Tarot

Tarot lub tarok – talia kart do gry, wróżenia bądź medytacji, w szczególności okultystyczne 22 Wielkie Arkana, to fundament Tarota. Współczesna talia tarota „wróżebnego” obejmuje standardowo 78 kart w dwóch podstawowych grupach, określanych jako Wielkie Arkana (22 karty) i Małe Arkana (56 kart). W ezoteryce i okultyzmie, z powodu bogactwa symboliki kartom tarota przypisuje się alegoryczne, mistyczne znaczenie i wykorzystuje je do mantycznego prognozowania wydarzeń losu, wróżenia i medytacji. Karty atutowe są w niej interpretowane jako Wielkie Arkana. Karty w kolorach nieatutowych jako Małe Arkana. Kartę głupca i włóczęgi czy wędrowca i pielgrzyma, zalicza się do tych pierwszych, jest to także karta symboliki litery Alef, która ma znaczenie Otwarcia Tarota.

Małe Arkana Tarota dzielą się na Dworskie Arkana, których jest 16 kart podzielonych na cztery żywioły, oraz Arkana Gematryczne (liczby i cztery żywioły), od Asów jako Jedynek do Dziesiątek). W grze w tarota czy poprawniej taroka wykorzystuje się talie zawierające od 40 do 78 kart, przy czym stała pozostaje liczba 22 taroków. Wersja tarota stosowana do gry miała zamaskować prawdziwy cel posiadania kart tarota w czasie inkwizycyjnych prześladowań za zajmowanie się wróżbiarstwem i wieszczeniem oraz okultyzmem czy ezoteryką, gdzie samo posiadanie kart z literami języka hebrajskiego mogło narazić na tortury oraz spalenie na stosie.

Tarot to zasadniczo kabalistyczny alfabet semicki, aramejski lub hebrajski, wcześniej chaldejski i fenicki, posiadający zasadniczo 22 litery od Alef do Taw (AT - Wielkie Arkana), do których w okolicach XIII i XIV wieku na bazie symboliki kabalistycznej przypisano obrazki w postaci kart do wróżenia. Dopiero w połowie XV wieku zaczęto stosować okultystyczne karty tarota do gier karcianych, co normalnie nie było ich przeznaczeniem. Podstawową wersją autentycznych kart tarota są zatem karty z zapisanymi 22-oma literami alfabetu semickiego, aramejskiego czy później hebrajskiego używanego w celach dywinacyjnych i wieszczych przez rozmaitych mistyków, kabalistów oraz dawne szkoły prorockie. Niektórzy ezoterycy i okultyści próbowali wywodzić karty tarota od egipskich hieroglifów, jednakże teorie te okazały się niezbyt poprawne, o tyle mając związek, że symbolika mistyki i kabballah semickiej przez czterysta lat podlegała wpływom egipskim w czasie pobytu Żydów w Egipcie.

Podstawowy wzorzec wszelkich rozkładów kart tarota w postaci liter alfabetu hebrajskiego oraz kart z ich symbolami przyjmuje wzór kabalistycznego drzewa życia, drzewa sefirotów. Tarot, szczególnie Wielkie Arkana oraz karty gematryczne czy numerologiczne z czterema żywiołami, to zasadniczo system wróżenia abdżat oparty na liczbach zapisywanych literami w dawnych językach semickich, chaldejskim, aramejskim i hebrajskim jak i system numerologii opartej o zapis dziesiątkowy bardziej popularny w dawnych Indiach i Persji, a potem adoptowany przez Pitagorasa dla uczniów wtajemniczonych w jego misteryjnej, orfickiej z natury szkole ezoterycznej.

Tarot, często zapisywany tarau we wczesnych źródłach to francuski odpowiednik włoskiej nazwy tarocco (w liczbie mnogiej tarocchi)[1]. Niemieckim odpowiednikiem jest tarock. Nazwa tarocco nie funkcjonowała we Włoszech do XVI wieku. W XV-wiecznych Włoszech gra była znana jako trionfi, a talia tarota jako carte da trionfi (karty z atutami). Istnieje możliwość, że włoskie tarocco pochodzi od francuskiego tarot lub tarau, a nie odwrotnie. W języku polskim funkcjonuje zarówno tarot jak i tarok w znaczeniu i gry i talii kart i wróżenia z niej, chociaż kręgi okultne czy ezoteryczne często sugerują używanie nazwy Tarot do celów mantycznych, do wieszczenia, a tarok jako nazwy talii do karcianych gier towarzyskich.

Tarot wywodzący się z kręgów kabalistycznych i okultystycznych od początku stanowił zbiór ezoterycznych i mistycznych tajemnic, chociaż wiedza o literach alfabetów semickich jako misteriach wtajemniczajćych z czasem zaczęła słabnąć. Systemy mantyczne związane z kartomancją od zawsze służą do odczytywania charakterów i skłonności ludzi oraz przewidywania czy przeczuwania nadchodzących wydarzeń. Jedną z najbardziej popularnych talii jest tak zwany tarot marsylski (fr. Tarot de Marseille). Uznaje się najczęściej, że powstał on w latach 1643–1664. Z tarota marsylskiego wywodzi się większość późniejszych talii tarotów. Jego twórcą był paryski producent kart do gry, Jacques Viéville. Tarot marsylski znany nam współcześnie, różni się od oryginalnego tarota Viéville’a ilustracjami niektórych Arkanów Wielkich.

