Reiki

Reiki (jap. 霊気 reiki, rei-ki) – słowo pochodzi od chińskiego lingqi (ling chi) 灵气 (dawna pisownia: 靈氣). Pojęcie to oznacza duchowy wpływ (np. gór) lub szczególnie w terapii, witalną energię (ki) boskiej duszy (rei).

Obecnie pojęcie reiki jest znane dzięki twórcy metody leczenia, która nazywa się Usui-reiki-ryōhō (jap. 臼井靈氣療法). Jest to system-metoda leczenia za pomocą energii życiowej ki (chiń. qi, chi). Usui to nazwisko twórcy tej metody - Mikao Usui.

Znak rei 霊 oznacza w języku japońskim ducha lub duszę, natomiast znak ki 気 jest pojęciem znacznie szerszym. Może oznaczać m.in.: ducha, duszę, serce jako uczucie, umysł, nastrój, energię. W słowie reiki jest odpowiednikiem chińskiego qi, czyli energii życiowej przenikającej wszechświat. Istnienie energii duchowej reiki, aury witalnej czyli biopola – podobnie jak istnienie innych form energii życiowej (np. duszy ludzkiej) – zostało już dawno potwierdzone przez obserwacje naukowe, chociażby metodami fotografii kirlianowskiej. Dlatego ta forma poprawy zdrowia należy do medycyny niekonwencjonalnej. Reiki jest profesjonalnym japońskim systemem medycyny tradycyjnej, z naciskiem na bioenergoterapię.

Zasada działania

W systemie tym reiki postrzegana jest jako przenikająca wszystko i wszystkich energia ki. Przeciętny człowiek ma ograniczone możliwości posługiwania się nią, w części przypadków nawet nie jest w stanie jej odczuć (niewrażliwość, psychopatia). Aby nabyć możliwość świadomego korzystania z energii ki w reiki trzeba zostać inicjowanym przez mistrza reiki oraz przejść specjalny trening poinicjacyjny zwany reiju (czyt. rejdźu, reidziu). Podczas seminariów towarzyszących inicjacji, sensei - mistrz nauczyciel - przekazuje techniki uzdrawiania energią ki.

System reiki bazuje na podobnych założeniach jak inne gałęzie wschodniej medycyny (np. ajurweda czy medycyna chińska, w tym lingqi), czyli uznaje, że zdrowie oznacza harmonię zarówno w człowieku (jego ciele, umyśle i duchu), jak i w jego otoczeniu, zaś choroba powstaje w wyniku braku czy też zaburzenia owej harmonii. Jeśli chodzi o ciało (według wschodniej medycyny ożywiane przez nieustanne krążenie energii życiowej przez specjalne kanały – meridiany), zaburzenie może powstać np. przez zastanie się energii, zablokowanie meridianu, przez niezrównoważenie obiegu między poszczególnymi narządami lub między ciałem a otoczeniem.

Reiki usuwa zaburzenia energetyczne pojawiające się także fizycznie jako napięcia i bloki stresowe na dwa sposoby: przez pobudzanie organizmu do zdrowienia oraz przez niwelowanie blokad energetycznych w trzech zbiornikach energetycznych (tanden) i meridianach (mo). Osoba praktykująca reiki pobiera energię przez przez węzeł szczytu głowy lub lewą dłoń, a oddaje pacjentowi przez obie dłonie lub przez prawą dłoń, przez węzły energetyczne znajdujące się na wewnętrznej stronie dłoni, stosując nakładanie rąk na określone miejsca na ciele. Przekazujący, a zwykle również osoba poddawana takiemu podstawowemu, bioenergetycznemu „zabiegowi reiki”, może odczuwać energię reiki jako umiejscowione uczucie ciepła, zimna, nacisku lub mrowienia. Rodzaj odczuć zależy zarówno od rodzaju techniki użytej przez praktykującego reiki jak i od rodzaju problemu występującego u pacjenta, aczkolwiek nie zawsze pacjenci mają jakieś szczególne doznania (parestezje). Stosuje się także w niektórych technikach/okolicznościach przekazywanie reiki w inny sposób – np. na odległość bądź za pomocą oddechu (odmuchiwanie).

Reiki jest używana zarówno w stosunku do ludzi, jak również roślin i zwierząt, chociaż zawsze główną aktywnością jest uzdrawianie ludzi. W krajach zachodnich jak również coraz częściej w Polsce w wielu szpitalach zabiegi reiki są stosowane przez część personelu medycznego w celu poprawy stanu zdrowia pacjentów.

