Moc świecenia - skala jasności gwiazd magnitudo

Moc wpływu - jasność gwiazd stałych i planet w astrologii

Moc świecenia oznaczana w astronomii i astrologii jako jasność w wielkościach gwiazdowych czyli w skali magnitudo - to podstawowy wskaźnik do szacowania siły z jaką obiekt oddziaływuje w horoskopie.

Wielkość gwiazdowa – to pozaukładowa jednostka miary stosowana do oznaczania blasku gwiazd (nie mylić z jasnością) i innych podobnych ciał niebieskich. Jednostką wielkości gwiazdowej jest magnitudo (oznaczenie m lub mag). Zazwyczaj w fizyce do wyrażenia wartości natężenia światła używa się luksów, jednakże ze względów praktycznych i historycznych w astronomii stosuje się nadal magnitudo.

Magnitudo są jednostkami spopularyzowanymi przez Ptolemeusza w jego Almageście około 140 roku e.ch., ale znane już były za czasów Hipparcha (190-120 p.e.ch.), który wszystkie gwiazdy klasyfikował pod względem blasku na 6 grup, tak jak czynili to magowie w dawnej Persji i Indii. Najjaśniejsze gwiazdy miały wielkość 1, najsłabsze widoczne gołym okiem 6. Skala ta była w użyciu jeszcze na początku XIX wieku. Była to skala odwrócona (i to się nie zmieniło do dziś), tzn. im jaśniejsza jest gwiazda tym niższa wielkość gwiazdowa jest jej przypisana. W połowie XIX wieku rozszerzono ją o wielkości początkowo 7 mag, potem 8 mag, itd., aby mieć możliwość uwzględnienia gwiazd i obiektów niewidocznych gołym okiem. Najjaśniejsze obiekty na niebie mają ujemną wartość magnitudo (np. Syriusz: −1,47 mag).

Obserwowana wielkość gwiazdowa

Obserwowana wielkość gwiazdowa (także widzialna, pozorna lub widoma, oznaczana literą m) – wielkość gwiazdowa obiektu widzianego z Ziemi (przy założeniu braku atmosfery). Zależy od mocy promieniowania (jasności) gwiazdy i jej odległości od Ziemi.

W 1856 roku Norman Pogson zauważył, że tradycyjny system sześciu wielkości gwiazdowych można uściślić przyjmując, że różnica jasności równa 5 wielkości gwiazdowych odpowiada stosunkowi natężeń oświetlenia równemu 1:100. Łatwo obliczyć, że dla gwiazd różniących się o jedną wielkość gwiazdową czynnik ten równa się pierwiastkowi piątego stopnia ze 100. Liczba ta, zwana czynnikiem Pogsona, równa się w przybliżeniu 2,51188643150958 (2,512). Pogson jako punkt odniesienia swojej skali użył Gwiazdy Polarnej i przypisał jej wielkość 2 mag. Od tego czasu okazało się, że jest to gwiazda zmienna, jednak zasada pozostała niezmieniona.

Wzrost lub spadek o 1 stopień w skali magnitudo oznacza spadek jasności obiektu o wartość około 2,512, co oznacza, że różnica pomiędzy 1 a 5 wielkością gwiazdową (magnitudo) oznacza około 100 krotny spadek lub wzrost jasności obiektu. Po wytrenowaniu i stosując odpowiednią metodę, ludzkie oko może określić różnicę w wielkości między dwiema gwiazdami tak małą jak 0,1 magnitudo, co ma miejsce wśród astronomów i profesjonalnych astrologów.

Obserwowana jasność Słońca wynosi −26,74, a średnia jasność Księżyca w pełni wynosi −12,74. Stosunek jasności to 398400 razy czyli Słońce jest około 400 000 razy jaśniejsze od Księżyca w pełni (Purnimie). Blask Wenus (-4,5 mag) jest większy od blasku Urana (5,5 magnitudo) około 10 tysięcy - i tak też waży się ową astrologiczną moc wpływu w horoskopach - właśnie w logarytmicznej skali magnitudo. Słońce świeci około 10 bilionów razy jaśniej niż najsłabsze gwiazdy dostrzegalne przez ludzkie oczy w najlepszych warunkach atmosferycznych. Widać tu sens stosowania wielkości gwiazdowych. Dzięki nim nie musimy operować liczbami różniącymi się wartościami wiele milionów razy. Używamy po prostu liczb z pewnego niewielkiego zakresu.

Gołym okiem można zwykle w dobrych warunkach dostrzec maksymalnie gwiazdy do około 6 m gwiazdowej wielkości wizualnej (w najlepszych warunkach w górach czasem nawet do 6,5 magnitudo). W wyniku powszechnego zanieczyszczenia światłem sztucznym w większości miejsc próg dostrzegalności jest obniżony – na niebie miejskim wynosi około 4 m czyli do około 4 wielkości gwiazdowej.

W dobrych warunkach przez silną lornetkę można dostrzec obiekty do około 10 magnitudo. Najsłabiej świecące obiekty obecnie obserwowane (przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a) mają jasność około 28 m (na rok 2015). W astrologii jednakże, jako wpływające na ziemię i ludzi obiekty bierze się pod uwagę tylko te gwiazdy i planety, których jasność jest wyraźnie widoczna dla oka, ze szczególnym uwzględnieniem gwiazd stałych i planet w obszarze Zodiaku (wzdłuż ekliptyki).

Maksymalne wielkości widzialne Słońca, Księżyca i planet

Słońce: –26,74 magnitudo

Księżyc w pełni: –12,71 m (maksymalnie w perygeum -12,90);

Księżyc w pierwszej lub ostatniej kwadrze -10 mag;

Wenus (w pobliżu maksymalnej elongacji): –4,89 m to maksymalna jasność Wenus, gdy jest oświetlony jej Sierp; −3,82 to minimalna jasność Wenus, gdy znajduje się po drugiej stronie Słońca (jako tarcza)!

Jowisz: –2,94 m

Mars (podczas wielkiej opozycji): –2,91 m

Merkury (w pobliżu maksymalnej elongacji): –1,8 m, jednakże −2,45 to maksymalna jasność Merkurego w super koniunkcji (w przeciwieństwie do Wenus, Merkury jest najjaśniejszy, gdy znajduje się po drugiej stronie Słońca);

Saturn: około –0,2 m jednakże −0,49 m to maksymalna jasność Saturna będącego w opozycji (2003, 2018);

Uran: około +5,32 m (planeta słabo świecąca o niewielkim wpływie i znaczeniu w astrologii);

Westa: +5,20 m - maksymalna jasność asteroidy Westy, gdy jest blisko Słońca i Ziemi; jedyna planetoida (planetka karłowata), która okresowo przekracza granicę widoczności i kwalifikuje się do ewentualnych refleksji wpływu w astrologii. Okres obiegu wokół Słońca to 3,6 roku, 3 lata i 230 dni, zatem raz na trzy lata bywa przez krótki czas widoczna mając czy mogąc mieć pewien niewielki wpływ astrologiczny w horoskopie.

