Magia

MAGIA - UZDRAWIANIE, CUDA, EGZORCYZMY, UROKI, CZARY, KLĄTWY

Magia inaczej Czarostwo to praktyki wpływania na ludzi, przedmioty, zdarzenia czy zjawiska fizyczne za pomocą środków paranormalnych lub okultystycznych, a więc zasadniczo nie poddających się weryfikacji za pomocą ateistycznej "metody naukowej", kolidujących z podejściem racjonalistycznym czyli marksistowskim. Powyższe określenia mogą również odnosić się do praktyk stosowanych przez kogoś w celu posłużenia się wspomnianym wpływem, oraz do wierzeń, które wyjaśniają rozliczne zdarzenia i zjawiska w obrębie magii. Pojęcie magii towarzyszy ludzkości od początków dziejów. Różne ludy usiłowały w różny sposób wyjaśnić zjawiska zachodzące w otaczającym je świecie i następnie wpłynąć na nie dla swojej korzyści. Dlatego znane obecnie praktyki magiczne są bardzo różnorodne - postulują znacząco odmienne zasady funkcjonowania rzeczywistości i metody wpływania na nią. Pentagram, gwiazda pięcioramienna wyrażająca złoty podział, jest jednym z najpopularniejszych i najlepiej rozpoznawalnych symboli stosowanych w magii i kojarzonych z magią. Podstawą praktyczną magii u starożytnych była tak zwana astrologia kapłańska czyli świątynna.

Słowo 'magia' pochodzi pierwotnie od Magów (staroperskie maguš, gr.μάγος), astrologów-kapłanów Zoroastryzmu z ludu Medów. W okresie hellenistycznym, greckie μάγος (magos) mogło być używane jako przymiotnik, lecz przymiotnik μαγικός (magikos, łac. magicus) również jest potwierdzony jako używany w I wieku (Plutarch), typowo występujący w rodzaju żeńskim, w sformułowaniu μαγική τέχνη (magike techne, łac. ars magica) "magiczna sztuka". Słowo magic weszło do powszechnego użytku w jęz. angielskim pod koniec XIV wieku, pochodząc od starofrancuskiego słowa magique. Termin magia z uwagi na swoje pochodzenie wskazuje, że mag jest w podstawach swego wykształcenia dobrym astrologiem, a także kapłanem Ognia, znawcą modlitw i rytuałów. W swej istocie, bez znajomości wpływu księżyca, słońca, planet i gwiazd stałych rytuały magiczne mogą okazać się nieksuteczne.

Wiara w magię i jej praktyczne możliwości jest rozpowszechniona w większości systemów wierzeń etnicznych - plemiennych społeczności Afryki i Oceanii, Azji, Indii, rdzennych Amerykan oraz rodzimych wierzeń średniowiecznej Europy i części jej współczesnych kontynuatorów - wierzeń rodzimych. Do XVIII wieku w Europie magia była karana śmiercią - zazwyczaj spaleniem na stosie poprzedzonym bestialskimi torturami - przez zbrodniczą katolicką i protestancką inkwizycję. Magię zwalczały upiorne siły satanistyczno-demoniczne jakie przejęły kontrolę nad tymi ludobójczymi religiami. Celem zwalczania magii było pozbawienie ludzi dostępu do boskiej mocy i świadomości duchowych wymiarów bytu, czego skutkiem jest powszechny upadek religii pozbawionych magicznej boskiej mocy, materializm i brutalna ateizacja.

Mag, czarownik, szaman to osoba parająca się magią, odwieczną boską sztuką tworzenia i niszczenia. Stosuje różnorakie gesty, zaklęcia, wypowiada inkantacje i wykonuje inne czynności rytualne dające mu władzę nad siłami nadnaturalnymi, które dadzą mu moc zmiany rzeczywistości. Także osoba pełniąca funkcję religijną polegającą na sformalizowanej i instytucjonalnej więzi ekstatycznej z istotami nadludzkimi, duchami przodków, demonami lub bogami. Niektórzy współcześni "magowie" bezmyślnie odrzucają tradycyjne rytuały na rzecz technik zainspirowanych psychologią czy NLP. Dla ateistów rzekomy brak możliwości stwierdzenia powiązania między zastosowanym środkiem a ewentualnym efektem powoduje jednak, że skuteczność działań magicznych i istnienie postulowanych przez magię sił nadnaturalnych pozostaje w sferze wiary. W istocie zaobserwowanie związków przyczynowo-skutkowych dla działań magicznych wymaga uważnej i długotrwałej obserwacji.

Wydawałoby się, że znana od pradawna magia odchodzi w zapomnienie, jednakże jest wprost przeciwnie. Obserwujemy renesans magii, ezoteryki i okultyzmu. Jedynie nieliczni znają starodawne i sprawdzone przez wieki techniki rzucania uroków i klątw oraz ich zdejmowania. W obecnych czasach popyt na klątwy i uroki nie zmalał, a przeciwnie zwiększył się niebywale. Często bywa tak, że odpowiednio rzucona klątwa bądź urok jest jedynym sposobem na osiągnięcie spokoju czy innego celu. Ludzi bowiem od dawien, dawna przyciągało wszystko to co tajemnicze, pasjonowały ich sytuacje przerastające rzeczywistość i ludzką wyobraźnię. Ludzie wierzyli w sprawczą moc niewidzialnej i nie dającej się wytłumaczyć w racjonalny sposób siły wyższej, która często objawiała się w życiu codziennym. Siłę tą można było przywołać za pomocą zaklęć, czyli ogólniej mówiąc magii, która była zjawiskiem powszechnym, a obecnie, na skutek postępu cywilizacyjnego i rozwoju techniki, stała się sztuką zapomnianą i dostępną tylko nielicznym wtajemniczonym magom. Dawniej znano praktycznie ogromną moc klątw i uroków, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Przeklęty człowiek skazany był na nędzę i samotność – kiedy został wyklęty odsuwała się od niego nawet najbliższa rodzina, w obawie, że tajemnicze siły, kierowane ogromną mocą, skoncentrują swoje działanie także na nich. Doświadczano też w potęgi wiedźm, które mogły rzucić urok na każdego, kto nieopatrznie wszedł im w drogę. Osoba, która zakłóciła spokój wiedźm bardzo cierpiała i spotykały ją liczne nieszczęścia, które spowodowane były klątwami przez nie rzucanymi. Każdy z nas słyszał opowieści, mówiące iż w dawnej przeszłości żyły czarownice i czarnoksiężnicy zajmujący się rzucaniem klątwy i uroków. Kiedyś były lepsze czasy, a magia została zapomniana głównie z powoodu nastania materialnego wieku Kali Jugi.

Co prawda czasy się zmieniły, a postęp cywilizacyjny koncentruje się na technice i na tym, co nauka może wyjaśnić w racjonalny sposób. Powoli zaczyna zanikać sfera pozamaterialna, która także otacza człowieka i jest nierozerwalną częścią rzeczywistości. Coraz mniej osób kieruje się intuicją, telepatię zaczęły zastępować telefony komórkowe, a ludzie zaczęli tracić naturalne dary postrzegania świata pozazmysłowego. Zaczęto skupiać się na tym co da się dotknąć i zmierzyć, zapominając, że istnieje jeszcze świat nie podlegający materialnym prawom, że istnieją siły, które kierują materią i całym światem który znamy. Siły, które istniały od początku i istnieć będą nadal nieprzerwanie, siły, które już w starożytności i na wszystkich kontynentach były wykorzystywane do kreowania rzeczywistości. Obecnie tylko nieliczni zdają sobie z tego sprawę. Tylko nieliczni, wybrani ludzie, o bardzo dużej wrażliwości, potrafią dostrzec wpływ mocy drzemiących w świecie pozamaterialnym. Reszta tłumaczy wszystko podporządkowując wydarzenia pod racjonalistyczne normy i znane schematy myślowe, nie zastanawiając się głębiej nad istotą rzeczy. Wydawałoby się, że magia odchodzi w zapomnienie, jednakże jest wprost przeciwnie. Wielu magów nadal w sekrecie praktykuje skuteczne techniki magiczne, które były przekazywane w największej tajemnicy z pokolenia na pokolenie, także w obawie przed inkwizycją i jej zbrodniami na magach. Jedynie nieliczni znają starodawne i sprawdzone przez wieki techniki rzucania uroków i klątw. W obecnych czasach popyt na te usługi nie zmalał, a przeciwnie zwiększył się niebywale. Często bywa tak, że odpowiednio rzucona klątwa bądź urok jest jedynym sposobem na osiągnięcie celu.

