaną jednak z omawianym tutaj tematem, jest zasada NIE MIESZANIA PRAKTYK. Każdy Nauczyciel powie nam, aby nie mieszać praktyk. Oznacza to, że należy wypełniać duchowe ćwiczenia zgodnie z instrukcją obsługi. Kiedy chcesz łowić ryby, trudno jest jednocześnie latać samolotem. W jednym czasie tylko jeden zestaw ćwiczeń duchowych. Potem przerwa, a po przerwie można praktykować inne ćwiczenia duchowe. Instrukcje do obsługi pojazdu praktykowania są bardzo dokładne. Błogosławieństwo jest dane wraz z zestawem ćwiczeń duchowych. Nie należy sobie sprawy upraszczać wybierając jakiekolwiek ćwiczenia z różnych zestawów od różnych Nauczycieli. Stworzylibyśmy bowiem w ten sposób własny system ćwiczeń duchowych. Sami sobie dajemy pozwolenie na jego praktykowanie i sami sobie musimy dać błogosławieństwo. Traci bowiem swoją siłę moc ochronna przekazów, które oryginalnie otrzymaliśmy. Nie mieszanie ścieżek jest w istocie swej nie mieszaniem oryginalnie otrzymanych zestawów ćwiczeń duchowych. Możemy wyciągnąć zupełnie właściwy wniosek, że można robić ćwiczenia dane od wielu Nauczycieli, ale zwyczajnie, po kolei. W ten sposób możemy zjeść wiele dań, zachowując smak dobrej kuchni!

Trzeba też pamiętać, że większa ilość praktykowania działa podobnie jak szybszy pojazd, co możemy odczuć jako zwiększone tempo zmian w życiu. Początkującym aspirantom radzi się zwykle zaczynać od piętnastu minut lub pół godziny dziennie praktyk duchowych. Potem zwiększamy ten czas, stopniowo osiągając okres jednej godziny (Muhurta, 48 minut). Otrzymawszy inicjacje i instrukcje w kilkunastu szkołach czy tradycjach, na wstępną praktykę w minimalnej ilości potrzeba kilka godzin robienia duchowych ćwiczeń. Nie zawsze jest to łatwe do utrzymania. Zwykle pierwszy Nauczyciel jest fundamentem, a praktyka od Niego otrzymana tym, co umacnia podstawy naszej ścieżki. Pierwszy Guru odbija związek z Matką i jest jak Matka na naszej duchowej Ścieżce! Oczyszczamy relację z matką aby móc być z Guru.

Guru Hierofant

W ogólności dobrze byłoby zrozumieć, że Guru, który udziela nam przekazu praktyk, inicjacji, jest zawsze ważniejszy i bardziej istotny od największych nawet duchowych istności, z którymi nigdy nie mieliśmy bezpośredniego kontaktu. Podstawę zrozumienia osiąga się przez naoczny kontakt, w którym otrzymujemy połączenie z wielkimi istnościami, które są duchowymi ideałami. Gdybyśmy byli ucieleśnieniami takich ideałów, nie potrzebowalibyśmy ich urzeczywistniać. Czy dążymy do Buddy, czy dążymy do Chrystusa, czy do Kryszny lub do Pana Śiwy - kontakt i związek z fizycznie żyjącym Nauczycielem jest podstawą. A bez fundamentu jak wiemy, dom się nie ostoi. Możemy mówić, przykładowo, że tylko Jezus jest dla nas najcenniejszy, ale cenniejszymi są wszyscy Nauczyciele, którzy wprowadzili nas w Świadomość Jezusa poprzez Inicjację, Nauki i Praktykę.

Guru Joga jest połączeniem się wszystkich naszych Nauczycieli z którymi mieliśmy jakiś kontakt poprzez otrzymanie od nich przekazu nauki i praktyk. Zjednoczenie Nauczycieli, z którymi mieliśmy bezpośredni kontakt, jest podstawą, na której może odzwierciedlić się zjednoczenie wszystkich Guru, całej Duchowej Hierarchii, zaś to ostatnie jest podstawą, na której odbywa się autentyczne zjednoczenie w Bogu. Takie mamy fazy rozwojowe Guru Jogi. Konstrukcja ta musi jednak stać na mocnej podstawie.

