Magia

MAGIA - UZDRAWIANIE, CUDA, EGZORCYZMY, UROKI, CZARY, KLĄTWY

Magia inaczej Czarostwo to praktyki wpływania na ludzi, przedmioty, zdarzenia czy zjawiska fizyczne za pomocą środków paranormalnych lub okultystycznych, a więc zasadniczo nie poddających się weryfikacji za pomocą ateistycznej "metody naukowej", kolidujących z podejściem racjonalistycznym czyli marksistowskim. Powyższe określenia mogą również odnosić się do praktyk stosowanych przez kogoś w celu posłużenia się wspomnianym wpływem, oraz do wierzeń, które wyjaśniają rozliczne zdarzenia i zjawiska w obrębie magii. Pojęcie magii towarzyszy ludzkości od początków dziejów. Różne ludy usiłowały w różny sposób wyjaśnić zjawiska zachodzące w otaczającym je świecie i następnie wpłynąć na nie dla swojej korzyści. Dlatego znane obecnie praktyki magiczne są bardzo różnorodne - postulują znacząco odmienne zasady funkcjonowania rzeczywistości i metody wpływania na nią. Pentagram, gwiazda pięcioramienna wyrażająca złoty podział, jest jednym z najpopularniejszych i najlepiej rozpoznawalnych symboli stosowanych w magii i kojarzonych z magią. Podstawą praktyczną magii u starożytnych była tak zwana astrologia kapłańska czyli świątynna.

Słowo 'magia' pochodzi pierwotnie od Magów (staroperskie maguš, gr.μάγος), astrologów-kapłanów Zoroastryzmu z ludu Medów. W okresie hellenistycznym, greckie μάγος (magos) mogło być używane jako przymiotnik, lecz przymiotnik μαγικός (magikos, łac. magicus) również jest potwierdzony jako używany w I wieku (Plutarch), typowo występujący w rodzaju żeńskim, w sformułowaniu μαγική τέχνη (magike techne, łac. ars magica) "magiczna sztuka". Słowo magic weszło do powszechnego użytku w jęz. angielskim pod koniec XIV wieku, pochodząc od starofrancuskiego słowa magique. Termin magia z uwagi na swoje pochodzenie wskazuje, że mag jest w podstawach swego wykształcenia dobrym astrologiem, a także kapłanem Ognia, znawcą modlitw i rytuałów. W swej istocie, bez znajomości wpływu księżyca, słońca, planet i gwiazd stałych rytuały magiczne mogą okazać się nieksuteczne.

Wiara w magię i jej praktyczne możliwości jest rozpowszechniona w większości systemów wierzeń etnicznych - plemiennych społeczności Afryki i Oceanii, Azji, Indii, rdzennych Amerykan oraz rodzimych wierzeń średniowiecznej Europy i części jej współczesnych kontynuatorów - wierzeń rodzimych. Do XVIII wieku w Europie magia była karana śmiercią - zazwyczaj spaleniem na stosie poprzedzonym bestialskimi torturami - przez zbrodniczą katolicką i protestancką inkwizycję. Magię zwalczały upiorne siły satanistyczno-demoniczne jakie przejęły kontrolę nad tymi ludobójczymi religiami. Celem zwalczania magii było pozbawienie ludzi dostępu do boskiej mocy i świadomości duchowych wymiarów bytu, czego skutkiem jest powszechny upadek religii pozbawionych magicznej boskiej mocy, materializm i brutalna ateizacja.

Mag, czarownik, szaman to osoba parająca się magią, odwieczną boską sztuką tworzenia i niszczenia. Stosuje różnorakie gesty, zaklęcia, wypowiada inkantacje i wykonuje inne czynności rytualne dające mu władzę nad siłami nadnaturalnymi, które dadzą mu moc zmiany rzeczywistości. Także osoba pełniąca funkcję religijną polegającą na sformalizowanej i instytucjonalnej więzi ekstatycznej z istotami nadludzkimi, duchami przodków, demonami lub bogami. Niektórzy współcześni "magowie" bezmyślnie odrzucają tradycyjne rytuały na rzecz technik zainspirowanych psychologią czy NLP. Dla ateistów rzekomy brak możliwości stwierdzenia powiązania między zastosowanym środkiem a ewentualnym efektem powoduje jednak, że skuteczność działań magicznych i istnienie postulowanych przez magię sił nadnaturalnych pozostaje w sferze wiary. W istocie zaobserwowanie związków przyczynowo-skutkowych dla działań magicznych wymaga uważnej i długotrwałej obserwacji.

