Edmond Bordeaux Szekely

Edmond Bordeaux Szekely (5 marca 1905 - 1979) jest węgierskim filologiem i językoznawcą, filozofem, psychologiem, mistykiem i miłośnikiem przyrody. Uznany autorytet z zakresu filozofii wieczystej, orfickiej i pitagorejskiej, gorący zwolennik Edgara Cayce (1877-1945) zwanego "Śpiącym Prorokiem" oraz Maxa Freedoma Longa i nauk hawajskiej Huny oraz Kahunów. Edmond Szekely jest autorem czy ściślej tłumaczem Esseńskiej Ewangelii Pokoju, którą, jak twierdził, przetłumaczył ze starożytnego tekstu, z kompilacji tekstów, które odkrył w latach dwudziestych XX wieku. Niektórzy badacze i naukowcy uważają tekst za pewnego rodzaju "fałszerstwo", a ściślej za ujednolicony zbiór tłumaczeń fragmentów eseńskich i strognostyckich tekstów dla praktyki rozwoju duchowego. Istnieje wiele takich prywatnych kompilacji, w postaci wypisków czy notatek z rozmaitych dzieł dawnych, a ktoś kto takowe tworzy jest badaczem starożytności i kompilatorem. Autor kompilacji to często bardzo dobry mistyczny autor, chociaż ładniej byłoby zapisać skąd wzięty jest każdy kawałek tekstu kompilacji. Teksty liturgiczne i metafizyczne czytania nauk duchowych orfików, pitagorejczyków, kabalistów, mitraitów, hermetyków - od zawsze składają się z kompilacji takich wybranych tekstów dawnych mistrzów, a część z nich bywa przekazywana ustnie, odpisywana od nauczyciela w czasie wykładów. Zdarza się, że ktoś odpisał cały zbiorek treści instrukcji do praktykowania w danej szkole duchowej czy linii przekazu nauk duchowych.

Edmond Szekely urodził się w Maramarossziget, która w tamtych czasach była na Węgrzech, a obecnie jest w granicach Rumunii jako część Siedmiogrodu. Dzięki temu, że rodzice wysłali go na studia do Rzymu, odkrył nauki dawnych esseńczyków i rozpoczął życiową misję propagowania zdrowych form wegetarianizmu esseńskiego i w sumie biblijnego, gdyż podstawowe wskazówki dla żywienia wegetariańskiego mistyków znajdują się na początku Księgi Genezis, gdzie Bóg nakazuje rajskim ludziom spożywać głównie pokarmy roślinne, owoce, orzechy, jagody, warzywa i zboża, a z kolejnych tekstów wynika, że boskie odżywianie rajskich ludzi w Ogrodzie Eden opiera się także o mleko i jego produkty, miód pszczeli oraz jajka ptaków. Rozwój duchowy zasadza się wedle esseńczyków na praktyce harmonizowania z aniołami żywiołów ziemi, wody, ognia, wiatru i eteru oraz na mistycznych modlitwach w Duchu Świętym i ogólnie łączności z Bogiem Stwórcą. Życie esseńczyków w postaci biogenicznej opiera się także o medytacje i kontemplacje przyrody, sztukę prostego życia w harmonii z przyrodą, szacunku dla ziemi, żywiołów i przejawów życia.

