Naraka

Z Himalaya-Wiki

Naraka - w sanskrycie: नरक – w religiach dharmicznych kultury wedyjskiej zbiorcze określenie wielu piekieł, sfera czy świat piekielny. Różne teksty podają różne ich nazwy, również ilość tych krain piekielnych jest zmienna. Tradycja braministyczna podaje ich 21, tradycje puraniczne zwykle 28, w buddyzmie mahajana – 34 piekła. Według tych tradycji, istnieje wiele klas piekieł: gorące, zimne, z ranami, z bólem zębów itd.

W istocie krainy piekielne są symbolicznym przedstawieniem zwrotnego cierpienia nagromadzonego w ciągu życia, jednakże rzeczywiste cierpienia złych, zdeprawowanych dusz, są realnością świata piekielnego przedstawianego w nazwach i obrazach dharmicznej duchowości. Adiśankara wspomina światy piekielne w komentarzach do Wedanta sutry. W wielu puranach, w tym w Bhagawata, Garuda i Wisznu Puranach piekła opisywane są szczegółowo, z licznymi detalami. Piekielna Narakaloka umiejscowiona jest ponad oceanem Garbhodaka. Narakaloka, światy piekielne, nazywane są Ósmą Sferą, Asztaloką, i umiejscawiane pod siedmioma warstwami świata podziemnego znanego jako Patala czy Patalaloka.

Król sprawiedliwości dharmicznej, Jama Dewa znany jako Dharmaradźa, władca śmierci, władca dusz przechodzących proces śmierci i ponownych narodzin, decyduje gdzie konkretne dusze trafiają celem ekspiacji za swoje złe i niegodziwe czyny, złe słowa oraz za złe myśli. Jamadutowie - posłańcy bóstwa śmierci, Jamadewa, przychodzą po grzeszne dusze, które żyjąc w ludzkich ciałach czyniły zło czynami, mową lub myślami. Po okresie odbywania zasłużonej kary (karmy) w świecie piekielnym, co może trwać bardzo długo, dusza odradza się zwykle na Ziemi, w ciele zwierzęcia lub człowieka, a to celem sprawdzenia czy przypadkiem nie zechce powrócić do swoich złych skłonności. Jeśli przez wiele wcieleń, będących okresem próby, nie powróci do zdeprawowanych sposobów życia, w nagrodę zostanie przeniesiona na jedną z siedmiu lepszych ziemi lub nawet do świata Swarga loka, do niebios. W przeciwnym wypadku trafi znów do świata piekielnego, tyle, że na odpowiednio dłuższy okres lub na zawsze.

Hinduiści i generalnie tradycje wedyjskie uważają Naraka Lokę za świat, gdzie złe i zdeprawowane dusze odbywają pokutę za swoje grzechy czyli karę za zbrodnie. Narakaloka wspominana jest szczególnie w dharmaśastrach, itihasach, puranach, wedyjskich samhitach, aranjakach i upaniszadach - nie ma zatem wątpliwości co do istnienia kocepcji piekieł i kary za grzechy w tradycjach dharmicznych, w tym w hinduizmie, buddyzmie czy dżinizmie. Niektóre upaniszady opisują piekła jako światy ciemności i mroku. Bhagawad Gita wspomina mroczne światy Naraka loki wiele razy.

W Indonezji oraz Malezji słowo Neraka, pochodzące od Naraka, oznacza i opisuje muzułmański koncept piekieł w islamie.

Piekielne istoty w języku hindi zwane są Narakijami (w sanskrucie: नारकीय, Nārakīya), Narakarnawami (w sanskrycie: नरकार्णव, Narakārṇava) oraz Narakawasimami (Sanskrit: नरकवासी, Narakavāsī).

Sfery piekielne i ich liczba

Wczesne teksty wedyjskie jak Rygweda opisują Naraka lokę jako świat piekielny dla złych dusz bez szczegółowego opisu. Podobnie Atharwaweda opisuje piekła jako miejsce szczególnej ciemności i mroku w którym przebywają złe duchy, szczególnie dusze morderców. Agni Purana wspomina jedynie główne cztery sfery piekielne, podobnie jak grecki Tartar. Niektóre traktaty wspominają siedem piekieł: Put ("bezpotomności", dla bezpotomnych, bepłodnych), Awići ("bezfalowe", dla czekających na odrodzenie), Samhata ("opuszczenia", dla złych istot), Tamisra ("ciemności", gdzie ciemności piekielne mają swój początek), Rydźiśa ("wydalenia", gdzie męki piekielne biorą swój początek), Kudmala ("trędowate", najgorsze piekła dla tych, którzy oczekują na szansę ponownych odrodzin) oraz Kakola ("czarnej trucizny", bezdenne, dla tych którzy zostali wiecznie potępieni na życie w piekłach i nie mają szansy na odrodzenie w lepszym świecie). Traktat Śatapatha Brahmana jest pierwszym który opisuje ból i cierpienia w piekielnym świecie Naraka bardzo szczegółowo, podczas gdy traktat Manu Smryti wprowadza nazewnictwo wielu piekielnych światów.