Wydawałoby się, że znana od pradawna magia odchodzi w zapomnienie, jednakże jest wprost przeciwnie. Obserwujemy renesans magii, ezoteryki i okultyzmu. Jedynie nieliczni znają starodawne i sprawdzone przez wieki techniki rzucania uroków i klątw oraz ich zdejmowania. W obecnych czasach popyt na klątwy i uroki nie zmalał, a przeciwnie zwiększył się niebywale. Często bywa tak, że odpowiednio rzucona klątwa bądź urok jest jedynym sposobem na osiągnięcie spokoju czy innego celu. Ludzi bowiem od dawien, dawna przyciągało wszystko to co tajemnicze, pasjonowały ich sytuacje przerastające rzeczywistość i ludzką wyobraźnię. Ludzie wierzyli w sprawczą moc niewidzialnej i nie dającej się wytłumaczyć w racjonalny sposób siły wyższej, która często objawiała się w życiu codziennym. Siłę tą można było przywołać za pomocą zaklęć, czyli ogólniej mówiąc magii, która była zjawiskiem powszechnym, a obecnie, na skutek postępu cywilizacyjnego i rozwoju techniki, stała się sztuką zapomnianą i dostępną tylko nielicznym wtajemniczonym magom. Dawniej znano praktycznie ogromną moc klątw i uroków, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Przeklęty człowiek skazany był na nędzę i samotność – kiedy został wyklęty odsuwała się od niego nawet najbliższa rodzina, w obawie, że tajemnicze siły, kierowane ogromną mocą, skoncentrują swoje działanie także na nich. Doświadczano też w potęgi wiedźm, które mogły rzucić urok na każdego, kto nieopatrznie wszedł im w drogę. Osoba, która zakłóciła spokój wiedźm bardzo cierpiała i spotykały ją liczne nieszczęścia, które spowodowane były klątwami przez nie rzucanymi. Każdy z nas słyszał opowieści, mówiące iż w dawnej przeszłości żyły czarownice i czarnoksiężnicy zajmujący się rzucaniem klątwy i uroków. Kiedyś były lepsze czasy, a magia została zapomniana głównie z powoodu nastania materialnego wieku Kali Jugi.

Co prawda czasy się zmieniły, a postęp cywilizacyjny koncentruje się na technice i na tym, co nauka może wyjaśnić w racjonalny sposób. Powoli zaczyna zanikać sfera pozamaterialna, która także otacza człowieka i jest nierozerwalną częścią rzeczywistości. Coraz mniej osób kieruje się intuicją, telepatię zaczęły zastępować telefony komórkowe, a ludzie zaczęli tracić naturalne dary postrzegania świata pozazmysłowego. Zaczęto skupiać się na tym co da się dotknąć i zmierzyć, zapominając, że istnieje jeszcze świat nie podlegający materialnym prawom, że istnieją siły, które kierują materią i całym światem który znamy. Siły, które istniały od początku i istnieć będą nadal nieprzerwanie, siły, które już w starożytności i na wszystkich kontynentach były wykorzystywane do kreowania rzeczywistości. Obecnie tylko nieliczni zdają sobie z tego sprawę. Tylko nieliczni, wybrani ludzie, o bardzo dużej wrażliwości, potrafią dostrzec wpływ mocy drzemiących w świecie pozamaterialnym. Reszta tłumaczy wszystko podporządkowując wydarzenia pod racjonalistyczne normy i znane schematy myślowe, nie zastanawiając się głębiej nad istotą rzeczy. Wydawałoby się, że magia odchodzi w zapomnienie, jednakże jest wprost przeciwnie. Wielu magów nadal w sekrecie praktykuje skuteczne techniki magiczne, które były przekazywane w największej tajemnicy z pokolenia na pokolenie, także w obawie przed inkwizycją i jej zbrodniami na magach. Jedynie nieliczni znają starodawne i sprawdzone przez wieki techniki rzucania uroków i klątw. W obecnych czasach popyt na te usługi nie zmalał, a przeciwnie zwiększył się niebywale. Często bywa tak, że odpowiednio rzucona klątwa bądź urok jest jedynym sposobem na osiągnięcie celu.