Dziadkiem mistyka znanego jako Szekely był Sándor Székely, poeta i unitarny biskup chrześcijański Kolozsvár; jego matka była Francuzką i rzymskokatoliczką, a jego ojciec był węgierskim unitarianinem. Według książki Szekely'ego pt.: "Eseńska Ewangelia Pokoju", „Essene Gospel of Peace”, był on potomkiem węgierskiego filologa i orientologa Sándora Kőrösi Csoma (chociaż ten ostatni nigdy się nie ożenił i nie miał własnych dzieci). Sándora Kőrösi Csoma to Siedmiogrodzki podróżnik i filolog, który ponad 150 lat temu skompilował pierwszą gramatykę języka tybetańskiego, pierwszy angielsko-tybetański słownik i napisał niezrównane dzieło Asiatic Researches. Za publikacje Międzynarodowego Towarzystwa Biogenicznego, w tym „Esseńską Ewangelię Pokoju”, Edmond Szekely otrzymał stopień doktora z Uniwersytetu Paryskiego i inne stopnie naukowe z uniwersytetów w Wiedniu i Lipsku. Edmond Bordeaux Szekeley był profesorem filozofii i psychologii eksperymentalnej na Uniwersytecie Bolyai w Kolozsvár (obecnie Cluj-Napoca, Rumunia). Jego książki zostały opublikowane w języku angielskim, rumuńskim, esperanto, niemieckim, francuskim, węgierskim i hiszpańskim, zgodnie z bibliografią wprowadzającą w jego książce pt.: "Kosmoterapia - Medycyna Przyszłości", „Cosmotherapy, the Medicine of the Future”, z 1938 roku. Edmond Szekely twierdził, że przetłumaczył tekst, który odkrył w Bibliotece w Watykanie w 1923 roku, zatytułowany "Eseńska Ewangelia Pokoju", "Essene Gospel of Peace", który opublikował w czterech częściach na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Wraz z wydaniem z 1974 roku załączył również, jak powiedział, kompletny oryginalny tekst hebrajski, z którego przetłumaczył Księgę 1 jako dowód autentyczności.

Kiedy Edmond Szekely miał osiemnaście lat, mówił płynnie klasyczną greką i łaciną i ukończył studia z wyróżnieniem, stając się prymusem w swojej klasie. Równocześnie przygotowywał do matury obowiązkową pracę dyplomową, zatytułowaną: „Niech św. Franciszek śpiewa w twoim sercu”. Zaraz po ukończeniu studiów został wezwany do gabinetu dyrektora, księdza Mondika, przeora klasztoru, który zaoferował mu możliwość kontynuowania badań nad św. Franciszkiem w Watykanie, gdzie jego dawny kolega szkolny był wówczas prefektem archiwów, a nawet dostarczył list polecający. Po tym, jak Edmond Székely, podczas swoich studiów w archiwach Watykanu i klasztorze Monte Cassino, znalazł pisma Pliniusza o esseńczykach i Ewangelię pokoju esseńczyków (jest to opisane w „The Discovery of the Essene Ewangelia; Esseńczycy i Watykan”, patrz wykaz książek I.B.S.), w których można znaleźć wiele rzeczy, których obecnie nie można już znaleźć w „Biblii”, zwłaszcza dotyczące rzeczywistych uzdrowień psychicznych i fizycznych dokonanych przez Jezusa (można znaleźć opisy, jak Jezus instruował ludzi, aby się uzdrawiali - ponownie, patrz lista książek IBS: The Discovery of the Essene Gospel), zaczął rozpowszechniać (początkowo prywatnie) esseńską Ewangelię Pokoju w języku francuskim, w niedopracowanym jeszcze przekładzie i wygłaszać na jej temat wykłady.

W 1928 roku Edmond Bordeaux Szekely założył Międzynarodowe Towarzystwo Biogeniczne wraz z laureatem Nagrody Nobla, powieściopisarzem Romainem Rollandem. Edmond Bordeaux Szekely dużo podróżował, na Tahiti, Afrykę, Karpaty, Francję i Europę Wschodnią. L Purcell Weaver spotkał Edmonda Szekely'ego na Tahiti w 1934 roku i przypisał mu wyrazistą poprawę stanu zdrowia. Weaver przetłumaczył kilka dzieł Edmonda Szekely'ego, poczynając od książki pt.: "Kosmos, Człowiek i Społeczeństwo: Pan-Eubiotyczna Synteza", „Cosmos, Man and Society: A Paneubiotic Synthesis” z 1936 roku.

Pierwszy współczesny kościół esseński. Od tego czasu, od lat 30-tych XX wieku, coraz więcej ludzi chciało ustanowić alternatywę dla zinstytucjonalizowanych „chrześcijańskich” kościołów, które do tej pory ustanawiały zasady nie ewangeliczne… Zajrzyj do Biblii, aby przeczytać sobie więcej o tych pierwszych kościołach esseńskich, które spontanicznie wyrosły i nadal istnieją! Kiedy był związany z Paryską Sorboną, profesor Székely skontaktował się również z wieloma młodymi, entuzjastycznymi idealistami, którzy wysłuchali jego wykładów i postanowili, po raz pierwszy od tylu wieków, ponownie założyć społeczność esseńską, na południu Francji, dokładnie tak, jak opisano w źródłach esseńskich iw relacji Pliniusza, którą Profesor znalazł w klasztorze na Monte Cassino, używając także swojej książki „La Vie Biogenique” jako bardzo przydatnego współczesnego podręcznika.

