Ibn al-Arabi

Ibn Arabi

Ta strona to zalążek artykułu lub artykuł wymagający poprawek czy aktualizacji. Jeśli możesz, rozbuduj go, uzupełnij lub zamień zdezaktualizowaną zawartość na nową.

Ibn Arabi (arab. أبن عربي). Jego pełne imię to Hazrat Muhyi-ud-Din Ibn Arabi al-Hatimi at-Ta'i ‎(ur. 25 lipca 1165, zm. 16 listopada 1240) - wybitny suficki teolog i uczony, mistyk, poeta i filozof. Sławny wśród wspólnot praktykujących sufizm jako "Wielki Mistrz" (Shaykh Al-Akbar) i również jako prawdziwy święty.

Sufi ibn 'Arabi pochodzi z Andaluzji w Hiszpanii. Urodził się w Murcji w rodzinie tamtejszych dostojników, w wieku siedmiu lat przeprowadza się z rodziną do Sewilli. Jako młodzieniec został ożeniony z Maryam bint 'Abdun, młodą dziewczyną z bogatej andaluzyjskiej rodziny. Praca w kancelarii w charakterze sekretarza oraz małżeństwo spowodowało depresję o podłożu duchowym u młodego Ibn Arabi. W wieku około dwudziestu lat młody Ibn Arabi poczuł powołanie duchowe i postanowił wybrać drogę mistyki i ascetyzmu. Odtąd całe życie Ibn Arabi stało się jedną wielką wędrówką w poszukiwaniu doskonałości, prawdy i pokoju. Pierwsza duchowa przemiana została zapoczątkowana w czasie odosobnienia pod kierownictwem Abu Jafara al-Urayma z Silves w Portugalii. W roku 1202 Ibn Arabi opuszcza Hiszpanię i Maghreb udając się na Bliski Wschód, gdzie ostatecznie osiedli się i umrze w Damaszku, w Syrii. Zanim ostatecznie osiadł w Damaszku kojarzonym ówcześnie z cudami i mistyką Wschodu, podróżował dużo po Egipcie, Syrii i Iraku, był w Iranie oraz w Konya w Turcji. Przez dwa lata żył i pracował w Mekce, by po kolejnych podróżach spędzić tam kolejne cztery lata. Ostatnie 20 lat życia spędza na praktykach mistycznych, tworzeniu i nauczaniu w Damaszku.

Podobnie jak Hazrat Suhrawardi skupił się na mistyce oświecenia poprzez serce nauczając z pomocą zarówno prozy jak i poezji. Wskazywał na konkretne sposoby odnajdywania boskiego światła an-Nur we wszystkich formach i ówczesnych religiach. Pisma duchowe Hazrat Ibn Arabi pokazują możliwość odsłaniania światła i odkrywania zasłon Świętej Jedności w głębi ludzkiej duszy. Hazrat Ibn Arabi często cytował fragment Świętego Koranu stwierdzający, że "każdy kto pozna duszę, pazna Allah Boga". W nauczaniu Hazrat Ibn Arabi, serce (qalb) jest okiem mistyka (sufi), w których Allah Bóg poznaje sam siebie. Serce jest organem prawdziwej wiedzy, która jest wiedzą tajemną, 'ilm ba'tin. Sufi jako człowiek doskonały jest źródłem świadomości boskiej i odwrotnie, Bóg jest źródłem istoty i świadomości sufich, czyli mistyków. Moc serca wedle nauk Hazrat Ibn Arabi opiera się na tajemnej sile Himma, dzięki której można dostrzec boską Rzeczywistość. Serce, kiedy oczyszczone, jest jakby zwierciadłem w którym odbija się forma bytu boskiego, a sama Himma to siła czy moc duszy ukazująca się jako zdolność do medytacji, myślenia, wyobrażania, tworzenia i rozumowania. Nieczystości serca (qalb) powodują brak Himma, a przez to niezdolność do koncentracji, medytacji, rozumowania i tworzenia. Słaba Himma powoduje zniekształcenie widzenia boskości oraz spraw zewnętrznych u osób początkujących na Ścieżce. Ibn Arabi napisał 317 dzieł, traktatów naukowych, filozoficznych i mistycznych, a pod koniec życia opublikował dokładny spis tych wszystkich swoich prac uniemożliwiając rozpowszechnione wówczas pisanie tekstów własnych na cudze konto czy pod imieniem znanego autora.