Lemuria

Z Himalaya-Wiki

Lemuria to nazwa nadana hipotetycznemu zatopionemu lądowi na Oceanie Indyjskim przez Philipa Sclatera, używanemu przez XIX-wiecznych darwinistów dla wyjaśnienia izolacji lemurów na Madagaskarze i występowania skamieniałości ich przodków w Afryce i południowo-wschodniej Azji. Ernst Haeckel, niemiecki darwinista, użył teorii o istnieniu Lemurii dla wyjaśnienia braku skamieniałości "brakującego ogniwa" między ludźmi a małpami, twierdząc że znajdują się one pod morzem. Kultura wedyjska w wielu swoich tekstach wspomina, że w dawnych czasach Śri Lanka była o wiele większą wyspą, zamieszkiwaną przez rasę demonicznych asurów, znanych m.in. z porwania królowej Sity, małżonki Króla Rama Wspaniałego. Wielka wojna dewów z asurami i wojsk Króla Hanumana doprowadziła do odbicia królowej Sity i znacznego zniszczenia państwa demonów, w tym Lanki.

Helena Bławatska publikowała swoje teksty o Lemurii, twierdząc, że miała wizje starożytnej, przed-atlantydzkiej Księgi Dzyan. To ona sprawiła, że Lemuria stała się w powszechnej świadomości mistycznym, zaginionym kontynentem podobnym do Atlantydy i urosła od lądowego pomostu do ogromnego kontynentu zajmującego Ocean Indyjski i Pacyfik. Kontynent Mu na Pacyfiku, sugerowany przez Augustusa Le Plongeon (1826-1908) prawdopodobnie oparty jest na teoriach dotyczących istnienia Lemurii. Jedna z płyt dwupłytowego albumu zespołu Therion z 2004 roku nawiązuje swą nazwą oraz tekstem jednej z piosenek do tej krainy. Skandynawska pisarka Margit Sandemo opisuje tę krainę w cyklu swoich powieści pt. "Saga o Czarnoksiężniku".

Tajemniczemu lądowi na Oceanie Indyjskim w Europie nadano nazwę Lemuria, która nawiązywała ona do zwierząt najliczniej żyjących nie tylko na Madagaskarze, ale i w Afryce, w Indiach, na Malajach. Angielski biolog Filip Sclater w ubiegłym wieku zastanawiał się nad tym, w jaki sposób ten gatunek mógł zasiedlić tak odległe od siebie tereny, przedzielone bezmiarem wód. Doszedł on do wniosku, że widocznie tereny, na których żyją lemury, były kiedyś częściami lądu, który później zatonął — i nadał mu nazwę Lemuria (A. Marks f43] podaje, że tę nazwę wprowadził Rudolf Yirchow).

Idea istnienia Lemurii spotkała się z uznaniem geologów, którzy dostrzegli podobieństwa skał Indii i południowej Afryki. Więcej, byli także zwolennicy Lemurii twierdzący, że była ona praojczyzną człowieka. Stąd to właśnie miały rozprzestrzenić się po świecie różne rasy ludzkie. Badania dna Oceanu Indyjskiego wskazują jednak, że owa hipotetyczna Lemuria, jeśli w ogóle kiedyś istniała, pogrążyła się w Oceanie na tyle dawno, że nie tylko nie mogła być kolebką człowieka, ale wątpliwe jest także i to, czy przed jej zatonięciem istniały już ssaki. Okazało się również, że lemury potrafią doskonale pływać w wodzie morskiej. Najbardziej udowodnioną naukowo tezą jest, że Lemuria to stara wielka Lanka, tym bardziej że u wybrzeży Indii znaleziono wiele zatopionych starych miast, a mieszkańcy Malediwów wspominają iż w dawnych czasach byli góralami na wielkiej wyspie Lance, al eich przodkowie przed zatopieniem schronili się na wierzchołkach gór, dziś maleńkich wysepkach.