Minimalne wielkości widziane planet

Wenus: -3,9 m - minimalna jasność Wenus po drugiej stronie Słońca niż Ziemia;

Księżyc w Nowiu: −2,50 to minimalna jasność Księżyca w czasie Nowiu, gdy zdaje się być popielatą ciemną tarczą na niebie;

Jowisz: -1,61 m - minimalna jasność Jowisza;

Saturn: 1,47 m - minimalna jasność Saturna;

Mars: 1,84 m - minimalna jasność Marsa;

Merkury: 5,73 m - minimalna jasność Merkurego (bardzo słaby, zaniedbywalnie słaby);

Uran: 5,95 m - minimalna jasność Urana (na granicy widoczności i możliwego wpływu);

Obiekty poza granicą widzialności (poniżej 6,00 m)

Neptun: około 7,8 m (niewidoczny dla oka, dlatego jest bez znaczenia w astrologii);

7,78 m - Maksymalna jasność Neptuna;

8,02 m - minimalna jasność Neptuna;

Pallas - 6,49 m to maksymalna jasność asteroidy Pallas (opozycja w peryhelium);

Ceres - 6,64 m - maksymalna jasność planety karłowatej Ceres, krążącej w pasie planetoid;

Iris - 6,75 m - maksymalna jasność asteroidy Iris;

Hygiea - 8,94 - maksymalna jasność asteroidy Hygiea;

Westa - 8,48 w minimum widoczności, gdzie nie ma znaczenia dla astrologa;

Pluton - 13,65 m - maksymalna jasność Plutona (725 razy słabszy niż jasność 6,5 mag – dla najjaśniejszej planetoidy poza limitem widoczności jaką jest Pallas, gdzie 6,5 mag to limit jasności widywanej gołym okiem w ekstremalnie dobrych warunkach); planetka bez znaczenia w astrologii;

Chiron - 15,40 m - maksymalna jasność Chirona, należącego do planetoid z grupy centaurów;

Makemake - 16,80 m - jasność planety karłowatej Makemake, będącej w opozycji

Haumea - 17,27 m - jasność planety karłowatej Haumea, będącej w opozycji

Eris - 18,70 m - jasność planety karłowatej Eris, będącej w opozycji

Przedziały jasności planet mających znaczenie w astrologii

Wenus od -3,9 do -4,7 magnitudo

Jowisz od −1,61 do -2,94 magnitudo

Mars - od +1,8 do -2,9 magnitudo

Saturn od +1,47 do −0,49 magnitudo

Merkury - od +5,73 do -2,45 magnitudo

Uran - od +5,95 do +5,32 magnitudo (najsłabsza z planet widzianych gołym okiem);

Westa od +5,20 do +8,48 magnitudo (okresowo raz na 3,6 lat najjaśniejsza z planetoid);

W maksimum jasności planet płci (Mars i Wenus), Mars jest około 5 razy ciemniejszy (słabszy) od Wenus, a w minimum Mars jest prawie 200 razy ciemniejszy (słabszy) od Wenus.

Dwa Światła (Słońce i Księżyc) oraz pięć planet w maksymalnej jasności osiągają wartości ujemne (od -0,49 Saturn do -4,7 Wenus) na skali magnitudo, co wyróżnia te obiekty w astrologii nadając im istotną rangę i znaczenie! Słońce i Księżyc nazywane są w astrologii Światłami.

Jak widać, zgodnie z astrologicznym aksjomatem wpływu światła, im silniejsze tym ważniejsze, a poniżej granicy widoczności (obserwowalności) gołym okiem nieistotne, z tzw. dużych planet, zupełnie nieistotne są wpływy Neptuna, a z planetoid tylko planetoida (asteroida) Westa okresowo przekracza granicę widzialności (6,0 magnitudo czy nawet krańcową 6,5 mag) mając zdolność cokresowego wywierania wpływu o sile najsłabiej oddziałującej planety jaką jest Uran. Pluton jak widać jest zbyt słabym obiektem aby z punktu widzenia astrologii mógł posiadać jakiś wpływ na ludzi i istoty żywe (zatem interpretacje astrologiczne z Plutonem są co najwyżej kiepskiej jakości rojeniem i niczym więcej). Natężenie świecenia wyrażane w magnitudo decyduje o rozważanej sile wpływu w astrologii. Dominują obiekty najjaśniej świecące, w istotnych aspektach, w tym, w czasie przebywania na Ascendencie i Descendencie oraz w Górowaniu (Medium Coeli) czy Dołowaniu (IC), w koniunkcjach (joga), w punktach węzłów księżycowych (Rahu i Ketu), w punkcie osi księżycowej (czarny Księżyc), w punkcie Fortuny (Szczęścia), w punkcie Wschodu lub Verteksu etc. Uczciwi profesjonalni astrolodzy nie zajmują się tym, co zbyt słabo świeci (planetoidy, asteroidy) aby mieć realny kosmiczny wpływ na losy ludzkości oraz horoskop pojedynczego człowieka. Od ciemnych, małych i nie istotnych zarazem obiektów, o wiele ważniejsze są znacząco jasne gwiazdy stałe - najważniejszy element każdego profesjonalnie wykonanego horoskopu (zarówno natalnego, poczęciowego jak i horarnego, wydarzeniowego).

Najjaśniejsze gwiazdy stałe i ich wielkości widzialne

α CMa - Syriusz: –1,46 m (Kanikuła, gr. Seírios, egip. Sothis; Gorąca, Ognista; najjaśniejsza oprócz Słońca gwiazda nieba);

α Car - Canopus, Agastya: (Kanopus): –0,72 m

α Cen - Toliman, Bungula: –0,27 m (Alfa Centauri);

α Boo - Arktur, Swati: –0,04 m - zmiany jasności o 0,04m co 8,3 dnia;

α Lyr - Wega: 0,03 m (wzorzec dla ustalenia jasności 0 wielkości gwiazdowej

α Aur - Capella (Kapella): 0,08 m (czasem podaje się dwa składniki osobno);

β Ori - Rigel: 0,18 m

α CMi - Procyon (Procjon): 0,38 m

α Ori - Betelgeza: 0,45 m (gwiazda zmienna o wielkości od 0,3 do 1,3 m)

α Eri - Achernar: 0,5 m

β Cen - Hadar, Agena: 0,61 m

α Aql - Altair: 0,76 m

α Tau - Aldebaran, Rohini: 0,87 m (wiosenny strażnik nieba);

α Cru - Acrux: 0,9 m

α Vir - Spica, Ćitra: 1 m (wzorzec dla 1 wielkości gwiazdowej)

α Sco - Antares, Jyeshta: 1,06 m (jesienny strażnik nieba);

β Gem - Polluks: 1,16 m (posiada planetę Thestias);

α PsA - Fomalhaut: 1,17 m (posiada planetę Dagon); (zimowy strażnik nieba);

β Cru - Becrux, Mimosa, Beta Krzyża: 1,25 m

α Cyg - Deneb, Deneb Adige: 1,25 m

α Leo - Regulus, Magha: 1,35 m (letni strażnik nieba);

ε CMa - Adara: 1,50 m

Powyższe 22 gwiazdy stanowią tak zwany Tarot Niebieski, a ich wpływy w aspektach zna każdy szanujący się astrolog na poziomie podstawowym. Zawierają się w jasności od -1,46 do +1,5 magnitudo. Bez analizy wpływu tych podstawowych gwiazd stałych wszelki tzw. horoskop można wyrzucić do kosza na śmieci.