Historia reiki

Metoda reiki została rozpowszechniona przez japońskiego uzdrowiciela i badacza technik shiatsu Mikao Usui. Od początku doskonale wiadomo, że system reiki istniał już dużo wcześniej, nawet 300 do 400 lat p.e.ch., miał swoje szczyty rozwoju i rozpowszechnienia około VIII wieku e.ch., a Usui Sensei (jak był nazywany przez uczniów) tylko przywrócił pamięć o nim, odnowił i rozpowszechnił stare szamańskie metody reiki. Techniki nazywane obecnie reiki istniały wcześniej jako zbiór praktyk stosowanych przez japońskich szamanów z dodatkami przyniesionymi przez buddystów z indyjskiej ajurwedy oraz całym długotrwałym wpływem tradycyjnej chińskiej medycyny.

Na bazie informacji wyrytych w inskrypcji na kamieniu nagrobnym Usui Mikao wiemy, że Mikao Usui urodził się 15 sierpnia 1865 roku w prowincji Gifu, zmarł 9 marca 1926 roku - w Japonii. Mikao Usui Sensei na początku swojego życia był świeckim mnichem ze szkoły buddyzmu Tendai, miał też w latach późniejszych dogłębną możliwość studiowania buddyzmu szkoły Shingon, praktykującym również rdzenną religię Shintō (Droga Bóstw Nieba), szczególnie w postaci Shugendo. Nosił buddyjskie imię duchowe (imię dharmiczne) Gyoho (Kyoho, Gyohon).

Mikao Usui Sensei rozpoczął intensywną działalność uzdrowicielską po długim trzyletnim odosobnieniu w świątyni na górze Kurama koło Kioto, około 1902 roku. Wówczas rozpoczął także szkolenie pierwszych uczniów jako terapeutów i czeladników odrestaurowanego dawnego systemu reiki. W kwietniu 1921 założył stowarzyszenie Usui Reiki Ryoho Gakkai, do którego należeli jego uczniowie. W tym samym roku otworzył klinikę reiki w Tokio. Mikao po wypracowaniu własnych technik i zaleceń, co do stosowania ReiKi, zapisał je w podręczniku Usui ReiKi Hikkei. W następnych latach działalności Usui pomagał ofiarom kataklizmów nawiedzających Tokio i założył kolejna klinikę. Do swojej śmierci w 1926 Mikao Usui nauczył reiki ponad 2000 osób.

Zasady nauczania reiki

Uczenie się reiki rozpoczyna się od podjęcia pierwszej inicjacji w pierwszy stopień reiki nazywany jako czteroczęściowa całość poziomem Shoden. Pierwszy stopień reiki zawiera głównie cztery metody przykładania rąk oraz biodiagnostyczne skanowanie zarządców ciała (organy i systemy obiegu 12-tu meridianów). Pierwszy stopień reiki opiera się na codziennej praktyce recytacji Pięciu Wskazań Meiji oraz praktyce Siedmiu Pozycji dla wymiany ki w organizmie.

Osoby, które ukończyły pierwszy stopień reiki (shoden) powinny zacząć w miarę regularne uzdrawianie pacjentów metodami bioterapeutycznymi, poprzez przykładanie rąk czterema metodami podstawowymi (szablonami ze ściśle określoną ilością pozycji nakładania rąk). Jeśli zaczną uzdrawiać z powodzeniem, mogą podjąć tak zwany drugi stopień reiki, zwany Okuden Koe Ki lub Chuden (czytaj Ciuden).

Z zasady nie uczy się reiki na poziomach wyższych niż pierwszy stopień osób, które nie prowadzą działalności uzdrowicielskiej metodami reiki.

Szkoła reiki używa znaków Mocy do skupiania i transmitowania subtelnych rodzajów energii reiki, trzech znaków adepci inicjowani uczą się na stopniu drugim, a jednego na stopniu trzecim. Oprócz tego, do kontemplacji reiki używa się znaku reiki, który w szczególnym starym zapisie japońskim jest znakiem używanym już od pierwszego stopnia - medytacyjnym logo systemu reiki. Surowo zakazane jest od samego początku, dodawanei czegokolwiek do systemu reiki, gdyż jest to kompletny, szamański system duchowego uzdrawiania.

Linki zewnętrzne

Autentyczne japońskie Usui Reiki Niektóre mało znane aspekty Usui Reiki