Idea istnienia jakiegoś lądu, może dużej wyspy, może archipelagu, odżyła na nowo w wyniku badań napływu kolejnych fal migracyjnych ludności na teren Indii, ich języków i legend. Badania te wskazywały, że kolejne fale imigrantów przybywały z południa, ale na południu leżą tylko wody Oceanu Indyjskiego. Legendy przybyszów natomiast mówią o tym, że pochodzą oni z jakiegoś lądu, który zatonął w Oceanie. Gdyby tak było istotnie, można stąd wyciągnąć wniosek, że na Oceanie Indyjskim istniały kiedyś jakieś wyspy, które zatonęły dopiero w czasach, kiedy istniały już wyodrębnione i w znacznym stopniu zorganizowane społeczności ludzkie. Może dopiero w czasach, kiedy podnoszący się po stopnieniu lodów ogólnoświatowy poziom wód zaczął pochłaniać leżące na Oceanie Indyjskim wyspy.


Lemury - Duchy i Zwierzęta

Jaszczr Lemurianski

Lemury w l.poj lemur, inaczej lémures l.poj. lémur lub larva z l.mn. larvae – w mitologii rzymskiej duchy zmarłych, złośliwą wersją lar, nękającą nocami żywych. Choć powszechnie przyjęte było, że lemury i larvae są tym samym, niektórzy pisarze rzymscy charakteryzowali lemury jako powszechnie występujące duchy umarłych i dzielili je na dwie grupy: lares – dobre duchy rodziny, strzegące domów oraz larvae – przerażające, niespokojne dusze złych ludzi. 9, 11 i 13 maja przypadały święta lemurów Lemuria (inaczej Lemuralia), połączone z nocnym obrzędem prowadzonym przez ojca rodziny, kiedy to hałas i ofiary z czarnej fasoli miały je wypędzić z domu. Wspominanie lemurów jako złych duchów w cywilizacji rzymskiej jest niewątpliwie wspomnieniem po dawnej rasie demonów lemuryjskich, które uśmiercone jęły szkodzić w postaci bezcielesnej. Przekazy od dawnych mieszkańców Lemurii w channelingach pochodzą niewątpliwie od demonów, asurów, które kiedyś zasiedlały tzw. Wielką Lankę czyli Lemurię na Oceanie Indyjskim. Malgasze, mieszkańcy Madagaskaru uważają, że w lemurach żyją duchy przodków, a także wymarłych pojęć, gatunków czy rzeczy, co w odniesieniu do przodków ma nawiązywać do ich pochodzenia od demonicznej rasy lemuryjskiej.

Lemur to zwierzę, które urosło do rangi symbolu Madagaskaru. Te niezwykłe ssaki przypominają skrzyżowanie kota, psa i wiewiórki. Ich nazwa pochodzi z łaciny - „lemures” - i oznacza „duchy nocy” albo „duchy zmarłych”. Lemury zawdzięczają ją odblaskowi oczu charakterystycznemu dla nocnych gatunków tych zwierząt. Demony lemuryjskie w snach pojawiają się w postaci będącej skrzyżowaniem cech kota, psa i wiewiórki, o czym wiedzą nie tylko szamani na Madagaskarze. Wspomina się takie klasy asurów demonów w indyjskiej literaturze i mitologii, także jako piśaća - rodzaj loklanych diabłów.

Małe gatunki lemura prowadzą nocny tryb życia. Większe są aktywne za dnia. Dieta lemurów składa się z roślin i owoców. Nie gardzą też owadami i małymi kręgowcami. Stada lemurów mają charakter matriarchalny – tzn. samice dominują nad samcami. Większość z nich żyje w koronach drzew, ale wyjątek stanowi lemur katta, z charakterystycznymi biało-czarnymi pręgami na ogonie, który spędza dużo czasu poruszając się po ziemi. Lemury porozumiewają się za pomocą różnych dźwięków – niektóre przypominają odgłosy wielorybów i policyjną syrenę, inne jak u lemura wari śmiech szaleńca. Wokół lemurów powstało wiele przesądów. Wierzono, że pewne gatunki – lemur aye aye – przynoszą nieszczęście. Z kolei wspomniane już wari uważano za święte – o świcie wari wygrzewają się na słońcu z szeroko rozpostartymi ramionami, Malgasze myśleli, że w ten sposób modlą się do boga-słońca. Głosy wewnętrzne podobne do głosów lemurów uważano za oznaki nawiedzenia czy wręcz opętania przez demona.