Odpowiedzmy wiec sobie na pytanie czym jest pochodząca z niebios i dana ludziom przez anioły magia. Najprościej mówiąc magią określamy świadome działanie na odległość przy pomocy woli, rozumu i czucia na ukryte siły przyrody. Do tego celu wykorzystuje się specjalne rytuały, obrzędy i zaklęcia, które pozwolą osiągnąć panowanie nad żywiołami oraz ludźmi. Praktycznie nad każdym aspektem życia można zapanować stosując odpowiednie techniki magiczne, z których religia zna w postaci szczątkowej modlitwę. Można odnieść wrażenie, szczególnie na Zachodzie, że religie są szczątkami magii, chociaż mówi się w religii o charyzmatycznej mocy czy duchu swiętym. Do podstawowych form magii zalicza się: • powodowanie czyjejś choroby lub uzdrowienia, • magię miłości lub nienawiści, • magię prześladowczą lub obronną, • rzucanie lub odwoływanie zaklęć, • magię śmierci. Typowy akt magiczny składa się z następujących części: • inwokacja • zaklęcia • działanie symboliczne • fetysz (jest to każdy przedmiot, który został magicznie zaklęty i obdarzony mocą magiczną). Magia to zdobywanie kontroli nad przyrodą za pośrednictwem nadprzyrodzonych środków, na które składają się klątwy, uroki i inne metody, które dają człowiekowi to czego nie jest w stanie osiągnąć swą normalną, ludzką mocą. Mag odwołuje się do bytów duchowych i sił mających wpływ na materię i przyrodę ożywioną. Dzięki zaklęciom jest w stanie przywołać te siły i dzięki nim wpływać na przebieg wydarzeń. Może rzucić klątwę bądź urok.

BIAŁA I CZARNA MAGIA

Magia to wielka nauka o porozumiewaniu się i kierowaniu ponadfizycznymi, nadprzyrodzonymi potęgami. Magia jest również umiejętnością rządzenia i rozkazywania siłom przynależnym do niższych sfer. Biała magia w przeciwieństwie do czarnej magii obejmuje czary działające na korzyść innych, tudzież używane do dobrych celów lub przynajmniej niewyrządzające nikomu szkody. Biała magia jest magią boską pochodzącą od bóstw nieba, aniołów i archaniołow, od niebiańskiej hierarchii dobrych duchów. Do białej magii należą szkoły ezoteryczne i okultystyczne ukierunkowane na altruistyczne dążenia i działania dla dobra całego świata i wszystkich istot. Użytkownicy białej magii zwani są czarodziejkami oraz czarodziejami, a swoje praktyki zasadzają na dobrych, anielskich duchach i niebiańskich bóstwach. Biała magia zwana jest inaczej magią białego światła. Tradycyjnie uważa się, że magia czarna to inaczej magia diabelska nauczana przez Szatana i demony, czyli sztuka obcowania z demonami oraz korzystanie z ich pomocy, a także czarnych, brunatnych i szarych energii piekieł. Osoby korzystające z pomocy piekieł i demonów w wywoływaniu zjawisk paranormalnych czy jakiś cudownych efektów zwane są czarnoksiężnikami. Mówi się, że czarną magię utrwalił i rozpowszechnił Cham i jego syn Misraim, a Bóg zesłał potop aby uwolnić Ziemię od czarnoksiężników którzy uczynili ją nieczystą.

Istnieje wiele rozbieżności w pojmowaniu różnicy pomiędzy białą a czarną magią. Większość współczesnych neo-magów, szczególnie należących do zachodniego kręgu kulturowego, żadnemu rodzajowi magii nie przypisuje kolorów, twierdząc, że magia jest tylko narzędziem, a sposób jej wykorzystania zależy tylko od woli maga (to mag może być "czarny" lub "biały", a nie jego narzędzie). Z drugiej strony na przykład na Syberii funkcjonuje ścisły podział pomiędzy "białych" a "czarnych" szamanów, który generalnie jest całkowicie zdeterminowany przez ich pochodzenie i przynależność do dolnego świata demonów lub górnego świata bóstw. O ile jednak w części średniowiecznej Europy podział ten był ścisły o tyle w innych jej częściach nie był on aż tak wyraźny jak się wydaje. Ówczesny aspekt magii pojmowany np. jako sięganie do sił demonicznych które pierwotnie w wierzeniach np. Greków lub Słowian miały charakter ambiwalentny lub boskich, również wskazuje na różne podejście w kwestii jej klasyfikacji. Tym samym reprezentowanemu przez pewną część współczesnych czarowników, magów lub szamanów braku rozróżniania rodzajów magii, nie można przypisać wyłącznie charakterowi współczesnej kultury zachodniej ale od starożytności dzielono magów na czarnych (piekielnych) i białych (niebiańskich).