Odpowiedzmy wiec sobie na pytanie czym jest pochodząca z niebios i dana ludziom przez anioły magia. Najprościej mówiąc magią określamy świadome działanie na odległość przy pomocy woli, rozumu i czucia na ukryte siły przyrody. Do tego celu wykorzystuje się specjalne rytuały, obrzędy i zaklęcia, które pozwolą osiągnąć panowanie nad żywiołami oraz ludźmi. Praktycznie nad każdym aspektem życia można zapanować stosując odpowiednie techniki magiczne, z których religia zna w postaci szczątkowej modlitwę. Można odnieść wrażenie, szczególnie na Zachodzie, że religie są szczątkami magii, chociaż mówi się w religii o charyzmatycznej mocy czy duchu swiętym. Do podstawowych form magii zalicza się: • powodowanie czyjejś choroby lub uzdrowienia, • magię miłości lub nienawiści, • magię prześladowczą lub obronną, • rzucanie lub odwoływanie zaklęć, • magię śmierci. Typowy akt magiczny składa się z następujących części: • inwokacja • zaklęcia • działanie symboliczne • fetysz (jest to każdy przedmiot, który został magicznie zaklęty i obdarzony mocą magiczną). Magia to zdobywanie kontroli nad przyrodą za pośrednictwem nadprzyrodzonych środków, na które składają się klątwy, uroki i inne metody, które dają człowiekowi to czego nie jest w stanie osiągnąć swą normalną, ludzką mocą. Mag odwołuje się do bytów duchowych i sił mających wpływ na materię i przyrodę ożywioną. Dzięki zaklęciom jest w stanie przywołać te siły i dzięki nim wpływać na przebieg wydarzeń. Może rzucić klątwę bądź urok.

BIAŁA I CZARNA MAGIA

Magia to wielka nauka o porozumiewaniu się i kierowaniu ponadfizycznymi, nadprzyrodzonymi potęgami. Magia jest również umiejętnością rządzenia i rozkazywania siłom przynależnym do niższych sfer. Biała magia w przeciwieństwie do czarnej magii obejmuje czary działające na korzyść innych, tudzież używane do dobrych celów lub przynajmniej niewyrządzające nikomu szkody. Biała magia jest magią boską pochodzącą od bóstw nieba, aniołów i archaniołow, od niebiańskiej hierarchii dobrych duchów. Do białej magii należą szkoły ezoteryczne i okultystyczne ukierunkowane na altruistyczne dążenia i działania dla dobra całego świata i wszystkich istot. Użytkownicy białej magii zwani są czarodziejkami oraz czarodziejami, a swoje praktyki zasadzają na dobrych, anielskich duchach i niebiańskich bóstwach. Biała magia zwana jest inaczej magią białego światła. Tradycyjnie uważa się, że magia czarna to inaczej magia diabelska nauczana przez Szatana i demony, czyli sztuka obcowania z demonami oraz korzystanie z ich pomocy, a także czarnych, brunatnych i szarych energii piekieł. Osoby korzystające z pomocy piekieł i demonów w wywoływaniu zjawisk paranormalnych czy jakiś cudownych efektów zwane są czarnoksiężnikami. Mówi się, że czarną magię utrwalił i rozpowszechnił Cham i jego syn Misraim, a Bóg zesłał potop aby uwolnić Ziemię od czarnoksiężników którzy uczynili ją nieczystą.

Istnieje wiele rozbieżności w pojmowaniu różnicy pomiędzy białą a czarną magią. Większość współczesnych neo-magów, szczególnie należących do zachodniego kręgu kulturowego, żadnemu rodzajowi magii nie przypisuje kolorów, twierdząc, że magia jest tylko narzędziem, a sposób jej wykorzystania zależy tylko od woli maga (to mag może być "czarny" lub "biały", a nie jego narzędzie). Z drugiej strony na przykład na Syberii funkcjonuje ścisły podział pomiędzy "białych" a "czarnych" szamanów, który generalnie jest całkowicie zdeterminowany przez ich pochodzenie i przynależność do dolnego świata demonów lub górnego świata bóstw. O ile jednak w części średniowiecznej Europy podział ten był ścisły o tyle w innych jej częściach nie był on aż tak wyraźny jak się wydaje. Ówczesny aspekt magii pojmowany np. jako sięganie do sił demonicznych które pierwotnie w wierzeniach np. Greków lub Słowian miały charakter ambiwalentny lub boskich, również wskazuje na różne podejście w kwestii jej klasyfikacji. Tym samym reprezentowanemu przez pewną część współczesnych czarowników, magów lub szamanów braku rozróżniania rodzajów magii, nie można przypisać wyłącznie charakterowi współczesnej kultury zachodniej ale od starożytności dzielono magów na czarnych (piekielnych) i białych (niebiańskich).

W kulturze popularnej biała magia to zwykle magia, która wykorzystywana jest do dobrych celów i dobrymi sposobami, zaś czarna magia służy złu, wykorzystywania jest do niecnych zamiarów i zwykle wiąże się z wykonywaniem jej na mroczne sposoby. Podobne podejście stosowane jest w religii Wicca gdzie magia rozróżniana jest na białą i czarną według zasady "Czyń to, co chcesz, pod warunkiem, że Twoje czyny nie skrzywdzą nikogo" - czyny nie sprawiające nikomu krzywdy kwalifikują się tu jako magia biała, zaś ta wyrządzająca krzywdę to magia czarna. Według Alistera Crowleya magia biała to wszelkie działania maga wykonywane w zgodzie z jego Wolą (co nie jest równoznaczne robieniu co się chce). Wszystkie inne działania magiczne sprzeciwiające się Woli uznawane były przez niego za magię czarną. Co ciekawe, choć Crowley był orędownikiem (wszak jego własnej) filozofii Woli, w związku z czym nie powinien korzystać z magii innej niż biała, w swoim domu w Szkocji posiadał dwa oddzielne pomieszczania do magii białej i czarnej, którą również się posługiwał. Ze względu na nie zawsze dokładne granice wyznaczone przez te pojęcia, pojawiło się także pojęcie "szara magia", które oznacza magię balansującą na granicy tych dwóch. Istotnym dla rozgraniczenia pomiędzy magiem białym, a czarnym jest rodzaj źródła i sfery zaświatów z których mag czerpie moc. Sfera demonów, diabłów, to magia czarna, a sfera aniołów, bóstw to magia biała.

TEURGIA - CEREMONIE I RYTUAŁY

Teurgia (gr. θεουργία - cud) - praktykowanie rytuałów niekiedy o magicznym charakterze, występujące w późnej starożytności i średniowieczu. Słowo "teurgiczny" pojawia się dopiero w II w. n.e. i wydaje się być tworem autora lub autorów Wyroczni chaldejskich, używanym na oznaczenie wysiłków zdolnych oczyścić duszę i jej "pojazd", ciało astralne - w celu umożliwienia jej kontemplacji bogów. Rytuały te składają się z ablucji, ofiar, inwokacji zawierających słowa rytualne. Teurgię od magii różni fakt, że ta pierwsza nie zmusza do niczego bogów, lecz podporządkowuje się ich woli, spełniając wymogi rytuałów, co do których sądzi się, że sami bogowie je ustanowili. Później pod pojęciem teurgii rozumiana była wiara w możność ożywiania posągów lub obrazów poprzez wcielenie bóstwa w ich formę. Teurgię uprawiał m.in. Proklos.