Asury z Wielkiej Lanki

Helena P. Bławacka w roku 1880 wydała książkę "Book of Dzyan", komplet kosmologii, opisuje siedem ras człowieka. W swojej książce ukazuje światu po raz pierwszy Lemurię i jej mieszkańców - trzecią w kolejności panowania rasę ludzi na Ziemi. Opisuje ich jako istoty bardzo wysokiego wzrostu, hermophrodite - posiadający oba, męski i żeński system rozrodczy - w jednym ciele produkują jaja i spermę, podobnie jak wiele roślin i niektóre z niższej grupy zwierzęta. Mentalnie nie byli zbyt mocno rozwinięci ale za to bardziej obsesyjnie czyści spirytualnie, jak to rasa czarnoksięskich asurów. Helena P. Błavacki podała również, jaki był powód zatonięcia Lemurii, chociaż nie wspomina o wojnie z siłami KUmari Kandam dowodzonymi przez Awatara Rama dla odbicia swej porwanej małżonki. Pewna grupa lemurian rozpoczęła praktyki seksualne ze zwierzętami, które się bardzo w ich społeczności rozpowszechniły jako demoniczne wynaturzenie. Lemuria została zatopiona a w to miejsce zaczęła wzrastać w siłę nowa czwarta rasa ludzi, byli to atlantowie.

Oprócz Lemurii jest także wspominana nazwa Kumari Kandam - Królestwo w południowej Indii, cywilizacja istniejąca ok 50.000 lat temu. Trudno dzisiaj określić precyzyjnie czy była to cywilizacja z Lemurii czy żyła równocześnie w tym samym czasie, jednak dane wskazują, że Kumari Kandam to królestwo Awatara Rama Wspaniałego, który pokonał asurów z Lanki i przyczynił się do unicestwienia Lemurii w jej dawnym kształcie. Wspólczesny konflikt buddyjskich syngalezów z hinduistycznymi tamilami pokazuje ślady karmiczne dawnej wojny demonicznych lankijskich asurów, dzisiejszych buddystów z wyznawcami Boga Rama, czyli współczesnymi lankijskimi tamilami.

Niektóre mistyczne źródła donoszą, że rasa lemuriańska była mieszanką głównie raptoidów upadłych z jednej planet w układzie Syriusza, Alpha Centauri i mniejsza ilość z innych jeszcze demonicznych jaszczurzych planet. Lemuria jest przedstawiana jako rajsko-magiczna kraina demonów, na której przez długi czas asurowi ludzie nie znali większych trosk, zajmując się sobą i swoim ego oraz genetycznymi eksperymentami na rodzimej ludzkości celem stworzenia sobie z ludzi bezwolnych niewolników, posłusznych do pracy i płacenia danin. Jakieś 25.000 lat temu Lemuria i Atlantyda były dwoma największymi cywilizacjami na Ziemi. Walczyły nawzajem o własne poglądy i władzę. Obie ciemne cywilizacje jaszczurowych ludzi, raptilianów, miały bardzo różne ideały w kwestii podboju ziemi i wpływu na rodzimą ludzkość. Lemurianie wierzyli, że inne mniej ich zdaniem rozwinięte kultury ludzkie powinny odejść w samotność aby kontynuować ich własną ewolucję, we własnej ciszy, żeby mogli lepiej zrozumieć własną drogę życia. Atlantowie wierzyli, że mniej rozwinięte kultury powinny być kontrolowani przez dwie bardziej rzekomo rozwinięte cywilizacje jaszczurze. Ta różnica poglądów spowodowała serię termonuklearnych wojen pomiędzy Atlantydą i Lemurią, ale bezpośrednią przyczyną była inwazja indyjskiego Króla Rama na demoniczną Lankę celem odbicia swej małżonki Sity porwanej przez Króla Lanki złego Asurę Rawana.


