Samaweda

Samaweda, Samaveda - jedna z czterech sanhit (zbiorów) wchodzących w skład Wed; jej strofy śpiewa w trakcie spełniania ofiary udgatar - kapłan biorący udział w ofierze wedyjskiej, "kantor". Samaweda to w znacznej mierze zbiór nieoryginalny: większość strof zaczerpnięto wprost z Rygwedy (głównie mandali ósmej i dziewiątej). Dotarła do naszych czasów w trzech redakcjach - co oznacza, że tradycja czytania i zgłębiania Samawedy rozpadła się na trzy szkoły i to prawdopodobnie już we wczesnym okresie jej kształtowanie się, przed ostateczną kodyfikacją. Różnice między redakcjami są niezbyt znaczące. Podział odpowiada głównym indyjskim tradycjom kultowym jak: śiwaizm, wisznuizm i śaktyzm (kult Bogini). Redakcje te, to:

• Kauthuma (uznawana za tekst liturgiczny)
• Ranajanija
• Dźaiminija (lub Talavakara; tekst przekazywany przez muzyków)

Samaweda jest znacznie mniejsza od Rygwedy - redakcja Kauthuma zawiera jedynie 1810 strof, a jeśli odliczy się powtórzenia to 1549 z czego tylko 76 strof nie pochodzi z Rygwedy. Strofy ułożone są w dwóch częściach (arćika) według kolejności wymaganej przez rytuał a nie według kolejności logicznej. Pierwsza część (purwarćika) zawiera 587 strofy i tylko 45 jest oryginalnych. Zebrano je w dziesiątki (daśat); dziesięć takich dziesiątek stanowi „recytację” (prapathaka). Druga część (uttararćika) liczy 1225 strof, 31 nie pochodzi z Rygwedy. Większość strof napisano w metrum gajatri lub pragatha. Samaweda podaje teksty w postaci mówionej, melodie zaś zapisane są w śpiewnikach (gana), które zawierają teksty w takiej postaci, w jakiej należało je śpiewać z zaznaczeniem, gdzie trzeba przedłużyć samogłoskę, gdzie powinno pojawić się powtórzenie, z dodanymi wykrzyknikami itd.