Rzucanie klątw i uroków, a także odczynianie ich jest sprawą niezwykle poważną i wymaga wiedzy połączonej z praktyką. Niewłaściwe rzucenie uroku i klątwy może się obrócić przeciw osobie, która daną klątwę rzuca, dlatego samodzielne rzucanie klątw może być bardzo niebezpieczne. Człowiek, który nie ma praktyki z siłami i bytami pozamaterialnymi nie powinien pod żadnym pozorem samodzielnie się do nich odwoływać, gdyż są to ogromne siły i niewłaściwie przywołane mogą obrócić się przeciwko osobie, która je przywołała. W celu rzucenia na kogoś uroku, klątwy, bądź odczynienia rzuconego uroku najlepiej skontaktować się z odpowiednimi osobami, które przeprowadzą wszelkie wymagane rytuały i zapewnią bezpieczeństwo i skuteczność. Czasem bywa tak, że niektóre klątwy i uroki wymagają ściśle danego rodzaju magii. Trudno jest bowiem rzucić klątwę samym gestem, jeżeli warunki i okoliczności temu nie sprzyjają. Tak, jak podczas rzucania klątw zwykle stosowana jest magia słowna, tak podczas rzucania uroków zwykle wykorzystuje się magię ceremonialną. Wymaga ona użycia pewnych przedmiotów, które symbolizują siłę, do której odwołuje się mag, bądź przez którą czyni dany urok. Przywołana siła musi zostać właściwie ukierunkowana, inaczej ma niszczycielską moc i w skrajnych przypadkach może doprowadzić niedoświadczoną osobę do choroby psychicznej albo nawet śmierci.

Byty duchowe, szczególnie boskie współpracują tylko z tymi, którzy okażą się tego godni. Żaden amator nie jest w stanie rzucić uroku z wykorzystaniem magii, gdyż wymaga to wielu lat pracy i starannych przygotowań. Magia opiera się o żywioły: ziemię, wodę, ogień i powietrze. Mag jest pośrednikiem i przewodnikiem w świecie rzeczywistym i niematerialnym i to on kontaktuje się z właściwymi bytami podczas rytualnej ceremonii. Każdy rodzaj ceremonii wymaga odrębnych rytuałów i odpowiedniego bytu ze świata niematerialnego, który na prośbę maga wpłynie na rzeczywistość i odpowiednio ukierunkuje ją, zwykle przy pomocy różnych nieoczekiwanych zdarzeń i zbiegów okoliczności, w których tylko wtajemniczeni dostrzegą wpływ magii. Ceremonie magiczne i rytuały wymagają niekiedy sporo przygotowań, jak choćby zebrania odpowiednich ziół, otrzymania wody o magicznych właściwościach, odpowiedniego czasu, czy też miejsca. Ceremonia magiczna często trwa od zmierzchu do świtu, czyli jest to rytuał sprawowany przez całą noc, bywa, że przez kilka dni czy kilka tygodni.

Podczas gdy rytuały stanowią sztywny zestaw określonych działań, to ceremonie są wypracowanymi przez wieki zachowaniami maga podczas czynienia rytuałów. Rozszerzają one rytuały wzbogacając je, bądź umożliwiając nasilenie efektów magii. Podczas gdy rytuały odwołują się głównie do żywiołów: ziemi – symbolu siły, wody – symbolu życia i oczyszczenia, ognia – symbolu miłości i sprawiedliwości oraz powietrza – symbolu łączności człowieka ze światem niematerialnym - ceremonie wprowadzają inne elementy, jak elementy należące do osób na których czyniony jest czar, bądź elementy symbolizujące te osoby, dzięki którym kierunkują oddziaływanie żywiołów i bytów niematerialnych. O sile magii decyduje doświadczenie maga i wrodzone predyspozycje. Rzucając urok czy klątwę mag ma pełną świadomość jej oddziaływania i tylko on może ją cofnąć, gdyż tylko on wie jaką ceremonią urok był rzucony i poprzez jaki byt. Rzucona klątwa i urok generalnie zawsze się spełnia i nie ma od tego wyjątków. Czasem efekt jej spełnienia nie jest widoczny od razu, jednakże już w momencie odprawienia rytuału, osoba której on dotyczy może odczuć wpływ magii. Magia jest bowiem wszechobecna i przejawia się w różnych momentach życia, choć nie zawsze można to dostrzec na pierwszy rzut oka.

GOECJA (Goetia)

Goecja (z gr. wycie) - słowem tym określa się system magiczny opierający się na przyzywaniu duchów i demonów z piekła do realnego świata by służyły one celom przyzywającego je maga. Tradycja goetii jest bardzo stara, a jej korzenie wywodzone są powszechnie od biblijnego króla Salomona, któremu Bóg miał dać władzę przyzywania i kontroli demonów. Władza nad demonami jest także charyzmatem chrześcijaństwa, które od samego początku z tej władzy duchowej korzystało.

Jakkolwiek sama Biblia na ten temat milczy, wiele śladów takiego wierzenia występuje od starożytności w żydowskich legendach, Talmudzie, pismach Józefa Flawiusza i Koranie. Ponoć Salomon zamknąć miał wszystkie duchy w specjalnym naczyniu, które wrzucił do jeziora nieopodal Babilonu. Babilończycy jednak odnaleźli je i myśląc, że zdobyli skarb nieopatrznie otworzyli naczynie wypuszczając duchy. Jedynie Belial (68 duch) skrył się w pustej figurze i zajął się przepowiadaniem przyszłości tym, którzy oddawali mu cześć.

Szczególnie mocno wierzenie to zostało podchwycone przez kabalistów, którzy nie tylko wierzyli, że Salomon mógł przyzywać demony, ale również przypisywali mu autorstwo traktatów magicznych opisujących jak należy to robić. Najsłynniejszą z okultystycznych ksiąg, za autora której uważa się króla Salomona, jest "Goecja" - I księga "Lemegetonu" (często zwanego Mniejszym Kluczem Salomona). Drugą księgą "Lemegetonu" jest "Theurgia Goetia". Jakkolwiek "Goecji" przypisuje się wzmiankowane wcześniej starożytne korzenie, wszystkie zachowane wydania tych ksiąg datuje się najdalej na XVI i XVII w.

Sam system magii demonów opisany w księgach jest niezwykle skomplikowany, podobnie zresztą jak inne systemy magii ceremonialnej z tego czasu. Duchy (jest ich 72) posiadają ścisłą hierarchię, w rytuałach wymaga się spełnienia wielu bardzo konkretnych i niełatwych warunków. Rytuały muszą być odprawiane w bardzo konkretnym miejscu, czasie, z użyciem bardzo konkretnych narzędzi. Dodatkowe warunki dotyczą samego przyzywającego, który musi osiągnąć doskonałość by nie paść ofiarą przyzwanych ciemnych potęg. "Goecja" doczekała się swego najbardziej znanego wydania w 1904 r. dzięki Aleisterowi Crowleyowi i McGregorowi Mathersowi, którzy praktykowali czarną magię demonów.