Tajemna Historia Lemurii według Demonicznych Jasnowidzów

900.000 lat przed naszą erą: Kolonia asurów zwana Lemurią została osadzona na Ziemi. Przez następne 850000 lat Lemurianie rozciągneli swe terytorium na prawą półkulę Ziemi.

500.000 lat przed naszą erą: Lemurianie zasiedlili kolonie zwane córkami kolonii ( Atlantyda, Yu-dzisiejsze Centralne Chiny i Tybet a także Liban i Egipt.

100.000 lat przed naszą erą: Atlantyda, Yu, Liban i Egipt są włączone do imperium. Koloniści odkryli, że mieszkańcy Atlantydy poczuli, że to oni powinni zostać "Matką Imperium" toteż szybko uświadomili sobie, że muszą zniszczyć Lemurian by objąć pełną władzę. Mieszkańcy Atlantydy zawarli przymierze z Renegatami Pleidiansami i Alpha Centurianami, uciekinierami z duchowej cywilizacji bogów w Plejadach by rozwinąć własną technologię. Renegaci to istoty popadłe w stan demoniczny, które opuściły świetlistych bogów z Plejad.

25.000 lat przed naszą erą: Po bezczynnym długoletnim oczekiwaniu na właściwy moment by zaatakować imperium Lemurian, mieszkańcy Atlantydy zdecydowali się na zniszczenie Lemurii przy pomocy Renegatów. Dokonali tego przez wybicie drugiego księżyca Ziemi z orbity ( Ziemia miała wtedy dwa księżyce ), przy pomocy wielkiej siły grawitacyjnej wytworzonej sztucznie.Księżyc został przyciągnięty bardzo blisko lemuriańskiego imperium i zniszczony, to wywołało katastroficzny w skutkach deszcz meteorytów. Została zniszczona większa część Lemurii, wywołało to także wielkie ruchy tektoniczne a w ich wyniku zatonęła bardzo duża część kontynentu Lemurian.

Od Atlantydy do Potopu: Imperium nie poddało się hierarchii wprowadzonej przez mieszkańców Atlantydy, więc przemocą jego mieszkańcy zostali osadzeni pod ziemią. Mieszkańcy Yu utworzyli królestwo Agarthy. Mieszkańcy Atlantydy natomiast utworzyli 10 okręgów, w każdym z nich rządził król, ci królowie wspólnie tworzyli rząd Atlantydy.

25000 - 15000 lat przed naszą erą: Rząd Atlantydy zdecydował, że w ich państwie potrzebne są nowe formy rządzenia w których klasa rządząca byłaby bardziej ustabilizowana i trwała, usprawiedliwiali to tym, że zostali wybrani przez Boga. Autokracja została dopiero stworzona i nie powinna wymykać się spod kontroli. Mieszkańcy Atlantydy zaczęli robić eksperymenty z ludzkim DNA w celu utworzenia rasy im uległej. Te doświadczenia wpływały na ludzi zmniejszając ich świadomość i zdolności psychiczno-duchowe. Przez te wszystkie lata wybuchały powstania mające na celu przywrócenie porządku i niezależności Lemurian. Zbuntowane imperia zaatakowały "Kryształowe Świątynie", które były odpowiedzialne za utrzymywanie w nienaruszonym stanie zamrożonej warstwy wody około 30.000 stóp nad Ziemią, która chroniła ludzi na planecie przed szkodliwym oddziaływaniem promieni słonecznych a także utrzymywała stałą pogodę. W wyniku szturmów na Świątynie miliony galonów wody w formie lodu spadły na Ziemię i stopiły się. W ten sposób powstała powódź znana z Biblii jako "Potop".