Istotną treścią praktykowania związku z Bogiem i pojednania z Bogiem będzie czysta więź z Naszymi Bezpośrednimi Guru, więź oparta na szacunku, wdzięczności i co najważniejsze na Świętym Zaufaniu, które też nazywa się WIARĄ. Mistycy twierdzą tutaj, że taka Wiara jest Kamieniem Węgielnym i Opoką, na której budowana jest Świątynia Boga Żywego. Inaczej mówiąc ufność pokładaną w Bogu zaczynamy rozwijać od ufności do bliźniego swego, którym w szczególności jest reprezentatywna postać każdego z naszych szacownych Nauczycieli. Takie jest tradycyjne rozumienie wprowadzające nas w Guru Jogę. Oby ta praktyka przyniosła wielki pożytek.

Wtajemniczenie jako Eucharystia

Wtajemniczenie to inny aspekt tych krótkich prostych słów, które też zawierają w sobie Przymierze, Inicjację, Błogosławieństwo i Przekaz. Zarówno perskie BAJAT, jak i sanskr. DIKSZAN niosą wszystkie te znaczenia, które zdają się być obszernym komentarzem dziejącego się procesu. Istnieją jeszcze dalsze znaczenia tych słów jak chociażby "wprowadzenie" czy "przyłączenie się".

Odkrywając głębię Wtajemniczenia (Przymierza, Inicjacji) spróbujmy odkryć zawarte w nim poczwórne błogosławieństwo. Odczuwamy je zwykle jako subtelną Energię Inicjacji. Przekaz otrzymany przez HIEROFANTA (Duchowego Przewodnika, Guru) jest również przyłączeniem nas do tego poczwórnego błogosławieństwa. Staje się ono dla nas schronieniem i przewodnikiem.

Przyjmując Inicjację od wysłannika jakiejkolwiek tradycji duchowej zanurzamy się w spływie błogosławieństwa od czterech następujących aspektów linii przekazu:

1. Hierofanta, czyli bezpośrednio inicjującego nas Nauczyciele Duchowego, który jest Przedstawicielem i Wysłannikiem Szkoły Arkanów (s. AĆARJA);
2. Mistrza szkoły, czyli Mahaguru dzierżącego linię przekazu, który jest ucieleśnieniem wszystkich Nauczycieli Szkoły oraz ucieleśnieniem linii przekazu (per. PIR znaczy Starszy, Ojciec, sanskr. BABA znaczy Starszy, Ojciec);
3. Serca Ludzkości, całej Duchowej Hierarchii wszystkich Oświeconych Mistrzów, Świętych i Proroków (Śigatse);
4. BOGA, który jest samym sednem, Rdzenną Istotą, w której wszyscy ostatecznie się jednoczymy.

Wtajemniczenie jest jak zasadzenie rośliny do gruntu. Nasienie i wyrastającą roślinkę trzeba podlewać i pielęgnować. Systematyczna praca duchowego praktykowania powoduje, że roślinka dorasta, zakwita, a w końcu wydaje owoce. Każda faza rozwoju jest jakby kolejnym Wtajemniczeniem, które jest skutkiem tego pierwszego.

Właściwy rozwój ma miejsce wtedy, gdy dobre ziarno pada na właściwie przygotowany grunt i jeszcze jest właściwie pielęgnowane i uprawiane aż do skutku, czyli aż do wydania owocu. Nauczyciel jest tym, który czuwa nad procesem duchowego rozwoju. Czas kwitnienia to czas oświecenia, czas owocowania to czas przejawiania mocy (s. SIDDHI). Proces dojrzewania i wzrostu jest najdłuższą częścią drogi. Przygotowanie gruntu, aby był odpowiedni jest najbardziej fundamentalną pracą. Całe życie naszej planety uczy nas głębokiej mistycznej wiedzy o Drodze do Celu i o jej spełnieniu.