Inne jasne gwiazdy dobrze znane astrologom

α Hya - Alfard: 2,2 mag (arab. Samotnik);

β Per - Algol: 2,12 m (okresowe spadki jasności do 3,4 m co 69 godzin, około 3 dni);

η Tau - Alkione: 2,84 (najjaśniejsza gwiazda Plejad); łącznie dziewięć gwiazd Plejad ma wielkość gwiazdową większą niż sześć magnitudo (od 2,84 do 5,76), co daje łącznie ich całkiem silny wpływ jako gromady gwiazd;

Najjaśniejsze gwiazdy podwójne i wielokrotne

α Cen - Toliman, Alfa Centauri: −0,27 mag (gwiazda potrójna);

α Aur - Kapella: 0,08 mag (gwiazda poczwórna);

α Cru - Acrux: 0,77 mag (gwiazda potrójna);

α Gem - Kastor: 1,58 mag (trzy układy podwójne, sześć gwiazd);

ζ Ori - Alnitak: 1,70 mag (gwiazda potrójna);

γ Vel - Al Suhail: 1,70 mag (sześć składników);

α UMa - Dubhe: 1,79 mag (gwiazda poczwórna);

ε Car - Avior: 1,95 mag (gwiazda podwójna);

δ Vel - Delta Velorum: 1,95 mag (gwiazda poczwórna);

γ Leo - Algieba: 1,98 mag (gwiazda podwójna);

α And - Alpheratz, Sirrah, şirrat al-faras: 2,06 mag (gwiazda podwójna);

γ And - Alamach, Alamak: 2,10 mag (gwiazda poczwórna);

β Per - Algol: 2,12 mag (gwiazda potrójna, zaćmieniowa);

γ Cen - Gamma Centauri: 2,20 mag (gwiazda podwójna);

α CrB - Gemma, Gnosia, Alfekka, Asztaroth: 2,21 mag (gwiazda podwójna zaćmieniowa algoliczna, jasność od +2,16 do +2,30 mag w okresie równym 17,36 doby);

ζ UMa - Mizar: 2,23 mag (gwiazda poczwórna, dwie pary Mizara i podwójny Alkor to sześć par);

δ Ori - Mintaka, Mintika: 2,23 mag (gwiazda poczwórna, zaćmieniowa algoliczna, okres 5,73 doby);

ε Boo - Izar, Welon: 2,35 mag (gwiazda podwójna, obieg 1000 lat);

η Oph - Sabik: 2,43 mag (gwiazda podwójna, obieg 88 lat);

ε Cyg - Gienah: 2,48 mag (gwiazda podwójna);

Najjaśniejsze gwiazdy gwiazdozbiorów Zodiaku

Baran: α Ari, Hamal - 2,01 m (zmiany jasności od 2,04m do 1,98m); jedna planeta;

Byk: α Tau, Aldebaran - 0,87 m

Bliźnięta: β Gem, Polluks - 1,16 m

Rak: β Cnc, Al Tarf - 3,53 m

Lew: α Leo, Regulus - 1,36 m

Panna: α Vir, Spica lub Kłos - 0,98 m

Waga: β Lib, Zubenelschemali - 2,61 m

Skorpion: α Sco, Antares - 1,06 m

Strzelec: ε Sgr, Kaus Australis - 1,79 m

Koziorożec: δ Cap, Deneb Algedi - 2,85 m

Wodnik: β Aqr, Sadalsuud - 2,90 m

Ryby: η Pis, Alpherg, Kullat Nunu - 3,62 m

Drugie co do jasności gwiazdy w gwiazdozbiorach Zodiaku

Baran: β Ari, Sheratan - 2,64 mag

Byk: β Tau, Elnath lub Nath - 1,65 mag

Bliźnięta: α Gem, Kastor - 1,58 mag

Rak: δ Cnc, Asellus Australis - 3,94 mag

Lew: γ Leo, Algieba - 2,01 mag

Panna: γ Vir, Arich - 2,74 mag

Waga: α² Lib, Zubenelgenubi, Viśakha - 2,75 mag

Skorpion: λ Sco, Shaula - 1,62 mag

Strzelec: σ Sgr, Nunki - 2,05 mag

Koziorożec: β Cap, Dabih - 3,05 mag

Wodnik: α Aqr, Sadalmelik - 2,95 mag

Ryby: γ Psc, Gamma Piscium, Grzmot - 3,70 mag

Trzecie co do jasności gwiazdy w gwiazdozbiorach Zodiaku

Baran: 41 Ari, Żołądek Barana - 3,61 mag

Byk: η Tau, Alkione - 2,84 mag

Bliźnięta: γ Gem, Alhena - 1,93 mag

Rak: ι Cnc, Decapoda - 4,03 mag

Lew: β Leo, Denebola - 2,14 mag

Panna: ε Vir, Vindemiatrix - 2,85 mag

Waga: σ Lib, Brachium - 3,25 mag

Skorpion: θ Sco, Sargas - 1,86 mag

Strzelec: ζ Sgr, Ascella - 2,60 mag

Koziorożec: α² Cap, Algiedi Secunda - 3,58 mag

Wodnik: δ Aqr, Skat - 3,27 mag

Ryby: α Psc, Alrisha - 3,82 mag

Należy pamiętać w analizie gwiazd pasa zodiakalnego, że jeśli jakiś inny gwiazdozbiór przylega blisko do pasa zodiaku czy do ekliptyki także jego gwiazdy są brane pod uwagę jako zodiakalne. Przykładowo, na stopie gwiazdozbioru Wodnika jest głowa i oko Ryby Południowej, gwiazda znana jako Fomalhaut (Strażnik Nieba Zimowego), którą w astrologii zaliczamy do gwiazd stałych wodnikowych. Ryba Południowa należy do zodiakalnego Wodnika. Podobnie do zodiakalnego Skorpiona zaliczamy gwiazdy Wężownika u stóp którego Skorpion się znajduje. Własnością Strzelca (Łucznika) są gwiazdy gwiazdozbioru Tarczy zwanej w Polsce Tarczą Sobieskiego, a w Persji i Indii Tarczą Magów. Do wyposażenia gwiazdozbioru Panny (Wielkiej Bogini) przynależą konstelacje Kruk, Puchar oraz Warkocz Bereniki. Gwiazdy Wieloryba przynależą do zodiakalnych postaci Barana oraz Ryb.