MAGIA NA CODZIEŃ

Osoby praktykujące magię uznają, iż w każdym etapie naszego życia mamy z nią do czynienia, niejednokrotnie nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Najbardziej widocznym elementem jest według praktyków potęga myśli. Choć niektóre aspekty tego zagadnienia zostały w obecnych czasach już częściowo udowodnione przez psychologów, nadal wiele pozostaje uznawanych za typową magię przez ogół społeczeństwa. Magowie (choć nie ze wszystkich kręgów) jawnie uznają za prawdę fakt, że jeśli poświęcamy czemuś bardzo dużo uwagi, ma to większe szanse spełnienia, obojętnie czy to będzie obawa przed czymś, czy też pragnienie osiągnięcia czegoś. W podobny sposób działają nasze przekonania, określające nasze doświadczanie. To znaczy, że jeśli nauczono nas, wpojono nam, bądź my sami uznaliśmy za prawdę fakt, że dany autobus bardzo często się spóźnia, to najprawdopodobniej jeśli następnym razem pójdziemy na przystanek, autobus także się spóźni. Ten pogląd jest m.in. często używany przez ezoteryków do osiągnięcia zdolności paranormalnych poprzez zmianę wpajanego im od dzieciństwa np. przez rodziców poglądu, że nadprzyrodzone zdolności są niemożliwe.

SZAMANIZM JAKO MAGIA

Szamanizm to zespół praktyk i wierzeń opierających swe pojmowanie relacji świata namacalnego do świata duchowego na fundamentalnej roli szamana jako osoby zdolnej do podróży ekstatycznych w zaświaty dla dobra swojej wspólnoty bądź jej poszczególnych członków. Szamanizmem właściwym nazywamy szamanizm występujący w społecznościach plemiennych Syberii i środkowej Azji, w których szamanizm stanowi fundamentalny czynnik życia religijnego. Ślady szamanizmu, obecne są bardziej lub mniej w religiach tradycyjnych na wszystkich kontynentach świata, co skłania badaczy do przyjęcia tezy o archaicznym pochodzeniu tych wierzeń, opartych na dwóch rzeczywistościach (namacalnej i duchowej) oraz na trzech piętrach organizacji świata (kosmologia): duchowy Świat Dolny, Świat Środkowy - ziemski i Świat Górny, niebieski świat duchowy. Z podziałem tym związana jest też idea drzewa kosmicznego, które łączy ze sobą trzy światy.

Pochodzenie słowa szaman nie jest dokładnie znane, a wszelkie propozycje materialistów wyjaśniające jego genezę oparte są na spekulacji i niepewnych analizach porównawczych. Problem etymologii związany jest również z zagadnieniem pochodzenia samego szamanizmu. Badacze nie mogą rozstrzygnąć podstwowej kwestii − czy szamanizm powstawał niezależnie w różnych miejscach świata, czy też został "wynaleziony" w jednym miejscu, skąd rozprzestrzenił się po niemal całej Ziemi. Jedno jest pewne, że podstawowe funkcje szamana wykonuje kapłan wedyjski częściej nazywany "Saman", a to od śpiewania rytualnych pieśni mantrycznych. Słowo Saman czytane jest ludowo jako Szaman. Saman wywoływał pieśnią pożądane skutki, przywoływał magiczne i cudowne moce czyli siddhi.

Słowo szaman być może pochodzi z języka wschodniosyberyjskich Ewenków (dawniej znanych jako Tunguzi), także w formie saman. Inna wersja − siaman, występuje u Goldów, u Mandżurów zaś sama, tak jak ceremonia ekstatycznych pieśni i tańców w kulturze Indii. W językach tunguskich wyraz sa oznacza czasownik wiedzieć, jest jednak rzadko używany i prawdopodobnie obcy. Jeżeli zaś szamanizm wywodzi się z Indii i indyjskiego języka pali, z pierwotnej wersji śraman lub ćraman oznaczającej ubogiego, wędrownego mnicha-ascetę, przeniesiony został do Syberii za pośrednictwem języka chińskiego wraz z rozprzestrzenianiem się buddyzmu, na co wskazuje np. podobieństwo językowe między szamańskim drzewem turu oraz drzewem Buddy zwanym taru. Według J. S. Wasilewskiego do języków europejskich termin szamanizm wszedł za pośrednictwem książki pt. Trzyletnia podróż do Chin z Moskwy przez Wielki Ustiug, Zyrianię, Permię, Syberię, Daurię i Wielką Tartaryę, wydanej po rosyjsku we Frankfurcie w 1707 roku przez moskiewskiego posła Everta Yssbranta Idesa.

SZAMAN A SPOŁECZNOŚĆ

Szaman, czyli Mag jest centralną postacią w każdej społeczności uznającej ryty szamańskie, magiczne. Słowo to pochodzi od rdzenia "sza" oznaczającego w języku Ewenków wiedzę; szaman to więc ten, który wie. Osoba ta ma ambiwalentną pozycję w społeczności: darzona jest zwykle wielkim szacunkiem i bywa bardzo hojnie obdarowywana, jednak posiadane przez nią moce oraz jej bliskie stosunki z potężnymi siłami natury każą również zachowywać rezerwę i dystans. O ile w Ameryce Południowej szamani bywają pełnoprawnymi członkami grupy, to częste u mieszkańców Syberii jest izolowanie szamana, który nierzadko zamieszkuje w odosobnieniu, nie uczestniczy w polowaniach i pracach gospodarczych. Jego całkowite uzależnienie od społeczności można wiązać również ze szczególnymi cechami charakteru, które uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. W Indii lokalnymi szamanami, magami są wędrowni asceci, znani lepiej jako sadhu.

Szaman, jako "ten, który wie", jest darzony wielkim autorytetem. Jego bogata wiedza na temat roślin często prowadzi do przejęcia roli lekarza lub - szerzej - "opiekuna medycznego". Szaman potrafi leczyć ciężkie obrażenia i choroby oraz codzienne niedomagania, potrafi również przyspieszyć rozwiązanie lub złagodzić bóle porodowe, jest wzywany do osób opętanych przez demony lub złe duchy; pełni zatem role analogiczne do, odpowiednio - chirurga, lekarza pierwszego kontaktu, akuszera, anestezjologa, psychologa i psychiatry oraz egzorcysty. Największą umiejętnością szamana jest jednak bezpośrednie kontaktowanie się ze światem duchów i aniołów. Szamani nierzadko proszeni są o radę lub przestrogę dotyczącą przyszłości. Ze względu na swoje niezwykłe doświadczenia szaman potrafi skupić uwagę grupy przy wieczornym ognisku swoimi niezwykłymi opowieściami o duchach, przyrodzie i historii oraz półimprowizowanymi pieśniami na te tematy. Zależy już od indywidualnych umiejętności narratorskich i osobowości danego szamana, czy jego opowieści i pieśni staną się stałym elementem kultury danej społeczności i zaczną żyć własnym życiem jako samodzielna kosmogonia i mitologia, czy też będą towarzyszyć wyłącznie rytualnym spotkaniom starszych, rytom inicjacyjnym i innym rzadkim okazjom, jak święta astronomiczne.

KLĄTWA A UROK

Urok nie jest tym samym co klątwa. Urok jest czymś mniejszym, ogranicza się do pewnego aspektu życia człowieka. Na przykład do sfery ekonomicznej albo emocjonalnej. Urok jest rzucany przez jedną osobę na drugą i działa tylko na nią. Możliwe jest rzucenie uroku na konkretną sytuację, przedmiot działalności człowieka, sferę uczuciową, a także emocjonalną. Często uroki bywają rzucane, by osiągnąć awans społeczny, zawodowy, by ograniczyć wpływ konkurencji, podobnie w sferze uczuciowej urok może powodować spadek zainteresowania jedną osobą, a znaczny wzrost zainteresowania inną. Osoba, na którą rzucono urok zmienia sposób postrzegania świata i sama nieświadomie poddaje się działaniu uroku. Klątwa natomiast jest urokiem spotęgowanym, bo zwykle dotyczy wielu aspektów życia człowieka. Może być rzucona nawet na całą społeczność, a także na miejsce, które również może być obłożone klątwą. Zwykle powoduje destrukcyjny wpływ na podmiot klątwy, ludzie, na których została rzucona podupadają na zdrowiu, popadają w długi, tracą status społeczny i majątkowy, a także nierzadko życie rodzinne i towarzyskie staje się koszmarem. Klątwa powoduje, że wszelkie działania człowieka, na którego została rzucona, zmierzające do naprawy sytuacji, jeszcze bardziej obracają się przeciw niemu. Sprawia, że nie jest on w stanie funkcjonować na dotychczasowych zasadach, a życie jego staje się walką z prześladującym go pechem i serią niepowodzeń na każdym kroku. Pierwszymi oznakami działania klątwy są niewytłumaczalne wydarzenia towarzyszące nam w życiu. Prześladuje mnie pech mówią niektórzy nie zdając sobie sprawy z tego, że komuś na tym zależy. Często jest też tak, że ignorujemy bardzo długo taką możliwość, ponieważ nie wierzymy, że klątwy istnieją. Skutki działania klątwy mogą być podobne do opętania poprzez ducha lub demona. Ogrom ich zależy tylko od stopnia wtajemniczenia osoby rzucającej klątwę lub odporności psychicznej poszkodowanego.