W kulturze popularnej biała magia to zwykle magia, która wykorzystywana jest do dobrych celów i dobrymi sposobami, zaś czarna magia służy złu, wykorzystywania jest do niecnych zamiarów i zwykle wiąże się z wykonywaniem jej na mroczne sposoby. Podobne podejście stosowane jest w religii Wicca gdzie magia rozróżniana jest na białą i czarną według zasady "Czyń to, co chcesz, pod warunkiem, że Twoje czyny nie skrzywdzą nikogo" - czyny nie sprawiające nikomu krzywdy kwalifikują się tu jako magia biała, zaś ta wyrządzająca krzywdę to magia czarna. Według Alistera Crowleya magia biała to wszelkie działania maga wykonywane w zgodzie z jego Wolą (co nie jest równoznaczne robieniu co się chce). Wszystkie inne działania magiczne sprzeciwiające się Woli uznawane były przez niego za magię czarną. Co ciekawe, choć Crowley był orędownikiem (wszak jego własnej) filozofii Woli, w związku z czym nie powinien korzystać z magii innej niż biała, w swoim domu w Szkocji posiadał dwa oddzielne pomieszczania do magii białej i czarnej, którą również się posługiwał. Ze względu na nie zawsze dokładne granice wyznaczone przez te pojęcia, pojawiło się także pojęcie "szara magia", które oznacza magię balansującą na granicy tych dwóch. Istotnym dla rozgraniczenia pomiędzy magiem białym, a czarnym jest rodzaj źródła i sfery zaświatów z których mag czerpie moc. Sfera demonów, diabłów, to magia czarna, a sfera aniołów, bóstw to magia biała.

TEURGIA - CEREMONIE I RYTUAŁY

Teurgia (gr. θεουργία - cud) - praktykowanie rytuałów niekiedy o magicznym charakterze, występujące w późnej starożytności i średniowieczu. Słowo "teurgiczny" pojawia się dopiero w II w. n.e. i wydaje się być tworem autora lub autorów Wyroczni chaldejskich, używanym na oznaczenie wysiłków zdolnych oczyścić duszę i jej "pojazd", ciało astralne - w celu umożliwienia jej kontemplacji bogów. Rytuały te składają się z ablucji, ofiar, inwokacji zawierających słowa rytualne. Teurgię od magii różni fakt, że ta pierwsza nie zmusza do niczego bogów, lecz podporządkowuje się ich woli, spełniając wymogi rytuałów, co do których sądzi się, że sami bogowie je ustanowili. Później pod pojęciem teurgii rozumiana była wiara w możność ożywiania posągów lub obrazów poprzez wcielenie bóstwa w ich formę. Teurgię uprawiał m.in. Proklos.

Rzucanie klątw i uroków, a także odczynianie ich jest sprawą niezwykle poważną i wymaga wiedzy połączonej z praktyką. Niewłaściwe rzucenie uroku i klątwy może się obrócić przeciw osobie, która daną klątwę rzuca, dlatego samodzielne rzucanie klątw może być bardzo niebezpieczne. Człowiek, który nie ma praktyki z siłami i bytami pozamaterialnymi nie powinien pod żadnym pozorem samodzielnie się do nich odwoływać, gdyż są to ogromne siły i niewłaściwie przywołane mogą obrócić się przeciwko osobie, która je przywołała. W celu rzucenia na kogoś uroku, klątwy, bądź odczynienia rzuconego uroku najlepiej skontaktować się z odpowiednimi osobami, które przeprowadzą wszelkie wymagane rytuały i zapewnią bezpieczeństwo i skuteczność. Czasem bywa tak, że niektóre klątwy i uroki wymagają ściśle danego rodzaju magii. Trudno jest bowiem rzucić klątwę samym gestem, jeżeli warunki i okoliczności temu nie sprzyjają. Tak, jak podczas rzucania klątw zwykle stosowana jest magia słowna, tak podczas rzucania uroków zwykle wykorzystuje się magię ceremonialną. Wymaga ona użycia pewnych przedmiotów, które symbolizują siłę, do której odwołuje się mag, bądź przez którą czyni dany urok. Przywołana siła musi zostać właściwie ukierunkowana, inaczej ma niszczycielską moc i w skrajnych przypadkach może doprowadzić niedoświadczoną osobę do choroby psychicznej albo nawet śmierci.