Traktat Manu Smriti wspomina dwadzieścia jeden światów piekielnych: Tamisra, Andhatamisra, Maharaurawa, Raurawa, Kalasutra, Mahanaraka, Samdźiwana, Mahawići, Tapana, Sampratapana, Samhata, Sakakola, Kudmala, Putimrittika, Lohasanku, Rydźiśa, Pathana, Waitarani, Salmali, Asipatrawana oraz Lohadaraka. Traktat Yadźnawalkja Smryti również wylicza 21 piekieł: Tamisra, Lohasanku, Mahaniraya, Salamali, Raurawa, Kudmala, Putimrittika, Kalasutraka, Sanghata, Lohitoda, Savisha, Sampratapana, Mahanaraka, Kakola, Sandźiwana, Mahapatha, Awići, Andhatamisra, Kumbhipaka, Asipatrawana oraz Tapana.

Traktat Bhagawata Purana, Wisznu Purana oraz Dewi Bhagavata Purana wymieniają i opisują 28 piekieł; jednakże, kończą opisy stwierdzeniem, że są setki i tysiące stanów piekielnych w bardziej szczegółowym oglądzie światów niższych. Traktat Bhagawata Purana wymienia następujących 28 piekieł: Tamisra, Andhatamisra, Raurawa, Maharaurawa, Kumbhipaka, Kalasutra, Asipatrawana, Sukaramukha, Andhakupa, Krimibhodźana, Samdamsa, Taptasurmi, Wadźrakantaka-salmali, Waitarani, Pujoda, Pranarodha, Wisasana, Lalabhaksa, Saramejadana, Awići, Ajahpana, Kszarakardama, Raksogana-bhodźana, Sulaprota, Dandasuka, Awata-nirodhana, Parjawartana and Sućimukha. Traktat Dewi Bhagawata Purana zgadza się z Bhagawata Puraną w większości nazw; jednakże, kilka nazw trochę się różni. Taptasurmi, Ajahpana, Raksogana-bhodźana, Awata-nirodhana, Parjawartana zastąpione są przez Taptamurti, Apahpana, Raksogana-sambhodźa, Awatarodha, Parjawartanataka w kolejności. Traktat Wisznu Purana wspomina 28 piekieł w następującym porządku: Raurawa, Śukara, Rodha, Tala, Wisasana, Mahadźwala, Taptakumbha, Lawana, Wimohana, Rudhirandha, Waitaraní, Krimiśa, Krimibhodźana, Asipatrawana, Kryszna, Lalabhaksa, Dáruńa, Pújawáha, Pápa, Wahnidźwála, Adhośiras, Sandansa, Kalasutra, Tamas, Awići, Śwabhodźana, Apratiszt́ha, a także jeszcze inne Awići.

Piekła w buddyzmie

Naraka lub Naraka-Gati, palijskie Niraya, tybetańskie dmyal ba, japońskie Jigokudō 地獄道 - to piekła w buddyzmie, najniższa, szósta sfera istnienia z sześciu Gati czyli sześciu światów egzystencji. Buddyści większości szkół uważają, że istnieją łącznie 34 naraki (tzw. piekieł). Niektóre z nich odpowiadają piekłom braministycznym: 8 gorących, 8 zimnych i 8 mrocznych, zaś pozostałe 10 określane są mianem lokantarika. Praktycy buddyzmu uznają, że istnieje szesnaście głównych rodzajów piekieł do których zwykle trafiają ludzkie istoty, z czego połowa to piekła zimne, a połowa to gorące. Naraka (pali: niraja, ang. niraya) to piekła opisywane w buddyzmie jako pośmiertna rzeczywistość zdeprawowanych dusz; miejsca niewyobrażalnych mąk piekielnych, gdzie trafia się na skutek złych działań (wytworzenia złej karmy). Czas przebywania w narakach jest bardzo długi i może trwać wiele kalp, jednak jest ograniczony i po wyczerpaniu negatywnej karmy możliwe jest odrodzenie się w lepszej formie istnienia, w lepszym świecie. Piekła interpretuje się też jako stany świadomości, co oczywiste, złe stany świadomości, które wiodą do jakiejś Narakaloki na dłuższy pobyt. Wyróżnia się osiem narak gorących i osiem zimnych, naraki przejściowe oraz naraki sąsiadujące czy pograniczne. Istnieją także graniczne piekła zwane Pratyeka Narakas czyli piekła samotności oraz Lokantarikas (światy pomiędzy innymi światami, loki pograniczne).

