Ibn al-Arabi
Ibn Arabi (arab. أبن عربي). Jego pełne imię to Hazrat Muhyi-ud-Din Ibn Arabi al-Hatimi at-Ta'i (ur. 25 lipca 1165, zm. 16 listopada 1240) - wybitny suficki teolog i uczony, mistyk, poeta i filozof. Sławny wśród wspólnot praktykujących sufizm jako "Wielki Mistrz" (Shaykh Al-Akbar) i również jako prawdziwy święty.
Sufi ibn 'Arabi pochodzi z Andaluzji w Hiszpanii. Urodził się w Murcji w rodzinie tamtejszych dostojników, w wieku siedmiu lat przeprowadza się z rodziną do Sewilli. Jako młodzieniec został ożeniony z Maryam bint 'Abdun, młodą dziewczyną z bogatej andaluzyjskiej rodziny. Praca w kancelarii w charakterze sekretarza oraz małżeństwo spowodowało depresję o podłożu duchowym u młodego Ibn Arabi. W wieku około dwudziestu lat młody Ibn Arabi poczuł powołanie duchowe i postanowił wybrać drogę mistyki i ascetyzmu. Odtąd całe życie Ibn Arabi stało się jedną wielką wędrówką w poszukiwaniu doskonałości, prawdy i pokoju. Pierwsza duchowa przemiana została zapoczątkowana w czasie odosobnienia pod kierownictwem Abu Jafara al-Urayma z Silves w Portugalii. W roku 1202 Ibn Arabi opuszcza Hiszpanię i Maghreb udając się na Bliski Wschód, gdzie ostatecznie osiedli się i umrze w Damaszku, w Syrii. Zanim ostatecznie osiadł w Damaszku kojarzonym ówcześnie z cudami i mistyką Wschodu, podróżował dużo po Egipcie, Syrii i Iraku, był w Iranie oraz w Konya w Turcji. Przez dwa lata żył i pracował w Mekce, by po kolejnych podróżach spędzić tam kolejne cztery lata. Ostatnie 20 lat życia spędza na praktykach mistycznych, tworzeniu i nauczaniu w Damaszku.
Podobnie jak Hazrat Suhrawardi skupił się na mistyce oświecenia poprzez serce nauczając z pomocą zarówno prozy jak i poezji. Wskazywał na konkretne sposoby odnajdywania boskiego światła an-Nur we wszystkich formach i ówczesnych religiach. Pisma duchowe Hazrat Ibn Arabi pokazują możliwość odsłaniania światła i odkrywania zasłon Świętej Jedności w głębi ludzkiej duszy. Hazrat Ibn Arabi często cytował fragment Świętego Koranu stwierdzający, że "każdy kto pozna duszę, pazna Allah Boga". W nauczaniu Hazrat Ibn Arabi, serce (qalb) jest okiem mistyka (sufi), w których Allah Bóg poznaje sam siebie. Serce jest organem prawdziwej wiedzy, która jest wiedzą tajemną, 'ilm ba'tin. Sufi jako człowiek doskonały jest źródłem świadomości boskiej i odwrotnie, Bóg jest źródłem istoty i świadomości sufich, czyli mistyków. Moc serca wedle nauk Hazrat Ibn Arabi opiera się na tajemnej sile Himma, dzięki której można dostrzec boską Rzeczywistość. Serce, kiedy oczyszczone, jest jakby zwierciadłem w którym odbija się forma bytu boskiego, a sama Himma to siła czy moc duszy ukazująca się jako zdolność do medytacji, myślenia, wyobrażania, tworzenia i rozumowania. Nieczystości serca (qalb) powodują brak Himma, a przez to niezdolność do koncentracji, medytacji, rozumowania i tworzenia. Słaba Himma powoduje zniekształcenie widzenia boskości oraz spraw zewnętrznych u osób początkujących na Ścieżce. Ibn Arabi napisał 317 dzieł, traktatów naukowych, filozoficznych i mistycznych, a pod koniec życia opublikował dokładny spis tych wszystkich swoich prac uniemożliwiając rozpowszechnione wówczas pisanie tekstów własnych na cudze konto czy pod imieniem znanego autora.