Byty duchowe, szczególnie boskie współpracują tylko z tymi, którzy okażą się tego godni. Żaden amator nie jest w stanie rzucić uroku z wykorzystaniem magii, gdyż wymaga to wielu lat pracy i starannych przygotowań. Magia opiera się o żywioły: ziemię, wodę, ogień i powietrze. Mag jest pośrednikiem i przewodnikiem w świecie rzeczywistym i niematerialnym i to on kontaktuje się z właściwymi bytami podczas rytualnej ceremonii. Każdy rodzaj ceremonii wymaga odrębnych rytuałów i odpowiedniego bytu ze świata niematerialnego, który na prośbę maga wpłynie na rzeczywistość i odpowiednio ukierunkuje ją, zwykle przy pomocy różnych nieoczekiwanych zdarzeń i zbiegów okoliczności, w których tylko wtajemniczeni dostrzegą wpływ magii. Ceremonie magiczne i rytuały wymagają niekiedy sporo przygotowań, jak choćby zebrania odpowiednich ziół, otrzymania wody o magicznych właściwościach, odpowiedniego czasu, czy też miejsca. Ceremonia magiczna często trwa od zmierzchu do świtu, czyli jest to rytuał sprawowany przez całą noc, bywa, że przez kilka dni czy kilka tygodni.

Podczas gdy rytuały stanowią sztywny zestaw określonych działań, to ceremonie są wypracowanymi przez wieki zachowaniami maga podczas czynienia rytuałów. Rozszerzają one rytuały wzbogacając je, bądź umożliwiając nasilenie efektów magii. Podczas gdy rytuały odwołują się głównie do żywiołów: ziemi – symbolu siły, wody – symbolu życia i oczyszczenia, ognia – symbolu miłości i sprawiedliwości oraz powietrza – symbolu łączności człowieka ze światem niematerialnym - ceremonie wprowadzają inne elementy, jak elementy należące do osób na których czyniony jest czar, bądź elementy symbolizujące te osoby, dzięki którym kierunkują oddziaływanie żywiołów i bytów niematerialnych. O sile magii decyduje doświadczenie maga i wrodzone predyspozycje. Rzucając urok czy klątwę mag ma pełną świadomość jej oddziaływania i tylko on może ją cofnąć, gdyż tylko on wie jaką ceremonią urok był rzucony i poprzez jaki byt. Rzucona klątwa i urok generalnie zawsze się spełnia i nie ma od tego wyjątków. Czasem efekt jej spełnienia nie jest widoczny od razu, jednakże już w momencie odprawienia rytuału, osoba której on dotyczy może odczuć wpływ magii. Magia jest bowiem wszechobecna i przejawia się w różnych momentach życia, choć nie zawsze można to dostrzec na pierwszy rzut oka.

GOECJA (Goetia)

Goecja (z gr. wycie) - słowem tym określa się system magiczny opierający się na przyzywaniu duchów i demonów z piekła do realnego świata by służyły one celom przyzywającego je maga. Tradycja goetii jest bardzo stara, a jej korzenie wywodzone są powszechnie od biblijnego króla Salomona, któremu Bóg miał dać władzę przyzywania i kontroli demonów. Władza nad demonami jest także charyzmatem chrześcijaństwa, które od samego początku z tej władzy duchowej korzystało.

Jakkolwiek sama Biblia na ten temat milczy, wiele śladów takiego wierzenia występuje od starożytności w żydowskich legendach, Talmudzie, pismach Józefa Flawiusza i Koranie. Ponoć Salomon zamknąć miał wszystkie duchy w specjalnym naczyniu, które wrzucił do jeziora nieopodal Babilonu. Babilończycy jednak odnaleźli je i myśląc, że zdobyli skarb nieopatrznie otworzyli naczynie wypuszczając duchy. Jedynie Belial (68 duch) skrył się w pustej figurze i zajął się przepowiadaniem przyszłości tym, którzy oddawali mu cześć.