JAK SIĘ TO ROBI

Duchy oraz anioły czy bóstwa, które pomagają osobom zajmującym się magią są na tyle silne, by w sposób realny działać w ludzkim życiu. Czyż sami nie spotkaliśmy się z ludźmi, którzy mają taką potężną moc spojrzenia iż spojrzawszy na jakieś ładne zwierzę lub roślinę rzucają urok dokonując zniszczenia w najbliższym czasie: zwierzę padnie lub zachoruje, a roślina uschnie? Najważniejsze jest to, że chcąc rzucić na kogoś skutecznie urok lub klątwę nie zawsze możemy robić to sami, to nie jest zabawa, należy się zwrócić do doświadczonego maga profesjonalisty, który nam pomoże. Porównajmy to do sztuki gotowania: gotować każdy może, ale nie każdy się do tego nadaje, a dobry kucharz nigdy nie zdradzi swojej tajemnicy, bo nie tylko w przepisie tkwi sekret, ale i w talencie. Podobnie jest z magią: każdy może rzucić urok, ale nie będzie on skuteczny, jeżeli nie zostanie rzucony właściwie, właściwym zaklęciem – odpowiednim do danego uroku i przez osobę doświadczoną oraz obdarzoną mocą duchową, która nie jest każdemu dana. Tylko nieliczni ludzie mają sprawczą moc czynienia czarów.

NA KOGO KLĄTWĘ

Celem działania klątwy bądź uroku mogą być: • osoby, które w przeszłości okazały się nieuczciwe, zdradliwe i plugawe, • osoby, które mówiły szkodliwą nieprawdę na twój temat, • osoby, które chełpią się swoim majątkiem czy urodą, • osoby, które zabrały Ci coś cennego, • osoby nie darzące szacunkiem innych ludzi, • osoby nie dochowujące tajemnicy, • osoby łamiące przysięgi i obietnice, • osoby cudzołożące, niewierne, • dłużnicy i oszuści oraz lichwiarze, • osoby na które należy rzucić urok miłości, • osoby nieumiarkowane w każdym postępowaniu, • wszystkie osoby co do których zachodzi potrzeba sprowadzenia pecha czy roztoczenia złej aury, • członkowie rodziny bliskiej i dalszej, • osoby przeciwstawiające się Twojej woli na Twoją szkodę.

JAK SIĘ BRONIĆ

Możliwa jest także magiczna obrona przed działaniem rzuconych uroków i klątw. Istnieją specjalne zaklęcia i techniki magiczne umożliwiające obronę przed urokami i klątwami. Nigdy bowiem nie wiadomo, czy właśnie w danej chwili nie staliśmy się przedmiotem uroku czy klątwy. Takie zaklęcia ochronne pomagają zminimalizować działanie złych czarów, a nawet je odwrócić. Podobnie jak na różne choroby są różne lekarstwa, także i na różne klątwy i uroki wymagane są odrębne zaklęcia odczyniające, które często wymagają wiele więcej wysiłku od maga, aniżeli rzucanie klątw i uroków. Wzmacnianie aury czy budowanie sześciokątnej tarczy należą do najprostszych środków ochronnych, podobnie jak magiczne lustro, jednak ich skuteczność zależy od doświadczenia i osobistej mocy duchowej.

CZARY I UROKI MIŁOSNE

W miłości stosowane są różne sztuczki, jak wdzięk, czy urok osobisty. Jeżeli zaś to nie zadziała, może okazać się, że trzeba sięgnąć do całkiem innych sposobów – do magii. Pozytywna energia którą emanują ludzie może uczynić życie szczęśliwszym, uporać się z problemami czy też wręcz powodować uzdrawianie chorób. Czary miłosne pozwalają na nowo rozniecić uczucia lub wzbudzić je w osobach, które chcemy w sobie rozkochać. Prawa, które rządzą w świecie materialnym, działają niezależnie od naszego umysłu, jednak to, co dotyczy energii ducha, musi zostać wprawione w ruch energią ducha. Magia przynależy do wyższych wymiarów wszechświata i pozwala kierować również sferą duchową. Jest częścią podstawowego budulca wszystkiego, co istnieje w myśli. Dlatego też siłą myśli, a co za tym idzie siłą magii możemy sprawić, by działanie magii objawiło się w materialnym świecie. Ludzie, którzy nie wierzą w istnienie magii i jej realne działanie, nie doświadczają magii, nie zdołają sprawić, by magia zadziałała. Niewiara, ateizm jest pewną niezdolnością do postrzegania i doświadczania wyższych wymiarów życia.

Urok na miłość, jest to sposób wywołania miłości w danej osobie ku innej. Od początku swojego istnienia magia splatała się z ludzkimi emocjami, a przede wszystkim z miłością. Dlatego też ilość zaklęć, jakie stosowano aby przywabić lub odepchnąć kochanka, jest imponująca. Oczywiście do różnych sytuacji stosuje się różne zaklęcia, gdyż nie ma uniwersalnego zaklęcia na miłość. Do każdego przypadku musi być odpowiednio dobrane zaklęcie, by zadziałało. Dlatego też ważna jest wiedza z zakresu magii, by skutecznie rzucić miłosny urok. Dawniej stosowano magię wynikającą z wierzeń i tradycji ludowych. Dziś trudno jest ludziom wierzyć w działanie takich zaklęć, jednak nadal urzekają one swą prostotą i bezpośredniością skojarzeń oraz efektywnością. Wówczas wszystkie miłosne czary stosowano głównie podczas pełni Księżyca, który przez swój związek z wieloma pogańskimi boginiami miłości jest patronem zakochanych. Dziś wiadomo, że wpływ Księżyca ma znaczenie, jednakże magię można stosować nie tylko podczas jego pełni. W różnych fazach Księżyca stosuje się różne typy zaklęć, gdyż właśnie Księżyc potrafi wzmocnić ich działanie.

Czary miłosne należy dokonywać w skupieniu i powadze, bardzo dbając o zachowanie tajemnicy. Jest to jeden z najtrudniejszych rodzajów czarów, gdyż wpływa on bezpośrednio na wolę drugiej osoby. Najprostsze czary polegają na przygotowaniu specjalnego prezentu lub poczęstunku, który należy podać wybranej osobie. Taki rodzaj magii był praktykowany na wsi. Gotowały kobiety i to one głównie rzucały miłosne uroki i mimo, że były one proste, to się również sprawdzały. Wiejskie znachorki serwowały także tajemnicze napoje z dodatkiem krwi z serdecznego palca, a przede wszystkim najważniejszego miłosnego zioła - lubczyku. Rzucający urok musiał także zakręcić supełek na kosmyku włosów osoby, którą zamierzał posiąść. Sznurki i supły odgrywały ważna rolę w magicznych przedsięwzięciach. Zawiązane służyły powstrzymaniu namiętności lub spleceniu swego losu z życiem wybranej osoby. Supłów na sukni lub bieliźnie strzec się musiały panny młode - przynosiły im one problemy ze skonsumowaniem związku.