Edmond Szekely spotyka swojego niezapomnianego przyjaciela, Jeana Pierre'a. Około trzech tygodni po zredagowaniu francuskiego tłumaczenia Ewangelii Pokoju Edmond otrzymał list od kogoś, kto odegrał bardzo ważną rolę w propagowaniu tradycji i filozofii esseńskiej oraz w założeniu pierwszego esseńskiego kościoła na południu Francji. List przyszedł od Jeana Pierre'a Weillera, mieszkającego w Tourette sur Loup, pilota-bohatera wojennego z I wojny światowej, który przeżył katastrofę po ostatniej walce, za którą został Kawalerem Legii Honorowej, ale pozostał głuchy od tego czasu i stał się odmienionym człowiekiem od doświadczenia, które miał podczas katastrofy, odtąd poświęcając swoje życie poszukiwaniom duchowym, studiowaniu mistycyzmu, studiowaniu filozofii, eksploracji wielu gałęzi wszechstronnej wiedzy; bardzo bogaty i bardzo ekscentryczny człowiek, który od czasu spotkania z Edmondem Szekely wspierał esseńskie odrodzenie. Wspólnie założyli „literackie uzdrowisko” w Aspremont, gdzie wśród gości byli znani pisarze, tacy jak George Bernard Shaw, Maurice Materlinck i André Gide (późniejszy laureat Nagrody Nobla w 1947 roku).

Wyprawy do krainy Hunza (Hunzów) i w Karpaty. Profesor odbywał również wiele wypraw, często w bardzo odległe regiony, w celu prowadzenia badań, jak chociażby wyprawa do regionu zamieszkiwanego przez Hunzów w Pamirze, do szmanów Tengri w Góry Ałtaj, gdzie ludzie żyjący w zgodzie z naturą starzeli się i cieszyli się nadzwyczaj dobrym zdrowiem. Badania te wielokrotnie dowodziły, jak wiele wspólnego ma sposób życia takich ludzi z ogólnymi zasadami życia w zgodzie z Prawami Natury i Kosmosu, przestrzeganymi przez esseńczyków. Te podróże, barwnie opisane, można znaleźć także w Trylogii „Poszukiwanie ponadczasowości”. Podczas tych wypraw Profesor Szekely udowodnił częściowo pochodzenie Hunzów od żołnierzy Aleksandra Wielkiego, a Rumunów z górnego Siedmiogrodu od ocalałych legionistów rzymskich i rodowitych Daków. Za co zyskał wdzięczność prezydenta Albanii, który później udzielił mu dużego wsparcia, przyznając mu prawo do wywieszania albańskiej bandery na swoim statku na Karaibach, zapewniając mu w ten sposób immunitet. Podczas studiów na paryskiej Sorbonie Edmond Székely miał okazję wypróbować starożytne esseńskie metody uzdrawiania w Afryce.

Następnie Profesor Szekely udał się na Tahiti i na morza południowe, aby zbadać możliwość leczenia trądu metodami esseńskimi. Udało mu się to w Orofarze na wyspie Tahiti, ale tamtejsze władze (francuska marynarka wojenna) nie były zadowolone z jego działań (faktycznie leczących ludzi, ale wyrzucających z interesu innych, którzy sprzedawali złe, konserwowane jedzenie z Francji, które utrzymywało trędowatych w ich stanie choroby) i chciał wypędzić go z wyspy, grożąc, że faktycznie wyrzuci jego statek z wody za pomocą kanonierki marynarki wojennej. Udało mu się wyjść z tej sytuacji bez szwanku dzięki genialnej taktyce… W ciągu dwóch miesięcy od pobytu Profesora na Tahiti rozwinął się tam poważny ruch esseński, nie tylko z powodu skutecznego stosowania esseńskich metod uzdrawiania, ale także dlatego, że wielkie zainteresowanie wzbudziły nieliczne egzemplarze Esseńskiej Ewangelii Pokoju, które zostały wręczane przyjaciołom i krążąły po całym okolicznym świecie. W ten sposób Profesor poznał Freda Marchala, który miał problem ze zdrowiem, ale został wyleczony metodami esseńskimi.