Astrolog powinien dobrze znać i kojarzyć postacie mistycznych konstelacji i stacje (grupy gwiazd) wzdłuż Pasa Zodiaku, a jak wiadomo z astrologii dawnej Persji, Indii czy Chin za podstawę przyjmuje się znajomość 28 lub 27 grup gwiazd wzdłuż Pasa Zodiaku. Plejady (z Alkione, Ambą) to Serce Byka, a Hiady to Pysk Byka (Aldebaran najjaśniejsza gwiazda Pyska). Sierp to Głowa Lwa wraz z Regulusem, Kłos lub Wiecheć Panny a w nim gwiazda Spica. Szczypce Skorpiona z gwiazdą Antaresem, Łuk Strzelca z gwiazdą Al-Nasl, Ramię Strzelca z Nunki, Rogi Koziorożca z gwiazdą Dabih, Ogon Koziorożca z Naszirą i Deneb Algiedi, Stopa Wodnika z Fomalhaut, Dzban Wodnika z Sadaltager i Sadachbią, Serce Pegaza (nad Pyskiem Ryby) z gwiazdą Markab (Merkaba), Skrzydło Pegaza (nad Ogonem Ryby) z gwiazdą Algenib, Serce Barana z gwiazdą Hamal - to tylko część ze Stacji czy Grup Gwiazd bardzo istotnych i bardzo podstawowych dla skutecznej analizy horoskopu i udanej predykcji (prognozy, przepowiedni)... Plejady z gwiazdą Alkione to pierwsza i najbardziej podstawowa stacja, grupa gwiazd, od badania koniunkcji planet i Świateł z którą rozpoczyna się wszelkie poważne analizy horoskopowe, przy czym trzeba dobrze odróżnić wpływ Plejad od wpływu pobliskiego Algola i grupy Meduzy (Gorgony). Algol to z gwiazd stałych najbardziej mroczna bestia, zwana ciemną gwiazdą, najsilniejszym malefikiem w aspektach.

Najsłabsze obiekty widzialne gołym okiem na niebie podmiejskim: od 5,6 do 6 m. Astrologia profesjonalna obiektów planetarnych i gwiezdnych o jasności poniżej 6 magnitudo nie bierze pod uwagę, gdyż ich wpływ a praktyce nie istnieje z powodu zbyt słabej jasności. O wiele ważniejsze są wpływyaspektowanych gromad czy mgławic gwiazd, w tym także gwiazdozbiorów takich jak Warkocz Bereniki, Trójkąt, Tarcza Magów, Korona Północy (Korona Magów), Wielki Wóz czy gromad typu Hiady lub najważniejsze Plejady, a także znanej z mistycznych i duchowych wpływów Wielkiej Mgławicy Andromedy (Galaktyka M31), dawnego perskiego Obłoku Magów. Prawdziwy specjalista z zakresu astrologii bardzo się na tym zna, a kto się nie zna, nie powinien nawet próbować interpretować horoskopów, bo zawsze pominie wszystko to, co jest najważniejsze!

Mistyczny wpływ Wielkiej Galaktyki Andromedy

Galaktyka Andromedy (M31), Vertex: +3,44 m (najjaśniejsze gwiazdy M31 +4.8 mag), dawniej wśród perskich astrologów Obłok Magów.

Obserwacje Galaktyki Andromedy, Królowej Mgławic, Wielkiej Mgławicy, znanej jako Vertex (nie mylić z zachodnią częścią wielkiego wertykału o tej samej nazwie) lub Obłok Magów, prowadził już w 964 roku perski astrolog i astronom Abd ar-Rahman as-Sufi, opisując ją jako małą chmurkę o wielkim mistycznym wpływie i silnej inspiracji duchowej. Andromeda to dosłownie człowiek myślący (od słów andros "człowiek" i medesthai "myśleć"), a dla mistyków Mgławica Andromedy to często domniemane źródło pochodzenia myślących ludzi lub zdolności myślenia. Wedle mistyki i ezoteryki, poprzez Jowisza dopływa na Ziemię energia z Wielkiej Galaktyki Andromedy czyli z Mgławicy Andromedy M31, w Indii znanej jako Antamarda. Istotne zatem w astrologii ezoterycznej są aspekty Jowisza z Mgławicą M31 (Obłokiem Magów) czyli z Wielką Galaktyką Andromedy.

Zanim astrolog zacznie interpretować wpływy Mgławicy M31 powinien wiele razy przez wiele godzin obserwować Mgławicę M31 w Andromedzie, skupiać się na jej świetle i duchowej wibracji płynącej ze światłem, a dopiero mając spore doświadczenie w percepcji jej energii świetlistej rozpoczynać analizę wpływów i oddziaływań w horoskopie. Zasada ta dotyczy wszystkich obiektów podlegających interpretacji, zatem ktoś kto sam na własne oczy nie obserwuje nieba, gwiazd stałych i planet oraz ich aspektów - nie ma nawet minimalnych kwalifikacji do interpretowania horoskopów!

Ptolemeusz, za dawnymi mędrcami z Grecji, Persji, Indii i Babilonii, przypisuje Mgławicy Andromedy wpływ podobny do Wenus oraz do Marsa i Księżyca. Legendy dają obraz charakteru podobny do Bogini Panny, Dziewicy, ze słabością oraz skłonnościami do osłabiebia wzroku lub oślepnięcia (w niekorzystnych aspektach). Wpływ M31 przynosi czystość myśli, cnotliwość (cnotę), honor, dostojeństwo. Powoduje walkę z chimerami (dzikimi kaprysami, irracjonalnością), obawami i lękami, tendencjami do zniechęcenia. Mgławica Andromedy daje miłość pomiędzy mężem i żoną, pojednanie z cudzołożnikami (cudzołożnicami). Kiedy Mars dotyka ciało świetlne Mgławicy M31, szczególnie kątami (aspekty maleficzne jak kwadratura), przynosi śmierć przez powieszenie, dekapitację, ukrzyżowanie lub nadzianie się (przebicie). Manilius w dziele Astronomica, w I wieku e.ch. opisuje wpływ konstelacji Andromedy oraz Mgławicy Andromedy. Galaktyka M31 znajduje się w okolicy Prawego Biodra lub szerzej Łona oraz Pępka Andromedy, co jest kojarzone z prawością postępowania oraz miłością małżeńską, uczciwością w miłości, a także z witalnością i potęgą czy siłą myśli.

Mgławicę Andromedy M31 najłatwiej obserwować na niebie wieczorami w okresie od września do lutego. Obserwacje należy prowadzić z dala od miejskich świateł, w ciemne, bezksiężycowe noce, z dobrą widocznością gwiazd czyli przy czystym niebie. Słońce przechodzi poprzez koniunkcję z Wielką Mgławicą Andromedy około 17/18 kwietnia czyli będąc na tak zwanym Ogonie Ryby, podobnie Merkury i Wenus. Oczywiście raz w miesiącu Księżyc przechodzi przez koniunkcję z Wielką Galaktyką Andromedy M31. Jowisz odwiedza Wielką Mgławicę Andromedy raz na 12 lat, a Saturn raz na około 30 lat. Mars oczywiście przechodzi przez koniunkcję z Mgławicą M31 raz na około 2 lata.