W tradycji sufickiej kultywuje się pracę w specjalnej Loży nazywanej ZIRAT (perskie słowo oznaczające MOST, w sanskrycie Wirat), która kładzie ogromny nacisk na rozpoznanie Odwiecznej Mądrości pośród tajemnic Natury. Narodziny, dojrzałość, starość i śmierć to cztery wielkie okresy w życiu każdego stworzenia. Zawierają w sobie mistyczny sens tej jedynej drogi rozwoju życia na naszej planecie jaką jest Ścieżka Wtajemniczenia.

Spróbujmy uczestniczyć przez chwilę w Misterium Chrześcijańskiej Eucharystii. Uczestniczymy w Ciele i Krwi Chrystusa, Mesjasza, Boga. Ciało to forma i kształt. Krew to symbol życia i duszy. Uczestnicząc w tym Misterium łączymy się zarówno z Ciałem (formą, kształtem) jak i z Esencją (z życiem, z duszą). Połowiczna Eucharystia nie jest możliwa. Najpierw jest Komunia Chleba (ciała, formy), potem jest Komunia Wina, czyli Krwi (życia, duszy). Komunia to zjednoczenie, pojednanie, przyłączenie się. Ciało Chrystusa to zewnętrzna forma Ideału Boga. Krew to wewnętrzna esencja Boskiej Istoty.

W Komunii Chleba (ciała) jednoczymy się z formą, a więc linią przekazu, z Nauczycielami Duchowymi, z oferowaną nauką i praktyką. Wtajemniczenia Komunii Chleba oznaczają zewnętrzne inicjacje - to, co nazywa się Ścieżką Wtajemniczeń Hierarchii. Zwykle jest ich całe dwanaście, aby w pełni ożywić Serce (Lotos dwunastopłatkowy) i przejawić Prawdziwą Jaźń, Duszę, Pierwotną Naturę (s. PURUSZA). Fizycznie istniejący Guru udzielają tych Inicjacji uczniom, którzy podążają za ich przewodnictwem.

Wewnętrzne Wtajemniczenia zwane czasem Planetarnymi związane są z symbolem Wina (Krwi). Jest to Ścieżka Łaski i Charyzmatu (arab. KARAMAT) w odróżnieniu od Ścieżki poprzedniej, którą zwie się Ścieżką Samourzeczywistnienia. Proces osiągania Pierwszych Czterech Wtajemniczeń Krwi (Planetarnych) nakłada się na proces ożywiania Serca i Wtajemniczania Komunii Chleba. Cztery Klasy Jogi omówione dokładnie w Jogasutrach zawierają naukę i praktykę stanowiącą niezbędne przygotowanie do kolejnych Czterech Pierwszych Wtajemniczeń Wewnętrznych.

Komunię Chleba realizują Inicjacje od Hierofanta i od Mistrza - głowy Szkoły. Cztery Wielkie Wtajemniczenia - Komunię Wina - realizuje Duchowa Hierarchia i sam Bóg poprzez Gurujogę. Zewnętrzne Inicjacje są z zasady Ścieżką Przygotowującą kandydata do Wewnętrznych Inicjacji.

Zarówno Jezus, Buddha, Kryszna jak i Śiwa przekazali Ścieżkę Wtajemniczeń i podkreślali ważność Pieczęci Inicjacji. W Komunii Chleba i Wina przygotowujemy się przez wszystkie UŚWIĘCENIA do przyłączenia nas do Wielkiego Białego Braterstwa. To Wtajemniczenie Przyłączenia jest Piątą Wielką Inicjacją - Najwyższym Celem Duchowego Osiągu na planecie Ziemi. Wtedy jest osiągane całkowite i wieczne zjednoczenie z Bogiem. Możemy wtedy powiedzieć: Ja i Ojciec Jedno Jesteśmy; i - rozpłynąć się w Tęczowe Ciało, Wstąpić do Nieba.

Om Yah Hum!

Himalaya Swami

Linki zewnętrzne

Portal o nauce i życiu wielkich mistrzów duchowych jogi i tantry

Sekretne nauki wtajemniczonych mistrzów jogi i tantry z Himalajów

Polski portal z naukami Królewskiej Radża Jogi

Portal z naukami ezoterycznymi i wiedzą tajemną Wschodu

Portal warsztatów, kursów i obozów medytacji, jogi, tantry, uzdrawiania i rozwoju duchowego