W XVIII wieku użycie kart tarota do wróżenia upowszechniło się we Francji i w Bolonii na skalę masową, pomimo sprzeciwu katolicyzmu i luteranizmu wobec wróżbiarstwa. Użycie kart tarota w celach okultystycznych upowszechniło się na większą skalę we Francji, zostało jawnie opisane po raz pierwszy w 1781 roku i przez kolejne 100 lat rozwijało się tylko w tym kraju. Paradoksalnie, wydarzenia Wielkiej Rewolucji Francuskiej spowodowały masowe fascynacje okultystyczne dla wypełnienia luki po upadającej religii katolickiej, która tłumiła głębsze potrzeby duchowe ludzkości. Z Francji okultystyczne zastosowanie tarota rozpowszechniło się do Anglii, a w XX wieku także do Niemiec, Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej (SZAP) i do innych krajów.

W XVIII zaczęto odróżniać talie tarota do wróżenia i celów okultystycznych od talii przeznaczonych do gry w karty. Odtąd talie tarota do gry i do wróżenia rozwijały się równolegle, te pierwsze ozdabiano bardziej symboliką z życia codziennego, a te drugie, ezoteryczne, zawierają symbolikę kabalistyczną służącą głębszemu spojrzeniu za zasłony świata poprzez medytacje i odczuwanie zestawów symboli. Tarot to forma wyroczni mantycznej, która może nam pomóc w rozwiązaniu życiowych trudności i planowaniu szczęśliwej przyszłości. Podobnie jak astrologia czy numerologia, również i Tarot działa najlepiej, gdy oddamy się w ręce profesjonalisty, ale ogólną prognozę na temat przyszłości można otrzymać również za pośrednictwem Tarota od osób, które są w trakcie szkolenia i doskonalą swoje umiejętności wróżbiarskie.

W okultyzmie czy ezoteryce jak i w kartomancji czy wróżeniu z talii kart tarota, kartom tarota przypisuje się mistyczne, alegoryczne znaczenie, zresztą w tym celu zawierają sporo symboli. Karciane atuty tarota interpretuje się jako mistyczne i wtajemniczające Wielkie Arkana, a karty w pozostałych kolorach jako Małe Arkana, w tym karty dworskie oraz numerologiczne. Kartę głupc czy wędrowca zalicza się do tych pierwszych kart czyli do Arkanów Wielkich. Wielkie Arkko ana są ponumerowane od 0 do 21, karta głupca nosi numer 0 i kabalistycznie jest literą Alef, przy czym czasem jest uszeregowana nie jako pierwsza, ale błędnie jako ostatnia lub przedostatnia, co nie ma żadnego sensu i wygląda absurdalnie. Małe arkana dzielą się na cztery kolory z dawnych kart włoskich: miecze, kielichy, monety (albo denary lub pentakle) oraz buławy (kije, trefle). Małe Arkana reprezentują świat materialny oraz pewną syntezę wiedzy z zakresu kabalistycznej gematrii czyli numerologii. Pitagorejczycy studiując właściwości liczb, a szczególnie cyfr, odróżniali cyfry i liczby wedle kategorii żywiołów, przy czym tradycyjnie, każdej cyfrze odpowiada ruchomy obiekt astrologiczny, dwa Światła (Słońce i Księżyc), pięć planet jasnych (Wenus, Jowisz, Merkury, Mars i Saturn), a także dwie planety astralne, smocze, Głowa Smoka oraz Ogon Smoka. Jako wibracja 10 mamy w astrologii ezoterycznej Ascendent.

Cztery żywioły to cztery stany skupienia świadomości, cztery klasy dworskich funkcji to cztery typy osób pod wpływem gwiazd królewskich w astrologii. Dziewięć cyfr od 1 do 9, od Asa do Dziewiątki, to dziewięć ruchomych obiektów planetarnych, dwa Światła, pięć jasnych planet oraz dwie planety astralne, a w końcu Ascendent jako wibracja 10, gdzie wszystko rośnie i potęguje się. Każdy ruchomy obiekt przechodzi przez Ascendent, gdzie rośnie się w górę i rozwija (Jedynka zamienia się w Dziesiątkę), ale też ta Dziesiątka pokazuje, że można się wyzerować, ale to już sprawa Descendentu, Zmierzchu. Karty Tarota swoją metafizyczną i symboliczną konstrukcją pokazują głębokie związki zarówno z semickimi abdżadami, systemami zamiany liter na liczby i zapisywania liczb przy pomocy liter, oraz z systemami numerologii opartej na dziewięciu cyfrach i liczbach naturalnych.