Lista większości zjawisk koniunkcyjnych z Wielką Mgławicą Andromedy w latach 2016-2028

5 kwietnia 2016 - koniunkcja Merkurego (Hermesa) z Wielką Mgławicą Andromedy M31 (około 1 w nocy).

8 kwietnia 2016 - koniunkcja Księżyca z Wielką Mgławicą M31 (zdarza się raz na miesiąc).

10 kwietnia 2016 - koniunkcja Urana i Słońca (Słońce raz w roku dogania i mija planetę Uran, jak i wszystkie pozostałe).

17 kwietnia 2016 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą M31 w Andromedzie (około godz. 18-tej).

22 kwietnia 2016 - koniunkcja Urana z Wenus (w pobliżu obszaru koniunkcji z M31).

28 kwietnia 2016 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą Andromedy (około południa).

7 marca 2017 - koniunkcja planety Mars z Mgławicą M31.

30 marca 2017 - pierwsza koniunkcja planety Merkury (Hermes) z Mgławicą M31.

17 kwietnia 2017 - doroczna koniunkcja Słońca z Mgławicą M31.

23 kwietnia 2017 - druga koniunkcja Merkurego (w ruchu wstecznym) z Mgławicą M31.

14 maja 2017 - trzecia koniunkcja Merkurego z Mgławicą M31.

4 czerwca 2017 - koniunkcja planety Wenus z Mgławicą M31.

30 czerwca - 1 lipca 2017 - koniunkcja planety Uran z Mgławicą M31 Andromedy (raz na około 84 lata).

29 marzec 2018 - koniunkcja Wenus z Mgławicą M31.

11 kwietnia 2018 - druga po ruchu wstecznym koniunkcja Urana z Mgławicą M31.

18 kwiecień 2018 - potrójna koniunkcja Słońca, Urana i Mgławicy M31.

12 maja 2018 - potrójna koniunkcja planety Merkury z Uranem i Mgławicą M31.

6 stycznia 2019 - trzecia koniunkcja Urana (w ruchu wstecznym) z Wielką Mgławicą M31.

11 luty 2019 - koniunkcja Marsa z Mgławicą M31.

13 luty 2019 - potrójna koniunkcja Marsa z Uranem przy Mgławicy M31.

18 kwiecień 2019 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą M31 (około godz. 12-tej w południe).

22 kwiecień 2019 - koniunkcja Słońca z Uranem.

5 maja 2019 - koniunkcja planety Merkury (Hermes) z Mgławicą M31.

13 maja 2019 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą M31.

3 marca 2020 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą Andromedy M31.

8 marca 2020 - koniunkcja Wenus z Uranem.

3-5 kwiecień 2020 - okultacja (zakrycie) Plejad przez planetę Wenus!

17 kwiecień 2020 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą Andromedy M31 (około 18-tej wieczorem).

26 kwietnia 2020 - koniunkcja Merkurego (Hermesa) z Wielką Mgławicą Andromedy M31 (około północy).

26 kwietnia 2020 - koniunkcja Słońca z planetą Uran.

22 maj 2020 - koniunkcja Wenus i Merkurego (około 9 rano).

10 września 2020 - koniunkcja Marsa z Mgławicą Andromedy M31 (Mars dochodzi do koniunkcja i zaczyna ruch wsteczny).

2 stycznia 2021 - ponowna koniunkcja Marsa z Wielką Mgławicą M31.

13 kwietnia 2021 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą Andromedy M31.

17/18 kwiecień 2021 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą M31 (około północy).

18 kwietnia 2021 - koniunkcja Merkurego (Hermesa) z Wielką Mgławicą Andromedy (około 15-tej).

21-24 kwietnia 2021 - potrójna koniunkcja Wenus, Urana i Merkurego (blisko Słońca).

26 kwietnia 2021 - koniunkcja Wenus i Merkurego.

10 kwiecień 2022 - koniunkcja Merkurego z Wielką Mgławicą Andromedy (około 6 rano).

18 kwiecień 2022 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą Andromedy (około 6 rano).

30 IV - 1 V 2022 - koniunkcja Wenus z Jowiszem.

27 maj 2022 - potrójna koniunkcja Wenus, Księżyca i Wielkiej Mgławicy Andromedy (około 3 w nocy).

29/30 maja 2022 - koniunkcja Marsa i Jowisza.

2 lipca 2022 - koniunkcja Marsa z Wielką Mgławicą Andromedy (około 17-tej).

2 marzec 2023 - potrójna koniunkcja Wenus z Jowiszem w pobliżu Wielkiej Mgławicy M31 (około 6 rano).

15 marzec 2023 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą Andromedy M31.

2 kwiecień 2023 - koniunkcja Merkurego (Hermes) z Wielką Mgławicą Andromedy.

11 kwiecień 2023 - koniunkcja Wenus z Plejadami.

12 kwiecień 2023 - koniunkcja Słońca z Jowiszem.

18 kwiecień 2023 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą Andromedy M31.

1/2 maja 2023 - koniunkcja Słońca i Merkurego (w ruchu wstecznym).

8 maja 2023 - koniunkcja Jowisza i Wielkiej Mgławicy Andromedy M31 (około 20-tej wieczorem) - poprzednia miała miejsce 26 maja 2011 (Magiczne Dwunastolecie Andromedy 2011-2023).

9 maja 2023 - koniunkcja Słońca z Uranem.

17 kwietnia 2024 - koniunkcja Słońca z Mgławicą M31.

18 kwietnia 2024 - koniunkcja Wenus z Merkurym.

20 kwietnia 2024 - koniunkcja Jowisza z Uranem.

28 kwietnia 2024 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą M31.

14 maja 2024 - koniunkcja Merkurego (Hermesa) z Wielką Mgławicą Andromedy.

17/18 maja 2024 - wielka pięciokrotna koniunkcja Słońce-Jowisz i Wenus-Uran przy Plejadach, początek przejścia planet przez Plejady.

19-31 maja 2024 - koniunkcja Jowisza i Plejad (Jowisz przechodzi wzdłuż Plejad).

22/23 maja 2024 - wielka potrójna koniunkcja Jowisz-Wenus-Plejady.

30/31 maja 2024 - potrójna koniunkcja Uran-Merkury-Algol (arymaniczna, mroczna, maleficzna).

2/3 czerwca 2024 - Merkury przechodzi koniunkcje z Plejadami.

4 czerwca 2024 - koniunkcja Jowisz - Merkury (Hermes).

6 czerwca 2024 - koniunkcja Marsa z Wielką Mgławicą Andromedy.

15 lipiec 2024 - potrójna koniunkcja Urana, Marsa i Algola (demoniczna, maleficzna, raz na 168 lat [2x84], 1856, 1940).

19-22 lipca - koniunkcja Marsa i Plejad (co dwa lata).

14 sierpień 2024 - koniunkcja Jowisza i Marsa (zjawisko trwa tydzień).

17/18 kwietnia 2025 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą M31 (po północy około 2 w nocy).

9 maja 2025 - koniunkcja Merkurego z Wielką Mgławicą M31.

4 czerwca 2025 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą M31.