MAGICZNE OBRZĘDY

Większość miłosnych uroków które nie przynosiły jednak skutku brały się stąd, że osoby je rzucające nie dopełniały wszystkich warunków rytuału, nie stosowały właściwie dobranych zaklęć, a także nie spełniły najważniejszego warunku – nie wierzyły w moc magii. Właśnie takie powątpiewanie powodowało, że magia była nieskuteczna, bo nie była ona przywołana mocą woli. Obecnie ten warunek mocy woli jest także decydujący. Osoba, która pragnie rzucenia miłosnego uroku nie może wątpić w jego działanie. Czasem moc miłosnych uroków może być osłabiona przez działanie innych sił magicznych. Takimi siłami mogą być zaklęcia ochronne, amulety i talizmany, a także wpływ złych mocy, które zawładnęły wolą danej osoby i przez to nie jest ona podatna na czary. Z chwilą rzucenia miłosnego uroku osoba, na którą go rzucono jest emocjonalnie czynna i uczuciowo otwarta na osobę, która ten urok rzuciła, lub zleciła jego rzucenie. Oznacza to, iż wówczas jest najlepszy okres na zawiązanie się uczucia i jeżeli ono powstanie, to będzie trwałe.

Moc uroku z upływem czasu jednak zwykle słabnie i jeżeli osoba, która taki urok rzuciła, w odpowiednim czasie nie stworzy sytuacji, która zapoczątkuje uczucie, to urok taki powoli wygaśnie. Ważne jest także działanie magii ochronnej, która strzeże zakochanych przed innymi urokami i złorzeczeniami, które mogą zniszczyć ich związek. Wbrew przypuszczeniom właśnie bardzo wiele uroków jest rzucanych na szczęśliwe i zakochane osoby, chociażby przez osoby zazdrosne i zaborcze. Bywa tak zwykle z powodu zawiści, lub chęci odbicia partnera, chęci przejęcia cudzego szczęścia. Jeżeli więc zakochane osoby nie znajdują się w mocy zaklęcia ochronnego są one podatne na uroki, co może spowodować rozpad związku. Czasem skuteczną ochroną bywają kwiaty z palmy wielkanocnej, jednakże działają one jedynie na bardzo proste – amatorsko rzucone uroki.

RZUCANIE KLĄTW I UROKÓW

Do rzucania uroków miłosnych wykorzystywane bywają rytuały pochodzące sprzed kilkunastu wieków i odwołujące się do zasady czterech żywiołów: gdzie oleje roślinne i zmielone ziarna zbóż symbolizują wysłanników Ziemi; woda jest siłą oczyszczającą, życiodajną; świece symbolizują oczyszczający ogień; a zapach roślin i ziół symbolizuje powietrze. Również z miłością związane jest powodzenie związku, a co za tym idzie - wróżby. Od najdawniejszych czasów ludzie pragnęli poznać swoją przyszłość, odgadnąć, jaki los ich czeka i czy mogą liczyć na jego przychylność w dalszym życiu. Bardzo popularnym sposobem przepowiadania przyszłości są wróżby karciane, a wśród nich chyba najbardziej rozpowszechniony jest Tarot, w którym z ułożenia kart można przepowiedzieć losy osoby, której Tarot jest stawiany. Do stawiania Tarota potrzeba jednak sporych umiejętności. Konieczne jest, by tarocista zaznajomiony był z ezoterycznymi możliwościami Wielkich Arkanów. Dlatego trzeba poszukać naprawdę bardzo doświadczonej i rzetelnej osoby, aby nie napytać sobie biedy. Są bowiem liczne dowody na to, że po nieprawidłowo postawionym Tarocie los osób, którym go stawiano, znacznie się pogorszył.

W przeciwieństwie do praw fizyki, chemii itp. magia działa tylko wtedy, gdy wierzymy w jej realną moc. Nie musimy wierzyć w istnienie prądu, by żarówka się zaświeciła; nie musimy wierzyć, że penicylina naprawdę niszczy bakterie, by nas wyleczyła. To, co dotyczy materii, działa niezależnie od umysłu człowieka, ale to, co dotyczy energii ducha, musi zostać wprawione w ruch energią ducha, a właśnie magia jest jedną z metod kierunkowania energii ducha. Przynależy ona do wyższych wymiarów wszechświata. Jest równie realna jak wszystko co nas otacza, ponieważ magia jest wszędzie i stanowi budulec rzeczywistości, choć często mówi się o przypadku i zbiegu okoliczności, nie zastanawiając się nad tym, że może być to działanie magii. Większość uroków, wbrew pozorom jest trudna do wykonania, gdyż wymaga specjalnych przygotowań i czasu. Dlatego też czasem bywają uroki, które nie działają od razu, gdyż podczas ich rzucania odwołano się do siły, której wpływ związany jest z określonym czasem, bądź zjawiskiem. Magii nie można wziąć do ręki, obejrzeć ani zmierzyć, gdyż kieruje się ona odrębnymi prawami, do których nie można stosować schematów myślenia wyniesionych z materialnego świata. Przede wszystkim należy być cierpliwym i pozbawionym negatywnych emocji, gdyż to właśnie one mogą zakłócić działanie uroku. Jeżeli osobie dla której wykonano urok nie towarzyszą negatywne emocje, a także jest ona przekonana o sile działania uroku i nie robi tego jedynie po to by wypróbować magię, wówczas skuteczność i sprawdzalność uroku jest bardzo wysoka. Magia jest ogromną siłą, która towarzyszy człowiekowi i odpowiednio ukierunkowana może człowiekowi służyć i ochraniać go.

ATAK PSYCHICZNY i PRZECIWDZIAŁANIE

Co powinno się zrobić w razie podejrzenia iż jest się celem ataku psychicznego :

1. Najważniejszą rzeczą jest sprawdzenie czy żywione przez nas uczucie ataku jest rzeczywiście skutkiem ataku, czy też tylko odczuciem płynącym z nas samych (czyli urojony atak). Pewne zjawiska mogą sie wydawać podobne do objawów ataku, niemniej jednak nie są one skutkiem działania sił zewnętrznych, a ich chwilowe i impulsowe odczuwanie jako pozorny skutek działania "obcych" sił mogą powodować fałszywe alarmy.

2. Sprawdź czy nie wysyłałaś/eś gdzieś na zewnątrz energii (np. w postaci zaklęcia lub przekleństw), która mogła ulec odbiciu i powraca właśnie do ciebie. Nic takiego nie zachodzi w przypadku wrogiego ataku. Wiele osób boryka się często z zjawiskiem odbicia ich czaru które jest zbliżone do efektu "echa" albo jest odsyłką.

3. Wytwórz tarczę uziemiającą. Energia ataku będzie kierowana ku Matce Ziemi, która przyjmie i wchłonie ową energię psychiczną. Uziemianie jest podstawową umiejętnością jaką trzeba opanować aby móc skutecznie i bezpiecznie używać magii. Jeżeli czujesz iż są jakieś zaburzenia z przepuszczeniem energii poprzez ciało ku ziemi, po prostu użyj prostszej metody: odbij energię po skierowaniu jej w dół - ku Ziemi - co jest prostsze i szybsze do wykonania. Dokonując uziemienia, dokonujesz najprostszego i najmniej zajmującego z licznych możliwych sposobów obrony. 