Purcell Weaver, adwokat i adoptowany syn Sir Stafforda Crippsa był bliskim osobistym angielskim przyjacielem profesora Szekely i dzięki esseńskim metodom profesora został wyleczony z choroby, którą uznano za „nieuleczalną”, podczas gdy profesor przebywał na Tahiti. Purcell Weaver przetłumaczył także na angielski książkę, którą wówczas pisał profesor Szekely: "Kosmos, Człowiek i Społeczeństwo", „Cosmos, Man and Society”, która została później wydana w Anglii. Odtąd przebywał z profesorem i jeździł z nim swoim fordem na bardzo udane przedwojenne seminaria w Stanach Zjednoczonych w 1936 roku, a później także w Anglii w 1937 roku. Fred Marchal porzucił posadę kierownika oddziału Banque de l'Indochine na Tahiti, aby zostać sekretarzem profesora Szekely. Pierwsze wydanie Esseńskiej Ewangelii Pokoju (przed drugą wojną światową) było w języku francuskim, tłumaczenie na język angielski zostało po raz pierwszy wykonane przez Purcella Weavera (pod redakcją W.C. Daniel Company, Londyn, 1937). Wydawnictwo W.C. Daniel Company redagowała także inne książki w języku angielskim (na długo przed przeniesieniem IBS do USA/Kanady w latach 70-tych XX wieku) na podstawie stenografii wykładów, które były wygłaszane po francusku i w języku esperanto, ale tłumaczone dosłownie, po każdym zdaniu, na język angielski przez Purcella Weavera. Wśród tych tytułów są m.in: Cosmos, Man and Society (Kosmos, Człowiek i Społeczeństwo), Medicine Tomorrow (Medycyna Przyszłości), The Living Buddha (Żywy Buddha), The Future of Humanity (Przyszłość Ludzkości) i kilka innych. Trzy inne książki zostały opublikowane przez Geoffreya L. Rudda: Chałupnicza gospodarka, Kazanie na Górze i Genesis - Esseńska interpretacja.

Południowa Kalifornia: początki esseńczyków w Ameryce. Po opuszczeniu mórz południowych w 1936 roku cała trójka udała się nad jezioro Elsinore, gdzie mieli do nich dołączyć angielscy zwolennicy Purcella. Za pośrednictwem Universal Esperanto Association, Profesor Edmond Szekely został zaproszony do wygłoszenia w Los Angeles wykładu na temat migracji Maorysów z Polinezji (z esperanto Purcell Weaver tłumaczył każde zdanie na angielski). Następnie poczyniono przygotowania do letniego seminarium nad jeziorem Elsinore. Wśród zwolenników, którzy przybyli z Anglii, aby wziąć udział w seminarium, była pani Florence Mahon, która później została kierownikiem-rezydentem Międzynarodowego Centrum Zdrowia i Edukacji w Leatherhead, Surrey (Anglia), gdzie profesor prowadził później pamiętne letnie seminarium zorganizowane przez Purcella pod auspicjami jego adoptowanego ojca, Sir Stafforda Crippsa, późniejszego kanclerza skarbu.

Pod koniec lat trzydziestych XX wieku mieszkał w Leatherhead w Anglii, w Wielkiej Brytani, gdzie pracował jako dyrektor Brytyjskiego Międzynarodowego Centrum Zdrowia i Edukacji.

W 1939 roku Edmond Bordeaux Szekely poślubił urodzoną na Brooklynie w 1923 roku żydówkę Deborah Shainman (wegetariankę od 4 roku życia), której matka była wcześniej wiceprezesem Stowarzyszenia Wegetarian w Nowym Jorku czyli New York Vegetarian Society. Deborah Shainman była uroczą asystentką Edmonda Szekely. W 1940 roku para otworzyła obóz w Tecate w Baja California w Meksyku, który nazwali Rancho la Puerta, gdzie mogli badać i testować swoje pomysły. Para miała dwoje fantastycznych dzieci, Aleksandra i Sarah Livia. Edmund Szekely kontynuował swoje badania i studia, pisząc liczne książki i prowadząc seminaria na całym świecie. Była małżonka zajęła się działalnością dyplomatyczną w korpusie USA oraz aktywnościami na rzecz praw kobiet, w dniu 3 maja 1922 roku obchodziła 100-lecie swoich urodzin.