Osiem zimnych piekieł Naraka

  1. Arbuda - demony wężowe; obrzęki, puchliny, opuchnięcia, zgrubnięcia, polipy, guzy, nowotwory;
  2. Nirarbuda - ekscesywne zimno, źli są karani przez ekstremalne zimno; robią się z zimna pęcherze i bańki które boleśnie pękają;
  3. Atata, ataTa lub atala - brak plaży, wybrzeża, jeziora; urwiska, stromizny, przepaście;
  4. Hahawa - piekła rechotania, głupiego śmiechu; dziwowisko, okrzyki, płacze, lamentacje, gwizdy i krzyki; z zimna pojawia się lament ha ha;
  5. Huhuwa, huhawa - piekła wyśmiewania, wygwizdania, wykpienia; dostaje się takich dreszczy z zimna, że zęby szczękając wołają hu hu;
  6. Utpala - błękitny lotos piekielny; pękanie, rozrywanie, wybuchy, grzmoty, pękanie, rozsadzanie; bezcielesny, wychudzony, zmizerniały, wynędzniały; potworne zimno powoduje, że człowiek sinieje z zimna będąc podobnym do błękitnego lotosu od zmarznięcia;
  7. Padma - lotosowe piekła; buddyjskie piekła pełne istot wężowych; miejsce poszukiwania mistycznego kwiatu lotosu; życie jako kwiat lotosu; miliard lat; wielkie huragany i zamiecie powodują zamarzanie i pękanie skóry, utratę krwi i limfy które zamarzają;
  8. Mahapadma, Mahāpadma - wielki lotos piekielny; całe ciało pęka i organy wewnętrzne marzną od wielkiego zimna, także pękając;

Osiem gorących piekieł Naraka

  1. Samdźiwa, Sañjīva - "odradzające", "ożywania";
  2. Kalasutra, Kālasūtra - "czarna lina";
  3. Samghata, Saṃghāta - "wzajemnego roztrzaskania", "ściskania i miażdżenia";
  4. Raurawa - "płaczące", "lamentu i wycia", "zgrozy";
  5. Maharaurawa - "wielce płaczące", "wielkiego lamentu i wycia";
  6. Tapana - "parzące", "płonięcia";
  7. Mahatapana, Pratāpana - "wielce parzące", "strasznego płonięcia";
  8. Awići, Avīci - "nie wypuszczające", "nieznośnego bólu", "ustawiczne", "nieskończone", bezterminowe; istoty są palone w ogromnym płonącym piecu w okropnym cierpieniu (jezioro ognia i siarki); na zatracenie do Awići zostają zesłane osoby, które zamordowały własnego ojca lub matkę, które zamordowały arhata (oświeconego, doskonałego mistrza duchowego), przelały krew istoty przebudzonej (buddy), spowodowały rozłam w sandze (wspólnocie dążącej ku oświeceniu) powodując odpadnięcie osób podążających ścieżką oświecenia; sfera czy świat piekła Avići opisywane jest jako sześcian lub wir o rozmiarze 20 tysięcy jodźan czyli 120 do 300 tysięcy kilometrów.

Opis rozmaitych sfer piekielnych

Opisy łącznie 44 rozmaitych piekieł Ósmej Sfery, Aszataloki czy Narakaloki zaczerpnięte są głównie z indyjskich traktatów: Bhagawata Purana oraz Dewi Bhagawati Purana, a także z Wisznu Purany.