Czego nie powinno się się robić:

1. Szukanie źródła ataku i próba kontrataku. Jeżeli się pomylisz lub jesteś nie dość silna (silny), możesz tym samym wzniecić nienawiść w osobie na której dokonujesz kontrataku. Możesz mieć rację w sensie konieczności podjęcia tak silnych metod obrony, ale też druga strona może nie być świadoma swego przypadkowego i czasami niezamierzonego, przypadkowego ataku - co doprowadzi do sytuacji rodzących konflikty. Nawet gdy masz słuszność, atakując jedynie zwiększasz nienawiść i skalę konfliktu. Kontratak to jedna z najczęściej potępianych form reakcji na atak psychiczny, ale rekomendowana tylko dla zaawansowanych adeptów magii.

2. Wytwarzać lustrzanej tarczy, odbijającej energię do nadawcy. Mimo iż jest to najczęściej dokonywana rzecz, nie jest to zalecane początkującym. Nie jest to niezbędne z prostego powodu: jeżeli możesz wytworzyć lustrzaną tarczę, to tym samym możesz także ukierunkować ją tak, aby odbitą energię kierowała ku Ziemi gdzie zostanie wchłonięta i się rozproszy albo poprzez ziemię wróci do nadawcy. Nie ma żadnego powodu, dla którego miałabyś (miałbyś) uziemić większą ilość energii niż możesz odbijać od nadawcy (o ile poprawnie wykonujesz odbijanie uziemiające). Z pewnych powodów, skuteczność odbijania nigdy nie będzie w pełni idealna u początkujących adeptów. Możesz uderzyć odbiciem blisko nadawcy, zarazem nie trafiając, a jeżeli nie zdołasz wtedy skierować uderzenie ku ziemi, możesz narobić sobie kłopotów przypadkowo uderzając rykoszetem w inną osobę. 

Czasami uważa się iż odbicie energi do nadawcy (atakującego), nakłoni go do zatrzymania się i zaprzestania ataku z powodu uświadomienia mu jego czynu a także ponieważ powracająca (odbita energia) może sie okazać zbyt duża do poradzenia sobie z nią przez pierwotnego nadawcę. Ta ważna rzecz jest rzadko poruszana z uwagi na to, iż jeżeli nadawca (atakujący) był świadomy dokonywania ataku, to może być przygotowany na ewnetualną konieczność ponownego odbicia do celu np. za pomocą luster lub innych technik przekierunkowania energii. Stąd też, jeżeli skorzystamy z prawie idealnego lustra odbijającego i zaczniemy zwiększać ilość odbijanej mocy, to możemy uzyskać efekt lasera psychicznego; któż bowiem po drugiej stronie lustra będzie w stanie przechwycić aż tak bardzo skupioną wiązkę energii?

Jeśli druga osoba nie będzie świadoma tego że wysłała swą energię, to prawdopodobnie uzna że została zaatakowana i spróbuje dokonać kontrataku. Jeśli postąpi zgodnie z trzema krokami opisanymi powyżej to nikomu tym nie zaszkodzi. Jednakże wiele osób natychmiast pomyśli o natychmiastowym postawieniu lustra obronnego, lub nawet mogą zdecydować o tym żeby dać nauczkę osobie ich atakującej. Kilka osób naturalnie odpowie na odczucie ataku pozytywnie szczególnie jeśli są w tak złym nastroju że wysyłają swą energię nawet nie mając o tym świadomości. Inną ważną sprawą jest przyciąganie do siebie nieuświadamianej sobie nienawiści wobec nas samych i waśni z powodu naszych własnych słabości. Zazwyczaj zdarza się że ktoś odbija dokładnie to co otrzymał jednak bez dodawania swej własnej energii w trakcie odbicia. Lecz te same osoby które się bronią, mogą dokonać "odbicia z radosnym dodatkiem". Wydaje się wtedy że można się łatwo wyczerpać z powodu swego sprawiedliwego postępowania w przypadku większości osób które dokonują ataków i jest bardzo trudno nie móc sobie wyobrazić w konkretny sposób, satysfakcjonujących efektów powrotu odbitej energii do nadawcy. Takie coś można podciągnąć pod "kontratak" nawet jeśli się tego nie realizuje. Uziemianie tak nie skutkuje.

Przyjrzyj się sobie kiedy ludzie dyskutują o "powrocie do nadawcy", zobacz jak bardzo często występuje wtedy u ciebie skryte pragnienie zemsty lub ukarania, skrywane za drapieżnym pragnieniem "panowania nad sytuacją" - i odbijaniem ich normalnych prób podczas pozostawaniu w skupieniu dzięki pragnieniu nie dokonywania niczego więcej niż "usprawiedliwionego zachowania się". Usprawiedliwione zachowanie się nie jest zagadkowym zachowaniem lecz jest to własna wiedza i zrównoważenie. Jest też inna, podobna sprawa która pojawia się często w dyskusjach: chęć "dania nauczki osobie wysyłającej energię". W niektórych przypadkach można usłyszeć o usprawiedliwianiu się poprzez "chronienie społeczności". Czy to że bogini dała ci status strażnika "zasady trójpowrotu" i symbol strażnika zasad, zwalnia cię od wszelakich konsekwencji i odpowiedzialności "ponieważ jesteś tylko pośrednikiem"? Owa pycha wymaga doznania twardej nauczki, lecz samodzielne wyznaczenie się na strażnika zasad może być główną przyczyną działania jako główny odbiorca wysyłanych energii. O wiele zdrowiej było by odrzucić swą własną obłudę i ogłosić że nasze własne ego prowadzi do waśni. "Uczenie innych poprzez dawanie im ciężkich nauczek" prowadzi część adeptów do wpadania w pułapki swej własnej obłudy, prowadzi ku drodze która osłabia ich za pośrednictwem własnych pokus.

Rozważać też trzeba to czy pomimo początkowego wrażenia, negatywna energia nie pochodzi z wnętrza, z siebie samych? Czy dobrze czynimy "odbijając ją od siebie" możliwe że wraz z dodatkowymi uświadomionymi lub nieuświadomionymi sobie żądzami lub też uziemiając ją? Zauważ nie nigdzie nie powiedziano że nie ma się "prawa" do wytworzenia tarczy odblaskowej, owszem - każdy ma takie prawo i jest to w pełni sprawiedliwe. Czasami, mimo że jest to możliwe i uzasadnione to zarazem jest to nieroztropne postępowanie. Istnieje też pewna różnica pomiędzy prawem do samoobrony, a tym co się pod tym pojęciem rozumie. Odbijanie tego nie jest konieczne, ani też nie zaskutkuje pozytywnymi skutkami, ale jeśli ma to stanowić naukę którą trzeba zrozumieć to czemu o tym wspominam? Każdy wybiera własny sposób postępowania i dlatego też powinno tak być. W końcu jeśli ktoś z adeptów o tym rozmyśla to powinien dobrze wiedzieć co czyni. Dobrzy magowie rozeznają jaki sposób obrony wybrać w każdym indywidualnym przypadku. Dobrze najpierw oczyścić się z własnych podświadomych negatywności, uspokoić swojego gremlina jak się przyjęło współcześnie mówić, a dopiero potem szukać na zewnątrz.

ŚWIAT DUCHÓW

Szamanizm rozkwitł na tle wierzeń animistycznych które zakładają ciągłą obecność świata duchowego we wszystkich przejawach natury. Wiele kultur animistycznych przedstawia sobie świat jako kosmos trzypoziomowy: pośrodku znajduje się płaski dysk Ziemi, pod spodem świat duchów złych czy nieżyczliwych, a nad Ziemią świat duchów dobrych, pomocnychczyli aniołów. O ile każdy człowiek doświadcza obecności duchów pod postacią sprzyjających zdarzeń, choroby, leczniczej rośliny itp., to właśnie szaman jest osobą wybraną do bezpośredniej styczności z tymi istotami. Warto podkreślić słowo "wybrany", gdyż nie można samemu upoważnić się do kontaktów ze światem duchów: inicjatywa zawsze pochodzi ze świata "z góry" (lub "z dołu"' więcej na ten temat poniżej). Osobom wybranym przez wyższe siły czasem trudno jest nieść tę odpowiedzialność i wynikłe z tego funkcje. Magiem nie zostaje się poprzez wykształcenie w teologicznej szkółce lecz poprzez naznaczenie przez świat duchów.