Norma Nilsson: aktorka, pianistka, muzykolog, pisarka i „Jaskółka” z La Puerta. Wczesną wiosną 1960 roku do Rancho La Puerta przybyła młoda dziewczyna, mająca zaledwie 22 lata, która od piątego roku życia była zawodową aktorką i pianistką: Norma Jean Nilsson, która ostatecznie została asystentką profesora i przejęła kierownictwo nad wieloma działaniami na Rancho w La Puercie. Była w tak wielu miejscach na raz, że Profesor Szekely nadał jej imię "Jaskółka". Wspólnie podjęli się zadania wydania lub wznowienia wszystkich książek Profesora. Po tym, jak profesor Edmond Székely ostatecznie przeszedł na emeryturę i z Rancha w La Puerta, przeniósł się w głąb do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, zaczął organizować coroczne seminaria w San Diego (pierwsze odbyło się tam w 1975 roku), zawsze ze swoją asystentką "Jaskółką", Normą Nilsson, późniejszą Normą Székely, niezmierzona wiedza z jego fotograficznej pamięci została spisana w formie książkowej, a Profesor Szekely zapytany o coś z książki dał "psią odpowiedź" pytającemu: „Zapytaj Normę, ja nigdy nie czytam swoich książek!, a to wszytsko po to, abyśmy dzisiaj mogli nadal korzystać z tego.

W 1970 roku Edmond Bordeaux Szekely i jego żona Deborah Shainman rozwiedli się i przeszedł na emeryturę z Rancho La Puerta, aby w tym samym 1970 roku ożenić się z zaledwie 30-letnią panną Normą Nilsson, zamieszkać najpierw w Lake Chapala, a później, w 1975 roku udać się w pobliże Orosi w Kostaryce (Costa Rica). Edmond Bordeaux Szekely poślubił aktorkę i pianistkę Normę Jean Nilsson (ur. 1 stycznia 1938 roku, rok przed jego pierwszym ślubem z Deborah), także wieloletnią asystentkę, i skupił się na pisaniu i nauczaniu. Norma Jean Nilsson Szekeley jest córką doktora i pani Arthur V. Nilsson, a jej ojciec był profesorem anatomii w Los Angeles College of Chiropractic (Szkoła Chiropraktyki w Los Angeless). Felietonistka gazety Louella Parsons napisała w 1946 roku, że Norma Nilsson miała wedle testów iloraz inteligencji równy 162 w amerykańskiej skali IQ. Edmond Bordeaux Szekely zmarł w 1979 roku, nieomal osiągając wiek wymagany w ezoteryzmie i mistyce jako granica długowieczności wedłe tradycyjnych naukach eseńskich, szamańskich, taoistycznych, także w opracowaniach tradycyjnej astrologii helleńskiej i indyjskiej (lat 75+ to granica życia średniej długości i długiego życia).

Edmond Szekely był zwolennikiem surowego jedzenia i wegetarianinem, który opowiadał się za „życiem biogenicznym”. Jego dieta składała się w 75% z „biogenicznej” żywności, takiej jak produkty pełnoziarniste, orzechy i nasiona oraz „bioaktywne” surowe owoce i warzywa. Zalecał surową dietę (wszystko świeże i surowe), hydroterapię (wodolecznictwo), oddychanie czystym powietrzem (piękne dzikie miejsca w przyrodzie) i kąpiele w promieniach słońca (terapia solarna, energizacja słoneczną energią, praną, maną).

Edmond Szekely twierdził, że podczas studiów w Watykanie w 1923 roku znalazł i przetłumaczył kilka niejasnych tekstów hebrajskich i aramejskich, które, jak powiedział, dowodziły, że esseńczycy byli wegetarianami i że wegetarianizm był zalecany przez Jezusa Chrystusa jako Mistrza Duchowego. Edmond Szekely twierdził, że znalazł aramejskie tłumaczenie "Esseńskiej Ewangelii Pokoju" i "Esseńskiej Księgi Objawienia" w bibliotece watykańskiej. Twierdził, że w skryptorium klasztoru benedyktynów na Monte Cassino znalazł oryginalny hebrajski tekst Esseńskiej Ewangelii Pokoju, a przynajmniej jakiś odpis z oryginału. Jego odkrycia, podobnie jak pisma Romaina Rollanda, często kwestionowały założenia konwencjonalnych wyznawców religii chrześcijańskiej i upolitycznione, ustanowione instytucje religijne dotyczące życia i nauk Jezusa, dlatego często był przez nich krytykowany, a nawet klątwami tępiony, co zapewne skróciło czas jego zdrowego życia esseńskiego.

