Dhjana: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Dhjana ( | '''Dhjana''' (Dewanagari: ध्यान , dhyana; pali: dźhana; chin. chan-na lub chan; jap. zenna lub zen) - medytacja, dosłownie "płynięcie ku światłu". Dhyana to siódmy stopień, siódma grupa ćwiczeń ascetyczno-duchowych w [[joga|jodze]]. | ||
Kolejne stopnie medytacji to: | Kolejne stopnie medytacji to: | ||
#Wyzbycie się pożądań i przywiązania do spraw światowych; niechęć do samsary, determinacja aby się wyzwolić oraz współczucie. To jest wstęp do dalszej praktyki. | #Wyzbycie się pożądań i przywiązania do spraw światowych; niechęć do [[samsara|samsary]], determinacja aby się wyzwolić oraz współczucie. To jest wstęp do dalszej praktyki. | ||
#Wewnętrzny spokój, skupienie na obiekcie medytacji. Stan ten cechuje też przywiązanie do doświadczeń płynących z głębokiej | #Wewnętrzny spokój, skupienie na obiekcie medytacji. Stan ten cechuje też przywiązanie do doświadczeń płynących z głębokiej koncentracji - do błogości, radości i przejrzystości umysłu. | ||
#Kiedy wspomniane wyżej lgnięcie ustaje, pozostaje jeszcze subtelne przywiązanie do pustki. Koncentracja zwana jest wówczas "jasno rozróżniającą". | #Kiedy wspomniane wyżej lgnięcie ustaje, pozostaje jeszcze subtelne przywiązanie do pustki. Koncentracja zwana jest wówczas "jasno rozróżniającą". | ||
#Doskonałość medytacji osiągamy gdy tylko spoczywamy w rzeczywistości takiej, jaka jest, bez tworzenia czegokolwiek. | #Doskonałość medytacji osiągamy gdy tylko spoczywamy w rzeczywistości takiej, jaka jest, bez tworzenia czegokolwiek. | ||
[[Category:Hasło]] | [[Category:Hasło]] | ||
Wersja z 12:29, 17 paź 2009
Dhjana (Dewanagari: ध्यान , dhyana; pali: dźhana; chin. chan-na lub chan; jap. zenna lub zen) - medytacja, dosłownie "płynięcie ku światłu". Dhyana to siódmy stopień, siódma grupa ćwiczeń ascetyczno-duchowych w jodze.
Kolejne stopnie medytacji to:
- Wyzbycie się pożądań i przywiązania do spraw światowych; niechęć do samsary, determinacja aby się wyzwolić oraz współczucie. To jest wstęp do dalszej praktyki.
- Wewnętrzny spokój, skupienie na obiekcie medytacji. Stan ten cechuje też przywiązanie do doświadczeń płynących z głębokiej koncentracji - do błogości, radości i przejrzystości umysłu.
- Kiedy wspomniane wyżej lgnięcie ustaje, pozostaje jeszcze subtelne przywiązanie do pustki. Koncentracja zwana jest wówczas "jasno rozróżniającą".
- Doskonałość medytacji osiągamy gdy tylko spoczywamy w rzeczywistości takiej, jaka jest, bez tworzenia czegokolwiek.