  • Tamisra - dosłownie: ciemność, ciemna noc, mroczne piekła; złość, gniew. Piekła te przeznaczone są generalnie dla osób, które ukradły czyjeś dobra materialne, zabrały komuś majątek, zabrały (porwały, odbiły) komuś jego żonę czy męża lub dziecko (dzieci). W piekłach tych przeżywa się koszmary spętania linami, zagłodzenie przez brak jedzenia i wody, bicie aż do omdlenia i wypominanie grzesznych zbrodni.
  • Andhatamisra - dosłownie: głucha ciemność, całkowita ciemność duszy; drugie lub 18-te z 21 piekieł; wrażenie całkowitego unicestwienia po śmierci ciała. Piekła dla osób, które oszukały drugiego człowieka, uwodząc i wykorzystując jego żonę oraz dzieci. Dręczenie trwa aż do utraty wzroku, oślepnięcia i omdlenia, po czym rozpoczyna się na nowo. Tortury przypominają wycinanie drzewa aż do korzeni.
  • Raurawa - dosłownie: pełnia strachu, nieuczciwość, niestałość, brutalność, potworności lub ruru; ósme z gorących piekieł buddyjskich. Wedle Bhagawata Purany i Dewi Bhagawata Purany do tych piekieł idą ci, którzy dbają dobrze o siebie, swój dom i swoją rodzinę, ale krzywdzą przy tym innych ludzi oraz inne stworzenia, ciągle są zawistni i zadrośni. Energia udręczonych stworzeń powoduje powstanie wężopodobnych Ruru, które torturują takiego człowieka w piekłach. Wisznu Purana wspomina, że do tych piekieł trafiają także ci którzy składają fałszywe świadectwo oraz wszelkiego rodzaju kłamcy.
  • Maharaurawa - dosłownie: wielce straszliwe, wielkiego lęku; jedno z ośmiu gorących piekieł buddyjskich. Osoba, która żywi się kosztem innych stworzeń czujących, doświadcza zemsty ze strony srogich i gwałtownych ruru, które nazywane są krawjadasami i żywią się jej mięsem, pożerają na żywca jej ciało, rozszarpują niczym hieny zdobycz.
  • Kumbhipaka, kumbhIpAka - dosłownie: gotowane w kotle; piekła kotłów do gotowania grzeszników. Osoba, która gotowała lub smażyła zwierzęta czy ptactwo, gotowana jest na żywca w kotle przez tyle lat ile włosów miała sierść zwierząt lub ile piór miały ptaki, które sama gotowała czy smażyła jako swoje ofiary.
  • Kalasutra, kAlasUtra - dosłownie: nić czasu lub nić śmierci; jedno z 21 piekieł. Bhagawata Purana umiejscawia w tych piekłach morderców Brahmana (świętego kapłana) czy Guru, a chodzi zarówno o zabicie czynem jak i mową lub myślą (poprzez przypisywanie zła Brahmanowi czy Guru, zniszczenie więzi ze świętym kapłanem lub Guru). Dewi Bhagawata Purana wspomina, że piekła te są także przeznaczone dla tych, co nie szanują dobrych rodziców, starszych w hierarchii, przodków oraz świętych Bożych (Brahmanów) włącznie z Guru. Piekła te są zbudowane z miedzi i straszliwie gorące, palą ogniem od dołu i ekstremalnie czerwonym słońcem od góry. W piekłach tych grzesznicy spalają się od wewnątrz z głodu i pragnienia oraz od zewnątrz czezną z gorąca jakie tam panuje, nawet w czasie snu czy uciekania (biegania).
  • Asipattrawana lub Asipatrakanana - dosłownie: las mieczowych liści tnących. Obie Bhagawata Purany przeznaczają te piekła dla ludzi, którzy łamią zasady wedyjskie objawione przez Ryszich, tworzą sprzeczne z Wedą filozofie, popadają w herezję. Wisznu Purana stwierdza, że bezmyślne swawolenie, sprośność, rozpusta i bezmyślne wycinanie lasów, wycinanie drzew prowadzi do tych piekieł. Zła dusza bita jest nieustannie pejczami w tych piekłach, a kiedy próbuje uciekać przez las, drzewa palmowe mają tam liście niczym miecze, które straszliwie tną zbrodniarza. Osłabli i omdleni z powodu bólu od szablowatych liści wyją z bólu i cierpienia, błagają o litość, jednakże wszystko na próżno.
  • Śukaramukha lub sUkaramukha - dosłownie: pysk wieprza, ryj świni. Piekło to staje się domem dla królów oraz urzędników, którzy krzywdzili lub nie słusznie karali niewinnych, w szczególności jeśli skrzywdzili karą cielesną Brahmana (świętego kapłana) lub Guru.
  • Andhakupa, andhakUpa - studnia z ukrytym wejściem, studnia zarośnięta krzakami, ukryta studnia. W piekłach tych przebywają osoby uciskane i ściskane za to, że krzywdzą i uszkadzają innych z powodu złośliwości, w tym uszkadzają ciała insektów (owadów) np. wyrywając nóżki czy skrzydełka. W tych piekłach są atakowane bezkarnie przez ptaki, zwierzęta, gady i płazy, komary, wszy, robaki, muchy i inne stworzenia, które pozbawiają ich spokoju i zmuszają do uciekania, a tu, a to tam, jednak nie mają się gdzie ukryć przed nieustannymi atakami.