29 marzec 2026 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą Andromedy.

18 kwietnia 2026 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą M31.

20 kwietnia 2026 - potrójna koniunkcja Saturna, Marsa i Merkurego.

2 maja 2026 - koniunkcja Merkurego z Wielką Mgławicą M31.

16 maja 2026 - koniunkcja Marsa z Wielką Mgławicą M31 w Andromedzie.

18 kwiecień 2027 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą M31 (około południa).

19 kwiecień 2027 - koniunkcja Saturna z Merkurym.

24 kwiecień 2027 - koniunkcja Merkurego (Hermesa) z Wielką Mgławicą M31 (około 3 rano).

7 maja 2027 - koniunkcja Saturna z Wenus (około 20-tej wieczorem).

13 maja 2027 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą (około południa).

9 sierpnia 2027 - Saturn zatrzymuje się na koniunkcji z Wielką Mgławicą Andromedy i rozpoczyna ruch wsteczny.

28/29 luty 2028 - potrójna koniunkcja Saturna, Wenus i Księżyca.

3 marzec 2028 - koniunkcja Wenus z Wielką Mgławicą M31 (około 6 rano).

21 marzec 2028 - koniunkcja Słońca z Marsem.

30 marzec 2028 - koniunkcja Saturna z Wielką Mgławicą Andromedy (raz na około 30 lat!) - poprzednia 20 maja 1998 (Magiczne Trzydziestolecie Andromedy 1998-2028).

8 kwiecień 2028 - koniunkcja Marsa z Merkurym.

14 kwietnia 2028 - koniunkcja Merkurego (Hermesa) z Wielką Mgławicą M31.

17 kwietnia 2028 - koniunkcja Słońca z Wielką Mgławicą M31.

20 kwietnia 2028 - koniunkcja Słońca z Saturnem.

25 kwietnia 2028 - koniunkcja Marsa z Wielką Mgławicą Andromedy.

30 kwietnia 2028 - koniunkcja Saturna z Marsem.

Polecamy osobom zainteresowanym astrologią profesjonalną, aby w podanych terminach starały się w miarę pogodnego nieba, wieczoramu lub nocami, obserwować wspomniane zjawiska, szczególnie te, które trwają kilka dni, gdyż nie zawsze udaje się ujrzeć zjawisko na własne oczy. Warto pamiętać, że koniunkcyjne Słońce najlepiej obserwować około wschodu i około zachodu Słońca, zwykle do jednej godziny od czasu wschodu i do jednej godziny przed zachodem Słońca. Charakter energii słonecznej zmienia się wraz z kolejnymi koniunkcjami jakie Słońce przechodzi w ciągu roku, o czym z doświadczenia doskonale wiedzą prawdziwi, profesjonalni astrolodzy.

Wielkości gwiazdowe, procentowa różnica natężenia światła i liczba gwiazd

Tabela procentowego wzrostu lub zmniejszenia jasności dla 5.0 mag równego 1 lub 0 mag równego 100%. Po prawej liczba gwiazd powyżej danej wielkości gwiazdowej.

-4.0 mag - 3905%

-3.0 mag - 1562%

-2.0 mag - 625% - 0

-1.0 mag - 250% - 1

0.0 mag - 100% - 4

1.0 mag - 40% - 15

2.0 mag - 16% - 48

3.0 mag - 6.3% - 171

4.0 mag - 2.5% - 513

5.0 mag - 1.0% - 1 602

6.0 mag - 0.40% - 4 800

6.5 mag - 0.25% - 9 096

7.0 mag - 0.16% - 14 000

8.0 mag - 0.063% - 42 000

9.0 mag - 0.025% - 121 000

10.0 mag - 0.010% - 340 000

11.0 mag - 0.004%

Starożytni mędrcy podzielili widoczne na niebie gwiazdy według jasności na magicznych sześć grup. Najjaśniejsze nazywali gwiazdami pierwszej wielkości, nieco słabsze – drugiej i tak dalej aż do gwiazd szóstej wielkości, które były z trudem dostrzegalne gołym okiem. Podstawowy aksjomat astrologii uczy, że siła wpływu zależy od jasności wizualnej obiektu, zatem obiektów poniżej 6-tej wielkości gwiazdowej nie bierzemy pod uwagę, gdyż ich wpływ jest tak mały, że nieistotny, o ile wogóle jakiś ich wpływ odróżnialny od tła nieba istnieje. Kiedy pojawiła się możliwość zmierzenia rzeczywistej jasności gwiazd, okazało się że najjaśniejsze z nich świecą blaskiem około 100 razy większym niż te, które znajdują się na granicy widzialności. Wprowadzono skalę, która przypisywałaby gwiazdom liczby określające jasności tak, aby były one zbliżone do jasności określanych od czasów starożytnych. Przydatną do tego była skala logarytmiczna z logarytmami dziesiętnymi. Dwie gwiazdy różniące się o jedną wielkość gwiazdową różnią się rzeczywistą jasnością określoną ilość razy. Gwiazda drugiej wielkości gwiazdowej jest tyle razy jaśniejsza od gwiazdy trzeciej wielkości, ile razy gwiazda trzeciej wielkości jest jaśniejsza od obiektu o jasności cztery magnitudo (magnitudo to dokładnie to samo co wielkość gwiazdowa).

Dokładna wartość stosunku jasności wizualnej równa jest pierwiastkowi piątego stopnia ze 100. Ta szczególna liczba wynika z żądania, że gwiazdy różniące się o 5 wielkości gwiazdowych muszą 100 razy różnić się widomym blaskiem. Skali logarytmicznych używamy również w innych dziedzinach życia. Natężenie dźwięku mierzone decybelami to także skala zbudowana w logarytmiczny sposób. To samo możemy powiedzieć o częstotliwościach kolejnych dźwięków tworzących gamy muzyczne. Po ścisłym zdefiniowaniu pojęcia wielkości gwiazdowych można skalę rozszerzyć na obiekty jaśniejsze (mają ujemne wielkości gwiazdowe) oraz te, które nie są dostrzegalne gołym okiem (mają więcej niż 6 magnitudo), a co za tym idzie, w astrologii badającej wpływy obiektów zależnie od mocy świecenia zupełnie nieprzydatnych. Można też wprowadzić ułamkowe wielkości gwiazdowe, gdyż dobrze wyćwiczony obserwator odróżnia wielkość jednej dziesiątej magnitudo.

Aby móc wykonywać obliczenia związane z wielkościami gwiazdowymi, potrzebna jest szczypta matematyki. Podstawą jest tu wzór Pogsona. Jeśli ilość światła docierająca do nas od dwóch obiektów wynosi odpowiednio I1 i I2, a ich jasności w wielkościach gwiazdowych m1 i m2, to spełniony jest związek:

m1 – m2 = -2,5 log I1/I2

(logarytm we wzorze jest logarytmem dziesiętnym).

Można teraz obliczyć ile razy Wenus (m1=-4,5) jest jaśniejsza od Syriusza (m2=-1,5). Należy przekształcić wzór do wygodniejszej postaci i wykonać obliczenia:

I1/I2 = 10 do potęgi 0,4x(m2-m1) = 16 (w przybliżeniu).