Kontakt z duchami następuje w ekstazie w którą szaman, mag wprowadza się najczęściej poprzez rytmiczne bębnienie, monotonny śpiew oraz bardzo rzadko poprzez spożycie "roślin wizyjnych" (halucynogennych), kt─óre jednak zalicza się do czarnej magii. W czasie rytuału dla widza z zewnątrz traci częściowo przytomność, podczas gdy jego dusza wędruje swobodnie po świecie duchów, korzystając z pomocy sprzyjającego ducha (por. totem). Podczas wędrówki szaman może ujrzeć rzeczy niedostępne dla reszty społeczności, stąd przekonanie, że w mocy szamana jest widzieć przyszłość i przeszłość. Dodajmy, że choć najczęstszy w szamanizmie jest motyw duszy opuszczającej ciało w swoich wędrówkach, czasem w transie aktywną rolę odgrywa ciało, oddając się duchom i ulegając czasowemu "opętaniu". Szaman zdolny do takiej formy kontaktu z duchami mówi ich głosem, wieszczy, wreszcie w formie improwizowanej dramy przedstawia w tańcu i śpiewie to, co każą mu przekazać władające nim moce. Ważnymi punktami styczności z zaświatami są dla każdego człowieka narodziny i śmierć, stąd szaman asystuje więc przy porodzie i odprowadza umierających, pełniąc rolę tzw. psychopompa. Gdy więc dusza wstępuje w nowonarodzone dziecko, zadaniem szamana jest dobrze ją w tym ciele "ulokować", by uniknąć "niedopasowania", skutkującego w późniejszych zaburzeniach duchowych i psychicznych, a również energie opuszczające zmarłego dzięki zręcznej asyście psychopompa łączą się z zaświatami we właściwej harmonii.

OSOBOWOŚĆ MAGA, SZAMANA, INICJACJA I PRZYMIOTY

Nie zostaje się magiem, szamanem czy czarownikiem z własnej woli. W wielu kulturach podaje się, że małe dziecko, które kiedyś zostanie łącznikiem ze światem duchów, nosi od narodzin fizyczne ślady swojej inności: dodatkowe kości wewnątrz ciała, szósty palec, deformacje, znamiona na ciele, znaki na dłoniach i stopach. Inicjacja następuje zwykle w wieku młodzieńczym: chłopiec odczuwa narastające napięcie, zachowuje się nietypowo, agresywnie, szuka izolacji - są to pierwsze widoczne objawy szczególnie bliskiego kontaktu z duchami. Gdy młodzieniec poczuje właściwy "zew", opór psychiczny powoduje narastanie niepokojących objawów. Słowami "Gdybym nie został szamanem, zginąłbym" określił tę konieczność szaman z plemienia Niwchów (Giliaków) z Syberii. Wspomniany zespół syndromów psychologicznych kazał niektórym europejskim badaczom poszukiwać korzeni szamanizmu w zaburzeniach psychicznych. W istocie odrzucanie magicznego powołania może wywoływać zaburzenia psychiczne jako skutki, dltego osoby z zaburzeniami psychicznymi należy gruntownie badać pod kątem ich ewentualnej służby w charakterze szamanów lokalnej społeczności.

Kluczowym momentem jest tak zwana "choroba szamańska". W pewnym momencie przyszłego szamana odprowadza się na odosobnienie, nierzadko wiele kilometrów od osady, i zostawia w szałasie, napojonego specjalnym wywarem sporządzonym z roślin sprowadzających wizje. Następuje potem utrata przytomności, trwająca od wielu godzin do wielu dni, co traktuje się ją jako pierwszy "prawdziwy" kontakt ze światem duchów. W niektórych kulturach uważa się, że w tym czasie przyszły szaman jest cięty na kawałki przez duchy, które chcą w ten sposób odnaleźć dodatkowe kości lub w inny sposób potwierdzić "odpowiedniość", "autentyczność" tej osoby. W kulturach o bardziej totemistycznym zabarwieniu, wtedy właśnie odchodzący szaman przekazuje młodemu adeptowi swój totem, co oznacza, że przekazane zostaje mu wsparcie określonego ducha-zwierzęcia, zwierzęcego co do postaci anioła gatunku. Niektórzy nie przeżywają tak przeprowadzanej próby, a ci, którzy przeżyją, zostają szamanami. Normalnie rośliny sprowadzające wizje stosowane są jedynie w celach inicjalnych, acz jeśli to mozliwe, stan ekstatycznej czy transowej świadomości osiągany jest siłą woli, co jest preferowane.

W czasie pierwszego okresu pzysposabiania szaman uczy się swoich magicznych powinności. Młody mag uczy się rozpalać rytualne ognie oraz podtrzymywania wiecznego płomienia, uczy się zielarstwa, stosowania magicznych roślin, uczy się rytuałów z ogniami czy świecami. W kulturach, w których pierwsze znaczenie ma bęben, wtedy właśnie jest odpowiedni czas na jego skonstruowanie. Ponieważ to właśnie dźwięki wydawane przez bęben sprowadzają duchy, naciąg musi zostać nierzadko wykonany ze skóry określonego - totemicznego - zwierzęcia. Szaman zaczyna odbywać swoje pierwsze wyprawy w zaświaty, podczas których nawiązuje kontakt ze swoim duchem prowadzącym czyli z aniołem stróżem (ang. guiding spirit). Jest on tym przedstawicielem zaświatów, który będzie wspierał i kierował duszę ludzką w czasie szamańskiej podróży. W niektórych kulturach te pierwsze spotkania determinują charakter szamana, który może trafić pod opiekę dobrego lub złego ducha. W swoich wędrówkach będzie więc on odpowiednio wznosił się do świata jasności lub opadał w ciemność. W innych tradycjach nie akcentuje się tak bardzo charakteru danego szamana i jest on zdolny do wszechstronnych podróży, a szamani wprowadzający nowicjusza dbają o to, aby kontakt był z jasnymi duchami dobra. W praktyce złe duche przejmują zwykle kandydatów źle przygotowanych, pozostawionych bez opieki innych magów czy samozwańców nie należących do żadnej magicznej rodziny szamanów.

W każdej społeczności istnieje określony zestaw atrybutów, którymi tradycyjnie charakteryzuje się szaman. Uwzględnia to przede wszystkim strój, gdzie np. tylko szamanowi wolno nosić określone kości zwierząt albo określoną ich ilość. Jak wspomniano powyżej, szaman jest też blisko związany ze swoim bębnem. Czasem tylko on może przygotowywać lecznicze wywary, jest więc posiadaczem odpowiednich narzędzi i naczyń lub samych roślin. Wciąż istnieją kultury oparte rdzennie na szamanizmie, głównie w Ameryce Południowej oraz Azji Północnej i Afryce, ilość ich jednak dramatycznie spada z powodu postępującego pochodu współczesnej ateistycznej cywilizacji. Jedną z rdzennie szamańskich, magicznych kultur duchowych jest tradycyjne Voodoo (Wudu). Na fali odrodzenia dawnych wierzeń (neopogaństwo, neodruidyzm itp.), zwiększa się również zainteresowanie szamanizmem, magią, ezoteryką czy okultyzmem. Spotyka się rzecz jasna określenie "neoszamanizm". Osoby propagujące powrót do szamanizmu upowszechniają wiedzę o tym jednym z najstarszych przejawów ludzkiej religijności, duchowości i magii. Organizowane są warsztaty, a nawet "kursy szamanizmu", magii czy ezoteryki. Istnieją też ciągle hermetyczne nieformalne organizacje skupiające odpowiednio uzdolnionych magów, którzy wpływają nawet na losy świata czy narodu.