  • Krimibhodźana lub Krimibhaksza, kRmi - robaczywa żywność, robactwo do jedzenia. Wedle obu Bhagawata Puran, w tych piekłach przebywają na chłostach osoby, które nie dzielą się pożywieniem z gośćmi, starszymi, dziećmi ani bóstwami (boscy ludzie to Brahmani, Guru i mnisi), ale egoistycznie zjadają posiłki sami, a także tacy, którzy nie wykonują pięciu rytuałów Jadźna w sposób należyty. Wisznu Purana wspomina, że w tych piekłach przebywają także ci, którzy nienawidzą swoich rodziców (ojca), brzydzą się rodziców, Brahmanów (ludzi uduchowionych), Guru oraz bóstw nieba, a także ci, którzy niszczą rzeczy drogocenne, klejnoty, skarby, ważne kamienne zabytki. Piekła te mają wielkie na 100 jodźan jezioro pełne robactwa. Zła, niegodziwa, pełna grzechów osoba zostaje wcielona w robaka, który staje się pokarmem dla innych robali, które pożerają i trawią ich ciała nawet przez 100 tysięcy lat - tak długo może trwać kara w tych piekłach.
  • Sandanśa lub Sandamśa, saMdaMza - piekło kleszczy, obcęgów, szczypiec. Obie Bhagawata Purany są zgodne, że osoba która okradnie Brahmana (świętobliwego mnicha, kapłana lub Guru), która ukradnie klejnoty (skarby) lub czyjeś złoto, a nie jest to spowodowane jej straszliwym położeniem (np. widmem śmierci głodowej), zostaje zamknięta w tej sferze piekielnej. Wisznu Purana wymienia jeszcze osoby naruszające czy pogwałcające ślubowania oraz reguły duchowe jako cierpiące bolesne męki w tym piekle. Ich ciała są rozdzierane rozżarzonymi do czerwoności metalowymi kulkami oraz kleszczami (szczypcami).
  • Taptasurmi lub Taptamurti - piekło posągów rozgrzanych do czerwoności. Mężczyźni oraz kobiety, oddając się niedozwolonym, występnym związkom seksualnym, erotomańskim nałogom seksualnym lub tylko rozgrzeszają kogoś z wszeteczeństwa (rozpusty), bici są przez bicze i zmuszani do przyjęcia rozpalonej do czerwoności żelaznej figurki osoby płci przeciwnej w charakterze kochanki czy kochanka. Są to piekła prawdziwie gorącego seksu!
  • Wadźrakantaka-salmali, -zAlmali - piekło drzew bawełnianych (kapokowych) z cierniami jak pioruny. Osoba uprawiająca współżycie seksualne ze zwierzętami lub uprawia ekscesy sodomiczne, zostaje przywiązana do drzewa salmali oraz szarpana i pociągana tak, że ciernie rozrywają jej ciało.
  • Waitarani lub Waitarana, vaitaraNI lub vaitaraNa - piekło ukrzyżowania; wedyjski Styks, rzeka odpadów, rzeka oddzielająca świat żywych od świata piekieł. Waitarani niczym grecki Styks oddziela świat ziemski (materialny) od świata Naraka Loka czy Naraka Gati, a rzeka ta jest wypełniona wszelkiej maści cuchnącymi i rozkładającymi się odpadami niczym wielki kosmiczny ściek: gówniane odchody, mocz, ropa, krew, włosy, paznokcie, kości, szpik kostny, gnijące mięso i tłuszcz, a dzikie istoty wodne wyrywają i zjadają fragmenty ciała tych, którzy spływają rzeką Waitarani. Obie Bhagawata Purany zgodnie podkreślają, że wszyscy urodzeni jako kszatrijowie - wojownicy z arystokratycznych rodzin, jeśli porzucą swoje obowiązki społeczne, spłyną piekielną rzeką Waitarani. Wisznu Purana dodaje, że podobny los podzielą ci, którzy zniszczą pszczeli rój lub zniszczą miasto (gród).
  • Pujoda, puyoda, pUyoda - piekło wód pełnych ropy; cuchnąca hostia, ocean wydzielin ropnych czy flegmy. Osoby żyjące jak zwierzęta oraz ich partnerzy czy partnerki seksualne, osoby uprawiające prostytucję oraz ich klienci, unikający czystości oraz dobrych obyczajów, żyjący jak w chlewie, w zwierzęcych barłogach - upadają do oceanu Pujoda, flegmy, kału, moczu, śluzu, śliny, i podobnie odrażających wydzielin. W tych piekłach są też zmuszeni aby odżywiać się tymi paskudztwami. Spożywanie kału czy moczu, wydzielin ropnych i śluzowych - oznaką piekielnej mentalności jest, o czym trzeba pamiętać zanim popadnie się w zgubne piekielne zwyczaje jak obrzydliwe dla dobrych ludzi szczochopilstwo zwane bezpodstawnie urynoterapią.
  • Pranarodha, prANarodha - tamowanie czy powstrzymywanie życia. Niektórzy Brahmanowie (uduchowieni), Kszatrijowie (wojownicy) oraz Waiśjowie (kupcy, rzemieślnicy), angażujący się w polowania sportowe dla rozrywki razem ze swoimi psami i osłami po lasach, powodujący bezmyślne i szkodliwe zabijanie zwierząt - będą w tym piekle tarczami do których strzelać będą posłańcy Władcy Śmierci i inne duchy polujące na niegodziwców jako na swoje cele. Piekła te polegają na tym, że jest się zwierzyną, na którą inni polują i przeżywa się męczarnie śmierci na polowaniu, aż wyczerpie się karman jaki rodzi taka bezmyślna zabawa głupców.
  • Visashana, viśasana, vizasana - piekła mordowania, obcinania głów, pokarania, pogromu, rzezi i masakrowania. Obie Bhagawata Purany zgodnie podają, że osoby dumne ze swojej pozycji społecznej i majątku oraz składania ofiar ze zwierząt jako wyrazu statusu, doznają biczowania i straszliwej chłosty, a w końcu zostają zabite w sposób przypominający rytualne ofiary jakie składali ze zwierząt. Wisznu Purana dodaje, że podobny los czeka tych, co wyprodukowali włócznie, szable i inne bronie jeśli służyły do dręczenia niewinnych stworzeń zamiast do obrony własnej rodziny czy plemienia.