Edmond Bordeaux Szekely powiedział później, że rozpoznał w nich kilka fragmentów, które były podobne lub identyczne z różnymi fragmentami Starego i Nowego Testamentu, Zwojów znad Morza Martwego i Awesty, i dlatego oparł się na dostępnych angielskich wydaniach tych dzieł, aby stworzyć styl języka używany w jego tłumaczeniach (ujednolecone słownictwo). Księga 1, która, jak powiedział, stanowiła jedną ósmą materiału, została opublikowana w 1936 roku i stała się bestselerem. W następnych latach opublikował więcej materiałów, w tym Księgi 2 i 3 w 1974 roku, które wraz z Księgą 1 stanowią, jak powiedział, jedną trzecią materiału. Wraz z wydaniem z 1974 roku załączył również, jak powiedział, pełny oryginalny tekst hebrajski, z którego przetłumaczył Księgę 1. Podczas gdy rzekome tłumaczenia tak zwanych „tekstów esseńskich” Edmonda Szekely'ego wzbudziły zainteresowanie wyznawców różnych wyznań, oryginalne rękopisy nigdy nie zostały wyraziście zlokalizowane i zostały przez "naukowców" kościelnych uznane za rzekome "fałszerstwa" przez tych niektórych wysoko opłacanych przez Watykan i spółkę współczesnych "uczonych" religijnych (hipokrytów o których wspomina Jezus, że noszą długie szaty i modlą się dla pozoru).

Rancho la Puerta

W 1939 roku Edmond Szekely uciekając z Europy przed zbrodniczym reżimem hitlerowskim wyjechał do USA, gdzie poślubił młodą, mającą lat siedemnaście dziewczynę, córkę znajomego imigranta żydowskiego, którą poznał już sześć lat wcześniej na Tahiti. W 1940 roku Edmond Szekely i jego ówczesna, świeżo poślubiona żona Deborah, musieli z powodu wygaśnięcia czasowej wizy imigracyjnej w USA, wyjechać do Meksyku, gdzie otworzyli obóz, który nazwali Rancho la Puerta Tecate w Baja w Meksyku, w Południowej Kalifornii, blisko granicy z USA. W obozie była jedna chata z cegły, a Szekelyowie założyli ekologiczny ogród, kupili kozy i zaczęli sprzedawać ser oraz zapraszali podobnie myślących ludzi do odwiedzin za 17,5 dolara tygodniowo. Goście (którzy rąbali drewno, doili kozy, przynieśli własne namioty) słuchali wykładów Edmonda Szekely'ego na temat osiągania dobrego zdrowia, długiego życia, współzależności umysłu, ciała i ducha. Edmond Szekely wypowiedział się przeciwko herbicydom, pestycydom, nawozom sztucznym, rosnącemu wykorzystaniu przetwórstwa żywności i niebezpieczeństwu związanemu z papierosami oraz narkotykami. Podkreślił zagrożenie zanieczyszczeniem i potrzebę czystego powietrza i czystej wody, zalecenia dotyczące bezpiecznego opalania poprzez kąpiele słoneczne się oraz niebezpieczeństwa związane z cholesterolem i tłuszczami w amerykańskiej diecie.