Słońce gołym okiem można dostrzeć w kosmosie czyli tak daleko od Słońca znajduje się punkt, w którym jasność naszej gwiazdy wynosi zaledwie 6 magnitudo, że jest to zaledwie 55 lat świetlnych. W skali kosmicznej, nie jesteśmy zatem imponująco świecącym układem gwiezdnym, a ewentualni Kosmici mogą mieć problem z odkryciem zarówno Słońca jak i Ziemi.

Astrolodzy i gwiazdy stałe

Astrolog na podstawowym poziomie edukacji powinien znać około 25-30 gwiazd stałych (magiczna liczba 28 gwiazd), dobrze je kojarzyć i zauważać ich istotne wpływy oraz aspekty w horoskopie. Astrolog na średnim poziomie edukacji musi dobrze umieć analizować mapę nieba w oparciu o tradycyjnie 72 gwiazdy stałe w astrologii kabalistycznej często nazywane imionami 72 archaniołów nieba. Pełen profesjonalizm osiąga astrolog znający się biegle na oddziaływaniach wszystkich ważnych gwiazdach stałych, które zwykle brane są pod uwagę, których rzeczywiste wpływy zostały wielokrotnie odnotowane, a jest tych światełek niebieskich przynajmniej 144 sztuk ważniejszych, licząc także wiele słabszych, ale mających jakiś istotny znany i sprawdzony wpływ w badaniach horoskopowych. Lista wszystkich gwiazd stałych jakie bywają interpretowane w horoskopach liczy około 800 pozycji i wyznacza poziom eksperta czy mistrza astrologii, który zna te wszystkie gwiazdy z własnoocznie prowadzonych obserwacji na niebie, umie je pokazać, wie kiedy są widoczne dla obserwacji.

Astrolog profesjonalny musi umieć wyliczać chociażby sumaryczną wielkość gwiazdową obiektów w bliskiej koniunkcji, co oblicza się z prostego wzoru matematycznego opartego na logarytmicznej skali magnitudo. Waga koniunkcji w astrologii zależy od sumarycznej jasności chwilowego obiektu wynikłego z bliskiej koniunkcji, gdy oba obiekty wyglądają jak jedna nowa gwiazda. Takie podstawowe umiejętności astrologów trzeba pielęgnować, gdyż były powszechne mniej więcej do końca lat 80-tych XX wieku, kiedy to epoka internetu i programów komputerowych znacząco obniżyła poziom umiejętności astrologów rodząc pokolenia astrotrolli trollujących siermiężnie w internecie horoskopami i interpretacjami będącymi zaledwie wydrukami z astrologicznych programów, zatem pewnymi informacjami ogólnymi dla początkujących kursantów.

Ażeby zostać prawdziwym adeptem czy adeptką wiedzy astrologicznej trzeba nie tylko nauczyć się korzystać z roczników z efemerydami, ale także trzeba się nauczyć biegle mapy całorocznej nieba i prowadzić solidne obserwacje zjawisk na niebie, szczególnie relacji w aspektach planet i gwiazd stałych. Planetaria bardzo ułatwiają zapoznanie się z mapą nieba (ekliptyka, równik, południk, wertykał, współrzędne ekliptyczne) i przygotowanie do samodzielnych obserwacji, ułatwiają nauczenie się znajdowania obiektów na nieboskłonie i odczuwanie ich wpływu (medytowanie z nimi), zatem każdy zjazd rodzimych polskich czy europejskich astrotrolli radzimy odbywać w planetarium, gdzie można zamówić sobie grupowo seanse pokazujące zjawiska na niebie, zapoznać się z gwiazdami i gwiazdozbiorami Zodiaku, z tym co wschodzi (ASC), góruje (MC) i zachodzi (DSC) oraz dołuje (IC) w danej porze roku na niebie. Liczne atlasy nieba oraz obrotowe mapy nieba także są łatwo dostępne, a to akurat bardzo podstawowe wyposażenie każdego astrologa, tak samo jak tablice efemeryd czy aktualne współrzędne ekliptyczne gwiazd (na dzień).

Westa jedyna planetoida do rozważań wpływu w astrologii

Westa-Hestia to grecka bogini patronka domowego ogniska. Planetoida Westa - grecka Hestia, odkryta w 1807 roku, posiada jednakże niewielki wpływ na horoskop tylko w krótkich okresach największej jasności (mających miejsce nie częściej niż raz na trzy i pół roku) - związana jest z duchowym aspektem człowieka, ucieleśnia problemy obecne w instytucjach kościelnych i religijnych. Reprezentuje też konieczność rozróżnienia oddania i fanatyzmu. Człowiek, który nie znajduje oparcia w zewnętrznych i pozornych wartościach, oddaje się całkowicie religijnym rytuałom, co niejednokrotnie graniczy z bigoterią, fanatyzmem i dewocją. Westa ucieleśnia także naszą seksualność i przypomina, iż nie jest ona czymś, czego należałoby się wstydzić, lecz kreatywnie z niej korzystać. Niemniej symbolizuje ona także wszelkie patologie seksualne i skłonności do nich, zboczenia, perwersje, prostytucję i pornografię, w tym ich okresowe nasilenie. Nieprzypadkowo przyporządkowano jej zarówno duchowy aspekt człowieka, jak i jego seksualny potencjał. Przypomina ona bowiem, iż energia seksualna i duchowa mają swoje wspólne źródło i zawsze istniały one równolegle. Westa w astrologii jest uzupełnieniem energii reprezentowanych przez Księżyc i Wenus, w horoskopie wpływa zarządzająco na znakami Wagi i Skorpiona. Westa może obrazować budzącą się aktywną kobiecą seksualność – w okresie średniowiecznej ciemnoty kościelnej istniało przekonanie, że kobieta nie odczuwa, ani też nie powinna odczuwać żadnej przyjemności i satysfakcji z kontaktów erotycznych, a współżyć mogła ona jedynie raz w miesiącu dla poczęcia dziecka (podobnie do rui jak u samic ssaków). Ponadto, Westa może także przypominać, iż rozwój duchowy ma miejsce podczas budzenia się w człowieku obszarów związanych z intuicją, delikatnością i subtelnością, a więc z kobiecym pierwiastkiem psychiki.