  • Lalabhaksa, lAlAbhakSa, lālābhakṣa - piekła ze śliną lub spermą jako jedzeniem. Według obu Bhagawata Puran, mężczyźni którzy zmuszają swoje żony czy kobiety przemocą do połykania ich spermy z lubieżności, a także narzucają im swoją kontrolę czy przymus, zostają wrzuceni do rzeki pełnej spermy i flegmy, którą będą zmuszeni wypijać. Wisznu Purana stwierdza, że także ci, którzy zjadają swój posiłek bez ofiarowania go bóstwom, starszym i przodkom oraz gościom, także będą wrzuceni do tej piekielnej rzeki.
  • Saramejadana, sarameyadana, sArameyAdana - piekło synów Sarama. Grabieżcy, którzy palą domostwa i trują ludzi dla zdobycia ich majątku, władcy i urzędnicy którzy grabią pieniądze kupców (handlowców), masowi mordercy, ludobójcy, niszczyciele narodów czy plemion, wszyscy zostają wrzuceni do tego piekła. Siedemset dwadzieścia dzikich i okrutnych psów, synów Sarama, z ostrymi jak żyletki kłami, polują na nich i zażerają ich na rozkaz Jamadutów - Posłańców Bóstwa Śmierci - Jamadewa.
  • Awići, Avici lub Avicimat - piekło bezwodne, bezfalowe. Osoba, która składa kłamliwe zobowiązania, fałszywe przyrzeczenia w działalności, nieustannie jest zrzucana głową w dół ze wzgórza otoczonego przez kamienne fale, wysokiego na 100 jodźan, w przepaść bez wody. Ciało takiej osoby jest ciągle uszkadzane i rozbijane, jednakże nie może ona umrzeć, a jedynie powiększa się jej straszliwe cierpienie.
  • Ajahpana, Ayahpana - piekielny żelazny napój. Każda jedna osoba związana Przymierzem z Bogiem (Bóstwem) lub Przysięgą, a także Brahman (świętobliwy kapłan, osoba uduchowiona, nauczyciel duchowy), która spożyje alkohol (napój alkoholowy), dostaje w tych piekłach surową szkołę karną, podczas której wykonawcy kary stają na jej klatce piersiowej i siłą zmuszają do wypijania płynnego gorącego żelaza (taki piekielny grzaniec).
  • Ksarakardama, ksharakardama, kSArakardama - piekło kwaśno-słonego mulistego gnoju. Kto powodowany fałszywą dumą czy pychą i butnością, nie uczci należycie osoby wyższej rangi niż sam/a jest z powodu jej urodzenia szlachetnego, ascezy, wiedzy, postępowania, kasty czy duchowego porządku hierarchicznego (wtajemniczenia), zabrana zostaje na torturowanie do tego piekła. Zostaje zrzucona głową w dół do kwaśno-słonego mulistego gnoju i w nim jest torturowana.
  • Raksogana-bhodźana, rakSogaNa-bhojana - piekło z pokarmem rakkszasów. Którzy składają ofiary z ludzi, uprawiają kanibalizm, zostają wysłani do tego piekła. Będą cierpieć rozrywani ostrymi nożami przez postacie rakszasów przypominające im ich zamordowane i zjedzone ofiary. Rakszasy będą ucztować w ich krwi, radować się i tańczyć na ich resztkach, tak jak czynili to ze swoimi ofiarami.
  • Śulaprota, śūlaprota, zUlaprota - piekło przebijania ostrymi włóczniami i grotami. Niektórzy ludzie dają schronienie ptakom i zwierzętom uchodząc za ich zbawców, jednakże potem czynią sobie z oswojonych zwierząt zabawki do swego używania, trzymając na uwięzi w łańcuchach czy klatkach. Niektórzy to samo robią z ludźmi, zdobywając ich zaufanie, a gdy stają się niewygodni, nawet zabijając ich jak zbędne zabawki. Tacy grzesznicy umęczeni głodem i pragnieniem będą przebijani lancami i szarpiącymi grotami strzał. Okrutne mięsożerne ptaki, jak wielkie sępy i czaple będą ich rozszarpywać, rozdzierać ich ciała i wyjadać mięso z ran.
  • Dandaśuka, dandazUka - piekło wężowe. Niektórzy ludzie wypełnieni zawiścią i furią, ranią i krzywdzą innych niczym kąśliwe jadowite węże. Takim przeznaczone jest bycie pożeranym przez pięć lub siedem zjadliwych zakapturzonych węży w tych piekłach.
  • Awata-nirodhana - piekło zamkniętych w dziurze (jamie), gdyż ludzie, którzy uwięzili innych w ciemnych studniach, zakamarkach (celach, jamach) lub górskich jaskiniach, są wpychani do tego piekła, ciemnej studni ogarniętej trującymi oparami i dymem, który ich dusi.
  • Paryavartana - piekło powracających ptaków. Gospodarz, który wita gości okrutnymi spojrzeniami i obraża ich, jest zatrzymany w tym piekle, a sępy i jastrzębie o twardych oczach, czaple, wrony i podobne ptaki wpatrują się w jego oczy i nagle lecą i wyrywają mu oczy, wydziobują jego oczy.
  • Sucimukha, sūćīmukha - piekła twarzy podobnych do igły, piekła istot igłotwarzych lub posiadających żądła. Podejrzliwy człowiek zawsze obawia się ludzi próbujących zdobyć jego majątek. Dumny ze swoich pieniędzy, grzeszy, aby je zdobywać i zatrzymywać. Yamadutowie (posłańcy Yama Dewa) przeszywają całe jego ciało igłami lub żądłami albo twarzami, pyskami, o kształcie podobnym do igieł lub żądeł w tym piekle.