Gdy spa rozrosło się na początku lat pięćdziesiątych XX wieku i zaczęło działać przez cały rok, gości innego rodzaju przyciągał potencjał utraty wagi z powodu wegetariańskiej diety na Rancho la Puerta. Edmond Szekely i jego pierwsza żona Deborah zaczęli szukać i zatrudniać specjalistów od tradycyjnej jogi i innych schematów ćwiczeń ciała i umysłu, dodając aspekt fitness do swojej oferty. Dziś Rancho La Puerta to holistyczne uzdrowisko i eko-ośrodek o powierzchni 3000 akrów (12 km2), zatrudniający prawie 400 pracowników, którego właścicielem i operatorem jest rodzina Szekely. Uzdrowisko położone jest na zboczach szamańskiej góry Kuchumaa w Kalifornii. Spa obejmuje między innymi pełnowymiarową replikę labiryntu katedry w Chartres, 32 akry (130 000 m2) ogrodów, 5-akrowy (20 000 m2) ogród organiczny, 87 pokoi, jedenaście sal gimnastycznych, bibliotekę oraz Szekely Art Collection — rzeźby, obrazy, szkło i inne prace, głównie autorstwa artystów meksykańskich i południowoamerykańskich.

Ascencja Duchowa i Spuścizna Esseńska Profesora Szekely

Norma Szekely kontynuuje pracę profesora Edmonda. Odkąd w 1979 roku profesor zamienił to, co tymczasowe, na wieczne, Norma Székely (Jaskółka) podtrzymuje biogenną rewolucję i teraz zarządza dystrybucją wszystkich książek na temat z I.B.S. list, a nawet podjęła się wielkiego zadania nadania wszystkim książkom (które pierwotnie zostały stworzone za pomocą jednego z pierwszych komputerów do składu, DPT) zupełnie nowego układu treści. Nadal prowadzi również regularne seminaria (choć nie co roku).

Edmond i Deborah mieli dwoje dzieci, Aleksandra i Sarah Livia, Aleksander zmarł w 2002 oku na raka, na chłoniaka Hodginsa, zdiagnozowanego w 1998 roku, a Sarah Livia Brightwood Szekely kontynuuje dzieło swoich rodziców razem z wiekową już matką Deborah. Debora jeszcze sw 1972 poślubiła wieloletniego przyjaciela, którym był psychiatra dr. Vincent Mazzanti, jednak małżeństwo skończyło się rozwodem już w 1978 roku, co pokazuje, że degrengolada seksualno-byczajowa przełomu lat 60-tych i 70-tych XX wieku skończyła się katastrofalnie, a przykładów jest oczywiście miliony.

Edmond Szekely jest autorem ponad 80 książek, w tym dwóch autobiografii, wspaniałych książek z których prawie nic nie przetłumaczono jeszcze na język polski (na rok 1921)!

Według dokumentów znalezionych w Kumran, założycielem wspólnoty tam żyjącej (a prawdopodobnie był to jeden z odłamów esseńczyków) miał być tak zwany Nauczyciel Sprawiedliwości, którego uczeni nie potrafią jednoznacznie zidentyfikować. Nauczyciel sprawiedliwości (II wiek p.e.ch.) – to założyciel wspólnoty esseńczyków nad Morzem Martwym, kapłan jerozolimski, który zbuntował się przeciwko nadużyciom w świątyni jerozolimskiej. Secesja nastąpiła prawdopodobnie około 150 roku p.e.ch. Inaczej, wspólnota esseńska zwana jest pierwotnym chrześcijaństwem lub gnozą żydowską, tradycją kabbalah, wiedzą tajemną przekazywaną inicjacyjnie, misteryjnie. Esseński znaczy zajmujący się pobożnym milczeniem i uzdrawianiem duchowym. Zakon czy Wspólnota Esseńska opiera się na slubach Nazireatu, zatem nie strzyże się włosów pozostawiając włosy długie, nie pije się żadnego alkoholu ani środków odurzających, praktykuje się dużo modlitwy i milczącej kontemplacji, nie jada się pokarmów mięsnych kultywując wegetarianizm, przestrzega się szabatu czyli soboty jako dnia świętego, włącznie z zapalaniem świec w piątki o zmierzchu. Tradycja zachowuje podział na zwykłych wiernych świeckich, wiernych zakonnych (bezżeńnych, celibatowych), wybranych czyli inicjantów siedmiu stopni oraz kaznodziei, hierarchicznych duchownych, co jest podobne do hierarchii tradycji zakonu czy bractwa mitrowego. Najwyższym kapłanem jest Melchizedek, a najwyższym Nauczycielem jest Nauczyciel Sprawiedliwości, który okryty jest solidną tajemnicą.