Planetoida Westa wedle współczesnych astrologów związana jest z typem szamańskiej Pośredniczki. W wielu dawnych kulturach Pośredniczki odnajdywały się jako kapłanki, wróżki czy szamanki. Do zadań tych kobiet należało odkrywanie tajemnicy oraz bezpośredni wgląd w wolę bóstwa. Psychoterapeutka jungowska Pia Skogemann zauważa, iż we współczesnym społeczeństwie kobiety Pośredniczki najczęściej wybierają zawód związany z astrologią, grafologią, tarotem, uzdrawianiem czy chiromancją. Fundamentalnym problemem tych kobiet jest utrata kontaktu z samą sobą lub też rezygnacja z własnej indywidualności, podobnie czyniły to właśnie westalki. Ważne jest zatem, aby Pośredniczki nie zatraciły swojej unikalności, a “medialność”, którą są obdarzone, mogły kreatywnie wykorzystywać. Kobiety o wielkim darze religijnym, które musiały zadowolić się egzystencją mniszki reprezentują pewien wariant kreatywnej manifestacji tego typu kobiecości. Prześladowane czarownice czy zielarki odpowiadają psychologicznemu typowi kobiety-pośredniczki. Nasuwa się tu także analogia do starożytnych westalek, które poświęcały swe życie praktykom religijnym oraz służeniu w świątyni bogini Westy. Westa w znaku Raka uosabia koncentrację, nieraz fanatyczną, na rodzinie i sprawach emocjonalnych. W Koziorożcu zaś lub Baranie mobilizuje do rywalizacji i nierzadko chorobliwej ambicji. Również aspekty tworzone przez tę planetoidę do innych planet są bardzo ważne, chociaż im mniej świecący obiekt tym mniejszy przedział wpływowego działania jego aspektu (działa tylko w ścisłych aspektach). Na przykład koniunkcja Westy z Jowiszem sprawia, że urodzeni koncentrują się na zyskaniu głębokiej wiary w sens własnej egzystencji.

Należy jednakże bardzo ostrożnie podchodzić do słabo zbadanych jeszcze możliwych wpływów małej planetki, planetoidy Westy, tym bardziej, że popadający w rojenia zachodni astrotrolle mają wielkie i "hura optymistyczne" zapatrywania na wpływ obiektów, których nigdy nie widzieli na własne oczy, gdyż nawet gołym okiem zobaczyć ich nie można, a prawdziwa astrologia od zawsze przywiązuje ogromną ważność wadze wpływu czyli widocznej mocy świecenia, mocy światła, wyrażającej się poprzez wizualną jasność obiektu - jak opisano - podawaną w wielkościach gwiazdowych czyli w skali magnitudo!

Cykle maksymalnej jasności Westy

Westa - od 28 kwietnia 2018 ma jasność powyżej 6,5 magnitudo, co czasem w dobrej widoczności pozwala zobaczyć obiekt gołym okiem, wysoko w górach, z dala od miejskich świateł w okresie nocy bezksiężycowych. Od 20 maja 2018 jej jasność wzrasta powyżej 6,0 magnitudo, co pozwala na obserwacje wizualną w ciemną noc z dala od miejskich świateł. W dniu 19 czerwca 2018 osiąga maksymalną jasność 5,33 magnitudo, największą w cyklu obiegu wokół Słońca i bliskości do Ziemi. Z 17/18 lipca 2018 jasność spada do 6,0 magnitudo, a w dniu 8 sierpnia 2018 schodzi poniżej 6,5 magnitudo czyli absolutnie poza granicę nawet sporadycznej jasności wizualnej na czym jej wpływ, i tak bardzo niewielki, kończy się aż do następnego zbliżenia do Słońca i Ziemi czyli aż do następnego peryhelium jej obiegu po orbicie.

Maksymalny możliwy czas astrologiczne wpływu Westy na Ziemię i ludzi to okres od 28 kwietnia do 8 sierpnia 2018 roku. Realny okres wpływu Westy, który można przyjąć w horoskopie to czas od 20 maja do 17/18 lipca 2018. Niestety, z uwagi na to, że Westa jest na Tronie Arymana w tym czasie, jest to generalnie wpływ maleficzny, arymaniczny.

Kolejny okres koniunkcyjny na pograniczu widoczności zaczyna się z 7/8 luty 2021, z jasnością 6,5 mag. W dniu 3 marca 2021 dochodzi do jasności 6,4 mag, aby już 3 kwietnia 2021 zejść poniżej 6,5 magnitudo. Brak jest zatem realnych podstaw do uwzględnienia jej wpływów w horoskopie.

Dopiero 14 lipca 2022 Westa znów przekroczy magiczną barierę 6,5 magnitudo, aby w dniu 9 sierpnia 2022 osiągnąć pułap mocy świecienia 6,0 mag pozwalający na realny wpływ w horoskopie. W dniu 21 sierpnia 2022 roku osiąga swoje maksimum mocy światłości na poziomie 5,83 mag. Już z 2/3 września 2022 wychodzi poza granicę 6,0 mag, a z 23/24 września 2022 schodzi poniżej 6,5 mag. Realny okres wpływu w horoskopie to od 9 sierpnia do 23/24 września 2022. Westa znajduje się w tym czasie pobliżu gwiazdy Fomalhaut.

W dniu 16 grudnia 2023, ponad gwiazdą Betelgezą Oriona planetoida Westa osiągnie ponownie próg jasności 6,5 mag, a jasność 6,37 mag w dniu 22 grudnia 2023 roku. W dniu 28/29 grudnia jasność spada poniżej 6,5 magnitudo.

Z 20/21 marca 2025 Westa osiąga 6,5 magnitudo, a 11 kwietnia 2025 przekracza 6 mag. W dniu 2 maja 2025 osiąga maksimum jasności w cyklu 5,61 mag, a dnia 28/29 maja 2025 schodzi poniżej 6,0 mag aby w dniu 22 czerwca 2025 zejść poniżej 6,5 magnitudo kończąc zbliżenie do Ziemi i Slońca. Wszystko przy stopach gwiazdozbioru Panny (Virgo, Izydy, Isztar). Okres realnego wpływu w horoskopie trwa zatem od 11 kwietnia do 28/29 maja 2025 roku, zaledwie około 2 miesiące.

Kolejne maksimum Westy rozpoczyna się z 19/20 maja 2029 roku przejściem granicy 6,5 mag, a realnie w dniu 12 czerwca 2029 roku granicą jasności 6,0 magnitudo. Maksimum jasności osiąga Westa w dniu 10 lipca 2029 roku, 5,29 magnitudo. Dnia 4 sierpnia 2029 schodzi poniżej 6,0 mag, a dnia 24/25 sieronia 2029 poniżej 6,5 magnitudo, całkowicie kończąc nawet śladowy okres wpływu w horoskopie. Realny czas wpływu to od 12 czerwca do 4 sierpnia 2029 roku.

Jak widać, badając profesjonalnie jasność wizualną planetoidy Westy można wyłowić jej krótkie okresy wpływu w czasie maksymalnych zbliżeń do Ziemi, zapewne warte uwzględnienia w horoskopie natalnym czy horarnym w danym okresie jej realnej widoczności wizualnej.

Źródło

Moc świecenia - skala jasności gwiazd magnitudo: [1]

Linki zewnętrzne

Portal o nauce i życiu wielkich mistrzów duchowych jogi i tantry

Sekretne nauki wtajemniczonych mistrzów jogi i tantry z Himalajów

Polski portal z naukami Królewskiej Radża Jogi

Portal z naukami ezoterycznymi i wiedzą tajemną Wschodu

Portal warsztatów, kursów i obozów medytacji, jogi, tantry, uzdrawiania i rozwoju duchowego