Chociaż Wisznupurana wspomina o 28 piekłach, podaje jedynie informacje o grzesznikach skazanych w 21 piekłach i nie podaje szczegółów dotyczących kar. Piekła opisane w Wisznupuranie, ale nie w Bhagavata Puranie i Devi Bhagavata Puranie, są następujące:

  • Rodha - piekła obstrukcji. Wrzuca się tu sprawców spędzenia płodu (aborcji), morderców krów, rabusiów lub tych, którzy udusili (zadusili) człowieka. Najwięcej jest mężczyzn, którzy odmawiając utrzymania swojej kobiety i dzieci doprowadzili kobietę do rozpaczy i aborcji, stąd obowiązek mężczyzn zajmowania się swoim potomstwem i jego matkami!
  • Sukara, sUkara, sookara - piekła świńskie, piekła wieprzy, dzików, knurów. Mordercy bramina (brahmana), w tym mordercy nauczyciela, złodzieje złota czy alkoholicy i wszyscy z takimi związani wpadają do tego piekła. Pełno tam odgłosów chrumkania wieprzy, świni, dzików, knurów i warchlaków, które często napastują i rozszarpują grzeszników. Można też karnie zaliczyć wiele wcieleń jako taka świńska dzicz. Pijactwo alkoholowe stanowczo się nie opłaca, ale przy okazji wiemy gdzie szukać duszy/jaźni nałogowych pijaczyn alkoholowych w zaświatach.
  • Tala, tāla, tAlah (kłódka, łańcuchy, kajdany, także dolny, niższy, spodni, dno, spód, samo dno naraka-lokah): Prowadzi tu zabójstwo Kszatrija (kshatriya, wojownika) lub Vaiśya, a także cudzołóstwo z żoną przywódcy religijnego (lub z mężem duchowej liderki). Warto pamiętać, że grzechy pochodzą od czynów, mowy oraz myśloemocji, zatem ci, co fantazjują z osobą z jaką nie powinni nawet o tym myśleć, też się na dno piekieł załapują!
  • Taptakumbha (gorące naczynia): Kazirodztwo z siostrą (lub bratem) i morderstwo ambasadora (konsula, posła/ńca) skutkuje męką w tym piekle.
  • Taptaloha (gorące żelazo): Sprzedawca żon, strażnik więzienny i ten, który porzuca swoich wyznawców (lider co porzuca uczniów), jest tutaj torturowany.
  • Mahajwala, Mahaadźwala (wielki ogień): Kazirodztwo z córką lub synową (także z synem lub zięciem) sprowadza tutaj każdego jednego tak głupiego.
  • Lavana, lavaNa (sól, słone morze, przesolenie): Ci, którzy oczerniają boskiego Guru (u którego się uczyli, leczyli czy błogosławili), ludzi wyższych rangą i stopniem rozwoju duchowego od nich, którzy znieważają Wedy - idą do tego piekła, gdzie wszystko jest przesolone, a woda tylko słona, nie gasi pragnienia. Osoby znieważające, oczerniające, wyszydzające, poniżające jakiegoś autentycznego Guru/Mistrza/Bóstwo, a także ludzi wyższych stopniem rozwoju duchowego, bardziej zaawansowanych, starszych pozycją lub wiekiem na ścieżce duchowej, lub oczerniających Wedy - mają naturę piekielną, cierpią z powodu przesolenia, nadmiaru soli, zasolonych wód, nie mogą ugasić pragnienia - i w takie piekła jako osoby o piekielnej mentalności zostają przez wysłanników Yama-Deva odtransportowane do Naraka-Lokah.
  • Vimohana (miejsce oszołomienia): złodzieje lub ci, którzy gardzą zalecanymi zwyczajami (rytuałami duchowymi), są tu dręczeni. Vimohana to stan pomieszania, chaosu, pogmatwania, anarchizowania, dezorganizacji, bezładu, rozstroju, zamieszania, rozterek, kłopotliwych dylematów, oszołomienia - w który popadają i którym się wykazują osoby lecące w dół do tego z piekieł, które zwane jest vimohana naraka-lokah. Poznać piekielników z tych piekieł po tym, jak dostają rozstroju na naukach jogi wedyjskiej, poznać po robieniu zamieszania, po czynach dezorganizujących funkcjonowanie aśramu czy grupy praktykującej, stawianiu kłopotliwych czy powodujących rozterki u praktykujących dylematów, po działaniach anarchizujących w kuluarach grup duchowych i jogicznych, po gmatwaniu prostych nauk poprzez wymyślanie jakiś absurdalnych kwestii, po doprowadzaniu się do stanów oszołomienia narkotykami etc. Stany te osiąga się żyjąc z tego, co jest kradzione, zdobyte nieuczciwie, a także poprzez unikanie i ignorowanie zaleconych praktyk o charakterze rytualnym (w tym szczególnie magicznym).
  • Krimiśa, kRmiśa, kRmibhakSa (piekło drobnych robaczków, owadów, pierwotniaków, bakterii i wirusów): Ten, kto używa magii do krzywdzenia innych, jest tutaj potępiony (za bezprawne użycie magii wywołujące krzywdę, bez uzasadnienia w odpłatach). Cierpi się od nieustannych zmasowanych ataków drobnych acz dokuczliwie żądlących owadów czy robaczków oraz mikroskopowych żyjątek takich jak pierwotniaki, bakterie i wirusy. KrmibhakSa (krimibhaksza) to stan w którym owe robaczki i żyjątka, wszelkie dorbne byty-pasożyty służą też za jedyny pokarm, który po zjedzeniu ich pożera uwięzioną w tym piekielnym stanie duszę/jaźń od wewnątrz.