RAWANA - Demononiczny Król Rakszasów z Wielkiej Lanki

Najbardziej znanym przedstawicielem asurowych, demonicznych rakszasów czyli lemurian jest Rawana, król Lanki, który porwał Sitę, małżonkę króla Rama Wspaniałego, co jest przedmiotem eposu Ramajana. Historia zbrodni demona Rawany podkreśla jedynie wszelkie negatywne cechy rakszasów jako złych demonów, złych duchów, które jednak mogą się inkarnować w ludzkie ciała, które wedle wielu ruchów hinduskich, będą mieć jakieś rakszasowe oznaki w postaci wspominanych szeroko deformacji czy znamion. Znaczna część hinduskich grup kultowych zabrania nawet wymawiania nazwy rakszas, gdyż może to ich zdaniem wywoływać złego ducha, demona czyli lemuriana z okolicy. Dla wielu wyznawców hinduizmu opisane deformacje bywały w historii podstawą do odsuwania się od osób o cechach rakszasowych, lemuryjskich, podczas gdy dla innych były mobilizacją do pomagania takim osobom jako obdarzonym złą karmą, czyli złym losem odziedziczonym z poprzednich wcieleń lub po przodkach. Uważa się jednak powszechnie, że rakszasowe deformacje są odzwierciedleniem cech i skłonności, które są w jakiś sposób nieczyste, demoniczne.

Wedle indyjskich mitów, historii i literatury, cała rasa rakszasów została pierwotnie stworzona przez Brahma, Boga-stwórcę, jednak uległa degeneracji. Rakszasowie byli strażnikami cennych pierwotnych wód ziemi. Mitologia ludowa przypisuje rakszasom odrażający wygląd, wielką otyłość, nienaturalnie długie ręce, kształty olbrzymów lub karłów, większą liczbę nóg, obwisłe brzuchy i piersi (u rakszasic), kończyny zakończone szponami, wystające zęby czy wyłupiaste oczy, co oddaje współczesne ich wyobrażenia o jaszczurach, orionidach, raptilianach czy raptoidach. Opisuje się głowy rakszasów jako głowy gadów, osłów, koni lub słoni. Odpowiedzialni są za gwałcenie kobiet oraz wypijanie krwi czyli wampiryzm. Mogą przybierać na ciele barwy czerwoną, niebieską lub zieloną, wydają okropne ryczące dźwięki, a kiedy zabijają zwierzęta lub ludzi dla pozyskania ich mięsa, rozrywają ciało w bardzo nietypowy, makabryczny sposób. Można powiedzieć, że obraz rakszasa to obraz wszelkich patologii i deformacji oraz okrucieństwa i wynaturzenia.

Rakszas, Rakszasa w sanskrycie: राक्षसः trl. rākṣasaḥ, japoński: 羅刹天 Rasetsuten - w mitologii hinduskiej: demon-ludojad, tytan, rodzaj złośliwego, złego ducha, olbrzyma, szkodnika, złośliwy potwór-olbrzym grasujący po zapadnięciu zmierzchu i żywiącego się surowym mięsem, także ludzkim. W hinduizmie symbolizuje naturę mroczą (tamas), czyli taką w której przeważa nienawiść, naturę złą, która zadaje innym niezgodne z dharmą (religią) rany, cierpienia i krzywdy. Rodzaj żeński to rakszasi. Bóstwem mającym władzę nad rakszasami jest Kuwera. Rakszasa potrafi udawać przyjaciela i pokazywać się w boskich, pięknych kształtach, jednak nie potrafi tego utrzymać zbyt długo i z udawanego przyjaciela szybko staje się zajadłym wrogiem na śmierć i życie. Typowo opisywana cecha rakszasów w dziedzinie moralnej to zaprzyjaźnianie się z gospodarzem domostwa po to, aby uwieść jego żonę. Opisuje się też przypadki tak zwanych fałszywych wielbicieli, którzy przymilają się do jakiegoś guru, po to tylko, aby zniszczyć jego misję czy wręcz zabić przywódcę i zająć jego miejsce. Zdolność ukazywania się rakszasów w pięknych kształtach odnoszona jest do błędnych wizji i fałszywych objawień jakiś nieziemskich istot podających się za dawnych bogów, dewów, aniołów, etc. Hinduizm generalnie przyjmuje zasadę weryfikowania wizji i stanów mistycznych natchnień przez uznanych i sprawdzonych, żyjących nauczycieli czy guru. Niektóre ruchy działające na marginesie hinduizmu odrzucają całą mitologię związaną z rakszasami.