Szczególnie mocno wierzenie to zostało podchwycone przez kabalistów, którzy nie tylko wierzyli, że Salomon mógł przyzywać demony, ale również przypisywali mu autorstwo traktatów magicznych opisujących jak należy to robić. Najsłynniejszą z okultystycznych ksiąg, za autora której uważa się króla Salomona, jest "Goecja" - I księga "Lemegetonu" (często zwanego Mniejszym Kluczem Salomona). Drugą księgą "Lemegetonu" jest "Theurgia Goetia". Jakkolwiek "Goecji" przypisuje się wzmiankowane wcześniej starożytne korzenie, wszystkie zachowane wydania tych ksiąg datuje się najdalej na XVI i XVII w.

Sam system magii demonów opisany w księgach jest niezwykle skomplikowany, podobnie zresztą jak inne systemy magii ceremonialnej z tego czasu. Duchy (jest ich 72) posiadają ścisłą hierarchię, w rytuałach wymaga się spełnienia wielu bardzo konkretnych i niełatwych warunków. Rytuały muszą być odprawiane w bardzo konkretnym miejscu, czasie, z użyciem bardzo konkretnych narzędzi. Dodatkowe warunki dotyczą samego przyzywającego, który musi osiągnąć doskonałość by nie paść ofiarą przyzwanych ciemnych potęg. "Goecja" doczekała się swego najbardziej znanego wydania w 1904 r. dzięki Aleisterowi Crowleyowi i McGregorowi Mathersowi, którzy praktykowali czarną magię demonów.

MAGIA NA CODZIEŃ

Osoby praktykujące magię uznają, iż w każdym etapie naszego życia mamy z nią do czynienia, niejednokrotnie nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Najbardziej widocznym elementem jest według praktyków potęga myśli. Choć niektóre aspekty tego zagadnienia zostały w obecnych czasach już częściowo udowodnione przez psychologów, nadal wiele pozostaje uznawanych za typową magię przez ogół społeczeństwa. Magowie (choć nie ze wszystkich kręgów) jawnie uznają za prawdę fakt, że jeśli poświęcamy czemuś bardzo dużo uwagi, ma to większe szanse spełnienia, obojętnie czy to będzie obawa przed czymś, czy też pragnienie osiągnięcia czegoś. W podobny sposób działają nasze przekonania, określające nasze doświadczanie. To znaczy, że jeśli nauczono nas, wpojono nam, bądź my sami uznaliśmy za prawdę fakt, że dany autobus bardzo często się spóźnia, to najprawdopodobniej jeśli następnym razem pójdziemy na przystanek, autobus także się spóźni. Ten pogląd jest m.in. często używany przez ezoteryków do osiągnięcia zdolności paranormalnych poprzez zmianę wpajanego im od dzieciństwa np. przez rodziców poglądu, że nadprzyrodzone zdolności są niemożliwe.

SZAMANIZM JAKO MAGIA

Szamanizm to zespół praktyk i wierzeń opierających swe pojmowanie relacji świata namacalnego do świata duchowego na fundamentalnej roli szamana jako osoby zdolnej do podróży ekstatycznych w zaświaty dla dobra swojej wspólnoty bądź jej poszczególnych członków. Szamanizmem właściwym nazywamy szamanizm występujący w społecznościach plemiennych Syberii i środkowej Azji, w których szamanizm stanowi fundamentalny czynnik życia religijnego. Ślady szamanizmu, obecne są bardziej lub mniej w religiach tradycyjnych na wszystkich kontynentach świata, co skłania badaczy do przyjęcia tezy o archaicznym pochodzeniu tych wierzeń, opartych na dwóch rzeczywistościach (namacalnej i duchowej) oraz na trzech piętrach organizacji świata (kosmologia): duchowy Świat Dolny, Świat Środkowy - ziemski i Świat Górny, niebieski świat duchowy. Z podziałem tym związana jest też idea drzewa kosmicznego, które łączy ze sobą trzy światy.