  • Vedhaka (kłujące, świdrujące, przeszywające): Twórca strzał (także strzał złych myśli) raniących i zabijających niesłusznie jest przeklęty na to piekło.
  • Adhomukha (odwrócona głowa, twarz zwrócona w dół): Ten, kto bierze łapówki, oszukańczy astrolog (od gazetowych pseudo horoskopów) i ten, kto czci niewłaściwe przedmioty, jest rzucany tutaj.
  • Púyaváha (gdzie materia spada, gnije, cuchnie): Bramin (brahmana), który sprzedaje szelak, mięso, alkohol, sól; ten, kto dopuszcza się przemocy i ten, kto je słodycze bez dzielenia się z innymi, wpada do tego piekła. Wpada się do piekieł w których wszystko gnije i cuchnie zgnilizną, obrzydliwie śmierdzi, zajeżdża fetorem zgnilizny i zepsucia.
  • Rudhirándha (studnie krwi): zapaśnicy lub bokserzy, którzy dopuszczają się przemocy dla rozrywki, rybacy za zabijane ryby, wyznawcy bękartów (szczególnie bękarcich samozwańców), podpalacze, truciciele, informatorzy (donosiciele), wróżki i wróżbici (asurowi, demoniczni), zdrajcy, ci, którzy odbywają stosunki seksualne w święte dni tabu i ci, którzy żyją z żon, także prostytucja jest tutaj obsadzana (prostytutki i alfonsi, osoby żyjące z usług seksualnych, utrzymujące się z kurestwa lub dorabiające seksem).
  • Krishna, kRSNa, kryszna narakah (ciemny, czarny; ciemność, czarność, ciemnota): oszust, intruz i ten, który powoduje impotencję (oziębłość), zostaje wrzucony do tego piekła ciemności i czerni. Słowo kRSNa w potocznym znaczeniu oznacza ciemność lub coś czarnego, a w ciemność, w czarną przestrzeń kRSNa naraka-lokah zostają wrzuceni oszuści, intruzi naruszający czyjś mir domowy, w tym wszyscy oszuści matrymonialni i oszustki matrymonialne (co oszukują że kochają byle wyrwać kasiorkę od kogoś sposobem "na miłość"), doprowadzają innych do impotencji lub oziębłości swoimi czynami (np. zgwałceniem innej osoby, przemocą domową). Stan ciemnego dołu, ciemnego wiru osiąga się jako skutek ściemniania czyli oszukiwania, wciskania kitów, w tym szerzenia absurdalnych i kłamliwych teorii spiskowych albo za publikowanie rzekomych odkryć naukowych, które oparto na fikcyjnych danych, za ściemnianie czyli oszukiwanie w mediach, za uprzykrzanie komuś życia w charakterze intruza etc. W Indii dawniej często mówiono, że ciemniejsza karnacja skóry może być skutkiem pobytu w takich piekłach przez długi czas. Jeśli po śmierci jako jaźnie/dusze jesteśmy jakoś świadomi ale jest ciemno nic nie widać, to jesteśmy właśnie w takim ciemnym, aż czarnym miejscu piekielnym. W piekłach kryszna-lokah wszystko jest ciemne, czarne, jedzenie, węże, demony, wszystko jest bardzo ciemne, jak sadza albo smoła.
  • Vahnijwala, wahnidźwala (ognisty płomień): Tutaj karani są garncarze (za naruszanie przepisów gotry/klanu czy gildii), myśliwi, pasterze i inni - za swoje przewiny zabijania zwierząt. Stają się paląco i cierpiętniczo pracującymi zwierzętami pociągowymi, pracują w znoju w zaprzęgach lub dźwigając nadmierny ładunek. Piekło w którym robi się za zwierzę juczne lub pociągowe skrajnie nadmiernie eksploatowane. Palenie we wnętrznościach, zgagi, palące bóle jelit i podobne dolegliwości także są omenem wskazującym na karman tego rodzaju piekieł. Dosłownie mamy "spalanie się w jarzmie, w zaprzęgu lub w obciąrzeniu jucznym dźwigając ogromne ciężary".
  • Shwabhojana, śvabhodźana, także zvabhakSa, śwabhaksza (karma dla psów, także psie mięso, to co zżerają psy): religijny student, który śpi w ciągu dnia (szczególnie na lekcjach u Guru) i ten, kto nie ma duchowej wiedzy oraz taki co uczy się jej od dzieci, jest tutaj potępiony. W piekłach jest tylko karma dla psów, pokarm dla psów oraz samo mięso psów do jedzenia, a grzesznik jaki trafia do tej naraka-lokah musi z głodu pożywiać się tym, co żrą psy, także psim mięsem oraz tym co psy zwymiotują. Smacznego! Albo nie spać na zajęciach u Guru w Sanghah i Grupkach (Ganah, Dharmaćakrah) do jakich się chodzi praktykować. Nie głosić paranoidalnych bredni, że własne dziecko jest dla nas guru (mistrzem, nauczycielem) ani nie hołubić żadnego "wewnętrznego dziecka" czyli opętującego duszę/jaźń demona Lucypera (Vairaćana-Asura), który zawsze się pokazuje jako śliczne i pociągające dzieciątko we wnętrzu.

.................

Bibliografia

  • Naraka. W: Louis Frédéric: Słownik cywilizacji indyjskiej. Przemysław Piekarski (red.nauk.). Wyd. 1. T. 2. Katowice: Wydawnictwo "Książnica", 1998, s. 83, seria: Słowniki Encyklopedyczne "Książnicy".