Roszi

Roszi, Roshi, w spolszczeniu Roszi lub Rosi to w japońskim buddyzmie najniższy, podstawowy stopień uprawniający do nauczania Dharmy Buddy. Rōshi (老師?) po Chińsku w pinyin: Lǎoshī; w Sanskrycie: ṛṣi czyli Rishi, po tybetańsku Rimpoche lub Rinpoche. W spolszczeniu Ryszi to Mędrzec, osoba ucieleśniająca Mądrość Oświeconą, Mistrz Mądrości. W indyjskiej radża jodze Ryszi to Uczeń-Mistrz coś jak czarny pas w sztukach walki. Pierwsze z pięciu wielkich wtajemniczeń duchowych. W Japonii czy Chinach to otwarcie pierwszego płatka kwiatu śliwy/wiśni z pięciu. W Indii zwykle za mistrzów uważa się MahaRishi czyli Wielkich Roshi. Tytuł zaczerpnięty z Sanskrytu, w japońskiej wymowie pokazuje skąd pochodzi ZEN, w sanskrycie Dhyana! Prawda o buddyzmie Zen i jego pochodzeniu z Indii, z praktyki królewskiej Radża Jogi.

Japońskie słowo Roshi czytamy bardziej jak Loshi (Loszi), gdyż głoska R w języku japońskim jest czytana jako dźwięk bardziej podobny do L niż do R, także jako dźwięk głęboki, tylny, brzuszny, pośredni pomiędzy L a R. Zasada dotyczy wszystkich pojęć języka japońskiego, które w transliteracji zawierają znak literowy R (np. Rei, Reiki, Ronin, Roku, Ryu).

Roszi - Mistrz Zen

Mistrz zen (czytaj "dzen") to w tradycjach chan, sǒn, zen i thien, w pełni Oświecony człowiek, o dojrzałej osobowości i nieugiętym charakterze, który włączył Dharmę Buddy w swoje życie i potrafi prowadzić innych do Oświecenia. Zen to dosłownie medytacja (dhyana), zatem mistrz zen jest faktycznie mistrzem medytacji, mistrzem życia kontemplacyjnego w buddyzmie. Aby zostać mistrzem zen trzeba urzeczywistnić swoją prawdziwą naturę, otrzymać przekaz Dharmy od swojego nauczyciela (i ewentualnie innych mistrzów zen) i dojrzewać latami w walkach Dharmy z innymi mistrzami. Mistrz zen jest dhyana guru wedle terminologii indyjskiej jogi, czyli mistrzem medytacji i kontemplacji.

Rōshi (jap. 老師 dosłownie "starszy mistrz", z chiń. laoshi; kor. 노 사 , nosa; wiet. lao su') - czcigodny duchowy nauczyciel, starszy, mistrz, guru. Dawniej był to tytuł mistrza zen w Japonii, który wyparł określenie zenji i był bardzo trudny do zdobycia. Obecnie wartość tego tytułu znacznie się zdewaluowała, tak, że stał się on grzecznościowym określeniem i używany jest np. do osoby prowadzącej świątynię zen na zasadzie dziedziczenia. W okresie Meiji antybuddyjskie władze w celu większego podporządkowania sobie zen wprowadziły nawet zwolnienie mnichów zen z celibatu i wegetarianizmu.

Zenji (jap. 禅師 dosł. mistrz, nauczyciel zen) to stare japońskie słowo oznaczające mistrza medytacji, a także wysokiej rangi, zasłużonego mnicha zen. Słowo to pochodzi od chińskiego chanshi (pol. nauczyciel i przewodnik medytacji, dhjany). W buddyzmie zen jest to honorowy tytuł nadawany szczególnie znaczącym nauczycielom. Nosili go np. Dogen Zenji, czy Hakuin Zenji. Dharmę przekazuje pełny, całkowicie oświecony mnich, swojemu uczniowi, całkowicie oświeconemu mnichowi. Daishi (jap. 大師 dosł. wielki nauczyciel, wielki mistrz) – tytuł buddyjski używany także w grupach zorientowanych duchowo, na ogół nadawany dopiero po śmierci. Współcześnie ludzie używający tytułów wielki mistrz w kontekście duchowości czy uzdrawiania rodem z Japonii, zwyczajnie ośmieszają się pokazując swoją marność.