Pochodzenie słowa szaman nie jest dokładnie znane, a wszelkie propozycje materialistów wyjaśniające jego genezę oparte są na spekulacji i niepewnych analizach porównawczych. Problem etymologii związany jest również z zagadnieniem pochodzenia samego szamanizmu. Badacze nie mogą rozstrzygnąć podstwowej kwestii − czy szamanizm powstawał niezależnie w różnych miejscach świata, czy też został "wynaleziony" w jednym miejscu, skąd rozprzestrzenił się po niemal całej Ziemi. Jedno jest pewne, że podstawowe funkcje szamana wykonuje kapłan wedyjski częściej nazywany "Saman", a to od śpiewania rytualnych pieśni mantrycznych. Słowo Saman czytane jest ludowo jako Szaman. Saman wywoływał pieśnią pożądane skutki, przywoływał magiczne i cudowne moce czyli siddhi.

Słowo szaman być może pochodzi z języka wschodniosyberyjskich Ewenków (dawniej znanych jako Tunguzi), także w formie saman. Inna wersja − siaman, występuje u Goldów, u Mandżurów zaś sama, tak jak ceremonia ekstatycznych pieśni i tańców w kulturze Indii. W językach tunguskich wyraz sa oznacza czasownik wiedzieć, jest jednak rzadko używany i prawdopodobnie obcy. Jeżeli zaś szamanizm wywodzi się z Indii i indyjskiego języka pali, z pierwotnej wersji śraman lub ćraman oznaczającej ubogiego, wędrownego mnicha-ascetę, przeniesiony został do Syberii za pośrednictwem języka chińskiego wraz z rozprzestrzenianiem się buddyzmu, na co wskazuje np. podobieństwo językowe między szamańskim drzewem turu oraz drzewem Buddy zwanym taru. Według J. S. Wasilewskiego do języków europejskich termin szamanizm wszedł za pośrednictwem książki pt. Trzyletnia podróż do Chin z Moskwy przez Wielki Ustiug, Zyrianię, Permię, Syberię, Daurię i Wielką Tartaryę, wydanej po rosyjsku we Frankfurcie w 1707 roku przez moskiewskiego posła Everta Yssbranta Idesa.

SZAMAN A SPOŁECZNOŚĆ

Szaman, czyli Mag jest centralną postacią w każdej społeczności uznającej ryty szamańskie, magiczne. Słowo to pochodzi od rdzenia "sza" oznaczającego w języku Ewenków wiedzę; szaman to więc ten, który wie. Osoba ta ma ambiwalentną pozycję w społeczności: darzona jest zwykle wielkim szacunkiem i bywa bardzo hojnie obdarowywana, jednak posiadane przez nią moce oraz jej bliskie stosunki z potężnymi siłami natury każą również zachowywać rezerwę i dystans. O ile w Ameryce Południowej szamani bywają pełnoprawnymi członkami grupy, to częste u mieszkańców Syberii jest izolowanie szamana, który nierzadko zamieszkuje w odosobnieniu, nie uczestniczy w polowaniach i pracach gospodarczych. Jego całkowite uzależnienie od społeczności można wiązać również ze szczególnymi cechami charakteru, które uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. W Indii lokalnymi szamanami, magami są wędrowni asceci, znani lepiej jako sadhu.

Szaman, jako "ten, który wie", jest darzony wielkim autorytetem. Jego bogata wiedza na temat roślin często prowadzi do przejęcia roli lekarza lub - szerzej - "opiekuna medycznego". Szaman potrafi leczyć ciężkie obrażenia i choroby oraz codzienne niedomagania, potrafi również przyspieszyć rozwiązanie lub złagodzić bóle porodowe, jest wzywany do osób opętanych przez demony lub złe duchy; pełni zatem role analogiczne do, odpowiednio - chirurga, lekarza pierwszego kontaktu, akuszera, anestezjologa, psychologa i psychiatry oraz egzorcysty. Największą umiejętnością szamana jest jednak bezpośrednie kontaktowanie się ze światem duchów i aniołów. Szamani nierzadko proszeni są o radę lub przestrogę dotyczącą przyszłości. Ze względu na swoje niezwykłe doświadczenia szaman potrafi skupić uwagę grupy przy wieczornym ognisku swoimi niezwykłymi opowieściami o duchach, przyrodzie i historii oraz półimprowizowanymi pieśniami na te tematy. Zależy już od indywidualnych umiejętności narratorskich i osobowości danego szamana, czy jego opowieści i pieśni staną się stałym elementem kultury danej społeczności i zaczną żyć własnym życiem jako samodzielna kosmogonia i mitologia, czy też będą towarzyszyć wyłącznie rytualnym spotkaniom starszych, rytom inicjacyjnym i innym rzadkim okazjom, jak święta astronomiczne.