Esseńczycy prowadzili na Pustyni Judzkiej życie oparte o zasady wyprowadzone ze Starego Testamentu i porządkowane przez przyjętą regułę zrzeszenia. W swych przekonaniach trwali mocno w nurcie mistycznej tradycji biblijnej. Pomimo nielicznych już dziś sprzeciwów, identyfikacja esseńczyków z członkami monastycznego ugrupowania z okolic Qumran nad Morzem Martwym, jest niemal powszechnie przyjmowana w literaturze. Choć nie znajduje ona potwierdzenia w samych zwojach qumrańskich, to jednak zgodność świadectw tam zawartych ze świadectwami o esseńczykach pochodzącymi od Pliniusza Starszego (Historia naturalna), Filona z Aleksandrii (Quod omnis probus liber sit i Hypothetica) i Józefa Flawiusza (Antiquitates judaicae, De bello judaico), umożliwia taką identyfikację. Tekstami źródłowymi do poznania historii, teologii i praktyk esseńczyków, są jednak przede wszystkim dokumenty znalezione w i po 1947 roku w Wadi Qumran. Kiedy w połowie drugiego stulecia przed Chrystusem stało się jasne, że opór Żydów przeciw Seleucydom i hellenizmowi stracił na swej ostrości, a potomkowie Machabeuszy skłaniali się ku kompromisom, niektórzy spośród chassidim („pobożnych”) zdecydowali się na zerwanie więzów z reżimem. Udali się na pustynię w okolice Morza Martwego, by tam oddać się ascetycznemu życiu, wypełnionemu szczegółowym zachowywaniem przepisów Prawa. Nowych członków do zrzeszenia przyjmowano i przyjmuje się po podwójnym okresie próby (pierwszy trwał rok, drugi dwa lata, razem trzy lata) i pomyślnie zdanym egzaminie. Skrupulatnie składane przez członków gminy dziesięciny stanowiły środek na utrzymanie wspólnoty. Członek gminy esseńskiej codziennie nosi białe szaty – znak przynależności do wspólnoty, dokonuje rytualnych obmyć, żywi się jedynie jarzynami i w całej surowości przestrzega Prawa Mojżeszowego zawartego w Biblii.

Wymierzanie kar odbywa się w oparciu o przepisy Tory bądź na bazie reguły samej wspólnoty. Ekskomunika, wykluczenie czy wypędzenie zastępowało karę śmierci, choć niejednokrotnie odczytywana była jako gorsza od śmierci. Nie zachowywanie przepisów Świętej Reguły Zgromadzenia powodowało zaciągnięcie kar lub całkowite usunięcie adepta ze wspólnoty. Sądy esseńczyków złożone były z czterech kapłanów lub lewitów i sześciu świeckich Izraelitów. Najwyższa instancja zawierała podwojoną liczbę normalnego składu sądowego. Utożsamienie członków wspólnoty esseńskiej z żywą świątynią pozwalało uniknąć trudności wynikających z Bożego nakazu sprawowania kultu w Jerozolimie. Pomimo tego jednak, gdy członkowie gmin oddawali się modlitwie, czynili to zwróceni twarzą w stronę świątyni, płacili podatek na świątynię oraz przypuszczalnie składali ofiary związane z wypełnieniem ślubów czy narodzinami dziecka, a więc te, które nie kolidowały z przyjętym przez nich kalendarzem.

Trzy razy w ciągu dnia, o wschodzie słońca, w południe i o zachodzie, członkowie gminy gromadzili się na wspólną modlitwę liturgiczną, której rytuał przypominał liturgię świątynną. Przed rozpoczęciem dnia modlitwą nie rozmawiano między sobą. Dźwięk trąb rozpoczynał recytację hymnów; pomijano jednak obowiązujące w każdej synagodze czytanie Pisma. Po drugiej i trzeciej modlitwie liturgicznej przystępowano do wspólnych posiłków, które spożywano w milczeniu. Przy stole w sali zgromadzeń obowiązywała ściśle określona hierarchia miejsc (kapłani, lewici, pozostali Izraelici, prozelici). Obecność kapłana była obowiązkowa, gdyż to on dokonywał błogosławieństwa pokarmów. Przed wejściem do sali zgromadzeń każdy musiał odbyć kąpiel rytualną w sadzawkach, które w Qumran wybudowane zostały wewnątrz i na zewnątrz zabudowań.

.....